ਦਿਨ ਚੜ੍ਹੇ ਫੁੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਸ਼ਬਨਮ ਵਾਂਗ ਮੁਸਕਰਾਇਆ ਕਰੋ
ਸੇਜ ਉੱਤੇ ਤਾਰਿਆਂ ਵਾਙੂੰ ਬਿਖਰ ਜਾਇਆ ਕਰੋ
ਪੀੜ ਦਿਲ ਦੀ ਹੂਕ ਬਣ ਕੇ ਪਾਏਗੀ ਉੱਚਾ ਮੁਕਾਮ,
‘ਮਹਿਕ’ ਦੇ ਹੋਠਾਂ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਰਾਗਣੀ ਹੋ ਜਾਏਗੀ।
ਦਾਗ਼ ਮਚ ਉੱਠੇ ਜਿਗਰ ਮਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਐਤਕੀਂ
ਸੜ ਗਿਆ ਘਰ ਦੇ ਚਿਰਾਗਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਘਰ ਐਤਕੀਂ
ਕਰਨੀਆਂ ਪਈਆਂ ਉਡੀਕਾਂ ਤੇਰੀਆਂ, ਢੋਣੇ ਪਏ
ਕਲੀਉਂ ਕੂਲੀ ਜਾਨ ਤੇ ਆਸਾਂ ਦੇ ਪੱਥਰ ਐਤਕੀਂ
ਜਿਹੜੇ ਆਪਣੀ ਬੀਮਾਰੀ ਦੇ ਵੇਰਵੇ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਾਲ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਬੀਮਾਰੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਉਹ ਆਪ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਤੂੰ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਤੋੜ ਕੇ ਮੁਸਕਰਾਵੇਂਗਾ
ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚ ਕਿੰਨੇ ਟੁਕੜਿਆਂ ਵਿਚ ਬਦਲ ਜਾਵੇਂਗਾ
ਮੈਂ ਸੁਣਿਐਂ ਲੀਕ ਪੱਥਰ ਤੋਂ ਮਿਟਾਈ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ
ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਤੋਂ ਫਿਰ ਕਿੱਦਾਂ ਮਿਟਾਵੇਂਗਾ
ਕਿਸੇ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਪੈ ਕੇ ਗੁਆ ਬੈਠੇ ਖੁਰਾ ਆਪਣਾ।
ਅਸੀਂ ਕੀ ਹਾਂ ਤੇ ਕਿਹੜੇ ਹਾਂ ਕੀ ਦੱਸੀਏ ਪਤਾ ਆਪਣਾ।
ਤੇਰੇ ਪੈਰੀਂ ਵੀ ਕੰਡੇ ਨੇ, ਮਿਰੇ ਪੋਟੇ ਵੀ ਜ਼ਖ਼ਮੀ ਨੇ,
ਮਿਰਾ ਦਾਰੂ ਵੀ ਹੋ ਜਾਸੀ, ਉਪਾ ਕਰ ਦੋਸਤਾ ਆਪਣਾ।
ਉਹ ਫੁੱਲਾਂ ਲੱਦੀ ਮੌਲਸਰੀ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਹੈ
ਖਿੜ ਖਿੜ ਹਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਪਾਣੀ ਹੈ
ਮੈਂ ਇਕ ਗੀਤ ਤੇ ਉਹ ਜੰਗਲ ਦੀ ਚੀਕ ਬਣੀ
ਕਤਰਾ ਕਤਰਾ ਦਰਦ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਹਾਣੀ ਹੈ
ਪਿਆਲਾ ਹਵਸ ਦਾ ਜੇ ਹੈ ਨਜ਼ਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਪਿਲਾ।
ਪਿਆਲਾ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਜੇ ਹੈ ਨਜ਼ਰ ਮਿਲਾ ਕੇ ਪਿਲਾ।
ਪਿਆਲਾ ਪਿਆਰ ਦਾ ਮੰਗਿਆ ਤੂੰ ਮਿਹਰ ਦਾ ਦਿੱਤਾ,
ਅਜੇ ਮੈਂ ਹੋਸ਼ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸਾਕੀਆ ਵਟਾ ਕੇ ਪਿਲਾ।
ਡਾਕਟਰੀ ਇਕ ਵਿਗਿਆਨ ਹੈ, ਡਾਕਟਰੀ ਚਲਾਉਣੀ ਕਲਾ ਹੈ।
ਦਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਛੱਲ ਕਿਸੇ ਰੁਖ ਨਹੀਉਂ ਟੁਰਦੀ
ਕੰਢੇ ਕੋਲੋਂ ਉਠਦੀ ਹੈ ਤੇ ਕੰਢੇ ਉਤੇ ਖੁਰਦੀ
ਰੌਣਕਾਂ ਪਿਆਰ-ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋ ਲੰਘ ਕੇ
ਕੱਲੀ ਜਦੋਂ ਹੋਵੇ ਜਿੰਦ ਆਪਣੇ ਤੇ ਝੁਰਦੀ
ਇਕ ਵੀ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਚਲਣ ਦਿੱਤੀ ਪੰਜੇ ਸ਼ਾਹ ਅਸਵਾਰਾਂ।
ਪਾਪਾਂ ਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਰੋ ਰੋ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਾਂ।
ਪੰਛੀ ਕਿਉਂ ਗੁੰਮ ਸੁੰਮ ਨੇ ਪੱਤੇ ਕਿਉਂ ਚੀਕ ਰਹੇ
ਆ ਰਲ ਕੇ ਦੁਆ ਕਰੀਏ ਇਹ ਮੌਸਮ ਠੀਕ ਰਹੇ