ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਦਾ ਜੀਣਾ ਕੀ ਉਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਦਾ ਮਰਨਾ ਕੀ
ਜੋ ਜੀਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸੌ ਵਾਰ ਮਰੀ ਜਾਵੇ
ਤੇਰੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ’ਚ ਸਭ ਕੁਝ ਵਹਿ ਗਿਆ।
ਰੇਤ ਦਾ ਇਕ ਘਰ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਢਹਿ ਗਿਆ।
ਡੁਬਿਆ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਇਸ ਕਦਰ ਤੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲ ਵਿਚ
ਮਿਸ਼ਰੀ ਦੀ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ ਪਾਣੀ ਰੁਮਾਲ ਵਿਚ
ਡਿਗਦੇ ਪੱਤੇ ਟੁੱਟਦੇ ਤਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਜਾਣ।
ਵਖਤਾਂ ਮਾਰੇ ਬੁੱਢੇ ਵਾਰੇ ਕਿੱਧਰ ਜਾਣ।
ਤੁਸੀਂ ਵਾਂਗ ਝਖੜਾਂ ਮਿਲੇ ਕੀ ਕੀ ਨਾ ਕਹਿ ਗਏ
ਬੁੱਤਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗ ਚੁੱਪ ਅਸੀਂ ਕੀ ਕੀ ਨਾ ਸਹਿ ਗਏ
ਕਾਗਜ਼ ਦੇ ਫੁੱਲ ਸਾਂ ਅਸੀਂ ਮਹਿਕਣਾ ਕੀ ਸੀ,
ਖ਼ੁਦ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਊਣ ਤੋਂ ਡਰੇ, ਸਹਿਮੇ, ਤੇ ਢਹਿ ਗਏ
ਜਿਸ ਦਿਨ ਵੀ ਮੇਲ ਹੋਇਆ ਆਖਾਂਗੇ ‘ਨੂਰ’ ਉਸ ਨੂੰ,
ਇਸ ਵਾਰ ਫ਼ੈਸਲੇ ‘ਤੇ ਸੱਚ-ਝੂਠ ਨੂੰ ਨਿਤਾਰੇ।
ਚਾਨਣ ਵਿਚ ਮਹਿਕੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਐਵੇਂ ਨਾ ਰਾਤੀਂ ਘੁੰਮਿਆ ਕਰੋ
ਉਸ ਵੇਲੇ ਪਾਕ ਫਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲਾਤ ਮੁਨਾਸਬ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ
ਮਸ਼ਾਲਾਂ ਬਾਲ ਕੇ ਚੱਲਣਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਸੰਭਲ ਕੇ ਹਰ ਕਦਮ ਰੱਖਣਾ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ।
ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਸ਼ਬਨਮ ਵਾਂਗ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਕਰੋ
ਸੇਜ ਉੱਤੇ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਙੂੰ ਬਿਖਰ ਜਾਇਆ ਕਰੋ
ਪੀੜ ਦਿਲ ਦੀ ਹੂਕ ਬਣ ਕੇ ਪਾਏਗੀ ਉੱਚਾ ਮੁਕਾਮ,
‘ਮਹਿਕ’ ਦੇ ਹੋਠਾਂ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਰਾਗਣੀ ਹੋ ਜਾਏਗੀ।
ਦਾਗ਼ ਮਚ ਉੱਠੇ ਜਿਗਰ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਐਤਕੀਂ
ਸੜ ਗਿਆ ਘਰ ਦੇ ਚਿਰਾਗਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਘਰ ਐਤਕੀਂ
ਕਰਨੀਆਂ ਪਈਆਂ ਉਡੀਕਾਂ ਤੇਰੀਆਂ, ਢੋਣੇ ਪਏ
ਕਲੀਉਂ ਕੂਲੀ ਜਾਨ ਤੇ ਆਸਾਂ ਦੇ ਪੱਥਰ ਐਤਕੀਂ
ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਮੋਰਾਂ ਤੋਂ ਕਾਂ, ਕਾਵਾਂ ਤੋਂ ਮੋਰ,
ਰੱਬ ਦੀ ਮਾਇਆ ਹੈ ਇਹ ਜਾਂ ਹੈ ਮਾਇਆ ਦੀ ਬਰਕਤ ਲਿਖੀਂ।