ਗਈ ਸ਼ਾਮ ਦੇ ਧੂੰਏਂ ਓਹਲੇ,
ਸੁਪਨਾ ਕੋਈ ਬਲਦਾ ਏ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਅਰਥਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਦਾ,
ਅੰਗਿਆਰਾਂ ’ਤੇ ਚੱਲਦਾ ਏ।
ਪਹਿਲਾਂ ਧਰਤ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਵੰਡੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ
ਵੰਡੇ ਜਾਂਦੇ ਪਾਣੀ ਫਿਰ ਦਰਿਆਵਾਂ ਦੇ
ਕੋਈ ਹਾਲੇ ਵੀ ਦਿਲ ਦੀ ਰਾਖ ਫੋਲੀ ਜਾ ਰਿਹੈ ‘ਮਾਨਵ’ ,
ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਸਿਵੇ ‘ਚੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਹੁਣ ਕੀ ਲੱਭਿਆ ਹੋਣੈ।
ਜਦੋਂ ਵੀ ਡੁੱਬਦੀ ਬੇੜੀ, ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ ਦਾ ਹੈ ਨਾਂ ਲਗਦਾ
ਮਲਾਹਾਂ ਦੀ ਤਾਂ ਬਦ-ਨੀਤੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਢੱਕੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ
ਪਿੰਡ ‘ਚ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਕੀ ਕਰੀਏ,
ਛੂਤ-ਛਾਤ ਨੂੰ ਕਿੱਦਾਂ ਜਰੀਏ।
ਇੱਕ ਜੱਟਾਂ ਦਾ, ਇੱਕ ਦਲਿਤਾਂ ਦਾ,
ਕਿਸ ਖੂਹ ਵਿੱਚੋਂ ਪਾਣੀ ਭਰੀਏ।
ਬੀਤੀ ਰਾਤ ਵਿਯੋਗ ਦੀ ਮੈਂ ਤਾਰੇ ਗਿਣ ਗਿਣ ਕੇ
ਅੱਖੀਆਂ ਤਰਸਣ ਦੀਦ ਨੂੰ ਤੂੰ ਸੁਪਨਾ ਬਣ ਕੇ ਆ
ਪਹਿਲ ਪਲੇਠੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦਾ ਇਹ ਅਣਗਾਇਆ ਗੀਤ
ਛੇਕਾਂ ਵਿੰਨ੍ਹੀ ਬੰਸਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੋਂਠ ਛੁਹਾ
ਕੁੱਝ ਤੇ ਭੁੱਖ ਦਾ ਭਰਮ ਵੀ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦੈ,
ਹਾਂਡੀ ਉੱਤੇ ਢੱਕਣ ਤੇ ਵਿੱਚ ਡੋਈ ਰੱਖ ।
ਸਿਰ ਤੋਂ ਨੰਗੀ ਪੈਰੋਂ ਵਹਿਣੀ ਕਰ ਕੰਨਾਂ ਤੋਂ ਉੱਚੀ
ਸੁਣਿਆ ਏ ਕਿ ਰਾਤ ਹਿਜ਼ਰ ਦੀ ਏਦਾਂ ਤਾਰਿਆਂ ਲੁੱਟੀ
ਮਨ-ਮਦਿਰਾ ਦੇ ਜਾਮ ਪਿਆਲੇ,
ਰਹਿੰਦੇ ਊਣੇ-ਊਣੇ ਪਰ,
ਆਬਸ਼ਾਰ ਬਣ ਨੈਣੋਂ ਡਿੱਗਦੇ,
ਜਦ ਤੂੰ ਭਰਦਾ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ।
ਘਰ ਦੇ ਵਿਚ ਵੀ ਹਾਜ਼ਰ ਰਹਿਣਾ ਪੌਣਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਘੁਲ ਉਡਣਾ
ਜਿੱਦਾਂ ਫੁੱਲ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ਬੂ ਵਸੇ ਘਰ ਵਿਚ ਏਦਾਂ ਵਾਸ ਕਰੀਂ
ਦਿਲ ’ਚ ਮੈਂ ਨਾਮ ਸਦਾ ਧੜਕਦਾ ਤੇਰਾ ਰੱਖਿਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਹਰਿਕ ਹਾਲ ਜਿਊਂਦਾ ਰੱਖਿਆ।
ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਛਡ ਦੇਂਦੇ ਨੇ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਮਾਰੇ ਨੇਤਾ ਜੀ
ਯੂਰੀਆ ਤੇ ਸੀਮਿੰਟ ਨੇ ਖਾਂਦੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਚਾਰਾ ਚਰਦੇ ਨੇ