ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਇਕ ਘੁੱਗ ਵਸਦੇ ਮੁਹੱਲੇ ਵਿਚ ਉਹ ਮਰਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਲੋਥ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਕਾਫੀ ਲੋਕ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ-ਬਾਤਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਇਕ ਬੋਲਿਆ “ਬਈ ਇਹ ਸ਼ਰਾਬ ਜਿਆਦਾ ਪੀਦਾ ਸੀ ਇਸ ਕਾਰਨ ਇਹਦਾ ਹਾਰਟ ਫੇਲ੍ਹ ਹੋ ਗਿਆ।
ਦੁਜੇ ਨੇ ਕਿਹਾ- ਨਹੀਂ, ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਇਹ ਤਾਂ ਬੇਰੋਜ਼ਗਾਰ ਸੀ, ਭੁਖ ਦੇ ਦੁੱਖੋਂ ਇਸ ਨੇ ਖੁਦਕਸ਼ੀ ਕੀਤੀ।
ਤੀਸਰੇ ਬੰਦੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ- ਭਲਾ ਜੇ ਇਹ ਬੇਰੋਜ਼ਗਾਰ ਸੀ ਤਾਂ ਇਸਨੇ ਇੰਪਲਾਇਮੈਂਟ ਐਕਸਚੇਂਜ ਵਿਚ ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਦਰਜ ਕਿਉਂ ਨਾ ਕਰਵਾਇਆ।
ਸਰਵਿਸ ਸਲੈਕਸ਼ਨ ਬੋਰਡ ਦੀ ਦੁਮੰਜਲੀ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦੇ ਬਾਹਰ ਬੇ-ਰੁਜ਼ਗਾਰਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਇਕ ਅਸਾਮੀ ਲਈ ਲਗਪਗ ਸੌ ਕੈਂਡੀਡੇਟ। ਸਭ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ਤੇ ਨਿਰਾਸ਼ਾ-ਆਸ਼ਾ ਦੇ ਮਿਲਵੇਂ ਚਿੰਨ੍ਹ। ਬੋਰਡ ਦੇ ਚੇਅਰਮੈਨ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਣ ਕਾਰਣ, ਇੰਟਰਵਿਊ 10 ਵਜੇ ਦੀ ਨਿਸਬਤ 12 ਵਜੇ ਅਰੰਭ ਹੋਈ। ਮੁਲਾਕਾਤੀਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਰੀ ਵਾਰੀ ਕੈਂਡੀਡੇਟ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੇ ਰਹੇ ਤੇ ਵਾਪਸ ਆਉਂਦੇ ਰਹੇ ਢਾਈ ਵਜੇ ਤੱਕ ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਭੁਗਤ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਅਖੀਰ ਵਿਚ ਉਸ ਨੌਜਵਾਨ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਤੋਂ ਖੁੰਝ ਚੁਕਾ ਸੀ।
ਤੁਸੀਂ ਏਨੇ ਲੇਟ ਕਿਉਂ ਹੋ ਗਏ ਹੋ?“ ਚੇਅਰਮੈਨ ਨੇ ਨੌਜਵਾਨ ਤੇ ਸਰਸਰੀ ਝਾਤ ਸੁਟਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ।
‘‘ਜੀ ਮੈਂ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸਾਂ।”
‘ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਏ, ਇੰਟਰਵਿਊ ਦਾ ਸਮਾਂ 2 ਵਜੇ ਤੱਕ ਸੀ ਜਦਕਿ ਹੁਣ ਢਾਈ ਵਜ ਚੁੱਕੇ ਨੇ। ਚੇਅਰਮੈਨ ਦੀ ਨਾਲ ਦੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠੇ ਭੱਦਰਪੁਰਸ਼ ਨੇ ਕਲਾਕ ਵੱਲ ਤਕਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹਾਲੇ ਕਾਫੀ ਕੈਂਡੀਡੇ ਟ ਸਨ ਨੌਜਵਾਨ ਬੜਾ ਹੀ ਸੰਜੀਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
‘ਤੇ ਫਰਜ਼ ਕਰੋ- ਤੁਹਾਡੀ ਇਸ ਲੇਟ ਕਾਰਣ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੀਜੈਕਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ, ਤਾਂ ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਨਾ ਹੁੰਦਾ।
“ਜਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਫਿਰ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਹੋਣਾ ਸੀ, ਜੇ ਭੁੱਖਾ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਨੌਕਰੀ ਵੀ ਨਾ ਮਿਲਦੀ….!
ਬੋਰਡ ਦਾ ਚੇਅਰਮੈਨ ਤੇ ਮੈਂਬਰ ਪ੍ਰਸ਼ਨ-ਵਿਹੂਣ ਹੋ ਗਏ।
ਸਹਿਜਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਫਿਕਰ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਧੀ ਕਦੇ ਇਨੀ ਸੁਸਤ ਅਤੇ ਖੋਈ ਖੋਈ ਜਿਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਬੜੀ ਹੱਸਮੁੱਖ ਅਤੇ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕਾਲਜ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਵਧੇਰੇ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪਿਆ ਸੀ।
ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਉਹ ਵੇਖ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਕੁੜੀ ਚੁੱਪ ਚੁੱਪ ਅਤੇ ਕੁਝ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਵੇਲੇ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਕੁਝ ਟਹਿਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਘਰ ਸਦਾ ਮੁਰਝਾਏ ਫੁੱਲ ਵਾਂਗ ਹੀ ਪੁੱਜਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵੀ ਅੱਖਾਂ ਮੀਚਕੇ ਜਾਂ ਤਾਂ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਵਹਿ ਤੁਰਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਬੈਂਡ ਉੱਤੇ ਪਈ ਬੇਚੈਨੀ ਵਿੱਚ ਪਾਸੇ ਪਰਤਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਸਹਿਜ ਬੇਟੀ ਤੇਰਾ ਕੁਝ ਦੁਖਦਾ ਏ, ਬੜੀ ਚੁੱਪ ਜਿਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛ ਹੀ ਲਿਆ।
ਮੰਮੀ ਕਈ ਵਾਰੀ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰੋਂ ਕੁਝ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਨੂੰ ਕਰਦਾ ਏ, ਅਤੇ ਬਹੁਤੇ ਵਾਰੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਬਾਹਰੋਂ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਦੀ ਜਿੱਦ ਜਿਹੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਏ ਅਗੋਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ।
ਅਜਿਹੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਲਾਗ ਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋ ਹੀ ਜਾਂਦੀ ਏ।” ਮਾਂ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਕਹਿ ਗਈ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਮੱਥਾ ਠਣਕਿਆ।
ਇੰਝ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਚੁੱਕੇ ਹੋਣ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱਲ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਲੁਕੀ ਹੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸੌਰਭ ਦੀ ਹਰੇਕ ਸੋਚ ਦਾ ਹੱਲ ਅਨੂ ਹੀ ਸੀ। ਸੌਰਭ ਲਈ ਤਾਂ ਅਨੂ ਜਿਵੇਂ ਇਕ ਚਾਨਣਾ, ਪ੍ਰੇਣਾ, ਉਤਸ਼ਾਹ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ ਤੇ ਅਨੂ ਵੀ ਤਾਂ ਸੌਰਭ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਪੂਰਾ ਹੁੰਦਾ ਵੇਖ-ਵੇਖ ਜੀਊਂਦੀ ਸੀ।
ਅਨੂ ਦੇ ਦ੍ਰਿੜ ਹੱਥ ਸੌਰਭ ਦੀਆਂ ਭਾਵੁਕ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਅੱਥਰੂ ਪੂੰਝਦੇ। ਟੁੱਟਿਆਂ, ਵੈਰਾਗ ਸੌਰਭ ਅਨੂ ਦੀ ਗੋਦ ਚ ਸਿਰ ਰੱਖ ਇੰਝ ਨਿਸ਼ਚਿੰਤ ਹੋ ਸੌਂ ਜਾਂਦਾ ਜਿਵੇਂ ਬੱਚਾ ਹੋਵੇ।
ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਨੌਜਵਾਨ ਦੋਸਤਾਂ ਦੀ ਸਾਂਝ ਸੀ- ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਹਰ ਵਕਤ ਦੇ ਸੁਨੇਹੀਦੋ ਚੰਗੇ ਸਾਥੀ, ਪ੍ਰੇਮ ਭਿੱਜੇ, ਪਰ ਅੱਤ ਸ਼ਾਂਤ
ਅੱਜ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਈ ਸੌਰਭ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਅਨੂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਸੌਰਭ ਅਨੂ ਦੀ ਗੋਦ ‘ਚ ਲੰਮੇ ਪਿਆ ਫੁੱਟ ਫੁੱਟ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ, ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਅੱਥਰੂ ਅਚਾਨਕ ਸੌਰਭ ਨੂੰ ਕੁਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਉਸਨੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਹਲੀਆਂ। ਅਨੂ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਉਸਦੇ ਚਿਹਰੇ ਵੱਲ ਝੁਕਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸੌਰਭ ਤਬਕ ਗਿਆ। ਇਸ ਚਿਹਰੇ ਵਿਚ ਤਾਂ ਅਨੂ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਉਥੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੀ ਲਾਲਸਾ ਸੀ।
ਸੌਰਭ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਉਠ ਖੜੋਤਾ, ਅਨੂ ਦੇ ਹੱਥ ਬੜੀ ਆਸ਼ਾ ਨਾਲ ਵਧੇ, ਅਨੂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤਰਲਾ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ, ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਜਿਵੇਂ ਨਿਮੰਣ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਸੌਰਭ ਨੇ ਇਕ ਡੂੰਘੀ ਤਕਣੀ ਅਨੂ ਵੱਲ ਪਾਈ ਤੇ ਬਾਹਰ ਤੁਰ ਗਿਆ।
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਸੌਰਭ ਨੇ ਜਦ ਅਨੁ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖਟਖਟਾਇਆ ਤਾਂ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ, ਵਾਪਿਸ ਚਲੇ ਜਾਓ’ ਇਹ ਅਵਾਜ਼ ਸੀ ਕਿ ਫੰਕਾਰ, ਜ਼ਹਿਰੀਲੀ, ਬਦਲੇ ਨਾਲ ਭਰੀ, ਸੌਰਭ ਹੈਰਾਨ ਸੀ
ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਸੌਰਭ ਫੇਰ ਵਾਪਸ ਆਇਆ, ਫਿਰ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖਟਖਟਾਇਆ, ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ ਗਿਆ, ਪਰ ਅੰਦਰ ਅਨੂ ਜ਼ਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਕਾਲਜ ਦੇ ਚੱਲਦੇ ਸੈਸ਼ਨ ਦੇ ਅੱਧ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਆ ਦਾਖਲ ਹੋਈ। ਕੁੜੀ ਕੀ ਆਈ, ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਧਮਾਕਾ ਪੈ ਗਿਆ। ਹਰ ਥਾਂ ਉਸ ਦੀ ਚਰਚਾ ਚਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇੱਕ ਉੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਅਫਸਰ ਦੀ ਇੱਕਲੋਤੀ ਧੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਸੰਯੋਗਤਾ ਸੀ।
ਪਹਿਲੇ ਹਫਤੇ ਹੀ ਸੰਯੋਗਤਾ ਨੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਹਣੀ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਅਤੇ ਚੁਸਤ ਚਲਾਕ ਸੀ। ਹਾਜਰ ਜਵਾਬ ਇੰਨੀ ਜਿਵੇਂ ਸਵਾਲ ਜਾਂ ਮਖੌਲ ਦਾ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੋਵੇ।
ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਹ ਕਾਲਜ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।ਹਰ ਮੁੰਡਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਅੰਤ ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੇ ਇੱਕ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸੰਯੋਗਤਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਖਾਣੇ ਉੱਤੇ ਸੱਦਿਆ ਜਾਵੇ। ਉਸ ਦੇ ਆਉਣ ਉੱਤੇ ਇਕ ਹਾਰ ਉਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਕੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਜਿਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਉਹ ਹਾਰ ਪਾ ਦੇਵੇ ਗੀ, ਉਹ ਕਾਲਜ ਦਾ ਹੀਰੋ ਹੋਵੇਗਾ।
ਨੀਅਤ ਸਮੇਂ ਸਾਰੇ ਮੁੰਡੇ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਸਨ। ਸੰਯੋਗਤਾ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਆਈ। ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਵਰਗਾ ਅੱਤ ਸੁੰਦਰ ਲੜਕਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਗਲ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਹਾਰ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਈ । ਸੰਯੋਗਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ‘ਹੀਰੋ’ ਨੂੰ ਵੀ ਮਿਲ ਰਹੇ ਸਨ।
“ਮੰਮੀ…ਮੰਮੀ….ਮੰਮੀ…. ਸਾਹਮਣੀ ਤੋਥੀ ਵਿਚ ਜਿਹੜਾ ਪੁਰੀ ਸੈਬ ਰਹਿੰਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਤੱਤਾ ਅਧਾ ਤਿਲੋ ਦੁਦ ਤੇ ਦਾਲਮੀਆਂ ਦੇ ਬਿਸਕੁਟ ਖਾਂਦਾ ਏ ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਸੈਬ ਨੂੰ ਤਹਾਂਗਾ ਕਿ ਤੁਤੀ ਥਾਂ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤੋਲ ਰਥ ਲਓ ਇਹ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ 4-5 ਸਾਲ ਦੇ ਪੱਪੂ ਨੇ ਕਹੀਆਂ।
“ਪੁੱਤਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕਹਾਂ ਆਪਣੇ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛ
ਦੈਦੀ ਦੈਦੀ, ਤੁਸੀਂ ਦਬੋ ਨਾਂ- ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਹੋਰਾਂ ਦੇ…ਇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਉਹ ਭਾਰਤ ਨਗਰ ਦੇ ਚੌਕ ਵਿਚ ਆ ਚੁਕੇ ਸਨ। ਇਸ ਚੌਂਕ ਵਿਚ ਇਕ ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਕੱਪੜੇ ਉਤੇ ਮਾਟੋ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ “ਮਾਸ ਸਤੰਬਰ ਮੇ 60 ਰੁਪਏ ਕਮਾਓ ਜ਼ਿਲਾ ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿਚ ਨਸਬੰਦੀ ਕਰਾਓ।’’ ਨਾਲ ਇਕ ਸਟੇਜ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਸ ਤੇ ਅਨਾਉਸਮੈਂਟ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ: 0 ਰੁਪਏ ਕਮਾਓ, 60 ਰੁਪਏ ਕਮਾਓ….।
ਪੱਪੂ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ‘ਦਿੰਦੀ ਆਉ ਆਪਾਂ ਵੀ ਸੱਥ ਪਲਈਏ ਲੈ ਲਈਏ।
ਨਵੰਬਰ-1972
ਗੱਲ 89 ਦੀ ਆ ਜਦੋ ਪੰਜਾਬ ਚ ਸਮਾਂ ਥੋੜਾ ਖਰਾਬ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਭੂਆ ਜੀ ਦੀ ਉਮਰ 17 ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਣੀ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੇ ਤੇ ਉਚੇ ਲੱਖੇ ।ਅੱਗੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਜਿਵੇਂ ਭੂਆਜੀ ਦੱਸ ਰਹੇ ,ਉਸ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਲਿਖੀ ਆ ਭੂਆਜੀ ਦਸਦੇ ਕੀ 8th ਕਲਾਸ ਚ ਹੀ ਮੇਰਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ, ਭੂਆ ਦੇ ਨਨਾਣ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ,ਨਾਲ ਦੇ ਪਿੰਡ ਹੀ ਉਹ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਉਹ ਚੰਗੇ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ ਤੇ ਅਸੀ ਠੀਕ ਠਾਕ ਬਸ ਆਈ ਚਲਾਈ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਲਾਗੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਭੂਆ ਦੀ ਨਨਾਣ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਛੇਤੀ ਛੇਤੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਸੀ,
ਇਕ ਦਿਨ ਉਹਨੇ ਮੇਰੀ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਆਪਣੀ ਪੋਤਰੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਮੇਰੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਕਰਦੇ। ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਹੋ ਗਿਆ ਮੁੰਡਾ ਸੋਹਣਾ ਜਮੀਨ ਖੁਲੀ ਮੇਰੀ ਪੋਤਰੀ ਤੇ ਰਾਜ ਕਰੁ , ਜਿਦਾ ਕੀ ਹਰ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਹੁੰਦਾ ਗੱਲ ਹੋਗੀ,ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਗੱਲ ਪਿੰਡ ਚ ਪਤਾ ਲਗ ਗਈ ਕਹਿੰਦੇ ਕੁੜੀ ਮੰਗ ਵੀ ਦਿਤੀ ਹਰ ਇਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਰਨਾ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੀ ਕੁੜੀ ਇਹਨਾਂ ਸੋਹਣਾ ਮੁੰਡਾ ਇੰਨੀ ਜ਼ਮੀਨ ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਮੇਰੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕੀ ਇਹਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੰਧੂਆਂ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਹੋ ਗਿਆ ਓਹਨਾ ਛੇੜਨਾ, ਮੈਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਲਗਣਾ, ਕਹਿਣਾ ਸਬ ਝੂਠ, ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੁੜੀਆਂ ਕਹਿਣਾ ਸੋਹ ਖਾ ਚਲ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਦੀ ,ਸੱਚ ਦਸਾ ਮੈਂਨੂੰ ਡਰ ਲਗਣਾ ਕੀ ਜੇ ਸੋਹ ਖਾਲੀ ਕੀਤੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋ ਨਾ ਜਾਵੇ ,ਮੈਂ ਕਹਿਣਾ ਗੁਰੂ ਘਰ ਖਾਲੂ ਸੋਹ ਪਰ ਵੀਰ ਦੀ ਨਹੀਂ ਖਾਣੀ ਉਹਨਾ ਕਹਿਣਾ ਚਲ ਫਿਰ ਗੁਰੂ ਘਰ ਮੈਂ ਖਾ ਆਉਂਣੀ. ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਤੜਕੇ ਉਠਕੇ ਝਾੜੂ ਲੋਣਾ ਬਾਬੇ ਘਰ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਨਾਲੇ ਰੋਣਾ ਬਾਬਾ ਤੇਰੀ ਝੂਠੀ ਸੋਹ ਖਾਦੀ ਮੈਂ ਵੇਖੀ ਕੀਤੇ ਫੇਲ ਨਾ ਕਰਦੀ।
ਮੈਂ 10 ਤਕ ਪਹੁਚੀ 10 ਦੇ ਪੇਪਰ ਹੁੰਦੀਆਂ, ਉਹਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਲਾਲ ਫੁਲਕਾਰੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚ ਲੱਡੂ ਤੇ ਹੱਥ ਚ 5o₹ ਰੱਖ ਕੇ ਮੋਹਰ ਲਾਤੀ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ. ਫਿਰ ਤੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਵਧਾਈਆਂ ਦੇਣੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਆਖਣਾ ਹੁਣ ਦਸ ਮੁਕਰਦੀ ਸੀਨਾ ਹੁਣ ਮੰਨਦੀ ਕੀ ਹੈਗੀ ਤੂੰ ਸੰਧੂ ਦੀ ਮੰਗ ਆ। ਮੈਂ ਘਰ ਆਕੇ ਬੀਬੀ ਨਾਲ ਲੜ ਪੈਣਾ ਕੀ ਮੈਨੂੰ ਇਹਦਾ ਬੋਲਦੀਆਂ, ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਅਗੇ ਪੜਨੋ ਹਟਾ ਲਿਆ। ਪਰ ਬੇਬੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਖਾਲਸਾ ਕਾਲਜ ਪੜਦਾ ਓਹਨੂੰ ਆਖਿਆ ਕੁੜੀ 10 ਹੀ ਪੜ੍ਹੀ ਫਿਰ ਕੀਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਤੋਂ ਨਾਹ ਨਾ ਕਰਦੇ ਆਪਾਂ ਪਡ਼ਾ ਦੇਈਏ 12 ਤੇ ਸੁਣਿਆ ਮੁੰਡਾ 15 ਵੀ ਚ ਪਦਾ। | 15 ਮਤਲਬ ਦੂਜੇ ਸਾਲ ਚ । ਰਿਸਤੇ ਦੇ ਡਰੋ ਬਾਪੂ ਮਨ ਗਿਆ ਮੈਨੂੰ ਚਾਅ ਚੜ ਗਿਆ ਅਖੇ ਚਲ ਕੀਤੇ ਤੇ ਕੰਮ ਆਇਆ ਇਹ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਹੀ ਸੋਚ ਨੱਚਦੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ,ਕੁਝ ਕੁ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਵਿਆਹ ਹੋਗੇ ਤੇ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹਨੋ ਹਟ ਗਈਆਂ । ਤੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸੀ ਓਦੋ ਪਿੰਡੋ ਬਾਹਰ ਵਾਰ ਓਥੇ ਸਬ ਨੇ ਮਿਲਣਾ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਕਹਿਣਾ ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਹਟਾ ਲੈਣਾ ਸੀ ਪੜ੍ਹਨੋ ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਲਾਤਾ ਤੂੰ ਸੰਧੂ ਘਰ ਮੰਗੀ।
ਤੇ ਤੂੰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਵਾਂਗੂ ਘਰ ਬੈਠਣਾ ਸੀ.ਉਦੋ ਮੈਨੂੰ ਗੁਸਾ ਆਉਂਣਾ ਹਟ ਗਿਆ ਸੀ ਮੈਂ ਹੱਸ ਪੈਣਾ ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ veer ਖੇਤਾਂ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਭਾਬੀ ਮਗਰ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਗਈ , ਦਸਦੇ ਅੰਨੇ ਵਾਹ ਗੋਲੀ ਚਲੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਵੀਰ ਭਾਬੀ ਵਿੱਚ ਮਾਰੇ ਗਏ ਦਸਦੇ ਕੀ ਕੋਈ ਖਾੜਕੂ ਲੁਕਿਆ ਸੀ ਗੋਲੀ ਓਹਦੇ ਤੇ ਚਲੀ ਵਿੱਚ ਇਹ ਮਰਗੇ ਪਰ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਵੀ ਖਾੜਕੂ ਪੇਸ਼ ਕਰਤਾ। ਤੇ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਖਬਰਾਂ ਉਹਨਾ ਤਕ ਪਹੁਚਾਉਣ ਵਾਲੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ, ਬੀਬੀ ਰੋ ਰੋ ਮਰਗੀ ਤੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਪੁਲਿਸ ਲੈਗੀ ਫਿਰ ਹਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੰਧੂ ਜਿਸਦੇ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਮੰਗਣੀ ਹੋਈ ਸੀ ਉਹਨੇ ਤੇ ਉਹਦੇ ਪਿਉ ਨੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਵੀਰ ਤੇ ਭਾਬੀ ਦਾ ਅੰਤਿਮ ਸਸਕਾਰ ਕਰਵਾਇਆ।
ਪਰ ਉਹ ਸਾਡੇ ਘਰ ਨੀ ਆਇਆ ਬਾਹਰੋ ਬਾਹਰ ਚਲ ਗਿਆ । ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਓਹਨੇ 90 ਹਜਾਰ ਦੇਕੇ ਮੇਰੇ ਬਾਪੁ ਨੂੰ ਛੱਡਵਾਈਆਂ ਤੇ ਬੂਹੇ ਅਗੇ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲ ਗਿਆ ।ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਨੂੰ ਲਗਾ ਚਲੋ ਕੋਈ ਤੇ ਹੇਗਾ ਸਾਡਾ, ਅਖੀਰ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ. ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਰਾਤ 6 ਕੁ ਵੱਜੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਮੋਹਰੇ ਬੁਲਟ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਅਵਾਜ ਆਈ ਵੀਰ ਦਾ ਬੇਟਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਛੋਟਾ ਸੀ ਉਦੋ ਓਹਦੇ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਦੱਸਿਆ ਕੀ ਮੈਂ ਹਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੰਧੂ ਆ ਤੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣਾ, ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬਾਪੂ ਨੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆਤੇ ਬਾਹਰ ਤੁਰ ਗਏ ਮੈਂ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਗਈ ਪਰ ਦਰਵਾਜੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨੀ ਪਿੱਛੇ ਰਹੀ।
ਉਹਨੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕੀ ਬਾਪੂ ਜੀ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲੀ ਨੀ ਵੀਰ ਦੇ ਬਚੇ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਨੇ ਵੇਖਲੋ, ਜੇ ਵਿਆਹ 2 ਸਾਲ ਰੁਕ ਕੇ ਕਰਨਾ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਕਾਹਲ ਨੀ ਹੈਗੀ, ਬਾਪੂ ਕਹਿੰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਕਹਿਣਾ ਕੀ ਕਈ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਮੰਗੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਨੀ ਕਰਦੇ ਨਾਲੇ 3 ਜਣੇ ਤੁਰਗੇ । ਕੱਲ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਫਿਰ. ਓਹਨੇ ਗੱਲ ਟੋਕਦੇ ਕਿਹਾ ਬਾਪੂ ਜੀ ਮੇਰੀ ਮੰਗ ਆਤੇ ਮੈਂ ਹੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲਿਜਾਉ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ.। ਅੱਜ ਲੇਜਾ ਭਾਵੇਂ ਕੱਲ ਤੇ ਭਾਵੇਂ ਸਾਲ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਮੈਂ ਹੀ ਜਾਉ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੁਬਾਨ ਤੇ ਨੀ ਮੁਕਰਦਾ, ਬਸ ਇੰਨੀ ਕੁ ਗੱਲ ਹੋਇ ਕੀ ਪੁਲਿਸ ਆਗੀ । ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਲਿਜਾਣ ਲਗੇ ਉਹਨੇ ਰੋਕਤਾ ਤੇ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨਾਲ ਹੱਥੋਪਾਈ ਹੋ ਗਿਆ।ਪੁਲਿਸ ਦੀਆਂ 2 ਗੱਡੀਆਂ ਹੋਰ ਆਗਿਆ ਹਰਜੀਤ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਲੈਗੇ ਬਸ ਫਿਰ ਕੀ ਘਰਦਿਆਂ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਬਹੁਤ ਭੱਜ ਨਸ ਕੀਤੀ ਉਹਦੇ ਟੱਬਰ ਨੇ ਪੈਸਾ ਪਾਣੀ ਦੀ ਤਰਾਂ ਵਹਾਇਤਾ ਨਾ ਉਹ ਲੱਭਾ ਨਾ ਉਹਦੀ ਲਾਸ਼।
ਜਿਸ ਕੁੜੀ ਦੀ ਭੂਆ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਅੱਗੇ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਉਹ ਕੁੜੀ ਦੱਸ ਰਹੀ ਆ । ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਇਹੀ ਗਮ ਖਾ ਗਿਆ ਕੀ ਮੁੰਡਾ ਬੂਹੇ ਅਗੋ ਚੁੱਕਿਆ ਗਿਆ। ਭੂਆ ਜਿਸ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਉਸਨੇ ਪਾਲਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੇ ਵੀਰ ਭਰਜਾਈ ਵੀ ਮਰ ਗਏ ਸੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਇਹੀ ਸਬ ਸੋਚਦੇ ਰਹੇ ਕੀ ਸ਼ਇਦ ਲਭ ਜਾਵੇ ਪਰ ਨੀ ਲੱਭਾ ਓਹਦੇ ਮਾਪੇ ਵੀ ਉਡੀਕ ਦੇ ਮੁਕ ਗਏ ਕੱਲਾ ਪੁੱਤ ਸੀ।
ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ 70 ਕਿਲੇ ਜਮੀਨ ਦੇ ਸੀ ਮੇਰੀ ਭੂਆ ਨੇ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਉਹਦੀ ਮੰਗ ਬਣਕੇ ਕੱਢ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਤੇ ਨਾਮ ਜਪਦੀ ਰਹੀ. ਵਾਹਿਗੁਰ ਵਾਹਿਗੁਰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਜਪਦੀ ਰਹੀ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਕਨੇਡਾ ਚ ਆ ਮੇਰੀ ਤੇ ਵੀਰ ਦੀ marriage ਹੋਗੀ। ਅਸੀ ਸੈੱਟ ਆ , ਭੂਆ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਆ ਦਿਨ ਰਾਤ ਪਾਠ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਤੇ ਅਜ ਵੀ ਓਹਦੇ ਕੱਪੜਿਆ ਚ ਸ਼ਗੁਨ ਵਾਲੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਨਾਲ 5o ਰੁਪਏ ਬਜੇ ਨੇ ਤੇ ਇਕ ਗੱਲ ਹਰ ਉਹ ਹਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸੰਧੂ ਦੀ ਮੰਗ ਰਹੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਪਰ ਓਹਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਓਹਨੂੰ ਨਾ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਨਾ ਮਿਲੀ। ਅਸੀਂ ਜਰੂਰ ਇਕ ਵਾਰ ਓਹਦੀ ਭੈਣ ਕੋਲ ਫੋਟੋ ਵੇਖ ਕੇ ਆਏ ਸੀ, ਮੇਰੀ ਭੂਆ ਸੰਧੂ ਦੀ ਮੰਗ ਬਣਕੇ ਰਹਿ ਗਈ।
ਸਰਦੀਆਂ ਦੇ ਅਰੰਭ ਤੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਰਜਾਈ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਮਸਲਾ ਘਰ ਵਿੱਚ ਚਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਗਰੀਬੂ ਦੀ ਦਿਹਾੜੀ ਅਤੇ ਬਚਨੀ ਦੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਘਰ ਕੀਤੀ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਘਰ ਦਾ ਗੁਜਾਰਾ ਮਸਾਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਸੀ। ਕੁੜੀ ਭਰ ਜਵਾਨ ਹੋ ਗਈ ਸੀ, ਉਸ ਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਵੀ ਕੁਝ ਬਚਾਉਣਾ ਜਰੂਰੀ ਸੀ।
ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੇਵਲ ਚਾਰ ਹੀ ਰਜਾਈਆਂ ਸਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਮਾੜੀਆਂ ਦੋ ਰਜਾਈਆਂ ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਰੱਖੀਆਂ ਸਨ। ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲ ਦੇ ਜੌੜੇ ਮੁੰਡੇ ਇੱਕ ਰਜਾਈ ਵਿੱਚ ਪੈਂਦੇ ਸਨ। ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਦਸ ਸਾਲ ਦਾ ਕੁਲਦੀਪ ਆਪਣੀ ਅਠਾਰਾਂ ਸਾਲ ਦੀ ਭੈਣ ਸੀਬੋ ਨਾਲ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਕੁਲਦੀਪ ਹਰ ਰੋਜ ਜਿੱਦ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਭੈਣ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ, ਉਹ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਏ। ਭੈਣ ਨਿੱਤ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਕਹਿਕੇ ਨਾਲ ਪਾ ਲਿਆ ਕਰਦੀ ਸੀ।
ਅੱਜ ਦੀਪਾ ਆਪਣੀ ਜਿੱਦ ਉੱਤੇ ਅੜ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਭੈਣ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ। ਵੱਡੇ ਮੁੰਡੇ ਜਵਾਨ ਸਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਪਾਉਣਾ ਯੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਚਨੀ ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਦੇ ਕਲੇਸ਼ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਅੱਜ ਉਹ ਦੀਪੇ ਦੇ ਦੋ ਚਾਰ ਲਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
‘‘ਤੂੰ ਰੋਜ਼ ਔਖਾ ਹੋਣ ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਣੈ, ਆਸਲ ਗੱਲ ਕੀ ਐ? ਮਾਂ ਨੇ ਦੀਪੇ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ।
ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਭੈਣ ਵਲ ਵੇਖਿਆ। ਕੁੜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਘੂਰਿਆ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਲਈ ਥੱਪੜ ਦਾ ਡਰਾਵਾ ਵੀ ਵਿਖਾਇਆ। “ਬੇਬੇ ਭੈਣ ਮੈਨੂੰ ਦੱਬਕੇ ਨਾਲ ਘੱਟ ਲੈਂਦੀ ਐ, ਕਿਨਾ ਚਿਰ ਫਿਰ ਛੱਡਦੀ ਨੀ, ਮੈਂ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਨਾ।’’ ਕੁੜੀ ਨੇ ਸ਼ਰਮ ਦੇ ਮਾਰੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਢਕ ਲਈਆਂ ਸਨ। ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਰਜਾਈਆਂ ਵਰਗੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਰਜਾਈ ਆ ਗਈ ਸੀ।
ਉਸ ਦੇ ਹਰ ਅੱਖਰ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਨਕਲਾਬ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਏਨੀ ਜੋਸ਼ੀਲੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਸੀ ਕਿ ਚਾਕੂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹਾਈਡਰੋਜਨ ਤੇ ਹਰ ਐਟਮੀ ਸ਼ਕਤੀ ਤੱਕ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਵਰਤਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਗਰਮੀਲੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਚੀਨ ਵੱਲੋਂ ਚਲਾਏ ਅਖੀਰਲੇ ਐਟਮੀ ਬੰਬ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਤੱਕ ਸੀ। ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਅੱਗੋਂ ਇੱਕ ਕੁੱਤਾ’ ਆਉਂਦਾ ਦਿਸਿਆ। ਕੁੱਤੇ ਤੋਂ ਡਰਨਾ ਉਸ ਦੀ ਬਚਪਨ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ ਖੌਰੇ ਕਿਸ ਵਕਤ ਸਾਲੇ ਨੇ ਚੱਕ ਮਾਰ ਦੇਣਾ। ਫੇਰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਲਿਖੀ ਕਵਿਤਾ ਦਾ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਲੱਗਾ ਪਰ ਕੁੱਤੇ ਨਾਲ ਨਜ਼ਰਾਂ ਮਿਲਣ ਤੇ ਫੇਰ ਕੰਬ ਗਿਆ। ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਹਰ ਆਦਮੀ ਵਲ ਵੇਖ ਕੇ ਘੁਰਕਣ ਦੀ ਵਾਦੀ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕੁੱਤੇ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਸੁਨਾਉਣ ਦੀ ਸੋਚੀ। ਪਰ ਜੇ ਕੁੱਤੇ ਤੇ ਉਲਟਾ ਅਸਰ ਹੋਇਆ ਤਾਂ? ਇਕ ਬੰਨੇ ਕਵਿਤਾ ਉਸ ਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਵਧਾਉਂਦੀ ਪਰ ਦੂਸਰੇ ਬੰਨੇ ਕੁੱਤੇ ਦਾ ਡਰ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕਰ ਦਿੰਦਾ। ਅਖੀਰ ਉਸ ਨੇ ਇੱਟ ਫੜਕੇ ਕੁੱਤੇ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੀ। ‘ਕੁੱਤਾ’ ਇਤਨੇ ਚਿਰ ਨੂੰ ਨਜ਼ਦੀਕ ਆ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਕੁੱਤਾ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਦਾ ਜਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਘੂਰਦਾ ਕਰਾਂਤੀਕਾਰੀ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਫੜ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵੱਲ ਭੱਜਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। |
ਨਵੰਬਰ-1972
ਮੇਰੇ ਚਾਚਾ ਜੀ ਕੱਬਡੀ ਦੇ ਖਿਡਾਰੀ ਸੀ, ਆਪਣੇ ਵੇਲੇ ਚੰਗੇ ਸਟੋਪਰ ਰਹੇ , ਸਾਡੇ ਪੁਰਾਣੇ ਘਰ ਇੱਕ show case ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਉਹ ਸਾਰਾ ਚਾਚਾ ਜੀ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਇਨਾਮਾਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਚਾਚਾ ਜਦੋ 26 ਕੁ ਸਾਲ ਦੇ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਘਰੇ ਬਿਨਾ ਦਸੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆਉਦੋਂ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਸੀ, ਸਾਡੇ ਘਰ ਪਹਿਲਾ ਕਾਫੀ ਲੜਾਈ ਹੁੰਦੀ ਰਹੀ। ਫੇਰ ਜਦੋ ਚਾਚਾ ਜੀ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ, ਸਾਡੇ ਘਰ ਰੋਟੀ ਅਲੱਗ ਪੱਕਣ ਲੱਗੀ, ਉਦੋਂ ਅਸੀਂ ਛੋਟੇ ਸੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਾਰਨ , ਸਾਡੇ ਡੈਡੀ ਹੁਣੀ ਤਿੰਨ ਭਰਾ ਸੀ ਚਾਚਾ ਜੀ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ, ਜਿਸ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ ਸੀ ਉਹ ਸਾਡੀ ਜਾਤ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਇਸ ਕਰਕੇ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਹ ਘਰ ਤਰਲੇ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਸੀ ਜਦੋ ਕੋਈ ਨਾਂ ਮੰਨਿਆ ਉਦੋ ਉਹਨਾਂ ਚੁੱਪ ਕੀਤੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾ ਲਿਆ
ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪਹਿਲਾ ਬੱਚਾ ਬੇਟੀ ਹੋਈ, ਸਾਨੂੰ ਚਾਚਾ ਜੀ ਹੁਣਾ ਨਾਲ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਘਰ ਵੀ ਵੰਡ ਲਿਆਤੇ ਜਮੀਨ ਵੀ, ਸਾਡੀ ਖਾਨਦਾਨ ਵਿੱਚ ਬੇਜਤੀ ਕਰਵਾਈ ਕੰਜਰ ਨੇ ਇਹੋ ਆਖਦੇ ਸਾਰੇ, ਚਾਚੇ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ 4 ਮਹੀਨੇ ਤੱਕ ਚਾਚੇ ਦੀ ਸੱਸ ਨੇ ਹੀ ਪਾਲਿਆ, ਇੱਥੇ ਰਹਿ ਕੇ , ਦਾਦੀ ਤੇ ਸਾਡੀ ਮੰਮੀ ਹੁਣੀ ਚੋਰੀ ਜਾਕੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਵੇਖ ਆਈ ਆ ਪਿਆਰ ਦੇ ਆਈ ਆ, ਫੇਰ ਦੋ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ, ਚਾਚੇ ਘਰ ਬੇਟੇ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ, ਆਂਢ ਗਵਾਂਢ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਮਾਂ ਮੱਸਾ ਹੀ ਬੱਚੀ ਆ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਸੱਭ ਦਾ ਦਿਲ ਪਸੀਜ ਗਿਆ ਸਾਰੇ ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਵੇਖਨ ਗਏ, ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ ਅਸੀਂ ਬੱਚੇ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਜਾਣ ਲੱਗੇ, ਚਾਚੇ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਲਿਆਉਣਾ ਖਿਡਾ ਦੈਨਾ, ਅਸੀਂ ਘਰੇ ਆਕੇ ਦੱਸਣਾ ਬੀਬੀ ਚਾਚੀ ਨੇ ਚੀਜ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਖਾਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆ ਉਹ, ਫੇਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਢਿੱਲ ਮੱਠ ਤੇ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਚੋਰੀ ਜਾਕੇ ਪਤਾ ਲੈ ਆਉਣਾ
ਪਰ ਜਦੋ ਘਰੇ ਬੰਦਿਆਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਲੇਸ਼ ਹੋਣਾ , ਉਦੋ ਚਾਚੇ ਦਾ ਬੇਟਾ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ ਤੇ ਬੇਟੀ 4 ਸਾਲ ਦੀ, ਚਾਚਾ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਤੇ ਗਿਆ ਸੀ, ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਚਾਚੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਈ , ਪਰ ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਗਈ ਬੀਬੀ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣੀ , ਬੀਬੀ ਗਈ, ਆਖਦੀ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਘੁੰਮਦਾ, ਦਾਦੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਲਿਆਈ, ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਚੈਕ ਕਰਕੇ ਦਸਿਆ ਕਿ ਬੀਬੀ ਇਸਦਾ ਬਲੱਡ ਬਹੁਤ ਘਟਿਆ ਆ
ਫੇਰ ਚਾਚੇ ਨੇ ਖੇਡਣ ਜਾਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ, ਹੁਣ ਕਦੇ ਕਦੇ ਚਾਚੀ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆ ਜਾਂਦੀ, ਜੂਨ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਸੀ,ਖੇਤ ਜੀਰੀ ( ਝੋਨਾ) ਲੱਗਦੀ ਸੀ, 3 ਕੂ ਵੱਜੇ ਰੌਲਾ ਪਿਆ ਤੇ ਗੱਡੀ ਆਈ ਚਾਚੀ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਲੈ ਗਏ ,ਰਾਸਤੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਹ ਰੁੱਕ ਗਏ ,ਵਾਪਿਸ ਲੈ ਆਏ , ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ ਸੀ, ਹੁਣ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ 10 ਸਾਲ ਵਾਂਗ ਹੋ ਗਏ,ਚਾਚੇ ਨੇ ਦੂਜਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਵਾਇਆ, ਹੁਣ ਕੁੜੀ 14 ਸਾਲ ਦੀ ਮੁੰਡਾ 12 ਸਾਲ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾ ਵੀ ਜੋਰ ਲਾਇਆ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਲਾ ਰੋਟੀ ਪੱਕਦੀ ਹੋ ਜਾਉ ਪਰ ਚਾਚੇ ਕੋਲ ਇੱਕੋ ਜਵਾਬ ਸੀ ਜੇ ਕੱਬੀ ਜਨਾਨੀ ਆਗੀ, ਮੇਰੇ ਜਵਾਕ ਰੋਲਦੂ, ਮੈਂ ਮੋਹੱਬਤਾਂ ਬਹੁਤ ਵੇਖੀਆਂ ਪਰ ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਚਾਚਾ ਵੀ ਮੋਹੱਬਤ ਦੀ ਇਕ ਮਿਸਾਲ ਆ, ਆਪਣੇ ਸੋਹਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਅੱਜ ਵੀ ਵਰਤਦਾ ਆ
ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਦੋਨਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਦੇ ਰਿਹਾ ਆ, ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਡੈਡੀ ਹੁਣਾ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਬੜਾ ਕੁੱਝ ਕਿਹਾ ਪਰ ਹੱਸਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦਾ, ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਨੇ ਫੇਰ ਕੀ ਹੋਇਆ, ਇਹ ਮੇਰੇ ਚਾਚੇ ਦੀ ਅਸਲ ਕਹਾਣੀ ਆ ਵੀਰ ਨੂੰ ਦੱਸ ਰਿਹਾ ਆ, ਪੋਸਟ ਜਰੂਰ ਕਰਿਉ ਵੀਰੇ।
ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਜਮਾਤ ਤੋਂ ਬਾਹਰਵੀਂ ਤੱਕ ਉਸ ਨਾਲ ਪੜੀ ਸੀ, ਉਹ ਮੇਰਾ ਬਹੁਤ ਮੋਹ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਸਾਰੀ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਉਸਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਚਰਚਾ ਰਹਿੰਦੀ, ਬਿੱਕਰ ਬਿੱਕਰ ਕਰਦੀਆ ਕੁੜੀਆਂ ਉਸਦੇ ਅੱਗੇ-ਪਿੱਛੇ ਫਿਰਦੀਆ, ਸਕੂਲ ਵੇਲੇ 12ਵੀ ਦੀ ਗੱਲ ਆ, ਇੱਕ ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ ਮੇਮ ਵਰਗੀ ਆਂਟੀਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਆਈ, ਉਹਨੇ ਗਰੀਬ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਰਦੀਆਂ ਵੰਡੀਆ
ਬੂਟ ਵੰਡੇ, ਫੇਰ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਬਿੱਕਰ ਦੀ ਮੰਮੀ ਸੀ, ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਇਹ ਜੋ ਸਕੂਲ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਪੜਦੇ ਸੀ ਉਹ ਬਿੱਕਰਦੇ ਡੈਡੀ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਮੰਮੀ ਤੇ ਮਾਮੇ ਨੇ ਬਣਵਾਇਆ ਸੀ, ਕਹਿੰਦੇ ਬਹੁਤ ਭਗਤ ਲੋਕ ਸੀ ਉਸਦੇ ਡੈਡੀ ਆਪਣੇ ਵੇਲੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਫੇਰ ਬਾਹਰਲੇ ਮੁਲਕ ਚੱਲ ਗਿਆ, ਘਰ ਵਿੱਚ ਅਮੀਰੀ ਬਹੁਤ ਸੀ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਡੈਡੀ ਵਾਲੇ ਸਕੂਲ ਨਹੀਂ ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਕਿਉਂ ਪੜਾ ਇਸ ਕਰਕੇ ਬਿੱਕਰ ਇੱਥੇ ਹੀ ਪੜਦਾ ਸੀ,ਬਾਰਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਕਰਕੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਾਲਜ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਉਦੋ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਮੋਹੱਬਤ ਹੋ ਗਈ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਤੀਆਂ ਵਾਂਗ ਲੰਘੇ ਪਰ BA ਫਾਈਨਲ ਮੈਂ ਪਾਸ ਕਰ ਗਈ ਉਹ ਫੇਲ ਮਗਰੋ ਪੜਨੋ ਹੱਟ ਗਿਆ, ਜੱਟ ਬੂਟ ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਸੀ।
ਮਾਸਟਰ ਨੇ ਕਈ ਵਾਰ ਰੋਕਿਆ ਸੀ ਕਾਲਜ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਨਹੀਂ ਪਾਕੇ ਆਉਣਾ ,ਪਰ ਉਹ ਰੋਜ ਉਸੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਉਸਦੀ ਵੱਖਰੀ ਦਿਖ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਸਿੱਧੀ ਗੱਲ ਕਰ ਲਈ ਸੀ, ਵੇਖ ਪੁੱਤ ਜੇ ਕੁੜੀ ਦੇ ਘਰਵਾਲੇ 2 ਸਾਲ ਰੁੱਕ ਸਕਦੇ ਆ ਅਸੀਂ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਉਸ ਨਾਲ ਕਰ ਦਵਾਂਗੇ ਉਸਦੀ ਮੰਮੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ, ਮੁੰਡਾ ਵੇਖ ਰਿਸ਼ਤਾ ਪੱਕਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਉਹ ਬੜਾ ਤੜਫੇਆ ਸੀ, ਵਿਆਹ ਬਾਹਦ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਜਰੂਰ ਦੱਸੀ ਤੇਰਾ ਸੋਹਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਕਿਵੇ ਆ , ਤੂੰ ਖੁਸ਼ ਮੈਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਪੈਕੇ ਆਈ ਬਿੱਕਰ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ, ਆਖਦਾ ਜੇ ਰਾਜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਆ ,ਅੱਗੇ ਵੀ ਖੁਸ ਰਹੀ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਆ, ਹੁਣ ਕਦੀ ਫੋਨ ਨਾਂ ਕਰੀ ਆਪਣਾ ਘਰ ਵੱਸਾਂ, ਉਹ ਲੋੜ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਸਿਆਣਾ ਸੀ
11ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ,ਕਦੇ ਉਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਗੁਆਚ ਗਈ, ਮੇਰੀ ਨਣਾਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀ ਵਿਆਹਿਆ ਸੀ, ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡੋ ਬਰਾਤ ਆਈ ਉਹ ਬਿੱਕਰ ਦਾ ਪਿੰਡ ਸੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣ ਕੇ ਹਿੱਲ ਜੇ ਗਈ, ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਿਆ, ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਦਾਜ ਤੋਂ ਤੰਗ ਕਰਦੇ ਕਦੇ ਕੁੱਝ ਕਦੇ ਕੁੱਝ ਅਖੀਰ ਮੇਰਾ ਜੇਠ ਆਪਣੀ ਭੈਣੇ ਨੂੰ ਲੈ ਆਇਆ ,ਪੰਚਾਏਤਾ ਹੋਈਆਂ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸਿਰੇ ਨਾਂ ਲੱਗੀ ਉਹ ਸਾਫ ਮੁਕਰ ਗਏ , ਅਸੀਂ ਕੋਈ ਦਾਜ ਦੀ ਮੰਗ ਨਹੀਂ ਰੱਖੀ, ਮੇਰੀ ਜੇਠਾਣੀ ਦੀ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਆਏ, ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਸਾਡੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਉਸ ਪਿੰਡ ਉਹ ਬੰਦਾ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਵਾ ਸਕਦਾ, ਬੜੀ ਪਹੁੰਚ ਉਸਦੀ, ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਉਸਨੂੰ ਬੁਲਾ, ਵਾਹਵਾਂ ਵੱਡੀ ਗੱਡੀ ਵਿੱਚੋ ਚਿੱਟਾ ਕੁੜਤਾ ਪਜਾਮਾ ਪਾਈ ਇੱਕ ਸਰਦਾਰ ਮੁੰਡਾ ਉੱਤਰਿਆ
ਮੈਂ ਚੌਕੇ ਵਿੱਚ ਖੜੀ ਸੀ ਪਰ ਸਕਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕੀ
ਮੈਂ ਚੌਂਕੇ ਵਿੱਚ ਖੜੀ ਸੀ ਪਰ ਸਕਲ ਨਹੀਂ ਵੇਖ ਸਕੀ, ਜੇਠਾਣੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਫੜਾਇਆ, ਗੈਸਟ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਹੋ ਰਹੀਆ ਸੀ ਕੀ ਕਰਨਾ ਅੱਗੇ ਕੁੜੀ ਵਸਾਉਣੀ ਆ ਜੇ ਆਪਾ …. ਚਾਹ ਫੜਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਮੇਰੀ ਸੀ, ਜਦੋ ਚਾਹ ਫੜਾਉਣ ਗਈ , ਮੈਨੂੰ ਉਸਦਾ ਚੇਹਰਾ ਬਿੱਕਰ ਵਰਗਾ ਲੋਗਾ।ਪਰ ਉਹ ਤੇ ਕਟਿੰਗ ਵਾਲਾ ਸੀ, ਜਦੋ ਮੇਰੇ ਸੋਹਰੇ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨੇ ਕਿਹਾ” ਬਿੱਕਰ ਸਿਆਂ ਹੁਣ ਤੂੰ ਵਿੱਚ ਪੈ ਕਰ ਕੋਈ ਹੱਲ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਦਮ ਡਰ ਗਈ ਹੈ ਸੱਚੀ ਬਿੱਕਰ, ਉਸਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ, ਮੈਂ ਹੱਥ ਜੋੜ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ। ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਈ, ਰੋਟੀ ਲਈ ਮਟਰ ਤੇ ਪਿੰਡੀਆ ਦੀ ਸਬਜ਼ੀ ਤਿਆਰ ਸੀ,ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਮੈਂ ਮੂੰਗੀ ਵੀ ਬਣਾ ਲਈ। ਦੋ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਪਹਿਲਾ ਤੋਂ ਤਿਆਰ ਨੇ ਇਸ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੱਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ , ਜਦੋ ਰੋਟੀ ਲਈ ਆ ਸਾਰੇ ਡਾਈਨਿੰਗ ਟੇਬਲ ਤੇ ਆਏ , ਨਾਂ ਉਹਨੇ ਭਿੰਡੀਆ ਖਾਂਦੀਆਂ ਨਾਹੀ ਮਟਰ, ਸਿਰਫ ਮੂੰਗੀ ਦਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਦੀ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਸੀ, ਅੱਜ ਵੀ ਪਸੰਦ ਆ ਇਹ ਵੇਖਕੇ ਸਕੂਨ ਮਿਲਿਆ, ਦੋ ਬਿਨਾ ਬਾਦ ਪੰਚਾਇਤ ਬੈਠੀ ਤੇ ਫੈਸਲਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਵੇਖ ਬਈ ਮਨਕਿਰਤ ਸਿਆਂ ਕੁੜੀ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਆ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਕੋਈ ਲਾਬਾਂ ਨਾਂ ਆਵੇ ਤੇਰੇ ਵੱਲੋ, ਬਿੱਕਰ ਨੇ ਮੇਰੀ ਨਨਾਣ ਦਾ ਟੁੱਟਾ ਘਰ ਵਸਾ ਦਿੱਤਾ ।
ਲਿਖਤ- ਸੁਮੀਤ ਜੋਸਨ
ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਆ , ਉਮਰ 28 ਸਾਲ ਆ , ਮੈਂ govt job ਕਰਦੀ ਆ , ਮੈਂ ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ insta ਤੇ follow ਕਰਦੀ ਸੀ , ਉਹ ਵੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਦਾ ਸੀ , ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂjob ਕਰਦੀ ਸੀ, ਮੈਂ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਉਸ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਜਾਇਆ ਨਹੀਂ ਗਿਆ।
ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕੈਂਸਰ ਸੀ ਸੋ ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਜਲੰਧਰ ਗਈ ਸੀ , ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਮੰਮੀ ਬਾਰੇ ਦਸਿਆ ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ understand ਕੀਤਾ
ਮੇਰੇ ਘਰਦੇ ਮੁੰਡਾ ਵੇਖ ਰਹੇ ਸੀ ਮੰਮੀ last ਸਟੇਜ ਤੇ ਸੀ , ਸੋ ਕਾਹਲੀ ਸੀ ਘਰ ਮੇਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਲਈ । ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ like ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਸੀ ਪਰ ਮੇਰੀ ਭੂਆ ਜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬਿਨਾ ਦੱਸੇ ਹਾਂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮੁੰਡੇ ਲਈ ।
ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ , ਉਹ ਖੁਸ ਹੋਏ , ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਹਦ ਮੰਮੀ ਕਾਫੀ serious ਹੋ ਗਏ , ਉਹ ਬੋਲਣੋਂ ਵੀ ਹੱਟ ਗਏ , : ਮੈਂ ਕਾਫੀ ਡਰ ਗਈ, 3 ਦਿਨਾਂ ਬਾਹਦ ਮੰਮੀ ਬੋਲੇ , ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਆਇਆ
ਮੰਮੀ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ | ਭੂਆ ਨੇ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਵੀ ਕਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਮਾੜਾ ਆ , ਸਾਡੀ ਜਾਤ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਵਿਰੁੱਧ ਭੜਕਾਉਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ । – ਪਰ ਮੰਮੀ – ਡੈਡੀ ਸਮਝ ਗਏ ਭੂਆ ਕਿਉਂ ਇਵੇਂ ਕਰ ਰਹੇ ਆ , ਸੋ ਉਹਨਾਂ ਗੱਲ ਟਾਲ ਦਿਤੀ , ਜਿੰਨੇ ਦਿਨ ਮੰਮੀ ਹੋਸਪਿਤਲ ਰਹੇ ਉਹਨਾਂ ਘਰੋਂ ਰੋਟੀ ਆਉਂਦੀ ਰਹੀ ।
ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਮਿਲੀ ਤੇ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ,ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸੌਹਰੇ ਘਰ ਹਰ ਖੁਸ਼ੀ ਮਿਲੀ , ਭੂਆ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਨਹੀਂ ਆਈ, ਫੇਰ ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਬਾਹਦ ਮੰਮੀ ਦੀ death ਹੋ ਗਈ ਰੱਬ ਨੇ ਇੱਕ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਦੇਕੇ ਦੂਜਾ ਖੇਹ ਲਿਆ , ਹੁਣ ਭੂਆ ਵੀ ਫੋਨ ਕਰਦੀ ਆ ਮਿਲਣ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਐ ,ਮਾਵਾਂ ਵਾਂਗ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਆ ,ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੋਹਰੇ ਘਰ ਖੁਸ ਆ ।