ਘੁਣ ਵਾਂਗਰ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਖਾਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਬਸ ਪੀੜਾਂ ਚੀਸਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੇ ਆਹੋ ਜਾਰੀ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਬੋਲ ਜੋ ਸੀਨੇ ‘ਚ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਏ
ਸੀਨਿਉਂ ਉੱਠੇ ਤਾਂ ਅੱਖਰ ਹੋ ਗਏ
ਆਓ ਪਿਆਰ ਵਧਾਓ ਜੀਵਨ ਛੋਟਾ ਹੈ।
ਸਮਝੋ ਤੇ ਸਮਝਾਓ ਜੀਵਨ ਛੋਟਾ ਹੈ।
ਲਹੂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਪੀਣ ਵਾਲੇ
ਮੇਰਾ ਹੀ ਦਿਲ ਹੁਣ ਜਲਾ ਰਹੇ ਨੇ
ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਪਾਲੇ ਨੇ ਇਹ ਦਰਿੰਦੇ,
ਜੋ ਤੰਗ ਹਨ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਕਰਦੇ
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਨੁਕਸ ਪਤਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਦੋਸਤੀ ਕਾਰਨ ਅਸੀਂ ਦਸਦੇ ਨਹੀਂ।
ਉਹਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਹੈ ਕੰਡਿਆਲੀ
ਉਹਦੀ ਸੂਰਤ ਗੁਲਾਬ ਵਰਗੀ ਏ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਰੱਖਦੀ ਰਾਤ ਦਿਨ ਮਦਹੋਸ਼
ਯਾਦ ਉਹਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੀ ਏ
ਅਸੀਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਗੌਤਮ ਵਾਂਗਰਾਂ ਠੁਕਰਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਉਹਨੂੰ ਸੁੱਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵੱਲ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਉਮਰ ਭਰ ਤਾਂਘਦੇ ਰਹੇ ਦੋਵੇਂ,
ਫਾਸਿਲਾ ਸੀ ਕਿ ਮੇਟਿਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦੌੜ ਕੇ ਨਾ ਮਿਲ ਸਕਿਆ
ਤੈਥੋਂ ਰੁਕਿਆ ਉਡੀਕਿਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਪੱਖਪਾਤੀ ਹੋਏ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਇਹ ਨੇਮ ਨਫ਼ਰਤ ਉਤੇ ਵੀ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਫਿਰਾਕ ਦੀ, ਵਿਚ ਸੀਨੇ
ਉੱਤੇ ਲੱਗੀ ਝੜੀ ਚਸ਼ਮੇ ਨਮ ਦੀ ਏ
ਦਿਲੀ ਸੋਜ ਅੰਦਰ, ਆਹੇ ਸਰਦ ਉਪਰ
ਵੇਖੋ ਅੰਗ ਉੱਤੇ ‘ ਬਰਫ਼ ਜੰਮਦੀ ਏ
ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਹੰਝੂ ਬਣਨ ਦੀ ਦਾਸਤਾਂ ਲਿਖੋ,
ਕੁਫ਼ਰ ਦੀ ਛਾਤੀ ‘ਤੇ ਮੇਰਾ ਵੀ ਵਾਕਿਆ ਲਿਖੋ।
ਝਰਨੇ, ਨਦੀਆਂ, ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਭਾਲ ਜਿਸ ਦੀ ਹੈ ਸਦਾ,
ਹੋ ਗਿਆ ਹਿਰਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਿਆਸੀ ਰਹਾਂ।