427
ਵੇਖਦਿਆਂ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਦੁਰਘਟਨਾ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਜਖਮੀ ਭਈਏ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੱਥੋ ਹੱਥੀਂ ਸਾਂਭ ਲਿਆ ਸੀ।
ਅੱਧ ਨੰਗਾ ਭਈਆ ਖੜਾ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡੇ ਖੁੰਡੇ ਰਿਕਸ਼ੇ ਵੱਲ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਭੀੜ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ- ਰਿਕਸ਼ੇ ਦਾ ਕੋਈ ਨੀ ਤੇਰੀ ਜਾਨ ਬਚ ਗਈ।
ਹਾਂ; ਭਈਏ ਨੇ ਹੌਸਲੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ ਸੀ।
ਜਿਉਂ ਹੀ ਭਈਏ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਆਪਣੇ ਪਾਟੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਤੇ ਪਈ ਤਾਂ ਉਸਦੀ ਧਾਅ ਨਿਕਲ ਗਈ। “ਹਾਏ ਭਈਆ! ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਸਾਰੇ ਕਪੜੇ ਫਟ ਗਏ ਹੈਂ, ਅਬ ਮੈਂ ਕਿਆ ਗਊਂਗਾ?”
ਲੋਕ ਜਿਹੜੇ ਹੁਣ ਤੀਕ ਬੜੇ ਗੰਭੀਰ ਸਨ, ਭਈਏ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਹਿੜ ਹਿੜ ਕਰ ਉੱਠੇ। ਪਰ ਭੀੜ ‘ਚੋਂ ਕੋਈ ਬੜਬੜਾਇਆ ਸੀ- ਗਰੀਬ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਪਿਆਰੀ ਚੀਜ਼ ਲੀੜੇ ਹੀ ਤਾਂ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।
| ਭੀੜ ਤੁਰ ਗਈ ਸੀ। ਭਈਆ ਅਜੇ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕੱਪੜਿਆਂ ਵੱਲ ਵੇਖ ਕੇ ਡੁਸਕੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਸੁਲਖੱਣ ਮੀਤ
