ਡੂਬ ਜਾਤੇ ਥੇ ਜਬ ਇਸ ਨਜ਼ਰ ਮੇ
ਯਾਦ ਤਬ ਤੁਮਕੋ ਸਾਹਿਲ ਨਹੀਂ ਥੇ
ਆਜ ਤੁਮਕੋ ਪਤਾ ਯੇ ਚਲਾ ਹੈ
ਹਮ ਮੋਹੱਬਤ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀਂ ਥੇ
ਜੁੜਿਆਂ ਹੱਥਾਂ ‘ਤੇ ਜਦ, ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਜ਼ਾਬਰ ਅੱਤਿਆਚਾਰ ਕਰੇ।
ਵੇਖ ਕੇ ਅਨਿਆਂ, ਸੁਰਖ਼ ਸਮਾਂ ਤਦ ਮਾਲਾ ਨੂੰ ਤਲਵਾਰ ਕਰੇ।
ਜੇ ਮੇਰਾ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੁਣ ਤਾ ਇੱਕ ਇਹਸਾਨ ਕਰਦੇ ?
ਮੈ ਜਿਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹੱਸਦੀ ਸੀ ਮੇਰੀ ਉਹੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਦੇ ?
ਉਸ ਅੱਲ੍ਹੜ ਨੂੰ ਆਖ ਦਿਉ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਸਾਗਰ ਤਰਿਆ ਕਰ
ਸਿਰ ਲੈ ਫੁਲਕਾਰੀ ਚਾਨਣ ਦੀ ਨਾ ਕਾਲੀ ਰਾਤੋਂ ਡਰਿਆ ਕਰ
ਵੇਖਣ ਲਈ ਰੰਗਤ ਕਿਰਨਾਂ ਦੀ ਕੱਚ ਦਾ ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ
ਰੰਗ ਸੰਧੂਰੀ ਤੱਕਣ ਨੂੰ ਨਾ ਹੱਥ ’ਤੇ ਸੂਰਜ ਧਰਿਆ ਕਰ
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਿਵੇ ਕਰ ਲਈਏ
ਇੱਥੇ ਤਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਨੇ ਤਸੱਲੀਆਂ ਕਰਵਾਤੀਆ
ਜਿਹਨੀਂ ਘਰੀਂ ਅਸੀਸਾਂ ਦਿੰਦੀਆਂ ਮਾਂਵਾਂ ਨੇ।
ਉਹਨਾਂ ਘਰਾਂ ਬਰਾਬਰ ਕਿਹੜੀਆਂ ਥਾਂਵਾਂ ਨੇ।
ਚੋਗਾ ਪਾਉਂਦਾ ਬਾਪੂ ਸੁਰਗ ਸਿਧਾਰ ਗਿਆ,
ਚੋਗਾ ਫਿਰ ਵੀ ਚੁਗਿਆ ਚਿੜੀਆਂ-ਕਾਂਵਾਂ ਨੇ।
ਨੀਵੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਉੱਠੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ, ਵੱਡੇ ਬਣਨ ਦੀ ਕਾਹਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਭੀਖ਼ ਤਰਸ ਦੀ ਮੰਗੀਏ ਨਾ ਜਖ਼ਮ ਦਿਖਾ ਕੇ ‘
ਅਸੀਂ ਮਹਿਫ਼ਲਾਂ ਚ’ ਹੱਸੀਏ ਤੇ ਰੋਈਏ ਕੰਡੇ ਲਾ ਕੇ
ਟੁਟਿਆ ਫਿਰੇ ਦਰਦੀ ਹੁਣ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰ
ਸੋਚ ਕਿਉਂ ਬੇਈਮਾਨਾਂ ਲਈ ਅਸੀਂ ਮਰਦੇ ਰਹੇ
ਚਹਿਚਹਾਵਣਗੇ ਪਰਿੰਦੇ ਫੇਰ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਵੀ
ਬਣ ਸਕੇਂ ਜੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਖ਼ਾਤਰ , ਸੁਹਾਣੀ ਡਾਲ਼ ਤੂੰ
ਕਹਿੰਦੇ ਨੇਂ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਹਾਸਿਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ
ਉਸਦੀ ਕਦਰ ਘੱਟ ਜਾਂਦੀ ਆ
ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲੇ ਕੋਈ
ਇਹ ਰਿਵਾਜ਼ ਬਦਲ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿਆਂਗੇ
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਹੁੰਗਾਰਾ ਕਿਹੜਾ ਸ਼ਖ਼ਸ ਭਰੇ।
ਚਾਨਣ ਦੇ ਉੱਤੇ ਹਸਤਾਖ਼ਰ ਕੌਣ ਕਰੇ।