ਪਾਣੀਆਂ ਬਾਝੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਤਰਦੀਆਂ ਨਾ ਬੇੜੀਆਂ
ਹੰਝੂਆਂ ਬਾਝੋਂ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਵਿੱਤਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ
ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਇਹ ਹਾਲ ਹੈ ਕਿ ਔੜ੍ਹਦਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੇ-ਖੁਦੀ ਹੈ, ਇਕ ਪਾਸੇ ਬੇ-ਬੇਸੀ
ਭੋਲੇ-ਭਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਾਂਭ ਰੱਖੀ ਹੈ। ,
ਇਨਸਾਨੀਅਤ,ਬਹੁਤੇ ਸਿਆਣੇ ਤਾਂ ਫਰੇਬੀ ਹੋ ਗਏ ਨੇ।
ਨਾ ਬਣ ਜਾਈਂ ਤਿਊੜੀ ਫਿਕਰਾਂ ਦੀ, ਮੁਸਕਾਨ ਬਣਿਆ ਰਹੋ
ਏਹੋ ਤਾਂ ਸਿਆਣਪ ਹੈ ਦਿਲਾ, ਨਾਦਾਨ ਬਣਿਆ ਰਹੋ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ! ਤੇਰੇ ਦਾਈਏ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ।
ਤੇਰੇ ਹਰ ਦਾਇਰੇ ਦੀ ਹੱਦ ਨੂੰ ਛੂਹ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ।
ਤੂੰ ਜਦ ਫਿਕਰ ਕਰਦੇ ਨਾ
ਮੈਂ ਬੇਫਿਕਰ ਰਹਿੰਦੀ ਆ
ਉਹ ਜਦੋਂ ਜਗਦਾ ਸੀ ਕਿੱਦਾਂ ਸ਼ੂਕਦੀ ਸੀ ਇਹ ਹਵਾ
ਬੁਝ ਗਿਆ ਦੀਵਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਹੁਣ ਹਵਾ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ।
ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਤੇ ਹੈ ਕਲ ਨੂੰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਆਏਗਾ
ਵਕਤ ਹੀ ਤਾਂ ਹੈ ਬਦਲ ਜਾਏਗਾ
ਖ਼ੁਦ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਖੜ੍ਹੇ ਸੁਣ ਰਹੇ ਹਾਂ ਪਰ ਬੰਦੂਕਾਂ ਬੋਲ ਪਈਆਂ ਨੇ।
ਜਿਊਂਦੇ ਚੁੱਪ ਨੇ ਇਸ ਧਰਤੀ ‘ਤੇ ਲੇਕਿਨ ਲਾਸ਼ਾਂ ਬੋਲ ਪਈਆਂ ਨੇ।
ਤੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਣਾ ਛੱਡ ਦਿਆ ਕਰ
ਜਦੋ ਮੈਂ ਪੁੱਛਾਂ ਕੀ ਕਰਦੀ ਆ
ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਆ ਕਹਿ ਕੇ
ਮੇਰਾ ਸ਼ੱਕ ਜਿਹਾ ਕੱਢ ਦਿਆ ਕਰ
ਲੰਘ ਗਏ ਕੱਲ੍ਹ ਦੇ ਕਾਰਜ, ਅੱਜ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਹੁਣ ਤੂੰ ਭਾਵੇਂ ਜਿਸਮ ’ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਕੱਜਣ ਪਾ
ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਨਾਂ ਰੱਖਿਆ ਨੰਗੀ ਸੁਰਖ਼ ਹਵਾ
ਨਾ ਕੋਈ ਪੰਛੀ ਬਿਰਖ਼ ਤੋਂ ਉੱਡ ਕੇ ਕਿਤੇ ਗਿਆ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ ਅਸਾਂ ਵਿਦਾ
ਐਵੇਂ ਦਿਲ ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਬਹਿ ਗਿਆ ਚਟਕੀ ਕਰ ਕੋਈ ਵੀਚਟਕ ਗਿਆ,
ਇਨਸਾਫ ਦੀ ਗੁਹਾਰ ਲਗਾਈ ਹਰ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਤੇ ਭਟਕ ਗਿਆ