ਅੱਖਰ ਜੋਤ ਹੈ ਅੱਖਰ ਦੀਵਾ ਅੱਖਰ ਚੰਨ ਸਿਤਾਰਾ ਹੈ
ਅੱਖਰ ਦੇ ਵਿਚ ਲੁਕਿਆ ਯਾਰਾ ਇਹ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਹੀ ਸਾਰਾ ਹੈ
ਬਣਾ ਲਉ ਡੈਮ ਲੱਖ ਕਰ ਲਉ ਯਤਨ ਰੋਕਣ ਦੇ ਲੱਖ ਵਾਰੀ,
ਮੈਂ ਜਾਣੈ ਅੰਤ ਮਾਰੂਥਲ ਨੂੰ ਮਹਿਕਾਵਣ ਨਦੀ ਆਖੇ।
ਸੁਣ ਕੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਔਰਤ ਮੂੰਹੋਂ ਹੋਇਆ ਮਰਦ ਹੈਰਾਨ
ਔਰਤ ਮਰਦ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੀ ਹੈ ਡੂੰਘਾ ਮਰਦ ਪਸ਼ੇਮਾਨ
ਮਰਦ ਨੇ ਤੱਕੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਸੁਖ਼ਨ ਦੇ ਇਹ ਨਿਸ਼ਾਨ
ਕੈਸੇ ਕੈਸੇ ਬੋਲ ‘ਅਲਾਵੇ ਇਸ ਤੀਵੀਂ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ
ਸਾਡੀ ਮੰਦੀ ਹਾਲਤ ’ਤੇ ਮਣ ਮਣ ਦੇ ਹਉਕੇ ਭਰਦੇ ਨੇ।
ਨੇਤਾ ਸਾਡੇ ਸੁੱਖਾਂ ਖਾਤਰ ਕਿੰਨੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਨੇ।
ਜ਼ਖ਼ਮ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਅਜੇ,
ਸੂਲੀਆਂ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਵੀ ਜਾਰੀ ਅਜੇ
ਖ਼ੌਰੇ ਕਿੰਨੇ ਹਨੇਰੇ ਨੇ ਬਾਕੀ ਪਏ,
ਰਾਤ ਪਲ ਕੁ ਹੀ ਆਪਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਅਜੇ
ਚਲੋ ਉਹ ਤਖ਼ਤ ‘ਤੇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਕਰ ਕੇ ਕਤਲ ਆਵਾਜ਼ਾਂ,
ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਵੀ ਦੇਵਾਂਗੇ, ਮਾਤਮ ਵੀ ਮਨਾਵਾਂਗੇ।
ਜੇ ਸਿਕੰਦਰ ਵਾਂਗ ਨ੍ਹੇਰ ਨੂੰ ਬੜਾ ਹੰਕਾਰ ਹੈ
ਮਾਣਮੱਤੀ ਮਹਿਕ ਵੀ ਤਾਂ ਐਨ ਪੋਰਸ ਹਾਰ ਹੈ
ਮੌਤ ਜੇ ਜਿੱਦੀ ਲੁਟੇਰੀ ਹੈ ਨਿਰੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਪਦਮਨੀ ਖੁੱਦਾਰ ਹੈ
ਮੈਂ ਕਣੀਆਂ ਨੂੰ ਦਰੱਖਤਾਂ ਤੋਂ ਉਤਾਂਹ ਦੇਖ ਨਾ ਸਕਿਆ।
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਨੂੰ ਉਸ ਜ਼ਖ਼ਮ ਤੀਕਰ ਜਾਣ ਨਾ ਸਕਿਆ।
ਸ਼ੋਅਲੇ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਕ ‘ਚੋਂ ਇਉਂ ਭੜਕੇ
ਕਿ ਬੂਹੇ ਦਿੱਲੀ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਜਾ ਖੜਕੇ
ਵਿਖਾਵੇ ਵਾਸਤੇ ਹੀ ਰੰਗ ਠੋਸੇ ਹੋਣ ਜਿਸ ਅੰਦਰ,
ਖ਼ਿਮਾ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਐਸੇ ਸ਼ਿਅਰ ਹਰਗਿਜ਼ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਪਿਆ ਸਾਂ ਸਿਵੇ ਦੀ ਸਵਾਹ ਬਣ ਕੇ
ਤੂੰ ਆ ਉੱਲਰੀ ਲੰਮੀ ਜੇਹੀ ਆਹ ਬਣ ਕੇ
ਜ਼ਾਲਿਮ ਕਹਿਣ ਬਲਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।
ਕੁੜੀਆਂ ਤਾਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।