ਮੇਰੇ ਖ੍ਵਾਬੋਂ ਕੇ ਝਰੋਕੋਂ ਕੋ ਸਜਾਨੇ ਵਾਲੀ
ਤੇਰੇ ਖ੍ਵਾਬੋਂ ਮੇਂ ਕਹੀਂ ਮੇਰਾ ਗੁਜ਼ਰ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ
ਪੂਛਕਰ ਅਪਨੀ ਨਿਗਾਹੋਂ ਸੇ ਬਤਾਦੇ ਮੁਝਕੋ
ਮੇਰੀ ਰਾਤੋਂ ਕੀ ਮੁਕ਼ੱਦਰ ਮੇਂ ਸਹਰ ਹੈ ਕਿ ਨਹੀਂ
ਚਾਰ ਦਿਨ ਕੀ ਯੇ ਰਫ਼ਾਕ਼ਤ ਜੋ ਰਫ਼ਾਕ਼ਤ ਭੀ ਨਹੀਂ
ਉਮਰ ਭਰ ਕੇ ਲਿਏ ਆਜ਼ਾਰ ਹੁਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਯੂੰ ਤੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਥੀ
ਅਬ ਤੋ ਹਰ ਸਾਂਸ ਗਿਰਾਂਬਾਰ ਹੁਈ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਉਜੜੀ ਹੁਈ ਨੀਂਦੋਂ ਕੇ ਸ਼ਬਿਸਤਾਨੋਂ ਮੇਂ
ਤੂ ਕਿਸੀ ਖ੍ਵਾਬ ਕੇ ਪੈਕਰ ਕੀ ਤਰਹ ਆਈ ਹੈ
ਕਭੀ ਅਪਨੀ ਸੀ ਕਭੀ ਗ਼ੈਰ ਨਜ਼ਰ ਆਤੀ ਹੈ
ਕਭੀ ਇਖ਼ਲਾਸ ਕੀ ਮੂਰਤ ਕਭੀ ਹਰਜਾਈ ਹੈ
ਪ੍ਯਾਰ ਪਰ ਬਸ ਤੋ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੇਰਾ ਲੇਕਿਨ ਫਿਰ ਭੀ
ਤੂ ਬਤਾ ਦੇ ਕਿ ਤੁਝੇ ਪ੍ਯਾਰ ਕਰੂੰ ਯਾ ਨ ਕਰੂੰ
ਤੂਨੇ ਖ਼ੁਦ ਅਪਨੇ ਤਬੱਸੁਮ ਸੇ ਜਗਾਯਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹੇਂ
ਉਨ ਤਮੰਨਾਓ ਕਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰੂੰ ਯਾ ਨ ਕਰੂੰ
ਤੂ ਕਿਸੀ ਔਰ ਕੇ ਦਾਮਨ ਕੀ ਕਲੀ ਹੈ ਲੇਕਿਨ
ਮੇਰੀ ਰਾਤੇਂ ਤੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਸੇ ਬਸੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ
ਤੂ ਕਹੀਂ ਭੀ ਹੋ ਤੇਰੇ ਫੂਲ ਸੇ ਆਰਿਜ਼ ਕੀ ਕ਼ਸਮ
ਤੇਰੀ ਪਲਕੇਂ ਮੇਰੀ ਆਂਖੋਂ ਪੇ ਝੁਕੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ
ਤੇਰੇ ਹਾਥੋਂ ਕੀ ਹਰਾਰਤ ਤੇਰੇ ਸਾਂਸੋਂ ਕੀ ਮਹਕ
ਤੈਰਤੀ ਰਹਤੀ ਹੈ ਏਹਸਾਸ ਕੀ ਪਹਨਾਈ ਮੇਂ
ਢੂੰਢਤੀ ਰਹਤੀ ਹੈਂ ਤਖ਼ਈਲ ਕੀ ਬਾਹੇਂ ਤੁਝਕੋ
ਸਰਦ ਰਾਤੋਂ ਕੀ ਸੁਲਗਤੀ ਹੁਈ ਤਨਹਾਈ ਮੇਂ
ਤੇਰਾ ਅਲਤਾਫ਼-ਓ-ਕਰਮ ਏਕ ਹਕ਼ੀਕ਼ਤ ਹੈ ਮਗਰ
ਯੇ ਹਕ਼ੀਕ਼ਤ ਭੀ ਹਕ਼ੀਕ਼ਤ ਮੇਂ ਫ਼ਸਾਨਾ ਹੀ ਨ ਹੋ
ਤੇਰੀ ਮਾਨੂਸ ਨਿਗਾਹੋਂ ਕਾ ਯੇ ਮੋਹਤਾਤ ਪਯਾਮ
ਦਿਲ ਕੇ ਖ਼ੂੰ ਕਾ ਏਕ ਔਰ ਬਹਾਨਾ ਹੀ ਨ ਹੋ
ਕੌਨ ਜਾਨੇ ਮੇਰੀ ਇਮ੍ਰੋਜ਼ ਕਾ ਫ਼ਰਦਾ ਕ੍ਯਾ ਹੈ
ਕ਼ੁਬਰਤੇਂ ਬੜ ਕੇ ਪਸ਼ੇਮਾਨ ਭੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਦਿਲ ਕੇ ਦਾਮਨ ਸੇ ਲਿਪਟਤੀ ਹੁਈ ਰੰਗੀਂ ਨਜ਼ਰੇਂ
ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਅੰਜਾਨ ਭੀ ਹੋ ਜਾਤੀ ਹੈ
ਮੇਰੀ ਦਰਮਾਂਦਾ ਜਵਾਨੀ ਕੀ ਤਮਾਓਂ ਕੇ
ਮੁਜਮਹਿਲ ਖ੍ਵਾਬ ਕੀ ਤਾਬੀਰ ਬਤਾ ਦੇ ਮੁਝਕੋ
ਤੇਰੇ ਦਾਮਨ ਮੇਂ ਗੁਲਿਸਤਾਂ ਭੀ ਹੈ, ਵੀਰਾਨੇ ਭੀ
ਮੇਰਾ ਹਾਸਿਲ ਮੇਰੀ ਤਕ਼ਦੀਰ ਬਤਾ ਦੇ ਮੁਝਕੋ
Sahir Ludhianvi
