ਅਲਾਰਮ ਵੱਜਦੇ ਹੀ ਅੱਖ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤੇ ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਲੱਗਾ। ਛੇਤੀ ਦੇਣੀ ਚਾਹ ਬਣਾਈ ਤੇ ਨਾਲ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਬਚੇ ਬਰੈਡ ਖਾ ਕੇ ਕੰਮ ਤੇ ਨਿਕਲ ਪਿਆ। ਕੰਮ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਵੱਜਿਆ । ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਨੰਬਰ ਦੇਖ ਕੇ ਫਟਾਫਟ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤੇ ਹੈਲੋ ਕਿਹਾ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਉਧਰੋਂ ਬਾਪੂ ਜੀ ਬੋਲੇ “ਕਿੱਦਾਂ ਪੁੱਤਰਾ ” ਓਹਨੇ ਕਿਹਾ “ਮੈਂ ਠੀਕ ਹਾਂ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਦੱਸੋ ਕਿੱਦਾਂ ਸਾਰੇ”?? ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਠੀਕ ਆ ਸਾਰੇ ਪਰ ਤੇਰੀ ਬੇਬੇ ਥੋੜੀ ਢਿੱਲੀ ਹੈ ਉਹਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਏ ਹਾਂ। ਦਿਲ ਚ ਹੌਲ ਜਿਹਾ ਪਿਆ ਤੇ ਇਕਦਮ ਕਿਹਾ ਕਿ ਬਾਪੂ ਜੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਲਾਜ ਕਰਾਓ ਤੁਸੀਂ ਕਹੋ ਤੇ ਮੈਂ ਆ ਜਾਵਾਂ। ਬਾਪੂ ਜੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਤਰਾ ਕੋਈ ਨੀ ਅਸੀਂ ਹੈਗੇ ਆ ਸਾਰੇ ਤੂੰ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰ।ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਕੇ ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਫਿਰ ਕੰਮ ਤੇ ਲੱਗ ਗਿਆ । ਪਰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਧਿਆਨ ਮਾਂ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਹੋਏਗੀ ਠੀਕ ਹੋਏਗੀ ਕਿ ਨਹੀਂ ਇੱਕ ਚੜਦੀ ਇੱਕ ਲਹਿੰਦੀ ਤੇ ਫੇਰ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਜਿਹੀ ਦੇ ਕੇ ਮਨ ਕੰਮ ਚ ਲਗਾਉਂਦਾ । ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਆਉਂਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਫੋਨ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬੇਬੇ ਦਾ ਹਾਲਚਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ।ਸੁਣ ਕੇ ਮਨ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਚੈਨ ਮਿਲਦਾ ਕਿ ਹੁਣ ਠੀਕ ਹੈ ।ਬੇਬੇ ਨਾਲ਼ ਵੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਤੇ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਨਾ ਬੇਬੇ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੀਂ ਮੈਂ ਹੈਗਾ । ਫੋਨ ਕੱਟ ਕੇ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ।
ਸਵੇਰ ਹੋਈ ਤੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਦਾ ਫਿਰ ਫੋਨ ਆਇਆ ਕਹਿੰਦੇ ਪੁੱਤਰਾ ਤੇਰੀ ਬੇਬੇ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਹੀ ਆ ਜੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਆ ਕੇ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ । ਉਹ ਇਕਦਮ ਪੁੱਛਦਾ ਕਿ ਬੇਬੇ ਠੀਕ ਆ ?? ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਠੀਕ ਆ ਪੁੱਤਰਾ ।ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਬਾਪੂ ਜੀ ਮੈਂ ਦੁਪਹਿਰ ਤੱਕ ਦੱਸਦਾ ਤੁਹਾਨੂੰ। ਦੁਪਹਿਰ ਨੂੰ ਟਿਕਟ ਦਾ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰਕੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਆ ਰਿਹਾ ਮੈਂ । ਘਰੋਂ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਨੂੰ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਤੇ ਮਨ ਚ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਬੇਚੈਨੀ ਸੀ । ਹਵਾਈ ਸਫਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦ ਦਿੱਲੀ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਚਾਚੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਲੈਣ ਆਇਆ ਸੀ । ਮਿਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਲਦੀ ਦੇਣੀ ਤੁਰ ਪੈਂਦੇ ਆ ।
ਰਸਤੇ ਚ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਪਿੰਡ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫਰ ਉਹਨੂੰ ਪਰਦੇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਏਦਾਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਾਸ਼ ਉੱਡ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਵੇ। ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਲੰਘਿਆ ਸੀ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਘਾਟ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹਨੇ ਇਕਦਮ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਆਹ ਕਿੱਧਰ ਦੀ ਚੱਲੇ ਆਪਾਂ??? ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਵੀਰੇ ਸਾਰੇ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਉਡੀਕ ਰਹੇ ਆ ਕਿਉਂਕਿ ਤਾਈ ਤੇ ਕੱਲ ਦੀ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਆ। ਉਹ ਜਾਗਦਾ ਹੋਇਆ ਬੁੱਤ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਬੇਬੇ ਦਾ ਉਹੀ ਹਸੂੰ ਹਸੂੰ ਕਰਦਾ ਚਿਹਰਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਦਾ ਹੋਇਆ ਉਹ ਬੇਬੇ ਕੋਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬੇਬੇ ਉੱਠ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤ ਆ ਗਿਆ ਆ। ਰੋਂਦਾ ਹੋਇਆ ਫਿਰ ਦੂਰ ਖੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਚੁੱਪਚਾਪ ਬੇਬੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ……….
ਰੀਨਾ ਔਜਲਾ
