ਸੁਆਰੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਆਕੇ ਰੁਕੀ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਕੰਡਕਟਰ ਦੀ ਨਜਰ ਭੁੰਜੇ ਡਿੱਗੇ ਬਟੂਏ ਤੇ ਜਾ ਪਈ ! ਬਟੂਏ ਵਿਚੋਂ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਪੈਸੇ ਤੇ ਇਕ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਨਾ ਨਿਕਲਿਆ ! ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਉੱਚੀ ਸਾਰੀ ਹੋਕਾ ਦੇ ਕਿਹਾ ਬਈ ਗੁਆਚਾ ਬਟੂਆ ਲੱਭਾ ਹੈ ਤੇ ..ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੱਸ ਕੇ ਲੈ ਜਾਵੋ !
ਡੰਡੇ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਤੁਰਦਾ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅਗਾਂਹ ਆਇਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕੇ ਪੁੱਤ ਇਹ ਮੇਰਾ ਗੁਆਚਾ ਹੋਇਆ ਬਟੂਆ ਹੈ ਤੇ ਇਸਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਇਹ ਹੈ ਕੇ ਵਿਚ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਲੱਗੀ ਹੈ ! ਕਹਿੰਦਾ ਬਾਪੂ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨਾ ਪਊ ਕੇ ਇਹ ਤੇਰਾ ਹੈ …ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਤੇ ਹਰੇਕ ਦੇ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਮਿਲ ਜਾਊ ..ਨਾਲੇ ਇਹ ਦੱਸ ਕੇ ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਤੈਂ ਆਵਦੀ ਫੋਟੋ ਕਿਓਂ ਨਹੀਂ ਲਾਈ …..? ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੰਮਾ ਸਾਹ ਲੈ ਕਹਿੰਦਾ ਪੁੱਤ ਗੱਲ ਥੋੜੀ ਲੰਮੀ ਹੈ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣੀ … ਇਹ ਬਟੂਆ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਬੇਬੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਲੈ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ..ਨਾਲੇ ਰੋਜ ਰੋਜ ਪੈਸੇ ਦਿੰਦੇ ਸੀ ਖਰਚਣ ਨੂੰ ..ਬੜੇ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ ਸੀ …ਇੱਕ ਦਿਨ ਇਸ ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਓਹਨਾ ਦੀ ਫੋਟੋ ਲਾ ਲਈ !
ਫੇਰ ਜੁਆਨ ਹੋਇਆ …ਖੁੱਲੀ ਖੁਰਾਕ ..ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਲਾਲ ਸੂਹਾ ਰੰਗ ..ਫੜਕਦੇ ਡੌਲੇ ..ਜੁਆਨੀ ਵਾਲਾ ਜ਼ੋਰ ..ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਦੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਅੱਗੇ ਖਲੋਤਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ….ਭੁਲੇਖਾ ਪੈ ਗਿਆ ਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਤੇ ਤਾਕਤਵਰ ਇਨਸਾਨ ਮੈਂ ਹੀ ਸਾਂ ! ਜੁਆਨੀ ਦੇ ਲੋਰ ਵਿਚ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਫੋਟੋ ਕੱਢੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਲਾ ਲਈ…! ਫੇਰ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ..ਸੋਹਣੀ ਵਹੁਟੀ ਦੇਖ ਸਰੂਰ ਜਿਹਾ ਚੜ ਗਿਆ .. ਆਪਣੀ ਫੋਟੋ ਕੱਢੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਲਾ ਲਈ …! ਫੇਰ ਸੋਹਣੇ ਪੁੱਤ ਨੇ ਘਰ ਜਨਮ ਲਿਆ …ਗਿੱਠ ਗਿੱਠ ਭੋਇੰ ਤੋਂ ਉਚਾ ਹੋ ਹੋ ਤੁਰਨ ਲੱਗਿਆ ..ਜੁਆਨ ਹੁੰਦਾ ਪੁੱਤ ਦੇਖ ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਟੂਏ ਚੋਂ ਵਹੁਟੀ ਦੀ ਫੋਟੋ ਕੱਢ ਪੁੱਤ ਦੀ ਲਾ ਲਈ…!ਫੇਰ ਸਮੇ ਦਾ ਚੱਕਰ ਚਲਿਆ …ਜੁਆਨੀ ਵਾਲਾ ਜ਼ੋਰ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ..ਮਾਂ ਪਿਓ ਵੀ ਤੁਰ ਗਏ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ..ਵਹੁਟੀ ਵੀ ਸਦਾ ਵਾਸਤੇ ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ ਬੁਲਾ ਗਈ ਇੱਕ ਦਿਨ ! ਫੇਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਿਹੜੇ ਪੁੱਤ ਤੇ ਇਨਾਂ ਮਾਣ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਕੱਲਾ ਛੱਡ ਟੱਬਰ ਲੈ ਦੂਜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ …ਤੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਕਹਿ ਗਿਆ ਮਗਰੇ ਨਾ ਆਵੀਂ ..ਘਰੇ ਕਲੇਸ਼ ਪੈਂਦਾ ! ਫੇਰ ਇਕ ਦਿਨ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਗੁਆ ਮੱਸਿਆ ਦੇ ਮੇਲੇ ਵਿਚ ਕਮਲਿਆਂ ਵਾੰਗ ਕੱਲੇ ਤੁਰੇ ਫਿਰਦੇ ਨੂੰ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦਿਸ ਪਈ …ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਮੁੱਲ ਲੈ ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਲਾ ਲਈ…ਬਸ ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਬਾਬਾ ਨਾਨਕ ..ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗੱਡੀ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ..ਕਈ ਵਾਰੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲਾਈਦੀਆਂ ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਕਰ ਲਈਦੇ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨਾਲ !
ਬੁੱਤ ਬਣੇ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਬਟੂਆ ਮੋੜ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਬਾਪੂ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਿਆ ! ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝਦਾ ਕੰਡਕਟਰ ਅੱਡੇ ਤੇ ਹੀ ਫੋਟੋਆਂ ਕਲੰਡਰਾਂ ਵਾਲੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਖਲੋਤਾ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ..” ਭਾਈ ਸਾਬ ਇੱਕ ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦੀ ਫੋਟੋ ਦੇਣਾ.. ਬਟੂਏ ਵਿਚ ਲਾਉਣੀ ਹੈ ”
ਰੱਬ ਰਾਖਾ ਜੇ ਚੰਗਾ ਲੱਗੇ ਤਾ ਸ਼ੇਅਰ ਜਰੂਰ ਕਰਨਾ ਦੋਸਤੋ
admin
ਕਲ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੇਰੀਆ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋ ਅਥਰੂ ਨਿਕਲ ਗਏ । ਜਦੋ ਮੈ ਕਣਕ ਲਈ ਤੇਲੇ ਦੀ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਗਿਆ ।ਮੈ ਦਵਾਈ ਲੈ ਕੇ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨਾਲ ਹਾਸਾ ਠੱਠਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਆਦਮੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਗਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਇਕਦਮ ਬਦਲ ਗਿਆ ।ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਹਲੀਮੀ ਨਾਲ ਮੂੰਗੀ ਦਾ 5 ਕਿਲੋ ਬੀਜ ਮੰਗਿਆ ਤਾ ਅਗੋ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਟੁੱਟ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਪਹਿਲਾ ਮਟਰਾਂ ਦੀ ਦਵਾਈ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਕਰ ।
ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਤਰਲਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਮਟਰ ਤਾ ਵਹਾ ਦਿਤੇ ਨੇ ਤੁਸੀ ਕਣਕ ਤੋ ਪੈਸੇ ਕਟ ਲੈਣਾ ।ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਿਆਂ ਬੀਜ ਦਿੱਤਾ ।।ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਫਿਰ ਤਰਲਾ ਲੈ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਇਕ ਏਕੜ ਦੀ ਕਣਕ ਦੇ ਤੇਲੇ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਦੇ ਦਿਓ।ਅਗੋ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਉਸ ਵਲ ਬਹੁਤ ਔਖਾ ਦੇਖਿਆ ਉਸ ਨੇ ਕੁਝ ਗਲਤ ਮੰਗ ਲਿਆ ਹੋਵੇ।ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਬੁੜ ਬੁੜ ਕਰਦਿਆ ਦਵਾਈ ਦਿਤੀ। ਉਸ ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਏਨੀ ਹਿਮੰਤ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਵਾਰ ਦਵਾਈ ਦਾ ਰੇਟ ਹੀ ਪੁਛ ਲਵੇ।
ਮੈ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਦੁਕਾਨ ਮਾਲਕ ਨੇ ਦਵਾਈ ਦਾ ਡਬਲ ਰੇਟ ਲਗਾ ਕੇ ਬਹੁਤ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰਦਿਆ ਦਵਾਈ ਦਿਤੀ।। ਮੈ ਘਰ ਆ ਕੇ ਇਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਇਸ ਵਾਰ ਮੂੰਗੀ ਦਾ ਰੇਟ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਾ ਏ ਕਿਸਾਨ ਵੀ ਪਕਾ ਆਤਮਹੱਤਿਆ ਦਾ ਰਸਤਾ ਅਪਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਏ।।ਮੈ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ ਕਿ ਏ ਅਸਲੀ ਅੰਨਦਾਤਾ ਏ ਜੋ ਆਪਣੇ ਬਚਿੱਆ ਨੂੰ ਭੁੱਖਾ ਰਖ ਕੇ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਢਿੱਡ ਪਾਲ ਰਿਹਾ ਏ।
ਇਹ ਕਿਸਾਨ ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਕਿਥੋ ਪੜਾਏਗਾ ਜਿਸ ਕੋਲ ਆਪਣੀ ਫਸਲ ਪਾਲਣ ਲਈ ਪੈਸੇ ਨਹੀ ਹਨ। ।ਏਹੋ ਜਿਹੇ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਨੇ ਕਿਸਾਨ ਹੋਣਗੇ । ਜੇ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਸਰਕਾਰਾ ਦੁਕਾਨ ਦਾਰ ਆੜਤੀ ਕਿਸਾਨਾ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਦੇ ਰਿਹੇ ਤਾ ਉਹ ਦਿਨ ਦੂਰ ਨਹੀ ਜਦੋ ਕਿਸਾਨ ਨਾਮਕ ਜਾਤੀ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋ ਲੁਪਤ ਹੋ ਜਾਵੇ ਗੀ
ਦੋਸਤੋ ਸੋਚੋ ਕੁਝ ਹੰਭਲਾ ਮਾਰੋ ਕਿਸਾਨੀ ਬਚਾਓ ਪੰਜਾਬ ਬਚਾਓ ।।
ਸਰੋਤ: ਫੇਸਬੁੱਕ
ਭੇਜਿਆ : ਯਾਦਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ (Yadwinder Singh )
ਜਨੂੰਨ , ਹੌਸਲਾ ਤੇ ਮਿਹਨਤ ਕਾਮਯਾਬ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤ ਦੇ ਗੁਣ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।ਓਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਕੁਝ ਕਰ ਗੁਜਰਨ ਦੀ ਚਾਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਕ ਸ਼ਖਸ਼ੀਅਤ ਹੈ ਪੀ. ਸੀ. ਮੁਸਤਫ਼ਾ। ਮੁਸਤਫ਼ਾ ਜਿਆਦਾ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ, ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚੋ ਹੀ ਫੇਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਪੜ੍ਹਨਾ ਤਾਂ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹਾਲਤ ਇਹੋ ਜਹੇ ਬਣੇ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਛੇਵੀਂ ਤੱਕ ਹੀ ਸਬਰ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਸਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਡਾ ਆਦਮੀ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੀ। ਉਹ ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋ ਸਕੇ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸਦਾ ਟੀਚਾ ਅਮੀਰ ਬਣਨ ਦਾ ਸੀ। ਕੇਰਲਾ ਦੇ ਇਕ ਪਿਛੜੇ ਹੋਏ ਪਿੰਡ ਇਕ ਕੁਲੀ ਦੇ ਘਰ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਮੁਸਤਫਾ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਡੇ ਸੁਪਨੇ ਲੈਣਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਇਕ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸੀ।
ਮੁਸਤਫ਼ਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਬੜੀ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ। ਛੇਵੀਂ ਵਿੱਚੋ ਫੇਲ ਹੋਕੇ ਉਹ ਇਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਨਾਲ।ਫੇਰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ। ਫਿਰ ਇਕ ਅਜਿਹੇ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਦਖਲਾ ਲੈਣ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਇਆ ਜਿਥੇ ਉਸਨੂੰ ਰਹਿਣ ਸਹਿਣ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਪੀਣਾ ਮੁਫ਼ਤ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਦੇ ਦਾਖਲੇ ਵਾਲੀ ਪ੍ਰੀਖਿਆ ਵਿੱਚੋ 63ਵੇ ਨੰਬਰ ਤੇ ਰਿਹਾ। ਉਸਨੇ ਇਕ ਬੈਂਕ ਤੋਂ ਕਰਜ਼ ਲਿਆ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਜੀਫਾ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਪੜਾਈ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਇਰਲੈਂਡ ਜਾਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਉਥੇ ਜਿਥੇ ਉਸਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਖਾਣਿਆ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਂਦੀ ਸੀ,ਉਥੇ ਘਰ ਦੀ ਯਾਦ ਵੀ ਸਤਾਉਣ ਲੱਗੀ।
ਇਓ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਰਦਾ ਉਹ ਦੁਬਈ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। 2003 ਵਿਚ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਭਾਰਤ ਆ ਗਿਆ।ਆਕੇ ਆਪਣੇ ਸੁਪਨੇ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਹਿਤ ਕੁਝ ਨਵਾਂ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ।ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ ਦੇ ਸ਼ੇਅਰ ਵਾਂਗ:
‘ ਮੈਂ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਨਹੀਂ ਤੁਰਦਾ,
ਮੈਂ ਤੁਰਦਾ ਤਾਂ ਰਾਹ ਬਣਦੇ।
ਉਸਨੇ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਤੇ ਤੁਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਆਉਣੇ ਚਚੇਰੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ ਛੋਟੇ ਪੱਧਰ ਤੇ ਇਡਲੀ ਡੋਸਾ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਲਿਆ। ਅੱਜ ਉਸਦੀ ਆਈ. ਡੀ. ਡੋਸਾ ਨਾਮ ਦੀ ਕੰਪਨੀ 100ਕਰੋੜ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੀ ਮਾਲਕ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। 10 ਪੈਕੇਟ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਕੇ ਇਹ ਕੰਪਨੀ ਰੋਜ਼ਾਨਾ 50,000 ਪੈਕੇਟ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ ਪੀ. ਸੀ. ਮੁਸਤਫ਼ਾ ਦੇ ਸੁਫਨੇ ਣੇ ਸੈਕੜੇ ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ।
ਡਾਕਟਰ ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਵਾਲੀਆ
B
ਮੋਤੀ ਦਾ ਜਨਮ
ਸਿੱਪ ਦਾ ਕੀੜਾ ਜਦੋਂ ਖੁਰਾਕ ਲਈ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਰੇਤ ਦਾ ਕਿਣਕਾ ਉਸ ਵਿੱਚ ਆਣ ਬਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਉਸਦੀ ਕੋਮਲ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਰੜਕਦਾ ਹੈ।
ਕੀੜਾ ਇਸ ਰੜਕ ਨੂੰ ਨਰਮ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਸ ਉੱਤੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਦਾ ਲੁਆਬ ਚੜਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਉਸਦੇ ਲੁਆਬ ਚੜਾਉਣ ਕਾਰਨ, ਕਿਣਕਾ ਗੋਲ ਅਤੇ ਵੱਡਾ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਕ ਦਿਨ ਇਸ ਕਿਣਕੇ ਦੇ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ, ਸਾਹ ਘੁੱਟਣ ਕਰਕੇ, ਸਿੱਪ ਦਾ ਕੀੜਾ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦਿਨ ਇਸ ਕਿਣਕੇ ਤੋਂ ਬਣੇ ਮੋਤੀ ਦਾ ਜਨਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਪੁਸਤਕ: ਖਿੜਕੀਆਂ
ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕਪੂਰ
ਇਕ ਮਿੱਤਰ ਨੂੰ ਇਹ ਚਿੰਤਾ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਜਿਸ ਵਪਾਰੀ ਨਾਲ ਪੰਦਰਾਂ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਨੀ ਹੈ, ਉਹ ਮੁਲਾਕਾਤ ਖ਼ਬਰੇ ਸਫਲਤਾ ਵਾਲੀ ਹੋਵੇ ਕਿ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਖ਼ਬਰੇ ਅਗੇ ਪਈ ਗ਼ਲਤਫ਼ਹਿਮੀ ਹੋਰ ਨਾ ਵੱਧ ਜਾਵੇ । ਉਸ ਮਿੱਤਰ ਨੂੰ ਅਚਨਚੇਤ ਇਹ ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਜਦ ਉਹ ਵਪਾਰੀ ਨੂੰ ਮਿਲੇਗਾ , ਤਾਂ ਉਸ ਵੇਲ਼ੇ, ਸਦਾ ਦੀ ਤਰਾਂ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਉਸ ਦੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹੋਵੇਗਾ ਅਤੇ ਉਸ ਵਪਾਰੀ ਦੇ ਵੀ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹੋਵੇਗਾ, ਫਿਰ ਗ਼ਲਤਫ਼ਹਿਮੀ ਕਿਵੇਂ ਵੱਧ ਸਕੇਗੀ ? ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਦੋਵਾਂ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸਫਲ ਬਨਾਉਣ ਵਿਚ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨਗੇ । ਜਦ ਉਸਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦੀ ਚੰਗਿਆਈ ਅਤੇ ਸਰਬ-ਵਿਆਪਕਤਾ ਤੇ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ , ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਡਰ ਅਲੋਪ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਭਰੋਸੇ ਨਾਲ ਉਸ ਦਿਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲਗਾ, ਜਦ ਕਿ ਵਪਾਰੀ ਨਾਲ ਉਸਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਣੀ ਸੀ , ਜਦ ਉਹ ਦਿਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਬੜੀ ਕਾਮਯਾਬ ਅਤੇ ਸੁਹਾਵਣੀ ਨਿਕਲੀ , ਦੋਹੀਂ ਪਾਸੀਂ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਭਰਿਆ ਭਰੋਸਾ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ|
ਪੁਸਤਕ : ਸਰਬ ਰੋਗ ਕਾ ਅਉਖਦੁ ਨਾਮੁ
ਰਘਬੀਰ ਸਿੰਘ ਬੀਰ
ਮੈਨੂੰ ”ਕੇਸ਼ ‘ ਨਾਮੀ ਦੀਪ ਵਿਚ ਇਕ ਸੌਦਾਗਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਸਮਾਨ ਨਾਲ ਲੱਦੇ ਹੋਏ 150 ਊਂਠ ਅਤੇ 40 ਸੇਵਾਦਾਰ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਹਿਮਾਨ ਬਣਾਇਆ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰਾਮ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ- ਕਿ ਮੇਰਾ ਇਤਨਾ ਮਾਲ ਤੁਰਕਿਸਤਾਨ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੈ, ਇੰਨਾ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਵਿੱਚ, ਇੰਨੀ ਜਮੀਨ ਫਲਾਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ ਪਈ ਹੈ, ਕਦੇ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਮਿਸਰ ਜਾਨ ਦਾ ਸ਼ੌਂਕ ਹੈ, ਲੇਕਿਨ ਓਥੋਂ ਦਾ ਪੌਣ ਪਾਣੀ ਨੁਕਸਾਨਦੇਹ ਹੈ। ਫੇਰ ਕਹਿੰਦਾ ਜਨਾਬ ਮੇਰਾ ਵਿਚਾਰ ਇਕ ਹੋਰ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ, ਅਗਰ ਉਹ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕਿਤੇ ਇਕੱਲਾ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਉਹ ਕਿਹੜੀ ਯਾਤਰਾ ਹੈ? ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੇ ਪਾਰਸ ਦਾ ਗੰਧਕ ਚੀਨ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਉਥੇ ਇਸਦੀ ਚੰਗਾ ਕੀਮਤ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਚੀਨ ਦੇ ਪਿਆਲੇ ਰੂਮ ਲੈ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਉਥੋਂ ਰੂਮ ਦਾ ਦੇਬਾ ( ਇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦਾ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਕੱਪੜਾ) ਲੈ ਕੇ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਵਿਚ ਅਤੇ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਦਾ ਫੌਲਾਦ ( ਲੋਹਾ) ‘ ਹਲਬ’ ਵਿਚ ਅਤੇ ਹਲਬ ਦਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ‘ ਯਮਨ’ ਵਿਚ ਅਤੇ ਯਮਨ ਦੀਆਂ ਚਾਦਰਾਂ ਲੈ ਕੇ ਪਾਰਸ ਮੁੜ ਆਵਾਂਗਾ। ਫੇਰ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਇਕ ਦੁਕਾਨ ਕਰ ਲਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਛੱਡ ਦਊਗਾ ਅੱਗੇ ਰੱਬ ਮਾਲਕ ਹੈ।
ਉਸਦੀ ਇਹ ਭੁੱਖ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਤੰਗ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ-
ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੋਣਾ ਕਿ ‘ਗ਼ੋਰ’ ਦਾ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੌਦਾਗਰ ਜਦ ਘੋੜੇ ਤੋਂ ਡਿੱਗ ਕੇ ਮਰਨ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਇਕ ਠੰਡਾ ਹੌਕਾ ਭਰਕੇ ਕਿਹਾ- “ਖਾਹਿਸ਼ਮੰਦ ਬੰਦੇ ਦੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸਬਰ ਹੀ ਭਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕਬਰ ਦੀ ਮਿੱਟੀ।”
– ਸ਼ੇਖ ਸਾਦੀ
ਪੁਸਤਕ – ਸ਼ੇਖ ਸਾਦੀ ਜੀਵਨ ਤੇ ਰਚਨਾ
ਲਿਖਾਰੀ – ਮੁਨਸ਼ੀ ਪ੍ਰੇਮ ਚੰਦ
ਅਰਦਾਸ ਸ਼ਕਤੀ
ਬਿਰਥੀ ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਵਈ ਜਨ ਕੀ ਅਰਦਾਸਿ। ਅੰਕ 819
ਇਸ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਅਰਦਾਸ ਵਿੱਚ ਬੜੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ, ਪਰ ਸ਼ਰਤ ਹੈ ਕਿ ਅਰਦਾਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਜਿਸ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਉਸ ਉਪਰ ਪੂਰਨ ਭਰੋਸਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਉਹ ਅਰਦਾਸ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਉਸ ਵਾਸਤੇ ਪੂਰਨ ਉੱਦਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਰਦਾਸ ਸ਼ੁਭ ਭਾਵਨਾ ਵਾਲੀ ਹੋਵੇ।
ਦਾਸ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਹੇਠ ਲਿਖੇ ਦੋ ਸਾਚੇ ਵਾਕੇ ਬਿਆਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਅਰਦਾਸ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਉੱਤੇ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪਵੇਗੀ-
1. ਤਕਰੀਬਨ ਸੰਨ 1939 ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਕਿ ਦਾਸ ਮੋਗੇ ਤਹਿਸੀਲ ਵਿੱਚ ਕਾਇਮਮੁਕਾਮ ਡੀ. ਐਸ. ਪੀ. ਸੀ। ਅਜੇ ਪੱਕਾ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਈ ਸੰਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੀ ਸੀ। ਦਾਸ ਦੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਨੇ ‘ ਥਿਰ ਘਰ ਬੈਸਹੁ’ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦਾ ਸਵਾ ਲੱਖ ਪਾਠ 40 ਦਿਨਾਂ ਅੰਦਰ ਇਸ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਮੁਖ ਰੱਖ ਕੇ ਕੀਤਾ ਕਿ ਦਾਸ ਪੱਕਾ ਹੋ ਜਾਵੇ। ਭੋਗ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਦਾਸ ਨੇ ਖੁਦ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਜਦੋਂ 10 ਵਜੇ ਦਫਤਰ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਥੇ ਤਾਰ ਮਿਲੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਦਾਸ ਦੇ ਪੱਕੇ ਹੋਣ ਬਾਰੇ ਇਕ ਮਿੱਤਰ ਦੀ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਸੀ। ਦਾਸ ਸ਼ਬਦ ਅਤੇ ਅਰਦਾਸ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਅਸਚਰਜ ਹੋ ਗਿਆ।
2. 1953-54 ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਕਿ ਦਾਸ ਦਿੱਲੀ ਆਪਣੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸਵੇਰੇ 4 ਵਜੇ ਸਰਦੀ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿਚ ਨਿਤਨੇਮ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਬਾਹਰਲੇ ਕੁਆਟਰਾ ਵਿਚ ਇਕ ਸੱਜਣ ਨੇ ਕੁੱਕੜ ਪਾਲੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਕੁੱਕੜ ਰੋਜ ਬਾਂਗ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਖਲਲ ਪੈਦਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਬੈਠਿਆਂ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ਕਿ ਹੇ ਵਾਹਿਗੁਰੂ , ਇਸ ਕੁੱਕੜ ਨੂੰ ਆਪ ਮਾਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ? ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਉਹ ਕੁੱਕੜ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਕੇ ਮਰ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਮਾਫੀ ਮੰਗੀ ਕਿ ਇਹ ਸ਼ੁਭ ਕਾਮਨਾ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਤੀਰ ਚੱਲ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। ਕੁੱਕੜ ਵਾਲਾ ਸੱਜਣ ਦੂਸਰੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਹੋਰ ਕੁੱਕੜ ਲੈ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਵੀ ਬਾਂਗ ਦੇਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਦੂਸਰੇ ਚੌਥੇ ਦਿਨ ਮਰ ਗਿਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸੱਤ ਕੁੱਕੜ ਮਰੇ। ਮੇਰੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਨੇ , ਜਿਸਨੂੰ ਮੈਂ ਇਸ ਅਰਦਾਸ ਬਾਰੇ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਜਾਕੇ ਕੁੱਕੜਾਂ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਹੋਰ ਕੁੱਕੜ ਖਰੀਦ ਕੇ ਨਾ ਲਿਆਵੇ, ਕੋਈ ਐਸੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਕੁੱਕੜ ਬਚਣਗੇ ਨਹੀਂ । ਫਿਰ ਉਹ ਕੁੱਕੜ ਲਿਆਉਣੋ ਹਟ ਗਿਆ । ਇਸ ਵਾਕ ਤੋਂ ਸਿਮਰਨ ਅਭਿਲਾਸ਼ੀਆ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਸਬਕ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਿਮਰਨ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚੋਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਿਚਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ‘ ਪਲਤਾ ‘ ਨਾਭਾ
ਪੁਸਤਕ- ਅਰਦਾਸ ਸ਼ਕਤੀ
ਜਾਰਜ ਰੌਨਾ ਵਿਆਨਾ ਵਿਚ ਅਟਾਰਨੀ ਸਨ। ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਗ੍ਰਹਿ ਯੁੱਧ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਉਹ ਸਵੀਡਨ ਭੱਜ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਫੁੱਟੀ ਕੌਡੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਨੌਕਰੀ ਦੀ ਸਖਤ ਜਰੂਰਤ ਸੀ। ਉਹ ਕਈ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਵਿਚ ਲਿਖਣਾ ਪੜ੍ਹਨਾ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਆਯਾਤ ਨਿਰਯਾਤ ਫਰਮ ਵਿਚ ਪੱਤਰ ਲੇਖਕ ਦਾ ਕੰਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ। ਜਿਆਦਾਤਰ ਫਰਮਾਂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲਿਖ ਭੇਜਿਆ ਕਿ ਯੁੱਧ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਭਵਿੱਖ ਵਿਚ ਜੇ ਜਰੂਰਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਿਆ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰੰਤੂ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਜਾਰਜ ਰੌਨਾ ਨੂੰ ਲਿਖਿਆ- ” ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹੋ ਕਿ ਮੇਰਾ ਵਪਾਰ ਝੂਠਾ ਹੈ? ਤੂੰ ਗ਼ਲਤ ਹੈ ਤੇ ਮੂਰਖ ਹੈਂ। ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪੱਤਰ ਲੇਖਕ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ। ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਜਰੂਰਤ ਹੋਈ ਵੀ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖਾਂਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਤੈਨੂੰ ਸਵਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ । ਤੇਰਾ ਇਹ ਪੱਤਰ ਗਲਤੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ। ”
ਜਾਰਜ ਰੌਨਾ ਨੇ ਇਹ ਪੱਤਰ ਪੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਪਾਗਲ ਹੋ ਉਠੇ । ਕੀ ਮੈਂ ਸਵਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਲਿਖਣਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ? ਉਹ ਆਦਮੀ ਸਮਝਦਾ ਕੀ ਹੈ? ਖੁਦ ਉਸਦਾ ਪੱਤਰ ਕਿੰਨੀਆਂ ਗਲਤੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ। ਜਾਰਜ ਰੌਨਾ ਨੇ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਪੱਤਰ ਲਿਖਿਆ ਕਿ ਉਹ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਚੀਖ ਉਠੇ । ਪਰ ਫਿਰ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ – ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਗਲਤ ਹੈ? ਚਾਹੇ ਮੈਂ ਸਵਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਪੜ੍ਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਮੇਰੀ ਮਾਤਰਭਾਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਗਲਤੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹੋਣ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮੈਂ ਨਾ ਜਾਣਦਾ ਹੋਵਾਂ। ਹੋਣ ਵੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਉਸ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਸੱਚਮੁੱਚ ਮੇਰਾ ਉਪਕਾਰ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਜਾਰਜ ਰੌਨਾ ਨੇ ਉਹ ਕੌੜਾ ਪੱਤਰ ਪਾੜ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਦੂਜਾ ਪੱਤਰ ਲਿਖਿਆ ਕਿ – ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਪੱਤਰ ਲੇਖਕ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਾ ਹੋਣ ਤੇ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਪੱਤਰ ਲਿਖਣ ਦਾ ਕਸ਼ਟ ਕਰਕੇ ਤੁਸੀਂ ਬੜੀ ਕਿਰਪਾ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੀ ਫਰਮ ਸੰਬੰਧੀ ਆਪਣੀ ਗਲਤ ਧਾਰਨਾ ਉੱਤੇ ਦੁਖ ਹੈ। ਪੁੱਛ ਤਾਛ ਤੋਂ ਬਾਦ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਮੁਖ ਵਿਪਾਰੀ ਹੋ। , ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੱਤਰ ਲਿਖਿਆ । ਮੈਂ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪੱਤਰ ਵਿੱਚ ਵਿਆਕਰਣ ਸੰਬੰਧੀ ਜੋ ਭੁੱਲਾਂ ਕਰ ਬੈਠਿਆਂ ਉਸਦਾ ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਖ ਅਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਦੇ ਨਾਲ- ਨਾਲ ਸਵਿਸ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਾਗਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਭੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਾਂਗਾ। ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਆਤਮ ਉੱਨਤੀ ਦਾ ਮਾਰਗ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਉਸਦੇ ਲਈ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਧੰਨਵਾਦ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ।
ਕੁਝ ਹੀ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਪੱਤਰ ਮਿਲਿਆ । ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮਿਲਣ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਸੀ। ਰੌਨਾ ਉਥੇ ਗਏ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਜਾਰਜ ਰੌਨਾ ਨੇ ਖੁਦ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਨਿਮਰ ਜਵਾਬ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਪੁਸਤਕ – ਚਿੰਤਾ ਛੱਡੋ ਸੁਖ ਨਾਲ ਜੀਓ
ਡੇਲ ਕਾਰਨੇਗੀ
B
ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੂਲਮੰਤਰ ਦੇ ਜਾਪ ਦੀਆਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਮਹੱਤਵ ਪੂਰਨ ਮਿਸਾਲਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ ਕਿ ਮੂਲ ਮੰਤਰ ਦਾ ਜਾਪ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਕੇ ਭਰਿਆ ਗਿਆ।ਸੱਚਮੁੱਚ ਇਸ ਮਹੱਤਤਾ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਓਦੋ ਤੱਕਿਆ ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਗਿਆਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆ ਦੀ ਸੀ। ਇਕ ਦਿਨ ਪਿਤਾ ਜੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਸਨ ਅਤੇ ਨੰਬਰਦਾਰ ਭਗਵਾਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਲਾਗਲੇ ਬਾੜੇ ਕੋਲ ਕੁਝ ਪੁੱਛਾਂ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਸਿਆਣਿਆ ਨੇ ਇਕੱਠ ਬੁਲਾਇਆ , ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀ ਅੰਡਿਆਲੇ ਵਾਲੇ ਪੰਡਤ ਮਹਾਰਾਜ, ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਸੂਰਮਾ ਪੰਡਿਤ ਦੇ ਓਹਦੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਸਾਥੀ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਮੇਰਾ ਓਹਨਾ ਨਾਲ ਤਕਰਾਰ ਹੋ ਗਿਆ । ਉਹ ਚਿੜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਮੰਤ੍ਰ ਛੱਡਣ ਲੱਗੇ। ਮੈਂ ਮੂਲ ਮੰਤਰ ਦਾ ਜਾਪ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਓਹਨਾ ਦੇ ਮੰਤਰ ਬੇਅਸਰ ਰਹੇ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇਕ ਚੌਖਟੇ ਜਹੇ ਦੇ ਆਸਪਾਸ ‘ ਕਾਰ’ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਚਾਰ ਦੀਵੇ ਟਿਕਾਕੇ ਧਮਕਾਇਆ ਕਿ ਇਸ ‘ ਕਾਰ ‘ ਵਿਚ ਬੈਠ ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਭਸਮ ਕਰ ਦਿਆਂਗੇ । ਮੈਂਨੂੰ ਮੂਲ ਮੰਤਰ ਦੇ ਜਾਪ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਇਕ ਦੀਵੇ ਨੂੰ ਪੈਰ ਨਾਲ ਠੁੱਡਾ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਉਸ ਕਾਰ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਦੇ ਵਿਚ ਦੀ ਹੁੰਦਾ ਹੋਇਆ ਘਰ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ।
ਉਸੇ ਰਾਤ ਅੰਡਿਆਲੇ ਵਾਲਾ ਮੁਖੀ ਤਾਂ ਖਿਸਕੰਤਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰ ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸੂਰਮੇ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਈਰਖਾ ਦੀ ਕਾੜ੍ਹਨੀ ਵਿਚ ਰਿਝ ਕੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਕਾਲੇ ਇਲਮ ਦੇ ਵਾਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੀਰਤਨ ਸੋਹਿਲੇ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਸਿਰਹਾਣੇ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਸ਼੍ਰੀ ਸਾਹਿਬ ਰੱਖ ਕੇ ਸੌ ਗਿਆ। ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਮੰਜਾ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੂਰਮੇ ਪੰਡਤ ਨੇ ਟਿਕੀ ਰਾਤ ਕਾਲਾ ਇਲਮ ਮੇਰੇ ਤੇ ਛੱਡਿਆ ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਲਾ ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਚਾਚੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਕੋਲੋਂ ਗੁਜਰੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਖੂਬ ਚੀਕ ਚਿਹਾੜਾ ਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਅਭੜਵਾਹੇ ਉਠਿਆ ਅਤੇ ਉਸੇ ਪੰਡਿਤ ਦਾ ਕੀਤਾ ਕਾਰਾ ਸਮਝਦਿਆ ਮੂਲ ਮੰਤਰ ਦਾ ਜਾਪ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬਲਾ ਜਿਵੇਂ ਆਈ ਸੀ, ਓਵੇ ਈ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਗਈ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਡਰਦਾ ਮਾਰਾ ਪੰਡਤ ਬੋਰੀ ਬਿਸਤਰਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਖਿਸਕ ਗਿਆ।
ਇਹਨਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਦ੍ਰਿੜ ਨਿਸਚਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦਾ ਪਾਠ ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਜੀਵ ਆਤਮਾ ਲਈ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਈ ਹੈ | ਪੰਜਵੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਫੁਰਮਾਨ ਹੈ :
ਗੁਰਬਾਣੀ ਗਾਵਹੁ ਭਾਈ ।।
ਓਹ ਸਫਲ ਸਦਾ ਸੁਖਦਾਈ ।।
ਲੇਖਕ : ਸੂਬੇਦਾਰ ਬਘੇਲ ਸਿੰਘ (ਹੱਡਬੀਤੀ)
ਪੁਸਤਕ : ਜੀਵਨ ਅਨੁਭਵ
1980 ਦੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ।
ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਸਰੋਵਰ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਕੀਰਤਨ ਸਰਵਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਭ ਸੰਗਤਾਂ ਕੀਰਤਨ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਣ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੀ ਨਜਰ ਕੀਰਤਨੀ ਸਿੰਘਾਂ ਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਪਿੱਛੇ ਪਰ ਮੇਰੇ ਤੋ ਅੱਗੇ ਬੈਠੇ ਇਕ ਬਜੁਰਗ ਵੱਲ ਪਈ ਜਿਸ ਦੀ ਮੈ ਕੇਵਲ ਪਿੱਠ ਹੀ ਦੇਖ ਸਕਦਾ ਸਾਂ। ਮੈ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਖੱਦਰ ਦਾ ਕੁੜਤਾ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਬਹੁਤ ਖਸਤਾ ਸੀ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਕਈ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਘਸਮੈਲੀਆਂ ਜਹੀਆਂ ਟਾਕੀਆਂ ਵੀ ਲਗੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਬਜੁਰਗ ਚੌਕੜਾ ਲਗਾ ਕੇ ਤੇ ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਕੇ ਅਡੌਲ ਚਿਤ ਬੈਠਾ ਕੀਰਤਨ ਵਿਚ ਲੀਨ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਇਆ ਕਿ ਇਹ ਵਿਅਕਤੀ ਕਿਤਨੀ ਸ਼ਰਧਾ ਨਾਲ ਗੁਰਬਾਣੀ ਸਰਵਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਬੜਾ ਤੱਪਸਵੀ ਸੇਵਕ ਲਗਦਾ। ਪਰ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨਾਲ ਇਤਨੇ ਡੂੰਘੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਇਕ ਚੰਗੀ ਜਿਹੀ ਕਮੀਜ ਵੀ ਨਹੀ ਦਿੱਤੀ। ਇਹ ਗੱਲ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈ ਕੁਝ ਬੇਚੈਨ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਧਾਰਿਆ ਕਿ ਜਦੋ ਇਹ ਬਜੁਰਗ ਉੱਠੇ ਗਾ ਤਾਂ ਮੈ ਇਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਾਇਆ ਦੇਕੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰਾਗਾਂ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਕਮੀਜ ਦਾ ਇਕ ਜੋੜਾ ਨਵਾਂ ਲੈ ਲਵੇ।
ਮੈ ਉਸ ਵਕਤ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਜਦ ਉਹ ਬਜੁਰਗ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਤੋ ਉੱਠੇ ਤੇ ਮੈ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਇਛਾ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕਾਂ। ਵਕਤ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ ਪਰ ਉਹ ਬਜੁਰਗ ਅਡੋਲ ਤੇ ਅਹਿੱਲ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਗੁਰੂ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ਸਰੂਪ ਦੀ ਤਸ਼ਰੀਫ ਆਵਰੀ ਹੋਈ ਹੁਕਮਨਾਮਾ ਲਿਆ ਗਿਆ ਅਰਦਾਸਾ ਹੋਇਆ । ਇਸ ਸਭ ਦੇ ਮਗਰੌ ਉਹ ਫਿਰ ਨਜਿੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਕੇ ਪਹਿਲਾ ਵਰਗੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਹੋ ਗਿਆ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਸਵੇਰ ਦੇ ਸਾਢੇ ਪੰਜ ਵੱਜ ਗਏ। ਮੈ ਹੋਰ ਬੈਚੇਨ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਕਿਉਕਿ ਮੈ ਗੈਸਟ ਹਾਊਸ ਜਾਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈ ਕੀ ਕਰਦਾ ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਬੈਚੇਨੀ ਮੈਨੂੰ ਟਿਕਣ ਨਹੀ ਸੀ ਦੇ ਰਹੀ। ਬਜੁਰਗ ਤਾਂ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਗੱਲ ਦੂਰ ਹਿੱਲਣ ਦਾ ਨਾਮ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਲੈ ਰਿਹਾ।
ਆਖਿਰ ਮੈ ਆਪਣੇ ਮਨ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਲਈ ਛੇ ਵਜੇ ਤੱਕ ਦਾ ਸਮਾਂ ਮਿਥ ਲਿਆ। ਕਿ ਉਹ ਜੇ ਕਰ ਛੇ ਵਜੇ ਤਕ ਉਠ ਪਿਆ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ ਵਰਨਾ ਮੈ ਮਜਬੂਰਨ ਉਸ ਮਿਲੇ ਬਿਨਾ ਚਲੇ ਜਵਾਗਾਂ । ਕੁਝ ਦੇਰ ਮਗਰੋ ਜਦ ਘੜੀ ਨੇ ਛੇ ਵਜਾਏ ਉਹ ਬਜੁਰਗ ਉੱਠ ਪਿਆ। ਮੈ ਸ਼ੁਕਰ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਲਾਗਲੇ ਕਿਵਾੜ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਹਰਿ ਕੀ ਪੌੜੀ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੱਛੇ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਮੈ ਜਦ ਉਸ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖ ਕੇ ਕਿਹਾ ਆ ਭਾਈ ਦਾਨੀ ਪੁੱਤਰਾ ਦੋ ਘੰਟੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਨਾ ਤਾਂ ਤੂੰ ਆਪ ਕੀਰਤਨ ਸੁਣਿਆਤੇ ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਸੁਨਣ ਦਿੱਤਾ। ਹਾਂ ਕਰ ਲੈ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਲੈ ਦੇ ਮੈਨੂਂ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ। ਉਸ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ ਦੇ ਿੲਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਕਾ ਬੱਕਾ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਇਹ ਜਾਨਣ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹੀ ਅਵਸਰ ਸੀ। ਕਿ ਕੋਈ ਵਿਅਕਤੀ ਆਪਣੀ ਅੰਦਰਲੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਿਨ ਬੋਲਿਆ ਜਾਣ ਲਵੇ। ਇਸ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਮੈ ਉਸ ਬਜੁਰਗ ਦੇ ਗੋਡਿਆ ਨੂੰ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਲਗਾਇਆ। ਉਨੇਂ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਗਲਵਕੜੀ ਵਿਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਸ਼ਾਬਸ਼ ਦਿੱਤੀ ਕਿੳਕਿ ਮੇਰੀ ਦਿਲੀ ੍ਭਾਵਨਾ ਮਾੜੀ ਨਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਹੱਸ ਮੁਖ ਬਜੁਰਗ ਸੀ। ਹੌਸਲਾਂ ਕਰਕੇ ਮੈ ਪੁਛਿਆ ਬਾਬਾ ਜੀ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਸ਼ੰਕਾ ਤਾਂ ਨਵਿਰਤ ਕਰ ਦਿਓ ਕਿ ਰੱਬ ਨੇ ਤੁਹਨੂੰ ਟਾਕੀਆਂ ਵਾਲਾ ਕੁੜਤਾ ਹੀ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤਾ ਜਦ ਕਿ ਤੁਸੀ ਉਸਦੇ ਇਤਨੇ ਸ਼ਰਧਾਵਾਨ ਹੋ। ਇਸ ਤੇ ਉਸ ਬਜੁਰਗ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਅਜਿਹਾ ਨਹੀ ਪੁੱਤਰ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਦਿੱਤਾਂ ਦਾ ਤਾਂ ਕੋਈ ਅੰਦਾਜਾਂ ਨਹੀ ਲਗਾ ਸਕਦਾ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਇਤਨੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਲੀਆਂ ਤੋ ਮੈਲੀਆਂ ਆਤਮਾਵਾਂ ਵੀ ਸਵੱਛ ਤੇ ਨਿਰਛਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਮੈ ਬਚਪਨ ਤੋ ਹੀ ਨੇਮ ਨਾਲ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਆਉਦਾਂ ਹਾਂ। ਉਸ ਸਮੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਕੇਸ ਨਹੀ ਸਨ। ਇਸ ਕਰਨ ਮੈਨੂੰ ਰੁਮਾਲ ਨਾਲ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਢੱਕ ਕੇ ਆਉਣਾ ਪੈਦਾ ਸੀ। ਰੋਜ ਦੀ ਇਸ ਸਿਰ ਢੱਕਨ ਦੀ ਕਵਾਇਦ ਕਾਰਨ ਮੇਰਾ ਹਰ ਵਕਤ ਇਸੇ ਗੱਲ ਚ ਹੀ ਧਿਆਨ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਰੁਮਾਲ ਡਿੱਗ ਨਾ ਪਏ। ਸੋ ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦੇ ਹੱਲ ਲਈ ਮੈ ਪੂਰਨ ਕੇਸ ਰੱਖ ਕੇ ਦਸਤਾਰ ਸਜਾਅ ਲਈ। ਇਵੇ ਮੈਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਤੇ ਆਤਮਿਕ ਬਲ ਪ੍ਰਦਾਨ ਹੋਇਆ। ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਤੇ ਗੁਰਬਾਣੀ ਦੀ ਰੰਗਤ ਚੜਨ ਤੇ ਮੈ ਕੁੜਤੇ ਤੇ ਇਕ ਟਾਕੀ ਠੋਕ ਦਿਤੀ ਫਿਰ ਲਾਲਚ ਵੱਸ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਕੁੜਤੇ ਤੇ ਦੂਜੀ ਟਾਕੀ ਠੋਕ ਦਿੱਤੀ ਇਵੇਂ ਕਰਦਿਆਂ ਅੱਜ ਮੈ 11 ਟਾਕੀਆਂ ਲਗਾ ਚੁੱਕਾ।
ਇਹ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਮੈ ਹਾਸੇ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਵੇ ਨਾ ਕਹਿ ਲਈਏ ਕਿ ਰੱਬ ਦੀ ਦਿੱਤੀ ਵਰਦੀ ਤੇ ਤਰੱਕੀ ਦੇ 11 ਤਗਮੇ ਲਗਾ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਸਜਾਇਆ। ਉਨਾਂ ਕਿਹਾ ਮੈ ਜਦ ਵੀ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਆਉਂਦਾ ਇਹ ਕੁੜਤਾ ਪਾ ਕੇ ਹੀ ਆਉਂਦਾ । ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਦਸਦਾ ਮੈ ਕਿਨਾ ਪੈਂਡਾ ਤਹਿ ਕਰ ਲਿਆ । ਮੈਂ ਉਨਾਂ ਦੇ ਬਚਨ ਸੁਣਦਾ ਗਿਆ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਕੰਨ ਫੜ ਲਏ ਮੈਨੂੰ ਭਾਰੀ ਆਵਾਜ ਚ ਕਿਹਾ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਲੁੱਟ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਇਹ ਗੱਲ ਤੈਨੂੰ ਸਣਾ ਕੇ ਲਗਦਾ ਮੇਰੀ ਹਉਮੈ ਜਾਗਣ ਲੱਗੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਤੂੰ ਜਾ ਪਰ ਇਹ ਗੱਲ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਕਰੀਂ ਨਾ। ਨਾਮ ਜਪਿਆ ਕਰ ਿੲਸ ਦਵਾਰੇ ਤੇ ਸੱਚੀ ਲਗਨ ਨਾਲ ਆਇਆ ਕਰ।
ਤਕਰੀਬਨ 10 ਦਸ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਇਕ ਮਾਤਾ ਜੀ ਸਿਵਲ ਲਾਈਨ ਲੁਧਿਆਣੇ ਵਿਖੇ ਸਥਿਤ ਲੜਕੀਆਂ ਦੇ ਕਾਲਜ ਪਾਸ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਮੈਨੂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਮਿਲਣ ਲਈ ਆਏ ਉਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਹੈ ਕਿ ਟਾਕੀਆਂ ਵਾਲੇ ਬਜੁਰਗ ਹਾਲੇ ਵੀ ਜੀਵਤ ਹਨ। ਅਤੇ ਅੱਜ ਕੱਲ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਨਾਂ ਦਸਿਆ ਕਿ ੳਨਾਂ ਬਜੁਰਗਾਂ ਨੇ ਇਹ ਸਾਰੀ ਵਿਥਿਆ ਅਖਬਾਰਾਂ ਤੇ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿਚ ਛਪੀ ਪੜ ਲਈ ਹੈ । ਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਲਿਖਣ ਵਾਲਾ ਆਖਰ ਲਿਖਣ ਤੋ ਨਹੀਂ ਟਲਿਆ ।
—– ਡਾ. ਸਰੂਪ ਸਿੰਘ ਜੀ
ਮੈਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਆਏ ਨੂੰ 15 ਸਾਲ ਹੋ ਚੁਕੇ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਕੋਲੇ ਦੀ ਮਾਈਨ ਚ ਕੰਮ ਤੇ ਲਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਤਜਰਬਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ Invest ਕਰਨਾ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਪੈਸੇ ਜੋੜਦੇ ਹਨ । ਬਸ ਕੰਮ ਕਰੀ ਜਾਣਾ ਤੇ ਜੋ ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਹੋਣੇ ਉਹ ਬੈੰਕ ਚ ਰੱਖ ਦੇਣੇ । ਇਕ ਦਿਨ ਕੰਮ ਤੇ ਇਕ ਬਾਣੀਆਂ ਮਿਲ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਜੇ ਸਟਾਕ ਤੇ ਫੰਡ ਵਗੈਰਾ ਖਰੀਦ ਲਉ ਤਾੰ ਉਹਦੇ ਚ ਪੈਸੇ ਬਹੁਤੇ ਬਣ ਜਾੰਦੇ ਐ ! ਮੈ ਸਾਰੇ ਪੈਸੇ ਕਢਾ ਕੇ ਫੰਡ ਖਰੀਦ ਲਏ ! ਦੋ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਸਟਾਕ ਮਾਰਕੀਟ ਕਰੈਸ਼ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਲਖਾੰ ਲੋਕਾੰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਵੀ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਰੁੜ ਗਿਆ ! ਪੈਸਾ ਪੈਸਾ ਕਰਕੇ ਜੋੜਿਆ ਜਦੋਂ ਰੁੜਦਾ ਤਾੰ ਮਨ ਚ ਦੁੱਖ ਲਗਦਾ । ਮੇਰਾ ਵੀ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਨ ਕਰਿਆ ਕਰੇ ਤੇ ਨ ਹੀ ਪਾਠ ਚ ਮਨ ਲੱਗੇ । ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਸਨ ਜੋ ਮੇਰੇ ਵਾੰਗ ਦੁਖੀ ਸੀ !
ਕੀ ਰੇਡੀਉ ਪੇਪਰਾੰ ਟੀਵੀ ਤੇ ਲੋਕਾੰ ਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਸਬਰ ਕਰੋ ਫੇਰ ਮੁੜ ਆਉਣਗੇ ਪਰ ਜਿਹਦੇ ਸਿਰ ਪੈਂਦੀ ਉਹਨੰੂ ਕਿੱਥੋਂ ਚੈਨ ਆਵੇ ??
ਇਕ ਦਿਨ ਮੈ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਗਿਆ ਤੇ ਉੱਥੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਚ ਇਕ ਗੋਰੇ ਦੀ ਲਿਖਤ ਪੜੀ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ੋਂ ਹਜ਼ਾਰ ਗੁਣਾ ਵੱਧ ਨੁਕਸਾਨ ਕਰਾਇਆ ਹੋਣਾ !
ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਕਿ ਉਹ ਬਹੁਤ ਦੁਖੀ ਸੀ ਤੇ ਨੀੰਦ ਨ ਆਵੇ ਤੇ ਉਹ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਉਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਮਰਨ ਲਈ ਚਲੇ ਗਿਆ । ਕਹਿੰਦਾ ਮੈ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਅਸਮਾਨ ਚ ਚੰਦ ਤੇ ਤਾਰੇ ਉਵੇ ਚਮਕ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਦਿਨ ਚੜਦਾ ਆਇਆ ਪੰਛੀ ਆਲਣਿਆੰ ਚੋੰ ਚੋਗਾ ਚੁਗਣ ਲਈ ਬਾਹਰ ਅਸਮਾਨ ਚ ਉਡਾਰੀਆੰ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਏ । ਜਿਵੇਂ ਕੁਦਰਤ ਕੋਈ ਇਲਾਹੀ ਗੀਤ ਗਾ ਰਹੀ ਸੀ !
ਲੋਕੀਂ ਹਥਾੰ ਚ ਕੌਫੀ ਦਾ ਕੱਪ ਫੜੀ ਉਵੇੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰਾੰ ਕੰਮਾੰ ਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ । ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿਆਣੇ ਹੱਸਦੇ ਖੇਡਦੇ ਸਕੂਲ ਨੂੰ ਭੱਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ । ਹਰ ਕੋਈ ਉਵੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮਾਣਦਾ ਜੀਅ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕੁਝ ਵੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਦਲਿਆ ? ਜੇ ਬਦਲਿਆ ਤਾੰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਸੀ
ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਦੇਖ ਕੇ ਦੁਬਾਰਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਮੈ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਪਿੱਛੇ ਇੰਨਾ ਦੁਖੀ ਹੋ ਰਿਹਾੰ ? ਮੈਂ ਹੋਰ ਕਮਾ ਲਵਾੰਗਾ !
ਸੱਚ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਮੈ ਉਹਨੰੂ ਪੜਦਾ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਬ੍ਰਹਮ ਦਾ ਗਿਆਨ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ । ਮੈ ਜਦੋਂ ਸਾਰਾ ਪੜ ਕੇ ਉਠਿਆ ਤਾੰ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਹਲਕਾ ਫੁੱਲ ਸੀ ! ਮੇਰੇ ਮਨ ਤੋਂ ਮਣਾਂ ਮੰੂਹੀ ਭਾਰ ਲਹਿ ਗਿਆ ਸੀ !
ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਇਕ ਵਾਰ ਨਹੀਂ ਤਿੰਨ ਵਾਰੀ ਮੈ ਨੁਕਸਾਨ ਖਾ ਚੁਕਾੰ ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਗੁਆ ਕੇ !
ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਘਰ ਵਾਲੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦਾੰ ਉਹ ਕਹਿ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਸ਼ੁਕਰ ਚ ਰਿਹਾ ਕਰੋ । ਤੁਹਾਡੇ ਨਿਆਣੇ ਵਿਆਹੇ ਗਏ । ਦੋ ਟਾਈਮ ਰੋਟੀ ਮਿਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ! ਹੋਰ ਕੀ ਚਾਹੀਦਾ ?? ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਵੀ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਵੇ ਤਾੰ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਗੋਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਵੇਰੇ ਉਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਤੁਰਨ ਜਾਉ ਦੇਖੋ ਕੁਦਰਤ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਸਤੇ ਨਵਾੰ ਦਿਨ ਲੈ ਕੇ ਆਈ ਹੈ । ਇਹਨੰੂ ਆਪਦੀ ਝੋਲੀ ਚ ਪਾਉ ਤੇ ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਰੱਜ ਕੇ ਆਨੰਦ ਚ ਜੀਉ !! ਜੇ ਕਦਮ ਸਹੀ ਹਨ ਤਾੰ ਮੰਜ਼ਲ ਤੇ ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਤਾੰ ਕਲ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵਾੰਗੇ
11 ਮਾਰਚ ਆ ਰਹੀ ਹੈ । ਬਹੁਤ ਨੇ ਜਿਨਾ ਨੇ ਸਟਾ ਲਾਇਆ ਹੋਇਆ ਪੈਸੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਆਸਾੰ ਦਾ ।। ਵੋਟਾੰ ਵਿੱਚ ਸਾਰੇ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਜਿੱਤਦੇ ! ਬਹੁਤ ਨੇ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਹਾਰਨਾ ਤੇ ਬਹੁਤਿਆੰ ਦੀਆੰ ਆਸਾੰ ਤੇ ਸੁਪਨੇ ਟੁੱਟਣਗੇ !! ਉਸ ਦਿਨ ਗੋਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਯਾਦ ਰਖਿਉ ਕਿ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਵਾੰ ਦਿਨ ਚੜਦਾ ਤੇ ਨਵੀਂ ਉਮੰਗ ਲੈ ਕੇ ਆਉਦਾ ! ਜਿੱਤ ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਨ ਕਰਿਉ ਤੇ ਦੁਜਿਆੰ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਾਇਉ !! ਜੋ ਹਾਰ ਗਏ ਉਨਾੰ ਨੂੰ ਇੰਨਾਂ ਕੁ ਯਾਦ ਰੱਖ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਕਿ ਇਹ ਸਦੀਵੀ ਰਾਜ ਨਹੀਂ ! ਹਰ ਚੌਥੇ ਪੰਜਵੇਂ ਸਾਲ ਵੋਟਾੰ ਫੇਰ ਆਣ ਖੜਨੀਆੰ ! ਜੋ ਗਲਤੀਆੰ ਹੋਈਆੰ ਉਹ ਸੁਧਾਰੋ । ਆਪਦੀ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਲਈ ਹੋਰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰੋ । ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਨਸ਼ਿਆੰ ਵੱਲ ਨੂੰ ਨ ਮੰੂਹ ਕਰ ਲਿਉ ਜਾੰ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਭਿੜਨ ਲੱਗ ਪਿਉ ।
ਮੰਜ਼ਲ ਸਰ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਕਦਮਾੰ ਦਾ ਸਹੀ ਦਿਸ਼ਾ ਚ ਚੱਲਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ !!
ਲੇਖਕ : ਸੁਰਜੀਤ ਸਿੰਘ