ਮੌਸਮਾਂ ਦੇ ਰਹਿਮ ਨੂੰ ਪਰਵਾਨ ਨਾ ਕੀਤਾ ਕਦੇ,
ਜੋ ਹਵਾਵਾਂ ਚੀਰਦੀ ਉਹ ਹੀ ਕਹਾਉਂਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ।
ਰਾਤ ਬਲ਼ ਬਲ਼ ਆਪਣੀ , ਚਾਨਣ ਖਿਲਾਰਨਾ
ਦੀਵੇ ਦਾ ਕਰਮ ਹੈ ਇਹੋ ਨੇਰਾ ਲੰਗਾਰਨਾ
ਚੌੜ-ਚੌੜ ਵਿੱਚ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਕਿ ਕਮੀਆਂ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਗਿਣਾਓ।
ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਕਿ ਬਾਹਰਲੀਆਂ ਇਹ ਤਾਂ ਜਰਾ ਸਮਝਾਓ।
ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਬਾਹਰਲੀਆਂ ਤਾਂ ਜਰਾ ਰੇਂਜ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ,
ਚੱਕਰਾਂ ‘ਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਉਸ ਨੇ ਕਿ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ’ਤੇ ਚਾਨਣਾ ਪਾਓ।
ਭਾਵੇਂ ਹੀ ਦਿਲ ਦੇ ਸੱਚੇ ਲੋਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਇਕੱਲੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਪਰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਖ਼ੁਦ ਯਤਨ ਕਰਦੈਂ, ਭਰਮ ਤੋੜਨ ਲਈ, ਤੜਪਣ ਲਈ
ਤੁਰ ਪਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂ ਮਨਾ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਨੂੰ ਪਰਖਣ ਲਈ
ਲੋਚਦਾ ਹੈ ਦਿਲ ਬੜਾ ਹੀ ਗਗਨਾਂ ਚ ਵਿਚਰਨ ਲਈ
ਕੌਣ ਦੇਂਦਾ ਖੰਭ ਉਧਾਰੇ ਦੋਸਤਾ ਉੱਡਣ ਲਈ
ਮੰਦਰਾਂ ਤੇ ਮਸਜਿਦਾਂ ਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਵਧਦਾ ਸ਼ੁਮਾਰ,
ਧਾਰਮਿਕ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਵੀ ਹੈ ਮੰਦਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ।
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਫਿਲਮ ਹੈ।
ਪਰ ਇਸ ਚ ਫਿਲਮਾ ਵਰਗਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ
ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮੌਤ ਉਹਨਾਂ ਕੀ ਮਰਨਾ
ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਵਿਚ ਜੋ ਮਰਦੇ ਨੇ
ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਪਿਛੋਂ ਨਿੰਦਿਆ ਕਰਦੇ ਨੇ
ਗ਼ੈਰ ਨਈਂ ਇਹ ਬੰਦੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੇ ਨੇ
ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਹਾਰੇ ਹਾਂ ਤੂੰ ਪਰ ਹਰ ਵਾਰ ਹੀ ਜਿੱਤੇ,
ਗਿਲੇ ਸ਼ਿਕਵੇ ਤੇਰੇ ਹੁੰਦੇ ਕਿਉਂ ਹਰ ਦਮ ਹਾਰਿਆਂ ਵਰਗੇ।
ਦੋ ਪਲ ਦੀ ਨਰਾਜ਼ਗੀ ਇੱਕ ਪਲ ਵਿੱਚ ਮਿਟ ਜਾਂਏ,
ਜੇ ਤੂੰ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਆਕੇ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਿਪਟ ਜਾਂਏ।
ਯਾਰੋ ਤੁਸੀਂ ਹੋ ਆਦਮੀ ਕਿੰਨੇ ਕਮਾਲ ਦੇ
ਫਿਰਦੇ ਹੋ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਸਾਬਤਾ ਹੀ ਬੰਦਾ ਭਾਲਦੇ
ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲੈ ਕੇ ਦਿਲ ਬੇਚੈਨ ਹਾਂ ਜਨਮੇ ਅਸੀਂ,
ਭਾਲ ਭਾਵੇਂ ਮੁੱਕ ਗਈ ਪਰ ਭਟਕਣਾ ਜਾਰੀ ਰਹੀ।