ਤਰਸ ਰਹੇ ਘਰ ਬਣਨ ਨੂੰ ਕਿਲ੍ਹਿਆਂ ਜਿਹੇ ਮਕਾਨ
ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਘਰ ਬਣ ਗਿਆ ਇਕੋ ਰੌਸ਼ਨਦਾਨ
ਕ਼ਯਾਮਤ ਖੁਦ ਦੱਸੇਗੀ ਕਯਾਮਤ ਕਿਉਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸੀ
ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਤੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਿਸਥਾਰ ਦੇਖ ਕੇ,
ਪਰ ਯਾਰਾ! ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪਿੱਪਲ ਉਦਾਸ ਹੈ।
ਸੱਚ ਦੇ ਜਿਸਦੇ ਪੱਲੇ ਤੇ ਕਿਰਦਾਰ ਖ਼ਰਾ ਹੈ
ਦੇਣ ਲਈ ਉਹ ਹੋਕਾ ਨਗਰ ਨਗਰ ਜਾਇਗਾ
ਦਿੱਲ ਧੜਕਤਾ ਨਹੀਂ ਥਾ ਤੁਮਹਾਰਾ
ਹਮ ਜ਼ੋ ਧੜਕਣ ਮੇਂ ਸ਼ਾਮਿਲ ਨਹੀਂ ਥੇ
ਆਜ ਤੁਮਕੋ ਪਤਾ ਯੇ ਚਲਾ ਹੈ
ਹਮ ਮੋਹੱਬਤ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀਂ
ਅੰਨ੍ਹੇ, ਗੂੰਗੇ, ਬੋਲੇ ਲੋਕ ਨੇ ਤੇਰੀ ਧਰਤੀ ਦੇ,
ਸ਼ਬਦ ਰਬਾਬ ਦੇ ਨਾਲੋਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਤੋੜ ਲਿਆ।
ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਗਰਮ ਜੋਸ਼ੀਆਂ ਵਾਲੇ ਗਏ ਜ਼ਮਾਨੇ
ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੋਕ ਮਿਲਾਉਂਦੇ ਅਜ ਕਲ ਬਸ ਦਸਤਾਨੇ
ਡੂਬ ਜਾਤੇ ਥੇ ਜਬ ਇਸ ਨਜ਼ਰ ਮੇ
ਯਾਦ ਤਬ ਤੁਮਕੋ ਸਾਹਿਲ ਨਹੀਂ ਥੇ
ਆਜ ਤੁਮਕੋ ਪਤਾ ਯੇ ਚਲਾ ਹੈ
ਹਮ ਮੋਹੱਬਤ ਕੇ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀਂ ਥੇ
ਜੁੜਿਆਂ ਹੱਥਾਂ ‘ਤੇ ਜਦ, ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਜ਼ਾਬਰ ਅੱਤਿਆਚਾਰ ਕਰੇ।
ਵੇਖ ਕੇ ਅਨਿਆਂ, ਸੁਰਖ਼ ਸਮਾਂ ਤਦ ਮਾਲਾ ਨੂੰ ਤਲਵਾਰ ਕਰੇ।
ਜੇ ਮੇਰਾ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੁਣ ਤਾ ਇੱਕ ਇਹਸਾਨ ਕਰਦੇ ?
ਮੈ ਜਿਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹੱਸਦੀ ਸੀ ਮੇਰੀ ਉਹੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਦੇ ?
ਉਸ ਅੱਲ੍ਹੜ ਨੂੰ ਆਖ ਦਿਉ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਸਾਗਰ ਤਰਿਆ ਕਰ
ਸਿਰ ਲੈ ਫੁਲਕਾਰੀ ਚਾਨਣ ਦੀ ਨਾ ਕਾਲੀ ਰਾਤੋਂ ਡਰਿਆ ਕਰ
ਵੇਖਣ ਲਈ ਰੰਗਤ ਕਿਰਨਾਂ ਦੀ ਕੱਚ ਦਾ ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ
ਰੰਗ ਸੰਧੂਰੀ ਤੱਕਣ ਨੂੰ ਨਾ ਹੱਥ ’ਤੇ ਸੂਰਜ ਧਰਿਆ ਕਰ
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਿਵੇ ਕਰ ਲਈਏ
ਇੱਥੇ ਤਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਨੇ ਤਸੱਲੀਆਂ ਕਰਵਾਤੀਆ