ਗੱਲਬਾਤ ਦੇ ਲਹਿਜੇ ਤੋਂ ਲੱਗਾ ਜਿਦਾਂ ਇੰਡੀਅਨ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਫੇਰ ਸੋਚਿਆ ਕੇ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸ੍ਰੀ-ਲੰਕਨ ਤੇ ਜਾ ਫੇਰ ਮਲੇਸ਼ੀਆਂ ਮੂਲ ਦਾ ਹੋਵੇ..
ਖੈਰ ਜਦੋਂ ਅੱਜ ਨੌ ਵਜੇ ਮੁਲਾਕਾਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਦੋ ਜਣੇ ਸਨ..
ਇੱਕ ਮੇਰੇ ਉਤਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਰ ਦੇ ਬੂਹੇ ਅੱਗੇ ਆਣ ਖਲੋਤਾ ਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਅੱਗੇ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਕੇ ਮੈ “ਐਲਨ” ਹਾਂ ਤੇ ਤੇਰਾ ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਕਰਦਾ ਹਾਂ…
ਮੈਂ ਸ਼ਸ਼ੋਪੰਝ ਵਿਚ ਪੈ ਗਿਆ ਕੇ ਅਜੇ ਨਾ ਤਾਂ ਘਰ ਹੀ ਵਿਖਾਇਆ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਡੀਲ ਹੀ ਹੋਈ..ਫੇਰ ਥੈਂਕਸ ਕਾਹਦਾ ਕਰੀ ਜਾਂਦਾ…ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ ਪਹਿਲਾ ਸੁਆਲ ਕੀਤਾ ਕੇ ਥੈਂਕਯੁ ਕਾਹਦੇ ਵਾਸਤੇ?
ਜਜਬਾਤੀ ਹੁੰਦਾ ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਕੇ ਕੇਰਲ ਤੋਂ ਹਾਂ..
ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਹੜਾਂ ਕਾਰਨ ਬੇਘਰ ਹੋ ਗਏ ਨੇ..ਜਦੋਂ ਵੀ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਏ ਤਾਂ ਆਖਦੇ ਨੇ ਕੇ ਏਡੀ ਕਰੋਪੀ ਆਈ ਕੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਹੋ ਗਿਆ…ਕਈ ਵਰੇ ਲੱਗਣਗੇ ਮੁੜ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖਲੋਣ ਨੂੰ…
ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਆਖਦੇ ਨੇ ਕੇ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਕੇਰਲ ਦਾ ਜਿਆਦਾਤਰ ਧਾਰਮਿਕ ਵਰਗ ਧਾਰਮਿਕ ਸਥਾਨਾਂ ਤੇ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਪਏ ਹੋਏ ਹਜਾਰਾਂ ਟੰਨ ਸੋਨੇ ਨੂੰ ਸਾਂਭਣ ਵਿਚ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਏ ਤਾਂ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਪੱਗਾਂ ਬੰਨੀ ਕਈ ਰੱਬ ਮਜਲੂਮਾਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਦਵਾਈਆਂ ਕੱਪੜੇ ਅਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਵੰਡਦੇ ਹੋਏ ਆਮ ਹੀ ਦੇਖੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਨੇ…
ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਸ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਬਣੇ ਨੇ…ਕਈਆਂ ਦੇ ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਪੈਰ ਤੱਕ ਵੀ ਗਲ਼ ਗਏ ਨੇ ਤਾਂ ਵੀ ਮੁਸ੍ਕੁਰਾਹਟਾਂ ਵੰਡਦੇ ਹੋਏ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰੀ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ
ਨੇ…!
ਮੁੜਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਸਬ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰਾਹ ਵਿਚ ਪੈਂਦੇ ਗੁਰੂਘਰ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਫੇਰ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਕੇ ਖਾਲਸਾ ਏਡ ਵਾਲਿਓ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੱਤੀ ਵਾ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗੇ ਤੇ ਰਵੀ ਸਿੰਘ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਫਿਰਦਾ ਹੋਇਆ ਚਾਨਣ ਮੁਨਾਰਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਤੁਹਾਡੇ ਅੰਗ-ਸੰਗ ਸਹਾਈ ਹੋਵੇ…
ਨਾਲ ਹੀ ਯੂਨਾਈਟਡ ਸਿਖਸ ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਨੇਕਾਂ ਬੇਨਾਮ ਵਿਅਕਤੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਵੀਰਾਂ ਦਾ ਵੀ ਤਨੋਂ ਮਨੋ ਧੰਨਵਾਦ ਕੀਤਾ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥੀਂ ਕੀਤੇ ਕਾਰਜਾਂ ਕਰਕੇ ਬਾਰਾਂ ਹਜਾਰ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ ਬੈਠੇ ਨਿਮਾਣੇ ਜਿਹੇ ਦੀ ਪੱਗ ਨੂੰ ਏਨਾ ਮਾਣ ਸਤਿਕਾਰ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਏ