ਮੇਰਾ ਇਹ ਦੋਸਤ ਵੀ ਸਾਹਿਤਕ ਮੱਸ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਾਉਂਦਿਆਂ, ਉਸ ਆਖਿਆ।
“ਅੱਜ ਕੱਲ ਫਿਰ ਕੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ?” ਆਪਣਾ ਸੱਜਾ ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਵਲ ਵਧਾਉਂਦਿਆਂ, ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ। |
ਕੁਝ ਲੰਮੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਹਨ। ਇਕ ਨਾਟਕ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਉਂਜ ਹੁਣ ਤਾਂ ਸੇਖੋਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ, ਅਨੁਵਾਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਨਾਵਲ ਵੀ ਲਿਖਾਂਗਾ।
ਬੜੇ ਮੋਹ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਘੁੱਟਦਿਆਂ ਉਸ ਆਖਿਆ।
ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਖਚਰੀ ਜਿਹੀ ਹਾਸੀ ਡੁਲਦਿਆਂ ਡੁਲਦਿਆਂ ਮਸਾਂ ਹੀ ਬਚੀ। ਆਇਆ, ਸਾਹਿਤ ਰਚਨ ਦਾ ਕੀੜਾ ਜਦ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਹਰ ਕੋਈ ਇੰਜ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਹੈ।
ਖੁਦ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਆਖਿਆ। ਕਦੀ ਕਦਾਈਂ ਮਿਲਦੇ ਰਿਹਾ ਕਰੋ।
ਜ਼ਰੂਰ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਮਿਲਿਆ ਹੀ ਕਰਾਂਗੇ।ਉਸ ਆਖਿਆ। ਕੋਈ ਮਹੀਨਾ ਕੁ ਬਾਅਦ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਉਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੁਬਲ ਤੋਂ ਲੰਘਦਾ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਫਿਰ ਉਹੀ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ।
ਫਿਰ ਕੀ ਲਿਖਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ?
“ਹੁਣ ਮੈਂ ਲਿਖਣਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।”
ਉਸ ਤੋੜ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ।
ਕਿਉਂ? ਮੈਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਝਟਕਾ ਲੱਗਾ।
ਅੱਜ ਕਲ ਮੈਂ ਪੁਲੀਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਕਰ ਲਈ ਹੈ।
ਜਗਤਾਰ ਦੀਪ
