ਅਸੀਂ ਔਰਤ ਨੂੰ ਗੌਤਮ ਵਾਂਗਰਾਂ ਠੁਕਰਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਉਹਨੂੰ ਸੁੱਤੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵੱਲ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਨਹੀਂ।
ਝਰਨੇ, ਨਦੀਆਂ, ਬੱਦਲਾਂ ਨੂੰ ਭਾਲ ਜਿਸ ਦੀ ਹੈ ਸਦਾ,
ਹੋ ਗਿਆ ਹਿਰਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਫੇਰ ਵੀ ਪਿਆਸੀ ਰਹਾਂ।
ਘਰ ਤੇਰੇ ਵਲ ਨਾ ਜਾਵਣ ਦਾ, ਕਈ ਵੇਰਾਂ ਮਨ ਅਹਿਦ ਕਰੇ
ਫਿਰ ਆਪੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਕਢ ਲੈਂਦਾ ਉਸ ਦੇ ਕੂਚੇ ਜਾਣ ਲਈ
ਇਰਾਦਾ ਪੁਖਤਾ ਰਖ ਆਤਿਸ਼ ਜੇ ਆਵਣ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਡਰ ਨਾ
ਸਬਰ ਕਰ ਹੌਸਲਾ ਕਰ ਦੇਖ ਕੀ ਮਨਜ਼ੂਰ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ
ਵੈਦੋ ਸੁੱਟੋ ਦੁਆਵਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਉ ਛਿਣ ਭਰ
ਦੀਦਾਰ ਰਹਿ ਨਾ ਜਾਏ ਜਮਦੂਤ ਆ ਨਾ ਜਾਏ
ਬੁੱਲ੍ਹ ਬੱਚੇ ਦੇ ਚੁੰਮਣ ਜੋਗੇ ਕਿੰਨੇ ਸੁੱਚੇ ਸੋਹਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ।
ਇੰਨੇ ਸੁੱਚੇ ਲੱਭੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਹੋਣੇ ਬੁੱਲ੍ਹ।
ਜਿੜ੍ਹੀ ਏਕਾਂਤ ਵਿਚ ਮੈਂ ਤੂੰ ਮਿਲੇ ਸਾਂ ਉਹ ਨਹੀਂ ਲਭਦੀ
ਬੜਾ ਹੈ ਸ਼ੋਰ ਉਂਜ ਤਾਂ ਦੋਸਤਾ ਸਾਡੇ ਗੁਆਹਾਂ ਦਾ
ਭਾਵੇਂ ਫ਼ਾਸਲੇ ਹਜ਼ਾਰ ਰਾਹ ਬੜੇ ਦੁਸ਼ਵਾਰ
ਦੂਰੋਂ ਦੂਰ ਤਾਂ ਵੀ ਲੱਗੀਏ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੇ ਵਾਂਗ
ਰੋਗ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਪਿਆਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ
ਮੈਂ ਮਸੀਹਾ ਵੇਖਿਆ ਬਿਮਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ
ਇਸ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਮੇਰੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਖਾ ਲਈ
ਕਿਉਂ ਕਰਾਂ ਨਾ ਦੋਸਤਾ ਸਤਿਕਾਰ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ
ਆ ਕਿ ਮੁਕਟੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੱਜ ਸੀਸ ਤੇਰੇ ਧਰ ਦਿਆਂ
ਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਅੱਜ ਜੀਣ ਜੋਗਾ ਕਰ ਦਿਆਂ
ਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਮੋਢਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਖੰਭ ਲਾ ਦਿਆਂ,
ਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਹੁਸਨ ਨੂੰ ਅਜ ਉੱਡਣ ਜੋਗਾ ਕਰ ਦਿਆਂ
ਜੇ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ
ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਬਰਸਾਤ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ, ਰੁੱਤ ਸੁਹਾਣੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ
ਜਦੋਂ ਮਹਿਬੂਬ ਰੁੱਸ ਜਾਵੇ, ਨਹੀਂ ਭਾਉਂਦੀ ਏ ਵਰਖਾ ਰੁੱਤ,
ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਚੀਰਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਆਰੇ ਸਾਉਣ ਦੀ ਰੁੱਤੇ।
ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਸ਼ਹਿਰੀ, ਜਿੱਦਾਂ ਮੋਰ ਕਲਹਿਰੀ
ਸੋਹਣੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਇਹ ਆਸ਼ਕ, ਸਭ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਵੈਰੀ
ਕੰਨੀਂ ਨੱਤੀਆਂ ਥੱਲੇ ਹਾਂਡੇ ਗੱਭਰੂ ਛੈਲ ਛਬੀਲੇ
ਰੀਝਾਂ ਦੀ ਗਿਰਦੌਰੀ ਕਰਦੇ ਜਿਉਂ ਪਟਵਾਰੀ ਨਹਿਰੀ