ਯੁਮਨ ਜਿਸ ਨੇ ਕਸਮ ਖਾ ਲਈ ਏ ਜੀਵਨ ਭਰ ਨਾ ਮਿਲਨੇ ਦੀ
ਇਹ ਕਮਲਾ ਦਿਲ ਮੁੜ ਓਸੇ ਨੂੰ ਮਿਲਨ ਨੂੰ ਲੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਗੱਲ ਕਦੇ ਨਾ ਆਖ ਸਕੀ ਮੈਂ ਬੁੱਲਾਂ ਉੱਤੇ ਆਈ ਹੋਈ।
ਚੰਨ ਸੂਰਜ ਤੋਂ ਲੁਕਦੀ ਹੋਈ ‘ਵਾਵਾਂ ਤੋਂ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ।
ਦਰਿਆ ਵੀ ਸਹਿਰਾ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਘਦੇ ਲੰਘਦੇ,
ਨ੍ਹੇਰੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਜਾਂਦੀ ਏ ਰੁੱਤ ਰੰਗੀਨੀ ਛਾਈ ਹੋਈ।
ਦਰਦ, ਸਾਨੂੰ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਬਣਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅਜ ਅਸੀਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਬਿਨ ਪੀਤੇ ਬਣਾਏ ਜਾ ਰਹੇ
ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਾਮ ਨੇ ਸਾਕੀ ਪਿਲਾਏ ਜਾ ਰਹੇ
ਭਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ’ਚੋਂ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਉਠਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹੈ ਚੁਣ ਕੇ,
ਭਰੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ‘ਚੋਂ ਚੁਣਿਆ ਜਾਣ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮਾਣ ਕਿੰਨਾ ਹੈ।
ਘੁਣ ਵਾਂਗਰ ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਖਾਂਦੀ ਹੈ ਇਹ ਇਸ਼ਕ ਬਿਮਾਰੀ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਬਸ ਪੀੜਾਂ ਚੀਸਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੇ ਆਹੋ ਜਾਰੀ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਬੋਲ ਜੋ ਸੀਨੇ ‘ਚ ਪੱਥਰ ਹੋ ਗਏ
ਸੀਨਿਉਂ ਉੱਠੇ ਤਾਂ ਅੱਖਰ ਹੋ ਗਏ
ਆਓ ਪਿਆਰ ਵਧਾਓ ਜੀਵਨ ਛੋਟਾ ਹੈ।
ਸਮਝੋ ਤੇ ਸਮਝਾਓ ਜੀਵਨ ਛੋਟਾ ਹੈ।
ਲਹੂ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਪੀਣ ਵਾਲੇ
ਮੇਰਾ ਹੀ ਦਿਲ ਹੁਣ ਜਲਾ ਰਹੇ ਨੇ
ਮੈਂ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਪਾਲੇ ਨੇ ਇਹ ਦਰਿੰਦੇ,
ਜੋ ਤੰਗ ਹਨ ਬੇਸ਼ੁਮਾਰ ਕਰਦੇ
ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਨੁਕਸ ਪਤਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਦੋਸਤੀ ਕਾਰਨ ਅਸੀਂ ਦਸਦੇ ਨਹੀਂ।
ਉਹਦੀ ਸੀਰਤ ਬੜੀ ਹੈ ਕੰਡਿਆਲੀ
ਉਹਦੀ ਸੂਰਤ ਗੁਲਾਬ ਵਰਗੀ ਏ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਰੱਖਦੀ ਰਾਤ ਦਿਨ ਮਦਹੋਸ਼
ਯਾਦ ਉਹਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਵਰਗੀ ਏ
ਅਸੀਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਗੌਤਮ ਵਾਂਗਰਾਂ ਠੁਕਰਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਉਹਨੂੰ ਸੁੱਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵੱਲ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।