ਸੱਸੇ ਨੀ ਪਰਧਾਨੇ
ਬੁਰੜ-ਬੁੜ ਕੀ ਕਰਦੀ
ਦੰਦ ਉਖੜ ਗਏ, ਧੌਲੇ ਆ ਗਏ ਤੇਰੇ
ਬਦੀਆਂ ਤੋਂ ਨਾ ਡਰਦੀ
ਹੁਣ ਤੂੰ ਬੇਦਾਵੇ
ਮੈਂ ਮਾਲਕਣ ਘਰ ਦੀ।
ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਕਦੇ ਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪਵੇਗੀ
ਅਤੇ ਇਹ ਵੀ ਵਹਿਮ ਨਾ ਰੱਖੋ ਕਿ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਲੋੜ ਪੈਣੀ ਹੈ।
ਜਿਹਨੂੰ ਕਦੇ ਡਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ।
ਸੀ ਮੈਨੂੰ ਖੋਣ ਦਾ , ਓਹਨੂੰ
ਕੀ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੋਣਾ ਮੇਰੇ ਨਾ
ਹੋਣ ਦਾ…..
ਇਸਤਰੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਭਰਮਾਉਣਾ ਚਾਹੁਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਭਰਮਾ ਨਾ ਸਕੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਉਹ ਕਦੇ ਮੁਆਫ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ।
ਸਾਉਣ ਮਹੀਨਾ ਦਿਨ ਤੀਆਂ ਦੇ
ਸਾਉਣ ਮਹੀਨਾ ਦਿਨ ਤੀਆਂ ਦੇ
ਸੱਭੇ ਸਹੇਲੀਆਂ ਆਈਆਂ ਨੀ ਸੰਤੋ ਬੰਤੋ ਹੋਈਆਂ ਕੱਠੀਆਂ
ਵੱਡਿਆਂ ਘਰਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਈਆਂ
ਗਿੱਧਾ ਪਾ ਰਹੀਆਂ ਨਣਦਾਂ ਤੇ ਭਰਜਾਈਆਂ
ਗਿੱਧਾ ਪਾ ਰਹੀਆਂ ਨਣਦਾਂ ਤੇ ਭਰਜਾਈਆਂ
ਪੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਣਕਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਅੱਗ ਵਿਖਾਇਆ ਕਰ
ਪੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਣਕਾਂ ਤੇ ਨਾ ਮੀਂਹ ਵਰਾਇਆ ਕਰ
ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਤੂੰ ਕਿਸ ਨੂੰ ਚਲਿਆ ਏਂ
ਰਸਤੇ ਦੇ ਵਿਚ ਰੋਂਦਾ ਹੋਇਆ ਬਾਲ ਹਸਾਇਆ ਕਰ
ਕੁੜਮੋਂ ਸਾਥੋਂ ਉਚਿਓ ਵੇ ਮੰਗਾਂ ਮਾਫੀ ਜਾਂਦੀ ਦੇ ਵਾਰ
ਕਿਹਾ ਸੁਣਿਆ ਮਾਫ ਕਰਿਓ ਜੀ ਸਾਡੀ ਸਿੱਠਣੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ
ਵੇ ਜਾਨੋ ਪਿਆਰਿਓ ਵੇ….. ਹਾਰ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦੈ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦੈ, ਰਾਣੋ।
ਘਰ ਦੀ ਬਿੱਲੀ, ਘਰ ਨੂੰ ਮਿਆਓਂ,
ਕਰਦੀ ਬਿੱਲੀ ਮਾਣੋ।
ਵੀਰ ਵਰਗਾ ਮਿੱਤਰ ਨਾ ਕੋਈ,
ਜਾਣੋ ਯਾ ਨਾ ਜਾਣੋ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੈ ਦਿਨ ਦੀ…..
ਪ੍ਰੇਮ ਪਿਆਰ ਹੀ ਮਾਣੋ।
ਜਾਂ ਤੂੰ ਦਿਉਰਾਂ ਅੱਡ ਵੇ ਹੋਜਾ,
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੱਢ ਲਾ ਕੰਧ ਵੇ,
ਮੈ ਬੁਰੀ ਕਰੂੰਗੀ,
ਆਕੜ ਕੇ ਨਾ ਲੰਘ ਵੇ,
ਮੈ ਬੁਰੀ …….,
ਨੀ ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਪੁੱਤ ਪਾਉਣ ਬੋਲੀਆਂ
ਸੁਣ ਟੇਪਾਂ ‘ਚੋਂ ਗਾਣੇ
ਜੋਗੀ ਦਾ ਪੁੱਤ ਪਾਵੇ ਬੋਲੀਆਂ
ਰੱਖ ਕੇ ਬੀਨ ਸਿਰ੍ਹਾਣੇ
ਬਾਜ਼ੀਗਰ ਨੇ ਲਾਸਾਂ ਮੰਗਦੇ
ਮਰਾਸੀ ਪਾਉਣ ਪਖਾਣੇ
ਮਜ੍ਹਬੀ ਦਾ ਪੁੱਤ ਕਤਲ ਕਰਕੇ
ਜਾ ਬੈਠਦਾ ਠਾਣੇ
ਸੱਥਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੁੰਢ ਮੱਲ ਲੈਂਦੇ
ਸੱਤਰ ਸਾਲ ਦੇ ਸਿਆਣੇ
ਗੌਰਮਿੰਟ ਨੇ ਲਿਖ ਤਾ ਡੱਬੀ ਤੇ
ਦੋ ਹੀ ਹੋਣ ਨਿਆਣੇ
ਮੀਟਰ ਪੱਟ ਸਿੱਟੀਏ
ਕੈਂਪ ਲੱਗਿਆ ਲੁੱਦੇਆਣੇ।
ਜਦੋਂ ਘੜਿਆਲ ਖੜਕੇ ਮੂੰਹ ਹਨੇਰੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ।
ਇਉਂ ਜਾਪੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਫ਼ਿਕਰ ਹੈ ਆਪਣੇ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਦਾ।
ਅਸਲ ਗਲਤੀ ਉਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ
ਜਿਸ ਤੋਂ ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਦੇ