ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਦੀ ਕਬਾੜ ਦਾ ਕੰਮ.. ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਹ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਆਇਆ ਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਢੇਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀਆਂ! ਮੈ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਜੋੜ ਲਾਉਣ “ਕੈਲਕੁਲੇਟਰ” ਕੱਢਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਉਸਨੇ ਝੱਟ-ਪੱਟ ਆਖ ਦਿੱਤਾ “ਉੱਨੀ ਸੌ ਬਾਹਟ..” ਸ਼ਰਾਬੀ ਬੰਦਾ..ਏਨਾ ਵਧੀਆ ਹਿਸਾਬ..ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਮੂੰਹ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਹੀ ਜੋੜ ਕੱਢ ਕੇ ਅਹੁ ਮਾਰਿਆ..! ਹੈਰਾਂਨ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਪੈਸੇ ਫੜਾਏ ਤੇ ਆਖ ਦਿੱਤਾ “ਅੰਕਲ ਹੁਣ ਬਾਹਰ ਬੇਂਚ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾ ਪੀਵਿਓ..” ਪਰ ਉਹ ਨਾਲਦੇ ਠੇਕੇ ਤੋਂ ਬੋਤਲ ਖਰੀਦ ਬੇਂਚ ਤੇ ਆਣ ਬੈਠਾ! ਬੜਾ ਗੁੱਸਾ ਚੜਿਆ..ਉਸਨੂੰ ਉਠਾਉਣ ਅਜੇ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲਿਆਂ ਹੀ ਸਾਂ ਕੇ ਇੱਕ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਕੁੜੀ ਉਸਨੂੰ ਓਥੇ ਬੈਠਾ ਦੇਖ ਖਲੋ ਗਈ! “ਬਲਬੀਰ ਸਰ”..ਤੁਸੀਂ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਪੂੰਨੀ ਹੀ ਹੋ ਨਾ..ਗੌਰਮਿੰਟ ਕਾਲਜ ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਹੁੰਦੇ ਸੋ..ਆਹ ਕੀ ਹਾਲ ਬਣਾ ਲਿਆ ਆਪਣਾ..ਨਵਜੋਤ ਮੈਡਮ ਤੇ ਸਿਮਰਨ..ਕਿਥੇ ਨੇ ਉਹ ਹੁਣ?
ਉਸਨੇ ਬੋਤਲ ਚੁੱਕੀ..ਸਾਰੇ ਸਵਾਲ ਅਣਸੁਣੇ ਜਿਹੇ ਕਰਕੇ ਨਜਰਾਂ ਬਚਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਅਗਾਂਹ ਨੂੰ ਜਾਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ ਕੇ ਕੁੜੀ ਨੇ ਅਗਾਂਹ ਹੋ ਕੇ ਰਾਹ ਰੋਕ ਲਿਆ..! “ਇੰਝ ਨੀ ਜਾਣ ਦੇਣਾ..ਪਹਿਲਾਂ ਜੁਆਬ ਦੇ ਕੇ ਜਾਵੋ” “ਕਿਹੜਾ ਗੌਰਮੈਂਟ ਕਾਲਜ ਤੇ ਕਿਹੜੀ ਨਵਜੋਤ..ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ..” “ਤੇ ਓਹ ਸਿਮਰਨ..ਸੋਹਣੀ ਜਿਹੀ ਪੱਗ ਤੇ ਘੁੰਗਰਾਲੀ ਦਾਹੜੀ ਵਾਲਾ ਉਚਾ ਲੰਮਾ ਮੁੰਡਾ..ਤੁਹਾਡਾ ਆਪਣਾ ਖੂਨ..ਆਖ ਦਿਓ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ”? “ਇਸ ਵਾਰ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਡੁੱਲ ਪਿਆ..ਫੇਰ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਲੈਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਣ ਲੱਗਾ “ਧੀਏ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਮਣੇ ਹੋਈ ਟਰੱਕ ਦੀ ਟੱਕਰ..ਕਿੱਦਾਂ ਭੁੱਲ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ..ਪਲਾਂ ਛਿਣਾਂ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਝ ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਸੀ..” ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਪਲ ਲਈ ਕੁਝ ਸੋਚਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..”ਇੰਝ ਕਰੋ ਮੇਰੀ ਸੰਸਥਾ ਵਿਚ ਆ ਜਾਓ..ਝੁੱਗੀ ਝੋਂਪੜੀ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਗੁਰਬਿਆਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਾਸਤੇ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹਾਂ..ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਫੀਸ ਦੇ..ਕਿਸੇ ਵਾਸਤੇ ਉਮੀਦ ਦੀ ਕਿਰਨ ਬਣੋ..ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਝ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਘੁੱਟਾਂ ਵਿਚ ਖਤਮ ਹੁੰਦਿਆਂ ਦੇਖ ਤਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਕਿਧਰੇ ਲੁਕ ਕੇ ਬੈਠ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੱਕਦੇ ਹੋਏ ਤੁਹਾਡੇ ਟੱਬਰ ਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਕੀ ਬੀਤਦੀ ਹੋਵੇਗੀ..” ਉਹ ਕੋਲ ਬੈਠੀ ਉਸਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਹੋਰ ਵੀ ਬੜਾ ਕੁਝ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਰਹੀ..ਪਰ ਹੌਲੀ ਅਵਾਜ ਵਿਚ.. ਅਖੀਰ ਨੂੰ ਉਹ ਉੱਠ ਖਲੋਤਾ..ਫੇਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਫੜੀ ਪੂਰੀ ਦੀ ਪੂਰੀ ਬੋਤਲ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੀ ਨਾਲੀ ਵਿਚ ਖਾਲੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਮੁੜ ਆਵਦੀਆਂ ਅੱਖੀਆਂ ਪੂੰਝ ਉਸ ਕਿਸਮਤ ਪੂੜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋ ਤੁਰਿਆ..ਕਿਸੇ ਦੀ ਹਨੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਲਈ ਨਵਾਂ ਸੂਰਜ ਬਣ ਉੱਗਣ ਲਈ!
ਅਕਸਰ ਹੀ ਉਸਦੀਆਂ ਆਂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜ ਉਸਨੂੰ “ਸੁਕੂਨ” ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਦਾ ਢੋਂਗ ਰਚਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਕਿੰਨੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨਿਆਵੀ “ਸ਼ਰਾਬ” ਅੱਜ ਦੁਨੀਆਦਾਰੀ ਦੇ ਗੰਦ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਧਰੇ ਦੂਰ ਵਹਿ ਤੁਰੀ ਸੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਹਿ ਤੁਰੇ “ਕਬਾੜ” ਦੇ ਇਸ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਰੋਕ ਕੇ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਖਾਰੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਨਮਕੀਨ ਹੰਜੂ..ਤੇ ਇਹ ਓਦੋਂ ਤੱਕ ਵਗ-ਵਗ ਕੇ ਮਨ ਹਲਕਾ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਓਹਲੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਗਏ…!
ਲਿਖਤ- ਜੱਸਾ ਜੱਟ
Jassa Jatt
