ਅਸਲੀ ਅਨੰਦ

ਉਡਦੀ ਉੱਡਦੀ ਖਬਰ ਸੀ ਕੇ ਨਾਲਦੀ ਪੂਰਾਣੀ ਬੰਦ ਪਈ ਕੋਠੀ ਵਾਲੇ ਕਰਨਲ ਸਾਬ ਪੂਰਾਣਾ ਢਾਹ ਕੇ ਨਵਾਂ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਜਾ ਰਹੇ ਨੇ1
ਅੱਜ ਅਚਾਨਕ ਵਰਾਂਡੇ ਵੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਮਜਦੂਰ ਘੁੰਮਦੇ ਦੇਖੇ ਤਾਂ ਖਬਰ ਦੀ ਪੁਸ਼ਟੀ ਹੋ ਗਈ
ਤਿੰਨ ਮਰਦ ਦੋ ਔਰਤਾਂ ਅਤੇ ਚਾਰ ਨਿਆਣੇ….ਖਿੱਲਰੇ ਹੋਏ ਵਾਲ..ਸਧਾਰਨ ਜਿਹੇ ਕੱਪੜੇ..ਤੇ ਝੋਲਿਆਂ ਵਿਚ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਕੁਝ ਸਮਾਨ।
ਮੈਂ ਕੋਠੇ ਤੇ ਖਲੋਤਾ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਕੇ ਓਹਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਝੋਲਾ ਖੋਲਿਆ..ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਭਾਂਡੇ ਟੀਂਡੇ ਚੱਕਲਾ ਵੇਲਣਾ ਤਵਾ ਪਰਾਤ ਚਮਚੇ ਕੌਲੀਆਂ ਕੱਢੇ ਤੇ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੇ।
ਦੂਜੇ ਝੋਲੇ ਵਿਚ ਕੁਝ ਚਾਦਰਾਂ ਲੀੜੇ ਕੱਪੜੇ ਕੰਗੀ ਸਾਬਣ ਦੀ ਟਿੱਕੀ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਬੁਰਸ਼ ਅਤੇ ਹੋਰ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਅਤੇ ਦੋ ਪੂਰਾਣੀਆਂ ਗੇਂਦਾ,ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਖਿਡੌਣਾ ਕਾਰ ਅਤੇ ਦੋ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੁਡੀਆਂ।
ਗੱਲ ਕੀ ਬੀ ਇੱਕ ਵੀ ਸਮਾਨ ਵਾਧੂ ਨਹੀਂ ਸੀ…ਪੂਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਤਿੰਨਾਂ ਝੋਲਿਆਂ ਵਿਚ ਬੰਦ ਗ੍ਰਹਿਸਥੀ ਮਿੰਟਾ-ਸਕਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਵੱਡੀ ਸਾਰੀ ਕੋਠੀ ਦੀ ਨੁੱਕਰ ਵਿਚ ਖਿੱਲਰ ਗਈ।
ਆਥਣ ਵੇਲੇ ਜਿਗਿਆਸਾ ਜਿਹੀ ਹੋਈ ਕੇ ਦੇਖਾਂ ਤਾਂ ਸਹੀ ਨਵੇਂ ਆਏ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦਾ ਆਥਣ ਵੇਲਾ ਕਿਦਾਂ ਪੱਕਦਾ ਏ?
ਸੈਰ ਕਰਨ ਬਹਾਨੇ ਫੇਰ ਕੋਠੇ ਤੇ ਚੜ ਗਿਆ…ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤਿੰਨ ਇੱਟਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜ ਕੇ ਬਣਾਏ ਹੋਏ ਚੁੱਲੇ ਤੇ ਦਾਲ ਪੱਕ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਰੋਟੀਆਂ ਦਾ ਛਿੱਕੂ ਲਗਾਤਾਰ ਭਰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸਾਰਾ ਕੁਨਬਾ ਕੱਠਾ ਬੈਠਾ ਰੋਟੀ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ..ਕੋਲ ਰੇਡੀਓ ਤੇ ਕਿਸ਼ੋਰ ਕੁਮਾਰ ਦਾ ਹਿੰਦੀ ਗਾਣਾ “ਥੋੜਾ ਹੈ ਥੋੜੇ ਕੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ ” ਵੱਜ ਰਿਹਾ ਸੀ
ਦੱਸ ਵੱਜਦੇ ਨੂੰ ਖੁੱਲੇ ਆਸਮਾਨ ਹੇਠ ਲੰਮੇ ਪਿਆ ਪੂਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਗੂੜੀ ਨੀਂਦਰ ਦਾ ਅਨੰਦ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਨੀਂਦ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਵਾਲਾ ਪੱਤਾ ਲੱਭਦਿਆਂ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਘਰ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਨੱਕੋ-ਨੱਕ ਭਰੀਆਂ ਅਲਮਾਰੀਆਂ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ..ਕਈਆਂ ਕਪੜਿਆਂ ਦੇ ਤਾਂ ਅਜੇ ਸਟਿੱਕਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਉੱਤਰੇ…ਦੂਜੀ ਅਲਮਾਰੀ ਵਿਚ ਕੁਲ ਜਹਾਨ ਦੀਆਂ ਰਜਾਈਆਂ ਤਲਾਈਆਂ ਨਾਲਦੀ ਦੇ ਸੂਟ…ਮੇਰੇ ਸੀਤੇ ਅਣਸੀਤੇ…ਇੱਕ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਮੇਕਅੱਪ ਦਾ ਸਮਾਨ ਅਤੇ ਹੋਰ ਕੀਮਤੀ ਤੋਹਫੇ..ਸੋਵੀਨੀਰ…ਪੇਂਟਿੰਗਜ਼…ਕ੍ਰੋਕਰੀ…ਗਿਫ਼੍ਟ ਪੈਕ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸੀ..ਭਾਂਡਿਆਂ ਨਾਲ ਭਰੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਲਮਾਰੀ…ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਸ਼ੈਲਫਾਂ..ਨਾਲਦੀ ਦੇ ਜੁੱਤੀਆਂ ਦੇ ਅਣਗਿਣਤ ਜੋੜੇ…ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ..ਇਸ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਸੋਚਣ ਤੋਂ ਜੁਆਬ ਜਿਹਾ ਦੇ ਗਿਆ।
ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਦੇ ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਬਸ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਹੀ ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰੀ ਗਏ ਕੇ ਬਾਅਦ ਵਿਚ “ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ” ਕੰਮ ਆਵੇਗਾ..ਪਰ ਉਹ “ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਵਾਲੀ” ਘੜੀ ਮੁੜ ਕਦੀ ਵੀ ਨਾ ਆਈ ਸਗੋਂ ਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਸਮਾਨ ਤੋਂ ਘਰ ਵਿਚ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕਲੇਸ਼ ਪਿਆ..ਨਾਲਦੀ ਆਖਦੀ ਬਾਹਰ ਸੁੱਟੋ ਆਪਣਾ ਕਬਾੜ ਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਇੰਜ ਲੱਗਦਾ ਜੀਵੇਂ ਨਵੇਂ ਜਮਾਨੇ ਵਿਚ ਪੈਰ ਧਰਦੇ ਪੁੱਤ ਲਈ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਕਬਾੜ ਸਾਂ..ਸਿਰਫ ਜਰੂਰਤਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਏ.ਟੀ.ਐੱਮ।
ਹੱਥ ਵਿਚ ਖਿਡੌਣਾ ਕਾਰ ਫੜ ਘੂਕ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਨਿੱਕੇ ਬੱਚੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਆਪਣਾ ਸ੍ਰਵਨ ਪੁੱਤ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੇਰ ਚੇਤੇ ਆ ਗਿਆ..ਅਜੇ ਸੁਵੇਰੇ ਹੀ ਲੜ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ ਕੇ ਤਿੰਨ ਵਰੇ ਪਹਿਲਾਂ ਖਰੀਦੀ ਫਾਰਚੂਨਰ ਪੂਰਾਣੀ ਹੋ ਗਈ ਏ ਨਵੇਂ ਮਾਡਲ ਦੀ ਹਫਤੇ ਦੇ ਵਿਚ ਵਿਚ ਆਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਏ।
ਅੱਜ ਪਿਛਲੇ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਵਿਚ ਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਸਭ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਵਾਧੂ ਜਿਹਾ ਲੱਗਣ ਲੱਗਾ..ਕਬਾੜ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਬਸ..ਡਾਕਟਰ ਦੀ ਸਾਨੂੰ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਸਖਤ ਹਿਦਾਇਤ ਚੇਤੇ ਆ ਗਈ ਕੇ ਜੇ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿਣਾ ਏ ਤਾਂ ਖਾਨ-ਪੀਣ ਬਿਲਕੁਲ ਹੀ ਸਧਾਰਨ ਰੱਖਣਾ ਪਵੇਗਾ..ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਨਾਲਦੀ ਕੋਠੀ ਵਿਚ ਪੱਕਦਾ ਹੋਇਆ ਅੱਖੀਂ ਦੇਖਿਆ ਸੀ।
ਸੱਚੀ ਪੁਛੋ ਤਾਂ ਅੱਜ ਜਿੰਦਗੀ ਬੜੀ ਹੀ ਹਲਕੀ ਫੁਲਕੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕੇ ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਢੋਇਆ ਸੀ ਉਹ ਤਾਂ ਸਿਰਫ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ਾ ਅਤੇ ਦਿਖਾਵੇ ਦਾ ਬੋਝ ਹੀ ਸੀ।

0