ਪਹਾੜਾਂ ਵਿਚ ਬਾਘ ਡੰਗਰਾਂ ਦਾ ਅਕਸਰ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੇ ਕੲੀ ਵਾਰ ਬੰਦਿਅਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਅਾਪਣੀ ਲਪੇਟ ਵਿਚ ਲੈ ਲੈਂਦੇ।ਬਾਘ ਬਹੁਤ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਜਾਨਵਰ ਹੈ।ਜੇ ੳੁਸ ਦੇ ਪੰਜੇ ਦੀ ਨਹੁੰਦਰ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਡੰਗਰ ਦਾ ਜਰਾ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਮਾਸ ਅਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਡੰਗਰ ਦੀ ਮਜ਼ਾਲ ਨਹੀਂ ਕਿ ਬਾਘ ਤੋਂ ਖਹਿੜਾ ਛੁਡਾ ਸਕੇ।ਬਾਘ ਡੰਗਰ ਨੂੰ ਖਿੱਚ ਕੇ ਕਿਸੇ ਖੂੰਜੇ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ੳੁਸ ਡੰਗਰ ਦੀ ਘੰਢੀ ਤੋੜ ਕੇ ਘੰਢੀ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਲਾ ਕੇ ੳੁਸ ਦਾ ਸਾਰਾ ਖ਼ੂਨ ਚੂਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਬਾਘ ਅਕਸਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਹਮਲਾ ਕਰਦਾ ਹੈ।ੲਿਕ ਵਾਰ ੲਿਕ ਬਾਘ ਦਾਦਾ ਜੀ ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਕਾਫ਼ਲੇ ਦਾ ਪੂਰੇ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ।ਪਰ ਬਾਘ ਖੜਕੇ ਅਤੇ ਅੱਗ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰਦਾ ਹੈ।ਸੋ ਜਿੱਥੇ ਰਾਤ ਪੈਂਦੀ ਤਾਂ ਕਾਫ਼ਲੇ ‘ਚੋਂ ਦੋ ਬੰਦੇ ਜਾਗਦੇ ਤੇ ਅੱਗ ਮਚਾੳੁਂਦੇ ,ਦੋ ਘੰਟੇ ਪਿੱਛੋਂ ੳੁਹ ਸੌਂ ਜਾਂਦੇ।ਫਿਰ ਦੂਜਿਅਾਂ ਦੀ ਵਾਰੀ ਅਾ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਅਾਖ਼ਰ ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹ ਅਾੳੁਂਦਾ।ਜੇ ਕਿਸੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੀਂਹ ਪੈਣ ਕਰਕੇ ਅੱਗ ਨਾ ਬਲ਼ਦੀ ਤਾਂ ੲਿਹੀ ਚਿੰਤਾ ਰਹਿੰਦੀ ਕਿ ਬਾਘ ਨੇ ਹੁਣ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ,ਹੁਣ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ।ਸੋ ਅਜਿਹੀ ਕਮਾੲੀ ਕਰਨੀ ਖਾਲਾ ਜੀ ਦਾ ਵਾੜਾ ਨਹੀਂ।
ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਅਾਪਣੇ ਅਾਲ਼ੇ-ਦੁਅਾਲ਼ੇ ਅਨੇਕਾਂ ‘ਬਾਘਾਂ’ ਨੂੰ ਗਰਰ-ਗਰਰ ਕਰਦੇ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮੈਦਾਨ ਛੱਡ ਕੇ ਭੱਜਣ ਵਾਲ਼ਾ ਨਹੀਂ।ੲਿੰਝ ਕਰਨਾ ਸਾਡੀ ਵਿਰਾਸਤ ਦੇ ਮੱਥੇ ‘ਤੇ ਥੱਬਾ ਲਗਾੳੁਣਾ ਹੈ।ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ‘ਬਾਘਾਂ’ ਨੂੰ ਭਜਾੳੁਣ ਵਾਲ਼ੇ ਹਾਂ।ਬਾਘਾਂ ਤੋਂ ਡਰ ਕੇ ਭੱਜਣ ਵਾਲ਼ੇ ਨਹੀਂ।ਕੲੀ ‘ਬਾਘਾਂ’ ਦੇ ਮੂੰਹਾਂ ‘ਚੋਂ ੲਿਹ ਨਿਕਲਦਾ ਮੈਂ ਅਾਪ ਸੁਣਿਅਾ ਹੈ ਕਿ ੲਿਹ ਤਾਂ ਸਾਥੋਂ ਡਰਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ।
(ਕਿੱਕਰਾਂ ਦੇ ਅੰਬ )ਸਵੈ-ਜੀਵਨੀ ‘ਚੋਂ ਅੰਸ਼ ਅਮਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਸੋਹਲ
