ਅਜ ਅਸੀਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਬਿਨ ਪੀਤੇ ਬਣਾਏ ਜਾ ਰਹੇ
ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਾਮ ਨੇ ਸਾਕੀ ਪਿਲਾਏ ਜਾ ਰਹੇ
ਭਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ’ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਉਠਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹੈ ਚੁਣ ਕੇ,
ਭਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ‘ਚੋਂ ਚੁਣਿਆ ਜਾਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮਾਣ ਕਿੰਨਾ ਹੈ।
ਘੁਣ ਵਾਂਗਰ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਖਾਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਬਸ ਪੀੜਾਂ ਚੀਸਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੇ ਆਹੋ ਜਾਰੀ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਫੁੱਲ ਤੇ ਕਲੀਆਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਹਾਰ ਦੇਂਦੇ ਓ।
ਖ਼ਤਾ ਮੈਥੋਂ ਹੋਈ ਕਿਹੜੀ? ਜੋ ਮੈਨੂੰ ਖ਼ਾਰ ਦੇਂਦੇ ਓ।
ਬਿਠਾ ਕੇ ਗੈਰ ਨੂੰ ਓਹਲੇ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਭੇਤ ਨਾ ਦੱਸੋ,
ਤੁਸੀਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਇਹ ਪਏ ਤਲਵਾਰ ਦੇਂਦੇ ਓ।
ਬੋਲ ਜੋ ਸੀਨੇ ‘ਚ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਏ
ਸੀਨਿਉਂ ਉੱਠੇ ਤਾਂ ਅੱਖਰ ਹੋ ਗਏ
ਆਓ ਪਿਆਰ ਵਧਾਓ ਜੀਵਨ ਛੋਟਾ ਹੈ।
ਸਮਝੋ ਤੇ ਸਮਝਾਓ ਜੀਵਨ ਛੋਟਾ ਹੈ।
ਲਹੂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਪੀਣ ਵਾਲੇ
ਮੇਰਾ ਹੀ ਦਿਲ ਹੁਣ ਜਲਾ ਰਹੇ ਨੇ
ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਪਾਲੇ ਨੇ ਇਹ ਦਰਿੰਦੇ,
ਜੋ ਤੰਗ ਹਨ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਕਰਦੇ
ਘਰ ਦੀਆਂ ਸਭ ਚੁਗਾਠਾਂ ਖਾਂਦੀ, ਸਿਉਂਕ ਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਪਵੇ।
ਘਰ ਦਾ ਮਾਲਿਕ ਪਰ ਰਾਖੀ ਦਾ ਪੂਰਾ ਦਾਅਵਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।
ਉਹਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਹੈ ਕੰਡਿਆਲੀ
ਉਹਦੀ ਸੂਰਤ ਗੁਲਾਬ ਵਰਗੀ ਏ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਰੱਖਦੀ ਰਾਤ ਦਿਨ ਮਦਹੋਸ਼
ਯਾਦ ਉਹਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੀ ਏ
ਅਸੀਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਗੌਤਮ ਵਾਂਗਰਾਂ ਠੁਕਰਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਉਹਨੂੰ ਸੁੱਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵੱਲ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਉਮਰ ਭਰ ਤਾਂਘਦੇ ਰਹੇ ਦੋਵੇਂ,
ਫਾਸਿਲਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਟਿਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੌੜ ਕੇ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕਿਆ
ਤੈਥੋਂ ਰੁਕਿਆ ਉਡੀਕਿਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਜਨਮ ਜਨਮ ਦੇ ਪਿੰਗਲੇ, ਪਿੰਗਲੀ ਮਾਂ ਦੇ ਜਾਏ।
ਪੌਣਾਂ ਪੁਣ ਕੇ ਸਾਗਰ ਕੱਢ ਕੇ, ਕੋਹੜ ਕਮਾਵਣ ਆਏ।