ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ ‘ਜੀਤ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਸੌਦੇ ਵਿੱਚ,
ਸਿਰ ਜਾਂਦੈ, ਸਿਦਕ ਜਾਂਦੈ, ਦਿਲ ਜਾਂਦੈ, ਜਿਗਰ ਜਾਂਦੈ।
ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਅੱਖ ਖੁਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਚੰਨ ਸੁੱਤਾ ਸੀ ਹਿੱਕ ‘ਤੇ
ਮੈਂ ਵੀ ਸੋਚਾਂ ਸੁਪਨੇ ਵਿਚ ਕਿਉਂ ਐਨੇ ਸੂਰਜ ਆਏ
ਅਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੀ ਘਰ ਦੇ ਚਾਨਣ ਦੀ ਰਹੀ ਚਿੰਤਾ,
ਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਇਹ ਕਣ ਕਣ ਲਈ ਸਦਾ ਹੀ ਭਟਕਿਆ ਸੁਰਜ।
ਤੇਰਾ ਰੂਪ ਉਧਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਲੀਕ ਰਿਹਾ ਵਾਂ
ਮਗਵਾਂ ਸੂਟ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ਪਾ ਕੇ ਇੰਟਰਵਿਊ ਲਈ ਜਾਵੇ
ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਭਿੱਜ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਇਹ ਗਲ ਹੀ ਨਾ ਜਾਵਣ,
ਬੰਦ ਪਏ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਤਰਸਣ ਏਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਦਸਤਕ ਲਿਖਦੇ।
ਮਰ ਗਿਆ ਤਨਵੀਰ ਹੋਈ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਖ਼ਬਰ
ਨਾਲ ਦੇ ਕਮਰੇ ‘ਚ ਓਵੇਂ ਰੇਡੀਉ ਵੱਜਦਾ ਰਿਹਾ
ਜਿਸ ਯਾਰ ਨੂੰ ਤੂੰ ਮਿਲਣੈ ਪਰਲੇ ਕਿਨਾਰੇ ਹੈ ਉਹ,
ਇਸ ਅੰਗ ਦੇ ਦਰਿਆ ‘ਚੋਂ ਤਰ ਕੇ ਤਾਂ ਗੁਜ਼ਰ ਪਹਿਲਾਂ।
ਆਮ ਇਨਸਾਨ ਹਾਂ ਮੈਂ ਸਿਕੰਦਰ ਨਹੀਂ
ਨਾ ਸੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਜਿੱਤਣ ਦੀ ਖਾਹਿਸ਼ ਕੋਈ
ਇਹ ਜ਼ਮਾਨਾ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਫ਼ਤਹ ਹੋ ਗਿਆ
ਸਿਰਫ਼ ਤੈਨੂੰ ਫਤਹ ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਦਿਆਂ
ਦੇਣ ਆਇਆ ਢਾਰਸਾਂ ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਸੀ ਰੋ ਪਿਆ।
ਆਇਆ ਸੀ ਬਣ ਕੇ ਗਾਹਕ ਜੋ ਨੀਲਾਮ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਹੋ ਗਿਆ।
ਦਿਨ ਸਮੇਂ ਸਖੀਆਂ ‘ਚ ਅਕਸਰ ਦੇਵਤਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਹੇ
ਰਾਤ ਨੂੰ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਘੋੜਾ ਸਦਾ ਬਣਿਆ ਰਹੇ
ਕਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਬਹਿੰਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਦੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।
ਗ਼ਜ਼ਲ ਦੇ ਸ਼ਿਅਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਰੂਰ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।
ਕੋਈ ਵੀ ਨਾਮ ਦੇ ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਅਰਥ ਕਰ ਇਸਦਾ
ਮਿਰੀ ਰੰਗੀਨ ਚੁੰਨੀ ਅਜ ਤੇਰੀ ਦਸਤਾਰ ਤਕ ਆਈ