Authors: Others

ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਕੋਈ ਉਮਰ ਨਹੀਂ

by admin

ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਔਰਤ ਦੇ ਮਾਨ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਹੈ। 19 ਸਾਲ ਦੀ ਅਲ੍ਹੜ ਉਮਰ ਸੀ …ਜਦੋਂ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦਾ ਕੀ ਹੈ? ਮੁੰਡੇ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਨਵਦੀਪ ਤੁਸੀਂ ਪੜਾਈ ਛੱਡ ਦਵੋ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਂਦੇ ਹੋਏ ਭੋਲੀ ਜਿਹੀ ਭੈਣ ਨੇ ਕਹਿ ਦਿੱਤਾ ‘ਹਾਂਜੀ ਠੀਕ ਆ ਜੀ’। ਉਸ ਜਵਾਕੜੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਦਾ ਇੰਨਾ ਚਾਅ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਲਿਆਂਦੇ ਖਿਡੌਣੇ ਦਾ ਹੋਵੇ। ਚਲੋ ਜਿਵੇਂ ਤਿਵੇਂ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਕਰ ਬੈਠੀ ਸੀ ਉਹ ਮਾਸੂਮ ਜਿਹੀ ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀਆਂ ਭਾਰੀਆਂ ਪੈ ਗਈਆਂ ਨੇ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਬਸ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ, ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਨਾ ਲਿਆ ਤੇ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ। ਆਪਣੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਭੁੱਲ ਹੀ ਗਈ ਹੋਵੇ ਮੇਰੀ ਭੈਣ। ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਓਹਦੇ ਘਰੇ ਇੱਕ ਪਿਆਰੀ ਜਿਹੀ ਬੱਚੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ। ਭਾਵ 20 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਚ ਉਹ ਮਾਂ ਬਣ ਗਈ। …ਜਦੋਂ ਕਿ 20 ਸਾਲਾਂ ਚ ਹਾਲੇ ਕੁੜੀਆਂ ਕਰੀਅਰ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਹੀ ਸੋਚ ਰਹੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਕਦੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਨਹੀਂ ਮਨਾਇਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਮਾਸੂਮ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਮਿੱਠਾ ਜਿਹਾ ਪਤਾਸੇ ਵਰਗਾ ਹਾਸਾ ਬਣਾਈ ਰੱਖਿਆ। ਹੋਰ 4-5 ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ, ਭੈਣ ਦੇ ਘਰੇ ਦੋ ਹੋਰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ… ਇੱਕ ਧੀ ਤੇ ਇੱਕ ਪੁੱਤਰ। ਸਭ ਨੂੰ ਲਗਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਬੱਸ ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹ ਸਿਰਫ ਘਰ ਜੋਗੀ ਹੀ ਰਹਿ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੀਵਾਂ ਹੀ ਦਿਖਾਇਆ, ਕਿ ਇਹਨੂੰ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਨਾ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਐਕਟਿਵਾ ਚਲਾਉਣੀ ਆਉਂਦੀ, ਨਾ ਇਹ ਇੰਨੀ ਪੜੀ ਲਿੱਖੀ ਹੈ।

ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਬੈਠੀਆਂ ਅਤੇ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਘਬਰਾਉਂਦੇ ਹੋਏ, ਅੱਖਾਂ ਥਲੇ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਭੈਣ ਨੇ ਕਿਹਾ.. ਹੀਨਾ, ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਹਾਂ….”ਮੈਂ ਪੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਬੀਏ ਦੁਬਾਰਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹਾਂ” ….ਤੇ ਫੇਰ ਰੌਣ ਲੱਗ ਗਈ। ਕਹਿੰਦੀ ਹੀਨਾ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕਰੂੰਗੀ।..ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਦੱਸ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਪੜ੍ਹਾਈ ਛੱਡੇ ਨੂੰ। ਮੈਂ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ “ਮੇਰੀ ਸ਼ੇਰਨੀ ਭੈਣ ਕੁੱਝ ਵੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ” ਅੰਦਰੋਂ ਹੀ ਅੰਦਰ ਮੈਂ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਰ ਹੀ ਲਵੇਗੀ। ਉਹ ਦਿਨ ਗਿਆ ਤੇ ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ ਆ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਬੀਏ ਕੀਤੀ, ਫੇਰ ਐਮ.ਏ. ਕੀਤੀ ਤੇ ਅੱਜ ਉਸ ਨੇ ਬੀ.ਐਡ ਦਾ ਐਂਟਰੈਂਸ ਪੇਪਰ ਪਾਸ ਕੀਤਾ ਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਬੀ.ਐੱਡ ਕਰੇਗੀ। ਇਹ ਗੱਲ ਹੋਰਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਛੋਟੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਨਹੀਂ।. ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੜਾਈ ਲਈ ਹਾਲਾਤਾਂ ਨਾਲ ਕਿੰਨਾ ਲੜਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ। ਘਰ ਸਾਂਭਣਾ, ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਾਂਭਣਾ ਤੇ ਫਿਰ ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਹਰ ਗੱਲ ਦਾ ਮਾਣ ਰੱਖਣਾ ਇਹ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਸਿੱਖ ਲਿਆ ਸੀ ਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਖਵਾਹਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਤੇ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਉਹਨੇ ਕਦੀਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਿੱਖਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਮਾਣ ਆ ਅੱਜ ਉਹਦੇ ਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਤੇ ਕਿ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਆ…

ਤਿੜਕਦਾ ਭਰਮ

by Manpreet Singh

ਅੱਜ ਤੇਜ ਕੌਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਸਵਖਤੇ ਹੀ ਚੁੱਲੇ ਚੌਂਕੇ ਦਾ ਆਹਰ ਕਰ ਲਿਆ । ਤਿਆਰ ਹੋ ਦੋਵੇਂ ਜਣੀਆਂ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣ ਲਈ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਤੇ ਬਣੇ ਬੱਸ ਸਟਾਪ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਬੱਸ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗੀਆਂ । ਵੇਖਦਿਆਂ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਬੱਸ ਆ ਗਈ । ਸਰੀਰ ਵਡੇਰਾ ਅਤੇ ਭਾਰਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਤੇਜ ਕੌਰ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈ ਕੇ ਮਸਾਂ ਹੀ ਬੱਸ ਵਿੱਚ ਚੜੀ ਤੇ ਇਧਰ ਉਧਰ ਖਾਲੀ ਸੀਟ ਲੱਭਣ ਲੱਗੀ ਪਰ ਸਕੂਲਾਂ ਕਾਲਜਾਂ ਦੇ ਲੱਗਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਬੱਸ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਭਰੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਤੇਜ ਕੌਰ ਨੇ ਸੀਟਾਂ ਤੇ ਬੈਠੇ ਇਕ ਦੋ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਬੁਢਾਪੇ ਦਾ ਵਾਸਤਾ ਪਾ ਕੇ ਸੀਟ ਛੱਡਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਮੁੰਡੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਫੋਨਾਂ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਰਹੇ ਕੋਈ ਵੀ ਸੀਟ ਛੱਡਣ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਨਾਂ ਹੋਇਆ ।

ਇਹ ਸਾਰਾ ਸੀਨ ਮਗਰ ਬੈਠੀ ਨੌਜਵਾਨ ਲੜਕੀ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਗੋਦੀ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਬਾਲ ਵੀ ਚੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਝੱਟ ਉੱਠ ਕੇ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ”ਬੇਬੇ ਜੀ ਏਧਰ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠ ਜਾਓ ” ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਸੀਟ ਤੋਂ ਖੜੀ ਹੋ ਵੇਖ ਤੇਜ ਕੌਰ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਬੋਲੀ ”ਜਿਉਂਦੀ ਵੱਸਦੀ ਰਹਿ ਧੀਏ ਹੁਣ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਰਹੀ , ਮੈਂ ਤਾਂ ਪੁੱਤਰ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਨੂੰਹ ਦੇ ਪੇਟ ‘ਚ ਪਲ ਰਹੀ ਨੰਨੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕਤਲ ਕਰਾਉਣ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਚੱਲੀ ਸਾਂ , ਪਰ ਤੂੰ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਦਿੱਤੀਆਂ ” ਏਨਾਂ ਕਹਿ ਤੇਜ ਕੌਰ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਬੱਸ ਚੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉੱਤਰ ਗਈ , ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਵਿਸਲ ਮਾਰੀ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਧੂੜ ਉਡਾਉਂਦੀ ਬੱਸ ਅੱਖੋਂ ਉਹਲੇ ਹੋ ਗਈ ।

ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਸਾਦਿਕ

ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਦੋ ਹੀ ਰਾਹ

by Manpreet Singh

ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਨੰਗੇ ਪੈਰੀਂ ਫੁੱਲ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਲੋਕ ਤੋਲ-ਮੋਲ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।
ਇਕ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪੈਰ ਦੇਖ ਕਿ ਬਹੁਤ ਦੁੱਖ ਹੋਇਆ,ਉਹ ਭੱਜ ਕਿ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਬੂਟ ਲੈ ਆਇਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, “ਲੈ ਪੁੱਤਰ ਬੂਟ ਪਾ ਲੈ”

ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਫਟਾਫਟ ਬੂਟ ਪਾਏ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਤੇ ਬੰਦੇ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕਿ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ.. “ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਹੋ ?”

ਬੰਦਾ ਘਬਰਾ ਕਿ ਕੰਨਾ ਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾਉੰਦਾ ਬੋਲਿਆਂ– “ਨਹੀਂ ਨਹੀਂ ਬੇਟਾ”

ਮੁੰਡਾ–“ਫੇਰ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਦੇ ਦੋਸਤ ਹੋ ?”

ਕਿਉੰਕਿ ਮੈ ਕੱਲ ਰਾਤ ਹੀ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਬਾਬਾ ਜੀ ਪੈਰ ਬਹੁਤ ਸੜਦੇ ਆ ਬੂਟ ਲੈ ਦਿਉ।

ਉਹ ਬੰਦਾ ਅੱਖਾਂ ‘ਚ ਪਾਣੀ ਤੇ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਪਾਸੇ ਨੂੰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਪਰ ਉਹ ਜਾਣ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਰੱਬ ਦਾ ਦੋਸਤ ਬਣਨਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਔਖਾ ਨਹੀਂ।

ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਦੋ ਹੀ ਰਾਹ ਬਣਾਏ ਹਨ।
(1) ਜਾਂ ਦੇ ਕਿ ਜਾਓ
(2) ਜਾਂ ਛੱਡ ਕਿ ਜਾਓ
ਨਾਲ ਲੈ ਕਿ ਜਾਣ ਦੀ ਕੋਈ ਵਿਵਸਥਾ ਨਹੀਂ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗੱਡੀ

by Jasmeet Kaur

ਅੱਜ ਮੈਂ ਸੈਕਟਰ 35 ਕਿਤਾਬਾਂ ਖਰੀਦਣ ਗਈ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਹੀ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ ਮੇਰੀ ਜੁੱਤੀ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਰਾਹ ‘ਚ ਇੱਕ ਮੋਚੀ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਫੱਟ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੁੱਤੀ ਦਿਖਾਈ ਤੇ ਉਹ ਠੀਕ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਜੁੱਤੀ ਠੀਕ ਕਰਦੇ-ਕਰਦੇ ਸਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੇਰਾ ਨਾਂਅ ‘ਜੀਤ’ ਹੈ। ਭਾਰੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਚੌਂਕੜੀ ਮਾਰ ਕੇ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਗੱਲਾਂ ਚੱਲ ਪਈਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ‘ਮੇਰੇ 7 ਬੱਚੇ ਨੇ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ‘ਚ 4 ਧੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਆਹ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਦੋ ਕੁੜੀਆਂ ਪੁਲਿਸ ਅਫਸਰ ਹਨ, ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਅੰਕਲ ਜੀ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਪੈਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ‘ਚ ਭਲਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਮਨ ‘ਚ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਮੋਚੀ ਨੂੰ ਕੌਣ ਪੁੱਛਦਾ ਉਹ ਵੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਰਗੇ ਸ਼ਹਿਰ ‘ਚ। ਕਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਤ.. ‘ਏਦਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੇਰਾ ਵਧੀਆ ਚੱਲ ਰਿਹਾ’।

ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ:

‘ਮੈਂ 45 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਆਇਆ ਸੀ। ਓਦੋਂ ਇੱਥੇ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਭ ਉਜਾੜ ਸੀ। 15 ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਧੀ ਕਿਉਂਕਿ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਕਿਤੇ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਪਾਇਆ। ਫੇਰ ਮੈਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਮਹਿਕਮੇ ‘ਚ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲੀ। ਪਰ ਤਨਖਾਹਾਂ ਘੱਟ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਮੈਂ ਉੱਥੇ ਨੌਕਰੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਆਹ ਮੋਚੀ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਹੀ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਇਹ ਕੰਮ ਸਿੱਖਿਆ ਤੇ ਇਥੇ ਹੀ ਬੈਠਣ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਪੁੱਤ, ‘ ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਓਦੋਂ 50 ਪੈਸੇ ‘ਚ ਪੋਲਿਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ 300 ਤੱਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਦੇਖ ਲੈ ਸਮੇਂ ਦੀ ਖੇਡ। ਫੇਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਗੱਡੀ ਚੱਲੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕੀਤੇ। ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਧੀਆਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਉੱਤੇ 12 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਲਗਾਏ ਜੋ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ ਜਮਾਂ ਪੂੰਜੀ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਆਪਣਾ ਵਿਆਹ 5 ਹਜ਼ਾਰ ‘ਚ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਜੁੱਤੀ ਦਾ ਦੂਜਾ ਪਾਸਾ ਸਿਊਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੁੱਤ, ‘ ਮੈਂ ਕਦੇ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਤਾਂ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਸਮਝਿਆ। ਸਭ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਵੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਤਾਂ ਹੀ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸੁਣ ਲਈ ਅਤੇ ਚੰਗੇ ਘਰਾਂ ‘ਚ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਏ। ਹੁਣ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਹੈ ਮੇਰੇ ਕੋਲ। ਮੈਨੂੰ ਬੱਚੇ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ‘ਪਾਪਾ ਤੁਸੀਂ ਛੱਡ ਦਵੋ ਇਹ ਕੰਮ ਪਰ ਪੁੱਤ ਜਿਸ ਕੰਮ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਾਇਆ। ਉਹ ਛੱਡਣ ਦਾ ਮਨ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਇੰਨੇ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਜੁੱਤੀ ਠੀਕ ਹੋ ਗਈ। ਤੇ ਅੰਕਲ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਪੁੱਤ 20 ਰੁਪਏ ਹੋ ਗਏ। ਬੱਸ ਫੇਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਏ ਤੇ ਮੈਂ ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਆਖਿਰ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਸਰ, ਮੈਨੂੰ ਆਪਣਾ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਦਵੋ’।

ਵਾਕਿਆ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਦਿੱਤਾ

by Jasmeet Kaur

3 ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਇਕ ਵਾਕਿਆ ਜਿਸਨੇ ਮੇਰੀ ਰੂਹ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਦਿੱਤਾ, ਮੈਂ ਪਿੰਗਲਵਾੜਾ ਗਈ ਸੀ ਕੁਝ ਖਾਣ-ਪੀਣ ਦਾ ਸਮਾਨ ਲੈ ਕੇ ਤਾਂ ਜੋ ਉਥੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਲਾਤ ਦੇ ਮਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਪਲ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸਾਂਝੇ ਕਰ ਸਕਾਂ। ਅੰਦਰ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਧਿਆਨ ਉਥੇ ਰਹਿੰਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਤੇ ਗਿਆ, ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਸਭ ਬੱਚੇ ਹੀ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੇ ਸਨ, ਪਰ ਇੱਕ ਬੱਚਾ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿੱਚਿਆ ਉਹ ਸੀ ‘ਕਰਣ’, ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਾਸੂਮ, ਸੋਹਣਾ ‘ਤੇ ਭੂਰੇ ਰੰਗ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲਾ ‘ਕਰਨ’ ਜੋ ਸਰੀਰਕ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਪੱਖੋਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਿਹਾ ਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਕੋਲ ਬੁਲਾਇਆ, ਗੱਲਬਾਤ ਚ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਭੰਗੜੇ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ੌਕੀਨ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਉਸਨੇ ਝੱਟ ਭੰਗੜਾ ਕਰਕੇ ਵਿਖਾਉਣ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰੀ ਤੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਭੰਗੜਾ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਰੋਕ ਨਾਂ ਸਕੀ । ਉਸ ਬੱਚੇ ਚ’ ਇਕ ਗੱਲ ਬਹੁਤ ਵਿਲੱਖਣ ਸੀ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਕੀ ? ਇਹ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿਲ ਅੰਦਰੋਂ-ਅੰਦਰੋਂ ਰੋਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੋਈ ਇੰਨੇ ਪਿਆਰੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੈਥੋਂ ਰਿਹਾ ਨਾ ਗਿਆ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਪੁੱਛ ਹੀ ਲਿਆ ਕਿ, ‘ਮੈਡਮ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਇਸ ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਜਾਨਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਇਹ ਬੱਚਾ ਇੱਥੇ ਕਿਵੇਂ’।

ਬੱਚੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ:

ਉੱਥੋਂ ਦੀ ਹੈੱਡ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਸ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਰੂਹ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਸ਼ਾਇਦ NRI ਸੀ ਤੇ ਕਾਫ਼ੀ ਰਸੂਖਦਾਰ ਘਰ ਤੋਂ ਵੀ ‘ਤੇ ਜਦੋਂ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦੀਆਂ ਕੋਈ ਹੱਦਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ‘ਤੇ ਸੁਭਾਵਕ ਜਿਹੀ ਗੱਲ ਸੀ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਚ ਸਰੀਰਕ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵੀ ਬਣੇ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਕੁੜੀ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਚੱਲਿਆ ਤਾਂ ਮੁੰਡੇ ਸਮੇਤ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣ ਤੋਂ ਮਨਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ , ‘ਨਾ ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਖੜ ਸਕਦਾ। ਕੁੜੀ ਇਹ ਸਦਮਾ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ। ਇਸ ਦਾ ਅਸਰ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਪਿਆ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਉਸ ਕੋਲ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਈ ਸਪੋਰਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਾ ਤਾਂ ਘਰਦਿਆਂ ਦੀ ਅਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਰੂਹਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀ ਦੀ। ਉਹ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਗਈ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੱਬ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿੰਗਲਵਾੜੇ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਇਆ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਪਿਆਰੇ ਬੱਚੇ ਕਰਨ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ।ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੱਚਾ ਤੇ ਮਾਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਪਿੰਗਲਵਾੜੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਵੱਖਰੇ ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਂ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂਟਲ ਵਾਰਡ ਚ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਲੇ ਵਾਰਡ ਚ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਮਾਂ-ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਤਕਰੀਬਨ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਮਿਲਵਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਦੁੱਖ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬੇਬਸ ਤੇ ਭੋਲੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਹੀ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨਣ ਤੋਂ ਅਸਰਮਰਥ ਹੈ। ਉਹ ਇਹ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਹੀ ਕਲੇਜਾ ਦਾ ਟੁੱਕੜਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਦੋ ਦਿਨ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਧੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਗੱਲੇ ਲਾਇਆ ਸੀ। ਓਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਇਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਦੋਬਾਰਾ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੰਨ ਸੀ। ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਚੱਕਰ ਚ ਇੰਨੇ ਰੁਝੇਵੇਂ ਸੀ ਕਿ ਜਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਾਈ।

ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੇ ਕਿਰਪਾ ਕੀਤੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦੋਬਾਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਿਆ। ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਮੈਂ ਦੋਬਾਰਾ ਪਿੰਗਲਵਾੜੇ ਗਈ। ਬਹੁਤ ਜੀਅ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਵੇ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਆਪਣੇ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲਾ ਲਵਾਂ ‘ਤੇ ਬੱਸ ਫੇਰ ਛੱਡਾ ਨਾ। ਇਸ ਵਾਰੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਦੋਬਾਰਾ ਉਸ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਗੋਰੇ ਰੰਗ ‘ਤੇ ਜਲੇਬੀ ਦੀ ਚਾਸ਼ਨੀ ਵਰਗਾ ਹਾਸਾ ਤੇ ਢਿੱਲੇ ਜੂੜਾ, ਅੱਜ ਵੀ ਉਹ ਭੰਗੜਾ ਹੀ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਹਿਚਾਣਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਲਿਆ ਸੀ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਇਆ, ਫੇਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਫੜੀਆਂ ‘ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ, ‘ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਨੱਚੋ’ ਅਸੀਂ ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਇਕੱਠੇ ਭੰਗੜਾ ਪਾਇਆ ਤੇ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀ। ਬਸ ਇੱਕ ਦਿਲੋਂ ਦੁਆ ਆ ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਕਿ ਇਸ ਬੱਚੇ ਦੀ ਅਤੇ ਇਸ ਘਰ ‘ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਰਿਆਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਹਰ ਕਾਮਨਾ ਪੂਰੀ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਵੀਡੀਓ ਕਲਿੱਪ ਸਾਡੇ ਭੰਗੜੇ ਦੀ।

ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਕੌਣ

by Jasmeet Kaur

ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀਂ ਬਿੱਲ ਗੇਟਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ,”ਕੀ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਆਦਮੀਂ ਵੀ ਕੋਈ ਹੈ ?” ਬਿੱਲ ਗੇਟਸ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ,”ਹਾਂ- ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਵੀ ਅਮੀਰ ਹੈ।
.
ਕੌਣ ? ਸੁਵਾਲ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ।
.
ਬਿੱਲ ਗੇਟਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ” ਇੱਕ ਵਾਰ ਉਹ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਨਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਮੀਰ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ,ਮੈਂ ਨਿਓਯੋਰਕ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਸੀ , ਉੱਥੇ ਸਵੇਰੇ-ਸਵੇਰੇ ਅਖਬਾਰ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਖਰੀਦਣਾ ਚਾਹਿਆ ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੁੱਲੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਸਨ , ਮੈਂ ਅਖਬਾਰ ਲੈਣ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਤਿਆਗ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।ਅਖਬਾਰ ਵਾਲੇ ਲੜਕੇ ਨੇ ਇਹ ਦੇਖਕੇ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਖੁੱਲੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਹਨ ਮੈਨੂੰ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿੱਚ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ । ਗੱਲ ਆਈ ਗਈ ਹੋ ਗਈ।
.
ਕੋਈ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਸੰਜੋਗਵਸ ਮੈਂ ਫੇਰ ਓਸੇ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਉਤਰਿਆ ਓਦੋਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਅਖਬਾਰ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਖੁੱਲੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਸਨ।
ਉਸ ਲੜਕੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੇਰ ਅਖਬਾਰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਮੈਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਆਪਣੇ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਵਿਚੋਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਅਖਬਾਰ ਲੈ ਲਿਆ।
.
19 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਮੀਰ ਤੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਲੜਕੇ ਦੀ ਯਾਦ ਆਈ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ । ਕੋਈ ਡੇਢ ਕੁ ਮਹੀਨਾ ਲੱਭਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਅਖੀਰ ਉਹ ਲੱਭ ਲਿਆ ਗਿਆ ।
.
ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ,”ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਪਛਾਣਦੇ ਹੋ ?”
.
ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਬਿੱਲ ਗੇਟਸ ਹੋ, ਲੜਕੇ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ।
.
ਗੇਟਸ- ਕੀ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿੱਚ ਅਖਬਾਰ ਦਿੱਤੇ ਸੀ ?
.
ਲੜਕਾ – ਜੀ ਹਾਂ ਇਸ ਤਰਾਂਹ ਦੋ ਵਾਰ ਹੋਇਆ ਸੀ।
.
ਗੇਟਸ- ਮੈਂ ਉਸ ਇਹਸਾਨ ਦੀ ਕੀਮਤ ਚੁਕਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ , ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸ ਜੋ ਵੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਚਾਹੁੰਦੈ ਮੈਂ ਉਹ ਹਰ ਜਰੂਰਤ ਪੂਰੀ ਕਰਾਂਗਾ ।
.
ਲੜਕਾ- ਸਰ ਮੈਨੂੰ ਨੀ ਲਗਦਾ ਕਿ ਇਸ ਤਰਾਂਹ ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਕੀਮਤ ਅਦਾ ਕਰ ਸਕੋਂਗੇ।
.
ਗੇਟਸ- ਕਿਉਂ ?
.
ਲੜਕਾ- ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮਦਦ ਓਦੋਂ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਖਬਾਰ ਵੇਚਦਾ ਸੀ ਤੇ ਗਰੀਬ ਸੀ , ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਓਦੋਂ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਤੇ ਸਮਰੱਥ ਆਦਮੀ ਹੋਂ। ਫਿਰ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਦੀ ਬਰਾਬਰੀ ਕਿੱਦਾਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋਂ ?
.
ਬਿੱਲ ਗੇਟਸ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਲੜਕਾ ਸਭ ਤੋਂ ਅਮੀਰ ਯਾਨੀ ਕਿ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਅਮੀਰ ਵਿਅਕਤੀ ਸੀ , ਕਿਉਕਿ ਕਿਸੀ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਅਮੀਰ ਹੋਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।

(ਫੋਟੋ ਗੂਗਲ ਦੀ)

ਸਰਦਾਰ ਜੀ

by admin

ਜੁਲਾਈ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਚ ਮੈਂ ਹਰਿਮੰਦਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਗਿਆ।ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਜਦ ਬੱਸ ਜ਼ੀਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਇੱਕ ਬਿਹਾਰੀ ਮਜਦੂਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆ ਕੇ ਬੇਠ ਗਿਆ।ਮੀਂਹ ਜਾ ਪਿਆ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਥਾਂਈ ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਇੰਨੇ ਚ ਓਹਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ।ਨੀਂਦ ਏਨੀ ਗੁੜੀ ਆਈ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਸੁਤਾ ਰਿਹਾ।ਏ ਮੇਰੀ ਆਦਤ ਏ ਕੇ ਮੈਂ ਸੁਤੇ ਪਏ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਉਠਾਂਦਾ ਨਹੀਂ ।ਉਹ ਐਨੀ ਗੁੜੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤਾ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਲਾਲਾਂ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੁੜਤੇ ਤੇ ਲਗ ਗਈਆਂ।ਇਹ ਬੱਸ ਚੰ ਬੈਠੀਆਂ ਸਵਾਰੀਆਂ ਲਈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਦ ਕੋਈ ਉਠਾਣ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਜਦ ਉਸਦੀ ਅੱਖ ਖੁੱਲੀ ਤਾ ਉਹ ਡਰ ਜਾ ਗਿਆ।ਅਜੇ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਈ ਲਗਾ ਸੀ ਮੈਂ ਅਗਿਓ ਕਿਹਾ ਕੋਈ ਨਾ ਟੇਂਸ਼ਨ ਨਾ ਲੈ ਮੇਰਾ ਕਿਹੜਾ ਕੁਝ ਘਸ ਗਿਆ ਕਿ ਪਤਾ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਦਾ ਸਰਾਣਾ ਲਾ ਕੇ ਤੂੰ ਸੁਪਨੇ ਰੂਪੀ ਮਹਿਲਾ ਚ ਸੁੱਤਾ ਪਿਆ ਹੋਵੇ ਜੇ ਮੈ ਤੈਨੂੰ ਉਠਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਟੁੱਟ ਜਾਣਾ ਸੀ।ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਨਰਮ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਦੱਸ ਨੀ ਸਕਦਾ।ਪਰ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਹੋਤੇ ਹੈਂ ਕਹਿ ਬੱਸ ਚੋਂ ਉਤਰ ਗਿਆ।

ਮਹਾਨ ਇੰਕਲਾਬੀ : ਸ਼ਹੀਦ ਭਗਤ ਸਿੰਘ

by admin

ਅੰਗ੍ਰੇਜਾਂ ਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇਸ਼ ‘ਤੇ ਤਕਰੀਬਨ 300 ਸਾਲ ਰਾਜ ਕੀਤਾ। ਅੰਗਰੇਜੀ ਰਾਜ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਮਹਾਨ ਇਨਕਲਾਬੀ, ਨਿਡਰ, ਕੌਮੀ ਜਜ਼ਬੇ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ, ਵਿਗਿਆਨਿਕ ਸੋਚ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਇਹ ਸਭ ਗੁਣ ਸ਼ਹੀਦ-ਏ-ਆਜ਼ਮ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਸਨ।
ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਜਨਮ 28 ਸਿਤੰਬਰ 1907 ਈ. ਨੂੰ ਪਿੰਡ ਬੰਗਾ ਜਿਲ੍ਹਾ ਫੈਸਲਾਬਾਦ ਵਿਖੇ ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਹੋਇਆ। ਆਪ ਦੇ ਜਨਮ ਸਮੇਂ ਆਪ ਦੇ ਪਿਤਾ ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ,ਚਾਚਾ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਚਾਚਾ ਸਵਰਨ ਸਿੰਘ ਜੇਲ੍ਹ ਵਿਚੋਂ ਛੁਟ ਕੇ ਆਏ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਆਪ ਦੀ ਦਾਦੀ ਨੇ ਆਪ ਦਾ ਨਾਂ ਭਾਗਾਂਵਾਲਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਆਪ ਦੀ ਮਾਤਾ ਜੀ ਦਾ ਨਾਂ ਵਿਦਆਵਤੀ ਸੀ। ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪ ਦੇ ਦਾਦਾ ਅਰਜਨ ਸਿੰਘ ਆਪ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਪਿਆਰ ਤੇ ਮੁਕਤੀ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਆਪ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਬੜੀਆਂ ਅਨੋਖੀਆਂ ਸਨ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪ ਦੇ ਪਿਤਾ ਆਪ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉੱਘੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਨੰਦ ਕਿਸ਼ੋਰ ਮਹਿਤਾ ਦੇ ਘਰ ਗਏ। ਉਥੇ ਆਪ ਤੇ ਮਹਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਬਾਦ ਮਹਿਤਾ ਜੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ,”ਇਹ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਵੱਡਾ ਹੋ ਕੇ ਚਾਰ ਚੰਨ ਲਗਾਵੇਗਾ।”
ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਆਪ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਗਦਰ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਬੈਠਕ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਆਪ ਅਜੇ ਨੌਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿਚ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਨ ਉਦੋਂ ਹੀ ਆਪ ਕੌਮੀ ਲਹਿਰ ਵਿਚ ਕੁੱਦ ਗਏ ਸਨ।
1914-15 ਵਿਚ ਗਦਰੀਆਂ ਅਤੇ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਰਾਭਾ ਦਾ ਆਪ ਦੇ ਘਰ ਆਣਾ-ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ। ਆਪ ਸਰਾਭਾ ਦੀ ਫੋਟੋ ਹਰ ਸਮੇਂ ਅਪਣੇ ਨਾਲ ਰੱਖਦੇ ਸਨ। 16 ਨਵੰਬਰ 1915 ਦੇ ਦਿਨ ਸਰਾਭਾ ਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲਣ ‘ਤੇ ਉਹ ਹੱਸਦੇ-ਹੱਸਦੇ ਫਾਂਸੀ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ।  ਸਰਾਭਾ ਦਾ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਣਾ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਨ ਤੇ ਗਹਿਰੀ ਛਾਪ ਲਾ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਹੋਏ ਤਾਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲਏ ਜਾਣ ਸਮੇਂ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਰਾਭਾ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਨਿਕਲੀ ਸੀ।
1919 ਈਸਵੀ ਵਿਚ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਨੇ ਭਾਰਤ ਤੇ ਭਾਰੀ ਜੁਲਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। 13 ਅਪ੍ਰੈਲ 1919 ਨੂੰ ਜਨਰਲ ਡਾਇਰ ਨੇ ਜਲ੍ਹਿਆਂ ਵਾਲੇ ਬਾਗ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਵਾਇਆ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਆਪ ਸਾਢੇ ਗਿਆਰ੍ਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਸਨ। ਆਪ ਖੂਨੀ ਸਾਕਾ ਅੱਖੀ ਵੇਖਣ ਲਈ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਗਏ। ਆਪ ਨੇ ਉਹ ਨਿਰਦੋਸ਼ੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਲਹੂ ਦੀ ਭਿੱਜੀ ਮਿੱਟੀ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਵੀ ਲੈ ਕੇ ਆਏ। ਆਪ, ਉਸ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਅੰਗ੍ਰੇਜਾਂ ਦੇ ਅਤਿਆਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੀ ਕਸਮ ਖਾ ਲਈ ਸੀ।
ਨਾ-ਮਿਲਵਰਤਨ ਲਹਿਰ ਸਮੇਂ ਆਪ ਡੀ. ਏ. ਵੀ. ਸਕੂਲ ਲਾਹੌਰ ਤੋਂ ਹੱਟ ਗਏ ਸਨ। ਹੋਰ ਵੀ ਜਿਤਨੇ ਇੰਕਲਾਬੀ ਸਨ ਜੋ ਸਕੂਲਾਂ-ਕਾਲਜਾਂ ਤੋਂ ਹੱਟ ਗਏ ਸਨ, ਉਹ ਲਾਹੌਰ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਤੇ ਇੰਕਲਾਬੀ ਵਿਦਿਆ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਲਾਹੌਰ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਆਪ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਭਗਵੰਤ ਚਰਣ ਵੋਹਰਾ ਨਾਲ ਹੋਈ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਆਪ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਸੁਖਦੇਵ, ਰਾਜਗੁਰੂ ਤੇ ਹੋਰ ਇੰਕਲਾਬੀਆਂ ਨਾਲ ਹੋਈ ।
1923 -24 ਵਿਚ ਆਪ ਦੇ ਮਾਪੇ ਆਪ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਆਪ ਨੇ ਕਿਹਾ – “ਅੱਜ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਤਨ-ਮਨ ਨਾਲ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂਗਾ।” ਆਪ ਕਾਨਪੁਰ ਦੇ ਗਨੇਸ਼ ਸ਼ੰਕਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਕੋਲ ਚਲੇ ਗਏ। ਇੱਥੇ ਆਪ ਨੇ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦਾ ਇੰਕਲਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਪੜ੍ਹਿਆ। ਇੱਥੇ ਹੀ ਆਪ ਨੇ ਇੰਕਲਾਬੀ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਨੋਜਵਾਨਾਂ ਨਾਲ ਸਾਥ ਵਧਾਇਆ। ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਇੰਕਲਾਬ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਨ ਲਈ ਇੰਕਲਾਬ ਦੀ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇ ਪਰਚੇ ਛਾਪ ਕੇ ਵੰਡੇ। ਜਦ ਆਪ ਇੰਕਲਾਬੀ ਸਾਹਿਤ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਵੰਡ ਰਹੇ ਸਨ ਤਾਂ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਆਪ ਦੇ ਦੋ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ। ਗਨੇਸ਼ ਸ਼ੰਕਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੌਮੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਅਧਿਆਪਕ ਲਗਵਾ ਦਿੱਤਾ।
ਆਪ ਨੇ ਮਾਰਚ 1926 ਵਿਚ ਨੌਜਵਾਨ ਭਾਰਤ ਸਭਾ ਬਣਾਈ। ਜਿਸ ਦੇ ਆਪ ਜਿੰਦ-ਜਾਨ ਸਨ। ਆਪ ਭਾਰਤੀ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਇੰਕਲਾਬੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰਨਾਮੇ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜਾਦੀ ‘ਤੇ ਵਿਸਥਾਰ ਨਾਲ ਚਾਨਣ ਪਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਆਪ ਨੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਨੂੰ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਾਰ ਲਿਖਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜਾਦੀ ਦੀ ਲੜਾਈ ਤੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ।
1926 ਵਿਚ ਹੀ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਰਿਪਬਲਿਕਨ ਐਸੋਸੀਏਸ਼ਨ ਵਿਚ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਹੋ ਗਏ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਆਪ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਚੰਦਰ ਸ਼ੇਖਰ ਆਜ਼ਾਦ, ਰਾਮ ਪ੍ਰਸਾਦ ਬਿਸਮਿਲ, ਸ਼ਾਹਿਦ ਅਸ਼ਫਾਕਲਾ ਖਾਨ ਤੇ ਹੋਰ ਉਘੇ ਨੇਤਾਵਾਂ ਨਾਲ ਹੋਈ।
17 ਨਵੰਬਰ 1928 ਦੇ ਦਿਨ ਲਾਠੀਚਾਰਜ ਰਾਹੀਂ ਪੰਜਾਬ ਕੇਸਰੀ ‘ਲਾਲਾ ਲਾਜਪਤ ਰਾਏ ਦੀ ਮੌਤ ਨਾਲ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਵਿਚ ਉਦਾਸੀ ਛਾ ਗਈ। ਇਸ ਦਾ ਬਦਲਾ ਲੈਣ ਲਈ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਰਾਜਗੁਰੂ ਨੇ 17 ਦਿਸੰਬਰ 1928 ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੁਲਿਸ ਅਧਿਕਾਰੀ ਜੌਨ ਸੈਂਡਰਸ ਨੂੰ  ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਾਨਸਿਕ ਡਰ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਸਕੇ।
ਕਾਲੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਵਿਚ 8 ਅਪ੍ਰੈਲ 1929 ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਭਾਰਤੀ ਆਵਾਜ਼ ਬੁਲੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਬੁਟਕੇਸ਼ਵਰ ਦੱਤ ਨੇ ਅਸੈਂਬਲੀ ਹਾਲ ਵਿਚ ਬੰਬ ਸੁੱਟਿਆ। ਆਪ ਧੂਏਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਬਚ ਕੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਧੂੰਆਂ ਹੱਟਿਆ, ਪੁਲਿਸ ਹਾਲ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ। ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਗ੍ਰਿਫਤਾਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।
23 ਮਾਰਚ 1931 ਦੀ ਰਾਤ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਸਮੇਤ ਫਾਂਸੀ ਚੜ੍ਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਫਾਂਸੀ ਤੇ ਚੜ੍ਹਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪ ਨੇ ਗੀਤ ਗਾਇਆ :-
“ਦਿਲ ਸੇ ਨਿਕਲੇਗੀ ਨ ਮਰਕਰ ਭੀ ਵਤਨ ਕੀ ਉਲਫਤ,
ਮੇਰੀ ਮਿੱਟੀ ਸੇ ਭੀ ਖੁਸ਼ਬੂ-ਏ-ਵਫ਼ਾ ਆਇਗੀ”
ਉਹ “ਇੰਕਲਾਬ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ” ਤੇ “ਅੰਗਰੇਜੀ ਸਾਮਰਾਜ ਮੁਰਦਾਬਾਦ” ਦੇ ਨਾਅਰੇ ਲਾਉਂਦੇ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ।

ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ

by admin

ਨੀਂਦ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਹੈ ਪਰ ਲੇਟਿਆ ਫਿਰ ਵੀ ਪਿਆ ਹਾਂ। ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਸ਼ੋਰ ਖੋਰੂ ਪਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਉਂਗਲਾਂ ਨਾਲ ਕਨਪਟੀਆਂ ਦਬਾ ਕੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਗਠੜੀ ਬੰਨਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਬੇਪਛਾਣ ਖਿਆਲਾਂ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਹਨੇਰੀ ਵਿੱਚਲੇ ਪੱਤਿਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਤਾਣਾ ਬਾਣਾ ਖਿੰਡਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸੁੰਨੇ ਖਲਾਅ ਵਿੱਚ ਖੜਿਆ ਮੈਂ ਕਦੇ ਇੱਕ ਪੱਤੇ ਨੂੰ ਫੜਦਾ ਹਾਂ ਕਦੀ ਦੂਜੇ ਨੂੰ, ਪਰ ਹਰੇਕ ਪੱਤਾ ਗਿੱਲੇ ਸਾਬਣ ਦੀ ਚਾਕੀ ਵਾਂਗ ਹੱਥੋਂ ਤਿਲਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ।

ਕਿਸੇ ਭੁੱਖੇ ਜਾਨਵਰ ਦੀ ਤਰਸਦੀ ਨਿਗਾਹ ਵਾਂਗ ਮੈਨੂੰ ਬਿੱਟ ਬਿੱਟ ਤੱਕਦਾ ਪੰਡਤ ਰਾਮ ਸਵਰੂਪ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਸਾਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਦਿੰਦੇ ਪੰਡਤ ਜੀ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ:

“ਜੇਬ ਮੈਂ ਫੂਟੀ ਕੌੜੀ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ ਔਰ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਮਾਂ ਕੋ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਨੇ।”

ਤੇ ਮੇਰੀ ਗਰਦਨ ਦੇ ਖੱਬੇ ਹਿੱਸੇ ਉੱਤੇ ਉੱਗਿਆ ਮਟਰ ਦੇ ਦਾਣੇ ਜਿੱਡਾ ਤਿੱਲ। ਕੁਲਵੰਤ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜਦੀ ਜਿਹੀ ਲਗਦੀ “ਤੁਸੀਂ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹੋ, ਇਹ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ”।

ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਕੇ ਮੈਂ ਖਿੜਕੀ ਦੇ ਚੌਖਟੇ ਵਿੱਚ ਜੜੇ ਸਰੀਏ ਨੂੰ ਘੂਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਸਮੁੰਦਰੀ ਪਾਣੀ ਵਰਗੀਆਂ ਦੋ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਵਾਵਰੋਲੇ ਵਾਂਗ ਮੇਰੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆ ਹਨ। ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਇਨਕਲਾਬ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦਾ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦਾ ਬੁੱਤ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਖੜਾ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ ਕੇ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਪਰ ਕਿਸੇ ਅਨਜਾਨੇ ਜਿਹੇ ਨਸ਼ੇ ਕਰਕੇ ਪਲਕਾਂ ਭੀੜੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਛੱਤ ਵਿੱਚ ਅਚਾਨਕ ਦੋ ਲਾਲ ਅੱਖਾਂ ਨਿੱਕਲ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਿਰਕਾਲਾਂ ਵੇਲੇ ਜ਼ਿਬਾ ਹੁੰਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਵਾਂਗ ਲਾਲ ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ, ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆਉਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਹਿੰਦੀਆਂ,

“ਚਲੋ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਚਲਦੇ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇੱਥੇ।” ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘੇ ਇੱਕ ਭੰਬੂਕੇ ਨਾਲ ਮੈਂ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਤੇਜ਼ ਹੋ ਗਈਆਂ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਧੜਕਣਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਜਿਵੇਂ ਨਸ ਨਸ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ।

“ਮਾੜਾ ਸੁਪਨਾ ਫਿਰ ਆਇਆ?

ਸਿਰਹਾਣੇ ਬੈਠੀ ਮਨਦੀਪ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਝੁਕਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ।

“ਨਹੀ.. .ਨਹੀ ਤਾਂ।”

ਮਨਦੀਪ। ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਫਿਰ ਇਹ ਕੰਮ ਤੋਂ ਛੇਤੀ ਮੁੜ ਆਈ ਹੈ।ਉੱਗੜ ਦੁੱਗੜ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਭਾਰ ਢੋਹਦਿਆਂ ਅਕਸਰ ਇਹ ਹਨੇਰੇ ਪਿੱਛੋਂ ਹੀ ਮੁੜਦੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਤਾਂ ਚੜੇ ਸੂਰਜ ਹੀ ਪਰਤ ਆਉਦੀ ਹੈ। ਕਾਰਣ? ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਜਾਂ ਬੌਸ ਨਾਲ ਨਿਰੰਤਰ ਹੁੰਦੇ ਇਸਦੇ ਝਗੜੇ। ਪਤਾ ਨਹੀ, ਇਹ ਦੱਸਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ।

“ਮੈਂ ਸਾਈਕੈਟਰਿਸਟ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਕਹਿੰਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਟੈਸਟ ਕਰਵਾਉਣੇ ਪੈਣਗੇ, ਫਿਰ ਹੀ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦੈ।”

ਕੱਚ ਦੇ ਇੱਕ ਪੁਰਾਣੇ ਜਿਹੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨਰ ਗਲਾਸ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਦਿਆਂ ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਕਿਹਾ।

“ਮੈਨੂੰ ਪਤੈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।ਡਾਕਟਰ ਤਾਂ ਐਵੇਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਨੇਂ। ਬਸ ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰਨਾ। ਉਸਨੂੰ ਮੇਰੀ ਠੋਡੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਉਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲਿਆ ਤੇ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਲੈ ਆਈ, ਇੰਨਾ ਨੇੜੇ ਕਿ ਉਸਦੇ ਸਾਹ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਮਾਰੂਥਲ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦੀ ਗਰਮ ਅਤੇ ਤਿੱਖੀ ਧੂੜ ਦੀ ਤਰਾਂ ਆਪਣੇ ਵਜੂਦ ਨੂੰ ਚੀਰ ਕੇ ਲੰਘਦੇ ਹੋਏ ਜਾਪੇ। ਸਿਰ ਕੁਝ ਘੁੰਮਦਾ ਜਿਹਾ ਲੱਗਿਆ। ਬਹੁਤ ਹੀ ਅਜੀਬ ਜਿਹਾ ਅਹਿਸਾਸ ਜਿਵੇ ਹੁਣੇ ਹੀ ਉਲਟੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਨਰਮ ਅਤੇ ਨਾਜ਼ੁਕ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਖੁਰਦੁਰਾ ਜਿਹਾ ਚਿਹਰਾ ਉੱਭਰ ਰਿਹਾ ਹੈ,  ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਾਲਾ ।  ਬਿਲਕੁਲ ਕਰਮਜੀਤ ਵਰਗਾ, ਮੇਰੀ ਕਾਲਜ ਦੀ ਸਹਿਪਾਠਣ। ਹਜੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਜਗਰਾਤੇ ਵਿੱਚ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਵਰਮਾ ਸਰ ਦੇ ਘਰ,  ਸਾਡੇ ਕਾਲਜ ਦੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ।

ਜਦੋ ਸਿੱਕੇ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚੋ ਛੁਟ ਕੇ ਗਿੱਲੇ ਘਾਹ ਤੇ ਪਿੰਡ ਗਏ ਸਨ…

ਜਦੋ ਕਿਸੇ ਮੰਦਰ ਦੀ ਘੰਟੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਹ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਟੁਣਕੀ ਸੀ…

“ਖੁੱਲੇ ਪੈਸੇ ਮਿਲਣਗੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ?

ਤੇ ਪਿਛਲੇ ਅੱਧੇ ਦਹਾਕੇ ਤੋ ਬੁਝੀ ਹੋਈ ਚਿੰਗਾਰੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਹਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਢਲਦੀ ਉਮਰ ਮੁਤਾਬਕ ਕਰਮਜੀਤ ਦੀ ਇੱਕ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਈ।

“ਲਗਦੀ ਤਾਂ ਉਹੀ ਹੈ, ਹਾਂ ਉਹੀ ਹੈ।ਉਹੀ ਭੂਰੇ ਵਾਲ ਤੇ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ। ਬਸ ਉਮਰ ਦਾ ਥੋੜਾ ਬਹੁਤ ਅਸਰ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪ ਵੀ ਤਾਂ ਕਿੰਨਾ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹਾਂ।

24 ਮਾਰਚ 2009 ਦਾ ਦਿਨ, ਸਾਡੀ ਕਲਾਸ ਦਾ ਵਿਦਾਇਗੀ ਸਮਾਰੋਹ ਮਨਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਟੇਜ ਰੈਂਦੇ ਤੇ ਗੁਲਾਬ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਉਨਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਦਾ ਹੀ ਸੂਟ ਪਾਈ ਬੀ. ਐਸ. ਸੀ ਤੀਸਰੇ ਸਾਲ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਕਰਮਜੀਤ ਸਟੇਜ ਤੇ ਗਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਮੈ ਦੂਰ ਕਿਸੇ ਸੁਪਨ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਉਡਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸਾਂ। ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਗਾਣਾ ਕਦੋਂ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।

“ਬੱਚਿਉ, ਕੁਝ ਲੋਕ ਦੁਸ਼ਮਣ ਤਾਕਤਾਂ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਫਿਰਕੂ ਰੰਗਤ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਹੀ ਤਾਕਤਾਂ ਉਸਦੇ ਬੁੱਤ ਲਾਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਟੋਪੀ ਵਾਲਾ ਅਤੇ ਪੱਗ ਵਾਲਾ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਝਗੜੇ ਖੜੇ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।

ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਦੇ ਵੀ ਅੱਧੇ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪੱਲੇ ਪਏ ਸਨ।

“ਬਹੁਤ ਮਿੱਠੀ ਆਵਾਜ਼ ਹੈ ਤੁਹਾਡੀ । ” ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋ ਬਾ-ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਅੱਧੇ ਕੁ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਨਿੱਕਲੇ ਸਨ।ਕਰਮਜੀਤ ਦੀਆਂ ਨੀਲੀ ਤੱਕਣੀ ਵੀ ਜ਼ਮੀਨ ਵਿੱਚ ਗੱਡੀ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਮੈ ਵੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੀ ਜਹਾਨ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਸੀ।

“ਚਲੋ ਕੋਈ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦਿਉ। ਖੁੱਲੇ ਪੈਸੇ ਮਿਲ ਗਏ ਨੇ ਮੈਨੂੰ।” ਇਸ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਮੈ ਵਾਪਸ ਅੱਜ ਵਿੱਚ ਪਰਤ ਆਇਆ। ਕਰਮਜੀਤ ਆਪਣੇ ਪਰਸ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਸੇ ਕੱਢਦੀ ਹੋਈ ਪੰਡਾਲ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਫੈਲੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈ। ਮੈ ਵੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਲਈ ਲੱਗੀ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਮੁੰਦਰ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਵਾਂਗ ਮਚਲਦੀ ਕਤਾਰ, ਕਦੀ ਇੱਧਰ ਖਿਸਕਦੀ, ਕਦੀ ਉਧਰ, ਕਦੀ ਅੱਗਿਉ ਧੱਕਾ ਲਗਦਾ, ਕਦੀ ਪਿੱਛਿਉ। ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਦੀ ਬਣੀ ਇੱਕ ਅੰਤਹੀਣ ਕਤਾਰ। ਸਾਹ ਉਦੋ ਆਇਆ ਜਦੋ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮਾਤਾ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਅੱਗੇ ਖੜਾ ਪਾਇਆ।

ਜੇਬਾਂ ਖਾਲੀ ਸਨ ਤੇ ਬਟੂਆ ਘਰ, ਸੋ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਦਿਆਂ ਮੈ ਮਾਂ ਦੁਰਗਾ ਦੀ ਮੂਰਤੀ ਨੂੰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਲਈ ਹੱਥ ਫੈਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਪੰਡਤ ਜੀ ਨੇ ਫਾੜ ਖਾਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਤੱਕਿਆ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਮਾਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ

“ਜੇਬ ਮੇ ਛੂਟੀ ਕੋੜੀ ਨਹੀ ਹੋਤੀ ਔਰ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈ ਭਗਵਤੀ ਕੋ ਸੰਨ ਕਰਨੇ।”

ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਮੈ ਵਾਪਸ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਲੱਗੇ ਸਪੀਕਰਾਂ ਵਿੱਚੋ ਭਜਨ ਜੂਨ ਦੀ ਲੂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਸਾਰੀ ਫਿਜ਼ਾ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦੇ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਪੰਡਾਲ ਦੇ ਅਗਲੇ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਬੁੱਢੀਆਂ ਸਵੈ-ਸਮਰਪਣ ਦੀ ਅਨੁਕਤੀ  ਵਿੱਚ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ। ਉਨਾਂ ਦੇ ਲਾਗੇ ਬੈਠੇ ਅਧਖੜ ਉਮਰ ਦੇ ਬੰਦੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਫੁਸਫੁਸਾ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜਾਣ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰੇ ਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਕਰਕੇ ਬੈਠੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਿਉਂਦਾ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕੁਝ ਕਹਿੰਦੀਆਂ ਤੇ ਕਿਲਕਾਰੀ ਮਾਰ ਕੇ ਹੱਸ ਪੈਦੀਆਂ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਰਕੇ ਬੈਠੇ ਮੁੰਡੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਇਤਰਾ ਰਹੇ ਸਨ।

ਅਚਨਚੇਤ ਸ਼ਰੀਰ ਵਿੱਚ ਦਰਦ ਦੀ ਇੱਕ ਲਹਿਰ ਜਿਹੀ ਦੋੜ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਬਿਜਲੀਆਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਚਮਕ ਗਈਆਂ ਹੋਣ। ਕੋਈ ਪਿੱਛੋਂ ਸੁਈ ਚੋਭ ਗਿਆ ਸੀ। ਦਰਦ ਦਾ ਘੱਟ ਹਜੇ ਹਲਕ ਹੇਠੋ ਉਤਰਿਆ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੇ ਕੋਟ ਦਾ ਕਾਲਰ ਖਿੱਚ ਦਿੱਤਾ।

“ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਲੋਕ ਆਉਦੇ ਨੇ ਇੱਥੇ ।” ਬੁੜਬੁੜਾਉਦੇ ਹੋਏ ਪਤਾ ਨਹੀ ਮੈ ਕੀ ਕੁਝ ਕਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਾਸਾ ਪਰਤ ਕੇ ਮੈ ਨੀਦ ਵਿੱਚ ਬੇਸੁਧ ਹੋਈ ਮਨਦੀਪ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ। ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਉਹ ਕਦੋ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆ ਕੇ ਲੇਟ ਗਈ ਸੀ।ਨਾਈਟ ਬੱਲਬ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਰੁੜ ਆਈਆਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾ ਕਿਸੇ ਨੀਲੇ ਮੋਤੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਲਿਸ਼ਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹੰਝੂਆਂ ਨਾਲ ਗੱਚ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਵੇਖ ਕੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਚੀਸ ਮੇਰੇ ਧੁਰ ਅੰਦਰ ਤੱਕ ਜਾ ਵੜੀ। ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਕੇ ਮੈ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਪਈ ਅਲਾਰਮ ਘੜੀ ਨੂੰ ਵੇਖਿਆ, ਹਜੇ ਇੱਕ ਹੀ ਵੱਜਾ ਸੀ। ਸੁਰਜ ਹਜੇ ਕਾਫੀ ਸਮੇ ਬਾਅਦ ਜਾਗੇਗਾ।

ਦਸੰਬਰ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਸੀ।ਰਜਾਈ ਸੱਖਣੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਠੰਢ ਚੜ ਰਹੀ ਸੀ।ਜੀ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉੱਠ ਕੇ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਪੈਰ ਢਕ ਲਵਾਂ ਪਰ ਮਨਦੀਪ ਦੇ ਉੱਠ ਜਾਣ ਦੇ ਡਰੋ ਲੇਟਿਆ ਰਿਹਾ। ਉਗਲਾਂ ਬੇ-ਮਤਲਬ ਹੀ ਛਾਤੀ ਤੇ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰ ਦਿਮਾਗ਼ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਹੇ  ਸਨ।

“ਜੇਕਰ…”

ਐਵੇਂ ਹੀ ਇੱਕ ਖ਼ਿਆਲ ਜਿਹਾ ਆ ਗਿਆ। ਜੇਕਰ… ਉਨਾਂ ਦਿਨੀ ਮੈ ਬੇਰੋਜ਼ਗਾਰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ।

ਜੇਕਰ.. ਕਰਮਜੀਤ ਦੇ ਪਿਉ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ‘ਕੱਠਿਆਂ ਨਾ ਤੱਕਿਆ ਹੁੰਦਾ।

ਜੇਕਰ.. ਇੱਕ ਹਫਤੇ ਬਾਅਦ ਉਸਦਾ ਵਿਆਹ ਨਾ ਪੱਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ ਜੇਕਰ.. ਕਰਮਜੀਤ ਹਾਰ ਮੰਨ ਕੇ ਨਾ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਮੈ ਤਲੀਆਂ ਦੇ ਪੋਟਿਆਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਰਗੜਿਆ, ਅਤੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਉੱਭਰ ਆਇਆ।

“ਕਾਸ਼ ! ਮੈ ਕਦੇ ਕਰਮਜੀਤ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ਹੀ ਨਾ ਹੁੰਦਾ।

“ਚਲੋ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਚਲਦੇ ਹਾਂ, ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇੱਥੇ।

ਕਰਮਜੀਤ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉੱਡ ਰਹੇ ਪੰਛੀਆਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਸੀ। ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਗਰਦਨ ਦੇ ਖੱਬੇ ਹਿੱਸੇ ਤੇ ਉੱਗੇ ਮਟਰ ਦੇ ਦਾਣੇ ਜਿੱਡੇ ਤਿਲ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਉਗਲਾਂ ਨਾਲ ਸਹਿਲਾਹਿਆ। “ਤੁਸੀ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤ ਹੋ। ਇਹ ਖੁਸ਼ਕਿਸਮਤੀ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ।

 

“ਰਹਿਣ ਦਿਉ ਬਸ ! ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤੋ ਧੱਕੇ ਖਾ ਰਿਹਾਂ। ਨਾ ਕੁਝ ਆਉਣ ਦਾ ਪਤਾ, ਨਾ ਕਿਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਰਾਹ। ਕਿਆ ਕਿਸਮਤ ਹੈ।” ਤੇ ਅਸੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਕਿਸੇ ਸੁਨਸਾਨ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ।

“ਇੱਕ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਸੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ।”

ਬੈਡ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਲੇਟੀ ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਉਗਲਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਦਸਤਕ ਕੀਤੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੁੱਲੀਆਂ, ਜਿਵੇ ਖੁੱਲਣ ਲਈ ਕੋਈ ਬਹਾਨਾ ਲੱਭ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ।

“ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ? ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ।

“ਕੁਝ ਚਾਹੀਦੈ ??

“ਨਹੀ।

ਫਿਰ।”

“ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। “ਕਹੋ ਵੀ ਹੁਣ, ਜੋ ਕਹਿਣਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਖਿਝ ਕੇ ਕਿਹਾ। ਹੁਣ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲੈਣਾ ਚਾਹੀਦੈ। ਮਨਦੀਪ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਸਾਹਾਂ ਦੇ ਆਖਰੀ ਕਿਨਾਰੇ ਤੱਕ ਖਿੱਚ ਕੇ ਲੈ ਗਈ।

ਵਿਆਹ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ? ਆਪਾਂ ਵੈਸੇ ਵੀ ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਰਹਿ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਇਹੀ ਤਾਂ ਅਸੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।” ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਲਗਾਤਾਰ ਕੀੜੀ ਦੀ ਚਾਲੇ ਚਲੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।

ਨਹੀ, ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦੈ। ਘੱਟ ਤੋਂ ਘੱਟ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾਮ ਤਾਂ ਮਿਲੇਗਾ। “ਤੂੰ ਤੇ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ। ਚੰਗਾ ਸਿਆਪਾ ਪਾਇਐ ।ਮੈ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਦੀ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ। ਝੂਠ, ਝੂਠ ਹੈ ਇਹ, ਇਕਦਮ ਬਕਵਾਸ।

ਚਰਚਾ ਉਤੇ ਵਿਰਾਮ ਲਗਾਉਣ ਲਈ ਮੈ ਚੀਕ ਪਿਆ ਸੀ।

 

ਮਨਦੀਪ ਉੱਛਲ ਕੇ ਖੜੀ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਦੋੜ ਕੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਗਈ।ਮੈ ਆਪਣੇ ਫਟ ਰਹੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚ ਦਬਾ ਕੇ ਬੈਂਡ ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। “ਅਵਿਨਾਸ਼। ਇੱਕ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ। ਸੋਚਿਆ ਵਹਿਮ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਵੇਖਿਆ, ਮੇਰੇ ਇਲਾਵਾ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ।

“ਅਵਿਨਾਸ਼।

ਇਸ ਵਾਰ ਆਵਾਜ਼ ਸਾਫ ਸੁਣੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਲਿਆ ਸੀ।ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰ ਕੱਢ ਕੇ ਮੈ ਬਾਹਰ ਵੇਖਿਆ। ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ। ਛੱਤ ਦਾ ਪੱਖਾ ਠੱਲ ਖ਼ੜਾ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਬਿਲਕੁਲ ਵਿਚਕਾਰ ਸਫੈਦ ਪਲੇਟ ਵਿੱਚੋਂ ਦੋ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਝਾਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਸਮੁੰਦਰੀ ਪਾਣੀ ਵਰਗੀਆਂ ਡੂੰਘੀਆਂ ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ। ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ, ਹੋਰ ਨੇੜੇ ਆਉਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀਆਂ।

“ਨਹੀ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋਣਾ। ਮੈਥੋ ਨਹੀ ਹੋਣਾ।

“ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ। ਹੁਣ ਬਹੁਤਾ ਸੋਚਣ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ। ਆਪਾਂ ਦੌੜ ਚਲਦੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ ਜੋ ਹਜੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਸੀ।ਕਰਮਜੀਤ ਹੁਬਕੋ-ਹੁਬਕੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।

“ਬਸ ਇੰਨੀ ਹੀ ਨਿਭਾਉਣੀ ਸੀ। ਮੈ ਚੀਕ ਮਾਰ ਕੇ ਕਿਹਾ।

ਪਰ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਜਿਵੇ ਸੁਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀ ਸੀ। ਬਸ ਦੋੜਦੀ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਕਦੀ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਾ ਵੇਖਣ ਲਈ।

“ਮੈ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਾਪਸ ਜਾ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਨਾ ਕਰਨਾ।” ਮਨਦੀਪ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਮੈ ਸਿਰਹਾਣਾ ਆਪਣੇ ਮੁੰਹ ਤੋਂ ਹਟਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਸੂਟਕੇਸ ਚੁੱਕ ਕੇ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਵਰਾਂਡੇ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਉੱਤਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਥੜ ਥੜ ਕਰਕੇ ਪੌੜੀਆਂ ਉਤਰਨ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਦਿਆਂ ਮੈ ਬੈਡ ਤੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਦੇਰ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ। ਅਚਾਨਕ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਹੱਸਣ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਫੈਲ ਗਈਆਂ, ਜਿਵੇ ਹਾਸੇ ਦਾ ਬੱਦਲ ਫਟ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਘਬਰਾ ਕੇ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਵੇਖਿਆ। ਕਮਰਾ ਬੰਦ ਤਾਬੂਤ ਦੀ ਤਰਾਂ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਸੀ। ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਵਿੱਚ ਮੈ ਕੁਰਸੀ ਤੋਂ ਉਠਿਆ ਤੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਬੈਡ ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਗੁੰਜਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਾਸੇ

 

ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਜਿਹੀ ਵਿੱਚ ਮੈ ਕੁਰਸੀ ਤੋ ਉਠਿਆ ਤੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਵਿੱਚ ਸਿਰ ਦੇ ਕੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਬੈਡ ਤੇ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਗੁੰਜਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਾਸੇ | ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਹੋਰ ਉਚੀਆਂ, ਹੋਰ ਡੂੰਘੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।

ਵੇਸਵਾ – Prostitute

by admin

ਵੇਸਵਾ ਸ਼ਬਦ ਕਹਿਣਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸੌਖਾ ਪਰ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਕੱਲ੍ਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕਿੱਸਾ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ।।

ਕਲ ਜਦੋੰ ਟੈਕਸੀ ਚਲਾਉੰਦੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਟਰਿੱਪ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਘਰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਅਡਰੈੱਸ ਅੱਗੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤਾਂ ਦਸ ਕੁ ਮਿੰਟ ਉੜੀਕਣ ਤੇ ਕੋਈ ਨਾ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉੱਥੋ ਜਾਣ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਤਿੰਨ ਜਾਣੇ ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਤੇ ਕੁੜੀ ( ਇੱਕ ਗੋਰੀ ਕੁੜੀ ਤੇ ਬਾਕੀ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਕੈਨੇਡਾ ਦੇ ਹੋਰ ਕੰਮਿਊਨਟੀ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ ਵਸਨੀਕ ) ਉਸ ਘਰ ਵਿੱਚੋੰ ਬਾਹਰ ਤੁਰੇ ਆਉਂਦੇ ਦਿਖੇ ਤਾਂ ਮੈੰ ਕਾਰ ਰੋਕ ਲਈ ਤੇ ਉਹ ਟੈਕਸੀ ਦੀਆ ਪਿਛਲੀਆ ਬਾਰੀਆੰ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਬਹਿ ਗਏ, ਜ਼ਿਉ ਹੀ ਮੈੰ ਗੇਅਰ ਪਾਉਣ ਲੱਗਿਆ ਤਾਂ ਕਿਤੋੰ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ “ ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਜੀ” , ਮੈੰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਥਾਣੀ ਤਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆੰ ਵੱਲ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਤਿੰਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋੰ ਕੋਈ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨਹੀ ਸੀ, ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਗੋਰੀ ਦੇ ਦੂਜਾ ਮੁੰਡਾ ਤੇ ਕੁੜੀ ਵੀ ਕੈਨੇਡੀਅਨ ਸਨ ਪਰ ਗੋਰੇ ਨਹੀ, ਮੈੰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ “ ਸਤਿ ਸ਼੍ਰੀ ਅਕਾਲ ” ਦਾ ਮਤਲਬ ਵੀ ਨਹੀ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਤੇ ਮੈੰ ਗੱਲ ਅਣਸੁਣੀ ਕਰਕੇ ਟੈਕਸੀ ਚਲਾਉਣ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਗੋਰੀ ਕੁੜੀ ਤੇ ਮੁੰਡਾ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਸਨ ( ਗਰਲਫ੍ਰੈੰਡ-ਬੌਏਫ੍ਰੈੰਡ ) ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਤੋੰ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇੰ ਆਖਰੀ ਵਾਰ ਮਿਲ ਰਹੇ ਹੋਣ ਤੇ ਕੁੜੀ ਮੁੰਡੇ ਦੀਆੰ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕੱਢ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਨਾ ਜਾ, ਤੇ ਆਖਿਰ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲੋੰ ਦਿੱਤੇ ਟਿਕਾਣੇ ਤੇ ਮੈੰ ਜ਼ਦੋ ਪਹੁੰਚਿਆੰ ਤਾਂ ਮੁੰਡਾ ਕੁੜੀ ਟੈਕਸੀ ਵਿੱਚੋੰ ਉੱਤਰ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਗੋਰੀ ਕੁੜੀ ਰਹਿ ਗਈ, ਮੈੰ ਸ਼ੀਸੇ ਵਿੱਚ ਦੀ ਉਹਦੀਆੰ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਵਿੱਚ ਪੁੱਛਿਆ “ ਵੇਅਰ ਡੂ ਯੂ ਵਾਂਟ ਟੂ ਗੋ” ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹੀ ਮੈੰ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ “ ਵੇਅਰ ਵੁੱਡ ਯੂ ਲਾਈਕ ਟੂ ਗੋ “ ਤਾਂ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ “ ਕਿਵੇੰ ਹੋ ਤੁਸੀ “ ? ਮੈੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈ ਉਹਨੂੰ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ “ ਆਰ ਯੂ ਸਪੀਕਿੰਗ ਪੰਜਾਬੀ “ ਤਾਂ ਉਹ ਫਿਰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦੀ ਹਾਂਜ਼ੀ “ ਭਾਈ ਜੀ “ ਤੇ ਇੰਝ ਕਹਿਣ ਤੋੰ ਬਾਅਦ ਹੀ ਉਹਦੀਆ ਅੱਖਾਂ ਹੰਝੂਆੰ ਨਾਲ ਵਗ ਪਈਆ ਤੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਤੁਸੀ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ ਨੀ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੋਗੇ ਤਾਂ ਮੈੰ ਕਿਹਾ “ ਓਕੇ ਆਈ ਹੈਵ ਨੋ ਪ੍ਰੌਬਲਮ ਟੂ ਲਿਸਨ ਯੂ “ ।

ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿੰਨੀਪੈੱਗ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਤੁਸੀ ਉਸਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਮੈੰ ਕਿਹਾ ਨਹੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਅਸੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੇ ਸਾਡਾ ਵਿਆਹ ਹੋਣਾ ਸੀ ਤੇ ਅਚਾਨਕ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਕਹਿੰਦਾ ਮੈੰ ਤਾਂ ਇੰਡੀਆ ਜਾ ਕੇ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਆਇਆ ਹਾਂ ਤੇ ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਕੈਨੇਡਾ ਆ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਹਿੰਦਾ ਤੂੰ ਪੁਲਿਸ ਕੋਲ ਜਾਕੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ( Sexual Assault ) ਦਾ ਕੇਸ ਨਾ ਕਰੀੰ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਜਾਊਗੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿੱਚੋੰ ਡਿਪੋਰਟ ਕਰ ਦੇਣਗੇ ਤੇ ਕਹਿੰਦੀ ਮੈੰ ਇੰਝ ਨਹੀ ਕੀਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਤੋੰ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਰਕ ਬਣ ਗਈ, ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਹੋਰ ਇੰਡੀਅਨ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਨਾਮ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਮੈ ਕਿਹਾ ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਉਹ ਕੌਣ ਹੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੀ ਮੈੰ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸਟ੍ਰਿੱਪ ਕਲੱਬ ਤੇ ਮੈੰ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ , ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਵੀ ਉਹੀ ਪਾਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਮੈੰ ਕਾਰ ਤੋਰਨ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤੇ ਉਹ ਫਿਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਗਈ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਜਾਵਾਂ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਨਹੀ ਪਤਾ ਜੇਕਰ ਮੈੰ ਘਰੇ ਗਈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪਿਉ ਨੇ ਜਾਨੋੰ ਮਾਰ ਦੇਣਾ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ਾਲਿਮ ਇਨਸਾਨ ਹੈ ਤੇ ਉਸਨੇ ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦਾ ਤਿੰਨ੍ਹ-ਚਾਰ ਵਾਰ ਰੇਪ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਦੇ ਏਦਾਂ ਤਾਂ ਨਹੀ ਕੀਤਾ ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਆਹ ਵਾਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਤਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ।ਮੈਨੂੰ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੀ ਕੋਈ ਬੇਟੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਤੁਸੀ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਛੂਹੇ ਵੀ ਤਾਂ ਤੁਸੀ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਨਹੀ ਦਵੋਗੇ, ਫਿਰ ਕਹਿੰਦੀ ਮੇਰੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਇਸ ਸਭ ਨਾਲ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀ ਪੈੰਦਾ, ਮੈੰ ਉਦਾਸ ਮਨ ਨਾਲ ਕਿਹਾ “ਆਈ ਐੱਮ ਸੌਰੀ” ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਮੈੰ ਫਿਰ ਵੀ ਹਜ਼ੇ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਕਿਉੰਕਿ ਬਾਈਬਲ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾਉੰਦੀ ਹੈ, ਉਸਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋੰ ਵੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਰੱਬ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਹੈ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀ ਕਦੇ ਬਾਈਬਲ ਪੜੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈੰ ਨਹੀੰ ਵਿੱਚ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਅੱਗੇ ਜਾਕੇ ਮੈੰ ਫਿਰ ਕਾਰ ਰੋਕ ਲਈ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ “ ਵੇਅਰ ਆਈ ਕੈਨ ਡਰੌਪ ਯੂ “ ਤਾਂ ਕੁਝ ਨਹੀ ਬੋਲੀ, ਉਸੇ ਹੀ ਪਲ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਕਾਰ ਮੇਰੇ ਤੋੰ ਕੁਝ ਦੂਰੀ ਤੇ ਆ ਕੇ ਸਾਈਡ ਤੇ ਰੁਕ ਗਈ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਟੈਕਸੀ ਦੇਖ ਕੇ ਰੁਕੇ ਨੇ, ਮੈੰ ਪੁਲਿਸ ਵਾਲਿਆ ਨੂੰ ਟੈਕਸੀ ਦੇ ਹਾਈ ਬੀਮ ਵੀ ਮਾਰੇ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀ ਲੱਗਿਆ, ਫਿਰ ਮੈੰ ਟੈਕਸੀ ਦੀ ਛੱਤ ਉੱਪਰ ਲੱਗੀ ਐੰਮਰਜੈਸੀ ਲਾਈਟ ਛੱਡਣ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਵਦੇ ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਤੇ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਰੋਦੀਆੰ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੀ “ ਪਲੀਜ਼ ਡੌੰਟ ਡੂ ਦੈਟ, ਦੇ ਵਿੱਲ ਅਰੈਸਟ ਮੀੰ ਐੰਡ ਆਈ ਡੌੰਟ ਵੰਨਾ ਅਰੈਸਟ ਬਾਏ ਦੈੱਮ ਬਿਕੌਜ਼ ਮਾਈ ਫਾਦਰ ਇਜ਼ ਆ ਕੌਪ(ਪੁਲਿਸ) ” । ਮੈੰ ਇੱਕ ਪਲ ਤਾਂ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਿਆ ਤੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ,ਮੈੰ ਕਾਰ ਫੇਰ ਅੱਗੇ ਤੋਰ ਲਈ ਤਾਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕਜ਼ਨ ਤੇ ਘਰੇ ਡਰੌਪ ਕਰ ਦਵੋ, ਘਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਅੱਗੇ ਜਾਕੇ ਕਹਿੰਦੀ “ ਦੇ ਡੌੰਟ ਲਾਈਕ ਮੀੰ” ਉਸਦੇ ਫੋਨ ਕਰਨ ਤੇ ਫੋਨ ਵੀ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਦੋ ਵਾਰ ਕਾਰ ਦੇ ਹਾਰਨ ਵੀ ਮਰਵਾਏ ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਵੀ ਨਾ ਖੋਲਿ੍ਹਆ, ਫਿਰ ਉਹ ਜਾਣ ਹੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈੰ ਪੁੱਛਿਆ “ ਵੱਟਜ਼ ਯੂਅਰ ਨੇਮ, ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਮ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕਿਹਾ “ Faith of God” ਤੇ ਕੰਬਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਕਹਿੰਦੀ “ ਡੂ ਯੂ ਬਲੀਵ, ਆਈ ਐੱਮ ਪਰੈੱਗਨੈਟ” ਇੰਝ ਕਹਿ ਉਹ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਖੋਲ੍ਹ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਮੈੰ ਉਦਾਸ ਮਨ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਿਆ ।

ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਦੇਸ਼ਾ ਦੀਆ ਗੱਲਾਂ ਤੇ ਇਮਾਰਤੀ ਫੋਟੋਆ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਦੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛਪ ਜਾਂਦੀਆ ਤੇ ਕਈ ਅਜਿਹੀਆੰ ਕਹਾਣੀਆ ਸੁਣੀਆੰ ਹੋ ਕੇ ਵੀ ਅਣਸੁਣੀਆੰ ਰਹਿ ਜਾਦੀਆੰ ।।

ਚਿੜੀ ਨੇ ਸਿਖਾਈ ਗਿਆਨ ਦੀ ਗੱਲ

by admin

ਇਕ ਰਾਜੇ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮਹੱਲ ਵਿਚ ਸੁੰਦਰ ਬਾਗ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਅੰਗੂਰਾਂ ਦੀ ਵੇਲ ਲੱਗੀ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਰੋਜ਼ ਇਕ ਚਿੜੀ ਆਉਂਦੀ ਅਤੇ ਮਿੱਠੇ ਅੰਗੂਰ ਚੁਣ-ਚੁਣ ਕੇ ਖਾ ਜਾਂਦੀ ਅਤੇ ਅੱਧ-ਪੱਕੇ ਤੇ ਖੱਟੇ ਅੰਗੂਰ ਹੇਠਾਂ ਡੇਗ ਦਿੰਦੀ।
ਮਾਲੀ ਨੇ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਉਹ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈ। ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਇਕ ਦਿਨ ਮਾਲੀ ਨੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਾ ਭਾਨੂੰ ਪ੍ਰਤਾਪ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ। ਉਸ ਨੇ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਾਉਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਬਾਗ ਵਿਚ ਲੁਕ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਚਿੜੀ ਅੰਗੂਰ ਖਾਣ ਆਈ ਤਾਂ ਰਾਜੇ ਨੇ ਫੁਰਤੀ ਦਿਖਾਉਂਦਿਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ। ਜਦੋਂ ਰਾਜਾ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਚਿੜੀ ਬੋਲੀ,”ਹੇ ਰਾਜਨ, ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਮਾਰ। ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਗਿਆਨ ਦੀਆਂ 4 ਜ਼ਰੂਰੀ ਗੱਲਾਂ ਦੱਸਾਂਗੀ।”
ਰਾਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ,”ਜਲਦੀ ਦੱਸ।”
ਚਿੜੀ ਬੋਲੀ,”ਹੇ ਰਾਜਨ, ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਹੱਥ ਵਿਚ ਆਏ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨੂੰ ਕਦੇ ਨਾ ਛੱਡੀਂ।”
ਰਾਜਾ ਬੋਲਿਆ,”ਦੂਜੀ ਗੱਲ ਦੱਸ।”
ਚਿੜੀ ਬੋਲੀ,”ਅਸੰਭਵ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾ ਕਰੀਂ ਅਤੇ ਤੀਜੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਬੀਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਕਦੇ ਪਛਤਾਵਾ ਨਾ ਕਰੀਂ।”
ਰਾਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ,”ਹੁਣ ਚੌਥੀ ਗੱਲ ਵੀ ਜਲਦੀ ਦੱਸ ਦੇ।”
ਇਸ ‘ਤੇ ਚਿੜੀ ਬੋਲੀ,”ਚੌਥੀ ਗੱਲ ਬੜੀ ਭੇਤਭਰੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਢਿੱਲਾ ਛੱਡ ਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਸਾਹ ਘੁਟ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਦੱਸਾਂਗੀ।”
ਚਿੜੀ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਰਾਜੇ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਢਿੱਲਾ ਕੀਤਾ, ਚਿੜੀ ਉੱਡ ਕੇ ਟਾਹਣੀ ‘ਤੇ ਜਾ ਬੈਠੀ ਅਤੇ ਬੋਲੀ,”ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਵਿਚ 2 ਹੀਰੇ ਹਨ।”
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਜਾ ਪਛਤਾਵੇ ਵਿਚ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖ ਕੇ ਚਿੜੀ ਬੋਲੀ,”ਹੇ ਰਾਜਨ, ਗਿਆਨ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਤੇ ਪੜ੍ਹਨ ਨਾਲ ਕੋਈ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਉਸ ‘ਤੇ ਅਮਲ ਕਰਨ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਮੰਨੀ। ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਸੀ, ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਫੜ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਇਹ ਅਸੰਭਵ ਗੱਲ ਕਹੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਵਿਚ 2 ਹੀਰੇ ਹਨ, ਫਿਰ ਵੀ ਤੂੰ ਉਸ ‘ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਉਹ ਕਾਲਪਨਿਕ ਹੀਰੇ ਨਹੀਂ ਆਏ ਤਾਂ ਤੂੰ ਪਛਤਾਉਣ ਲੱਗਾ।”
ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਭਾਵ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਪਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਉਤਾਰੇ ਬਿਨਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ।

Pargat Singh Birring ਜੀ ਦੀ ਵਾਲ ਤੋਂ

ਖਾਲਿਸਤਾਨ

by admin

ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦਾ ਲਫ਼ਜ਼ੀ ਮਾਅਨਾ ਹੈ: ਖਾਲੀ ਸਥਾਨ (ਜਗਹ)। ਉਂਝ ਇਸ ਦੇ ਘਾੜੇ ਨੇ ਇਹ ਨਾਂ ‘ਖਾਲਸੇ ਦਾ ਮੁਲਕ’ ਦੇ ਮਾਅਨਿਆਂ ਵਿਚ ਘੜਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਉਸ ਆਜ਼ਾਦਵੱਖਰੇ ਸਿੱਖ ਰਾਜ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, 1940 ਵਿਚ, ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਮੰਗ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼, ਲੁਧਿਆਣਾ ਦੇ ਡਾ. ਵੀਰ ਸਿੰਘ ਭੱਟੀ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ 1943 ਵਿਚ ਆਜ਼ਾਦ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਤੇ 1946-47 ਵਿਚ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦੇ ਤੇ ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਸਿੱਖ ਸਟੇਟ ਵਾਸਤੇ ਮਤੇ ਪਾਸ ਕਰ ਕੇ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹ ਕਾਮਯਾਬ ਨਹੀਂ ਸਨ ਹੋ ਸਕੇ। ਇਸ ਮਗਰੋਂ ਡਾ. ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਚੌਹਾਨ ਨੇ, 1971 ਵਿਚ, ਇੰਡੋ-ਪਾਕਿ ਜੰਗ ਦੌਰਾਨ ਇਸ ਨਾਅਰੇ ਨੂੰ ਮੁੜ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ। 1978 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਇੱਕ ਵੱਖਰੇ/ਆਜ਼ਾਦ ਮੁਲਕ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਸਨ।

4 ਜੂਨ 1984 ਦੇ ਦਿਨ ਭਾਰਤੀ ਫ਼ੌਜ ਦੇ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ‘ਤੇ ਹਮਲੇ ਮਗਰੋਂ ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਇਕ ਸਿੱਖ ਇਸ ਦਾ ਹਿਮਾਇਤੀ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। 11 ਜੂਨ 1984 ਨੂੰ ਲੰਡਨ ਵਿਚ ਦਲ ਖਾਲਸਾ ਨੇ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦੀ ਜਲਾਵਤਨ ਸਰਕਾਰ ਬਣਾਈ। ਫਿਰ 13 ਜੂਨ 1984 ਨੂੰ ਡਾ ਚੌਹਾਨ ਨੇ ਵੀ ਇਕ ਜਲਾਵਤਨ ਸਰਕਾਰ ਬਣਾਈ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ 29 ਅਪ੍ਰੈਲ 1986 ਦੇ ਦਿਨ ‘ਪੰਥਕ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਦਰਬਾਰ ਸਾਹਿਬ ਵਿਚੋਂ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ। 7 ਅਕਤੂਬਰ 1987 ਨੂੰ ਅਕਾਲ ਤਖ਼ਤ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਮੁੱਖ ਸੇਵਾਦਾਰ ਤੇ ਹੋਰ ਗ੍ਰੰਥੀਆਂ ਨੇ ਵੀ ਇਕ ਕੌਂਸਲ ਆਫ਼ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਐਲਾਨੀ ਸੀ ਤੇ ਡਾ. ਗੁਰਮਤਿ ਸਿੰਘ ਔਲਖ ਨੂੰ ਇਸ ਕੌਂਸਲ ਦੇ ਚੇਅਰਮੈਨ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। 24 ਜਨਵਰੀ 1993 ਨੂੰ ਇਸ ਨੂੰ ਯੂ.ਐਨ.ਓ. ਦੀ ‘ਮੁਲਕ ਰਹਿਤ ਕੌਮਾਂ’ ਨਾਂ ਦੀ ਕੌਂਸਲ ਦੀ ਮੈਂਬਰਸ਼ਿਪ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਪਰ ਸਿੱਖ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਈਰਖਾ ਕਾਰਨ ਉਹ ਛੇਤੀ ਹੀ ਵਾਪਿਸ ਲੈ ਲਈ ਗਈ ਸੀ। ਅੱਜ ਇਹ ਨਾਅਰਾ ਭਾਵੇਂ ਦਬਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਬਹੁਤੇ ਸਿੱਖ ਦਿਲੋਂ ਇਸ ਦੇ ਹਿਮਾਇਤੀ ਹਨ।

Close