ਵੰਗਾਂ ਮੇਰੀਆਂ ਕੱਚ ਦੀਆਂ ਪਰ ਵੀਣੀ ਮੇਰੀ ਕੱਚੀ ਨਹੀਂ।
ਤੇਰੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਖੂਬ ਪਛਾਣਾਂ ਅੜਿਆ ਹੁਣ ਮੈਂ ਬੱਚੀ ਨਹੀਂ।
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਆਤਿਸ਼ ਬੜੀ ਅਵੱਲੀ ਤੀਲੀ ਸੋਚ ਕੇ ਲਾਉਣੀ ਸੀ,
ਧੂੰਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਡੋਲ ਗਿਆ ਏਂ ਅੰਗ ਅਜੇ ਤਾਂ ਮੱਚੀ ਨਹੀਂ।
ਕਿਹੜੀ ਨਗਰੀ ਏਥੇ ਕਿਹੜੇ ਰਾਜੇ ਦਾ ਹੈ ਪਹਿਰਾ
ਧਰਤੀ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ ਹੋਈ ਹੈ ਅੰਬਰ ਗਹਿਰਾ ਗਹਿਰਾ
ਸੁਣੋ ਗਮ ਮੇਰੇ ਰਾਜ਼ਦਾਨਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ।
ਹੁੰਗਾਰੇ ਭਰੋ ਮਿਹਰਬਾਨਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ।
ਮਿਰਾ ਹਰ ਹਰਫ਼ ਹੈ ਤਜ਼ਰਬੇ ਦਾ ਹੰਝੂ,
ਨਾ ਸਮਝੋ ਇਵੇਂ ਦਾਸਤਾਨਾਂ ਦੇ ਵਾਂਗੂੰ।
ਇਹ ਸੰਦਲ ਦਾ ਜੰਗਲ ਇਹ ਨਾਗਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ
ਇਹ ਜੁਗਨੂੰ ਕਿ ਜਗਦੇ ਚਿਰਾਗਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ
ਇਹ ਗ਼ੈਬਾਂ ਤੋਂ ਉੱਤਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ
ਹਕੀਕਤ ਹੈ ਜਾਂ ਕੋਈ ਖ਼ਾਬਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ
ਚਾਕ ਜੋਗੀ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ ਮੱਝਾਂ ਉਦਾਸ,
ਉਂਜ ਸਭ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਰੰਗ-ਢੰਗ ਝੰਗ ਦੇ ਰਹੇ।
ਅੱਖਰ ਜੋਤ ਹੈ ਅੱਖਰ ਦੀਵਾ ਅੱਖਰ ਚੰਨ ਸਿਤਾਰਾ ਹੈ
ਅੱਖਰ ਦੇ ਵਿਚ ਲੁਕਿਆ ਯਾਰਾ ਇਹ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਹੀ ਸਾਰਾ ਹੈ
ਬਣਾ ਲਉ ਡੈਮ ਲੱਖ ਕਰ ਲਉ ਯਤਨ ਰੋਕਣ ਦੇ ਲੱਖ ਵਾਰੀ,
ਮੈਂ ਜਾਣੈ ਅੰਤ ਮਾਰੂਥਲ ਨੂੰ ਮਹਿਕਾਵਣ ਨਦੀ ਆਖੇ।
ਸੁਣ ਕੇ ਸ਼ਾਇਰੀ ਔਰਤ ਮੂੰਹੋਂ ਹੋਇਆ ਮਰਦ ਹੈਰਾਨ
ਔਰਤ ਮਰਦ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੀ ਹੈ ਡੂੰਘਾ ਮਰਦ ਪਸ਼ੇਮਾਨ
ਮਰਦ ਨੇ ਤੱਕੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਸੁਖ਼ਨ ਦੇ ਇਹ ਨਿਸ਼ਾਨ
ਕੈਸੇ ਕੈਸੇ ਬੋਲ ‘ਅਲਾਵੇ ਇਸ ਤੀਵੀਂ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ
ਸਾਡੀ ਮੰਦੀ ਹਾਲਤ ’ਤੇ ਮਣ ਮਣ ਦੇ ਹਉਕੇ ਭਰਦੇ ਨੇ।
ਨੇਤਾ ਸਾਡੇ ਸੁੱਖਾਂ ਖਾਤਰ ਕਿੰਨੀ ਮਿਹਨਤ ਕਰਦੇ ਨੇ।
ਜ਼ਖ਼ਮ ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਅਜੇ,
ਸੂਲੀਆਂ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਵੀ ਜਾਰੀ ਅਜੇ
ਖ਼ੌਰੇ ਕਿੰਨੇ ਹਨੇਰੇ ਨੇ ਬਾਕੀ ਪਏ,
ਰਾਤ ਪਲ ਕੁ ਹੀ ਆਪਾਂ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਅਜੇ
ਚਲੋ ਉਹ ਤਖ਼ਤ ‘ਤੇ ਬੈਠਾ ਹੈ ਕਰ ਕੇ ਕਤਲ ਆਵਾਜ਼ਾਂ,
ਮੁਬਾਰਕਬਾਦ ਵੀ ਦੇਵਾਂਗੇ, ਮਾਤਮ ਵੀ ਮਨਾਵਾਂਗੇ।
ਜੇ ਸਿਕੰਦਰ ਵਾਂਗ ਨ੍ਹੇਰ ਨੂੰ ਬੜਾ ਹੰਕਾਰ ਹੈ
ਮਾਣਮੱਤੀ ਮਹਿਕ ਵੀ ਤਾਂ ਐਨ ਪੋਰਸ ਹਾਰ ਹੈ
ਮੌਤ ਜੇ ਜਿੱਦੀ ਲੁਟੇਰੀ ਹੈ ਨਿਰੀ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਪਦਮਨੀ ਖੁੱਦਾਰ ਹੈ