ਤੜਪਦੀ ਲਾਸ਼ ਹੈ ਹਾਲੇ ਉਹ ਫਟ ਇਕ ਹੋਰ ਲਾ ਦੇਵੇ
ਮਿਰੇ ਨਾਦਾਨ ਕਾਤਿਲ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪੈਗਾਮ ਦੇ ਦੇਣਾ
ਮਨ ਦਾ ਬਲ, ਧਨ ਦੇ ਬਲ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਪ੍ਰਬਲ ਹੁੰਦੈ,
ਜੇਤੂ ਸਿਕੰਦਰ ਕੋਈ ਬਾਹੁਬਲ ਅਜ਼ਮਾ ਕੇ ਵੇਖੇ।
ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸਾਂ, ਹੌਲੀ ਹੋਇਆਂ, ਫਿਰ ਤੁਰਿਆਂ, ਪਰ ਹੁਣ
ਜਿਸ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਰਲਣਾ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁਛ ਪੁਛ ਪੈਰ ਧਰਾਂ
ਹੋਣੀਆਂ-ਅਣਹੋਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਅਜੇ ਫਸਿਆ ਪਿਐਂ,
ਪਰ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਤੁਰ ਪਏ ਹਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ।
ਫੇਰ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਸੁੱਕਿਆਂ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ
ਤੂੰ ਨਦੀਆਂ ਵਿਚ ਵਗਦੈਂ, ਛਡ ਕੇ ਤੜਪਦੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ
ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਤੋੜ ਕੇ ਟਾਹਣੇ,
ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਇੱਕ ਵੰਝਲੀ,
ਜੋ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਨੇ ਮੇਰੇ,
ਉਦ੍ਹੇ ਨਗਮੇ ਬਣਾ ਲੈਨਾਂ।
ਝੜ ਗਏ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਜਦ ਵੀ, ਬਿਰਖ ਹੇਰਵਾ ਕਰਦਾ,
ਡਾਰ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਉਹਦਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਉਣ।
ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੀ ਵੱਖਰੀ ਵੱਖਰੀ ਕੀਮਤ ਹੈ
‘ਨਾ ਵਿਕਣਾ’ ਇਸ ਬਸਤੀ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਨਹੀਂ
ਤੈਨੂੰ ਹੁਣ ਬੁਝਿਆ, ਹੁਣ ਬੁਝਿਆ ਲੱਗਦਾ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਨ੍ਹੇਰੀ ਵਿੱਚ ਦੀਪ ਨਿਰੰਤਰ ਜੱਗਦਾ ਹਾਂ।
ਅੰਦਰੋਂ ਸਾਰਾ ਖ਼ਾਲੀ ਹਾਂ ਐਵੇਂ ਭਰਿਆ ਲਗਦਾ ਹਾਂ
‘ਕੱਲਾ ਬਹਿ ਕੇ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਹਸਦਾ ਹਾਂ
ਰਹੇਗੀ ਕੈਦ ਨਾ ਇਹ ਮੁਜ਼ਰਿਆਂ ਤੇ ਪਿੰਜਰਿਆਂ ਅੰਦਰ।
ਗ਼ਜ਼ਲ ਨੇ ਮੌਲਦੇ ਰਹਿਣਾ ਸੁਤੰਤਰ ਅੰਬਰਾਂ ਅੰਦਰ।
ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਓਹੀ ਤੋਹਫ਼ਾ ਆਖ਼ਰ ਨਸੀਬ ਹੋਣਾ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀ ਮੌਤ ਉੱਤੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨਾਉਣ ਵਾਲੇ