Langar

ਸਫ਼ਰ ਟੈਕਸੀ ਕਾ

by admin

ਸਰਦਾਰ ਜੀ: – A C ਥੋੜਾ ਕੰਮ ਕਰ ਦੋ, ਜ਼ੁਕਾਮ ਲਗ ਜਾਏਗਾ ਮੁਝੇ।

ਡਰਾਈਵਰ: – ਜੀ ਸਰ, ਆਜ ਕੱਲ ਕਾ ਮੌਸਮ ਇਸੀ ਤਰਾਂ ਕਾ ਹੈ, ਦਿੱਲੀ ਅਬ ਰਹਿਨੇ ਲਾਇਕ ਨਹੀਂ ਰਹੀ, ਕੋਈ ਕਾਮ-ਧੰਧਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਰਹਾ, ਘਰ ਕੇ ਖਰਚੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸੇ ਚਲ ਰਹੇ ਹੈਂ।

ਸਰਦਾਰ ਜੀ: – ਤੁਮਾਰਾ ਨਾਮ ਕਯਾ ਹੈ, ਕਿਤਨੇ ਬੱਚੇ ਹੈ ਤੁਮਾਰੇ ਔਰ ਕਹਾਂ ਪੜ੍ਹਤੇ ਹੈਂ ?

ਡਰਾਈਵਰ: – ਸਰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਮੁਕੇਸ਼ ਹੈ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਇਕ ਬੇਟਾ ਹੈ ਜੋ ਡੌਨ ਬੋਸਕੋ ਮੇਂ ਪੜ੍ਹਤਾ ਹੈ।

ਸਰਦਾਰ ਜੀ: – ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਿਆ, ਅਭੀ ਤੁਮ ਕਹਿ ਰਹੇ ਥੇ ਕਿ ਕੋਈ ਕਾਮ-ਧੰਧਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਫਿਰ ਤੁਮ ਇਤਨੇ ਬੜੇ ਸਕੂਲ ਕੀ ਇਤਨੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫੀਸ ਕੈਸੇ ਦੇਤੇ ਹੋ? ਜੋ ਕਿ ਮੇਰੇ ਮੁਤਾਬਿਕ ਕਮ ਸੇ ਕਮ 5000/6000 ਰੁਪਏ ਮਹੀਨਾ ਹੋਗੀ

ਡਰਾਈਵਰ: – ਸਰ, ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਕੀ ਫੀਸ ਸਿਰਫ ਏਕ ਹਜ਼ਾਰ ਹੈ, ਕਿਤਾਬੇਂ ਅਤੇ ਸਕੂਲ ਕੀ ਡਰੈਸ ਭੀ ਫ੍ਰੀ ਹੈ, ਔਰ ਮੈਂ ਅਗਰ ਏਕ ਹਜ਼ਾਰ ਨਾ ਦੇ ਪਾਉ ਤੋ ਭੀ ਪੂਰੀ ਸਪੋਰਟ ਕਰਤੇ ਹੈਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਕ੍ਰਿਸਚੀਅਨ ਹੂੰ। ਸਕੂਲ ਕੇ ਬਾਕੀ ਬੱਚੋਂ (ਮਤਲਬ ਦੂਸਰੇ ਧਰਮਾਂ ਕੇ) ਸੇ ਪੂਰੀ ਫੀਸ ਲੇਤੇਂ ਹੈ ਔਰ ਡੋਨੇਸ਼ਨ ਭੀ,
ਸਰ ਆਪ ਸਿੱਖ ਹੋ, ਆਪਕੇ ਸਕੂਲਾਂ ਮੇਂ ਤੋ ਏਕ ਭੀ ਪੈਸਾ ਨਹੀ ਲਗਤਾ ਹੋਗਾ, ਸਿੱਖ ਬੱਚੇ ਕਾ
ਔਰ ਸ਼ਾਇਦ ਖਾਣਾ ਭੀ ਫ੍ਰੀ ਮਿਲਤਾ ਹੋਗਾ ?
ਸੋਚਤਾ ਹੂੰ ਸਿੱਖ ਬਣ ਜਾਊਂ, ਬੱਚਾ ਭੀ ਫ੍ਰੀ ਪੜ੍ਹ ਜਾਏਗਾ ਔਰ ਖਾਨੇ ਕੇ ਭੀ ਪੈਸੇ ਬਚੇਂਗੇ ?

ਸਰਦਾਰ ਜੀ: – ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ,
ਤੁਮ੍ਹੇਂ ਕਿਸ ਨੇ ਬਤਾਯਾ ਕਿ ਸਿੱਖੋਂ ਕੇ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ ਸਕੂਲੋਂ ਮੇਂ ਫ੍ਰੀ ਮੇ ਪੜ੍ਹਤੇ ਹੈ ਔਰ ਉਨ੍ਹਕੋ ਖਾਨਾ ਭੀ ਫ੍ਰੀ ਮਿਲਤਾ ਹੈ ?

ਡਰਾਈਵਰ: – ਅਰੇ ਸਰ, ਪੂਛਨਾ ਕਿਸ ਸੇ ਹੈ, ਆਪ ਸਿਖ ਭਾਈ ਇੰਤਨੇ ਕਰੋੜੋਂ ਕੇ ਲੰਗਰ ਫ੍ਰੀ ਲਗਾਤੇ ਹੋ,
ਲਾਖੋਂ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਲੰਗਰ ਬਾੰਟਤੇ ਹੋ,
ਪੜਾਈ ਤੋ ਫ੍ਰੀ ਹੋਗੀ ਹੀ
ਮੇਰੇ ਜੈਸੇ ਜ਼ਰੂਰਤਮੰਦ ਸਿੱਖਾਂ ਕੀ ?
# ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਕਰੋੜਾਂ ਦੇ ਲੰਗਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਹੱਥ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੁੱਛਾਂ ਨੂੰ ਤਾਅ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਹਥ ਉਥੇ ਹੀ ਰੁਕ ਗਿਆ।
ਉਸ ਨੇ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਵਲ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਬੋਲਾਂਗਾ ,
ਪਰ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾ ਛੁਪਾਂਉਦਾ ਰਿਹਾ

ਕਾਸ਼!
ਸਿੱਖ ਲੰਗਰਾਂ ਦੇ ਬਜਾਏ
ਆਪਣੀ ਕੌਮ ਦੇ ਲੋੜਵੰਦ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਵੀ ਕਰਦੇ
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਕਿੰਨੇ ਗਰੀਬ ਸਿੱਖ ਰੁਲ ਰਹੇ ਹਨ,
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਮਦਦ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ

ਕੀ ਇਹ ਵਿਚਾਰਨ ਯੋਗ ਨਹੀਂ

ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਸੇਵਕ

ਲੰਗਰ

by Sandeep Kaur

ਅਸੀਂ ਸਭ ਲੰਗਰ ਦੇ ਦਾਲ ਫੁਲਕੇ ਤੋਂ ਜਾਣੂ ਹਾਂ, ਲੱਖ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਲਈਏ ਪਰ ਜੋ ਸਵਾਦ ਲੰਗਰ ਦੀ ਦਾਲ਼ ਦਾ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਉਹ ਘਰ ਦੀ ਬਣਾਈ ਦਾਲ਼ ਚੋਂ ਨਹੀ ਆ ਸਕਦਾ, ਕਾਰਨ , ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਈ ਦਿਸਦਾ ਏ ਕਿ ਬਣਾਉਂਦੇ ਵਕਤ ਜੋ ਭਾਵਨਾ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਉਹ ਸਵਾਦ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਆਉਂਦੀ ਏ , ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ , ਤਾਂ ਥੋੜਾ ਈ ਸਹੀ, ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਇਨਸਾਨ ਖ਼ੁਦ ਦੀ ਸੋਚ ਨੂੰ ਨਿਰਮਲ ਰੱਖਣ ਦਾ ਯਤਨ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਦਾ ਏ ।
ਬਾਹਰੋਂ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਵਕਤ ਜਦੋਂ ਹੋਰ ਖਾਣਾ ਆਰਡਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਚੋਂ ਲੰਘਦਾ ਏ ਓਹ, ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਟਰ , ਫਿਰ ਰਸੋਈਆ ਤੇ ਹੋਰ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿੰਨੇ ਜਣੇ । ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਬੈਠਾ ਇਨਸਾਨ ਵੀ ਕੈਮਰਿਆਂ ਤੇ ਨਿਗਾ ਟਿਕਾ ਕੇ ਬੈਠਾ ਹੁੰਦਾ ਏ ਕਿ ਐਨੇ ਪੈਸੇ ਹੋਰ ਬਣ ਗਏ । ਅਜਿਹੇ ਮਾਹੌਲ ਚ ਖਾਧਾ ਖਾਣਾ ਕਦੀ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ , ਪ੍ਰੇਮ ਭਾਵਨਾ ਨਹੀ ਜਗਾਉਂਦਾ , ਬੇਭਰੋਸਗੀ, ਬੇਲੋੜੀ ਕਾਹਲ ਤੇ ਬੇਗਾਨਗੀ ਦੀ ਸੋਚ ਈ ਪੈਦਾ ਕਰਦਾ ਏ। ਪਰ ਏਹੀ ਖਾਣਾ ਅਗਰ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਪੱਕਿਆ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਏ, ਅਗਰ ਹੋਰ ਖਾਣੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰੋ ਤਾਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮਿਲਦੀ ਏ, ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਹਾਸਿਲ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਸ਼ਾਇਦ ਕੁਝ ਉਵੇਂ ਦੀ ਹੀ , ਜਿਵੇਂ ਦੀ ਕਦੀ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਦਾ ਦੁੱਧ ਪਿਆ ਕੇ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ।
ਕਿਤੇ ਬੇਵਜ੍ਹਾ ਜਾਣਾ ਪੈ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਦਮ ਗਿਣਦਾ ਏ, ਅਗਰ ਮੌਸਮ ਵੀ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਗ਼ੁੱਸਾ ਉਬਾਲੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗਦਾ ਏ । ਪਰ ਏਹੀ ਯਾਤਰਾ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਾਣ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਜਾਣ ਲਈ ਕਰਨੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਵਕਤ ਦਾ ਪਤਾ ਈ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ , ਪੈਰ ਭੋਇਂ ਨਹੀ ਲੱਗਦੇ , ਮੌਸਮ ਦੀ ਖ਼ਰਾਬੀ ਵੱਲ ਖਿਆਲ ਈ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ । ਕਾਰਣ ਓਹੀ ,ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਬਾਕੀ ਸਭ ਤੰਗੀਆਂ ਤੁਰਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਰੋੜ੍ਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਂਦੀ ਏ ।
ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦਾ ਏ ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਦਾ ਹਰ ਕੋਨਾ ਰੁਸ਼ਨਾਉਂਦਾ ਏ, ਸਹੀ ਵੱਤਰ ਵਿੱਚ , ਸਹੀ ਡੂੰਘਾਈ ਤੇ ਪਿਆ ਹੋਇਾਆ ਬੀਜ ਉੰਗਰਦਾ ਏ ਇਸ ਦੀ ਗਰਮਾਇਸ਼ ਤੋਂ, ਕਲੀ ਫੁੱਲ ਬਣ ਮਹਿਕਦੀ ਏ ਧੁੱਪ ਹਾਸਿਲ ਕਰਕੇ , ਪਰ ਕਿਤੇ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਗੰਦਗੀ ਦਾ ਢੇਰ ਬਦਬੂ ਮਾਰਦਾ ਏ ਸੇਕ ਪੈਣ ਕਰਕੇ । ਆਲਾ ਦੁਆਲਾ ਪਰਦੂਸ਼ਿਤ ਹੋ ਜਾਦਾ ਏ ਓਸੇ ਗੰਦਗੀ ਤੋਂ । ਪਰ ਕਸੂਰ ਧੁੱਪ ਦਾ ਨਹੀਂ, ਗੰਦਗੀ ਦੇ ਢੇਰ ਦਾ ਏ । ਸੂਰਜ ਤਾਂ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਈ ਨਿਭਾ ਰਿਹਾ ਏ ਨਾ ।
ਤੇ ਏਹੀ ਹਾਲ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੀ ਅਵੱਸਥਾ ਦਾ ਏ, ਇੱਕੋ ਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਈ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਨ੍ਰਿਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਏ, ਝੂਮ ਰਿਹਾ ਏ , ਕਿਉਂਕਿ ਅੰਦਰੋਂ ਤ੍ਰਿਪਤ ਏ, ਉਹਨਾ ਈ ਹਾਲਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਅੰਦਰੋਂ ਦੁਖੀ ਇਨਸਾਨ ਖਿਝ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਏ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਵੇਖਕੇ ਹੋਰ ਕਰੋਧਿਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਏ ਕਿ ਭਲਾ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚ ਨੱਚਣ ਵਾਲੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਏ ?
ਪਰਮਾਤਮਾ ਕਰੇ , ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਸੋਚ ਦੀ ਮਲੀਦਗੀ ਸਾਫ ਕਰਕੇ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਂਗ ਮਹਿਕਣਾ ਆ ਜਾਵੇ ।ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੋਰ ਮਿਲਣ ਦਾ,ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਸੂਰਜ ਵੇਖਣ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਭਾਵ ਸਾਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਭਰ ਦੇਵੇ । ਸਾਡੀ ਨਜ਼ਰ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਊਣਤਾਈਆਂ ਤੋਂ ਹਟਕੇ ਉਸਦੀਆਂ ਰਹਿਮਤਾਂ ਤੇ ਟਿਕ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਜੀਉਣਾ ਸਫਲ ਹੋ ਜਾਵੇ , ਖ਼ੁਦ ਵੀ ਮਹਿਕੀਏ ਤੇ ਚੁਗਿਰਦਾ ਵੀ ਮਹਿਕਦਾ ਰਹੇ ।

ਦਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੌਹਲ

ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲੀ ਗੱਲ

by admin

ਮਈ ਨੂੰ ਮਜਦੂਰ ਦਿਵਸ ਮਨਾਇਆ ਗਿਆ । 2500 ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ । ਬਾਈ ਕੁ ਸੌ ਬੰਦਾ ਆਇਆ । ਖਾਣਾ ਦੋ ਕੁ ਹਜਾਰ ਬੰਦੇ ਨੇ ਖਾਧਾ । ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਕੁ ਹਜਾਰ ਬੰਦਿਆਂ ਨੇ ਪੱਚੀ ਸੌ ਬੰਦਿਆਂ ਦਾ ਖਾਣਾ,ਖਾਧਾ ਘੱਟ ਖੇਹ ਖਰਾਬ ਵੱਧ ਕਰਿਆ । ਡਸਟਬਿੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀਆਂ ਦੇ ਥੱਬੇ,ਚਾਵਲ,ਦਾਲਾਂ ਸਬਜੀਆਂ,ਅਚਾਰ,ਦਹੀਂ,ਸਲਾਦ,ਮਤਲਬ ਖਾਣ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਈ ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕਾਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚਿੜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਸਮੇਤ ਹੋਰਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਖਾਣ ਲਈ,ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਹਾਂ,ਵੇਖਣ ਲਈ ਬਚੇ ਹੋਏ ਵੇਸਟੇਜ ਖਾਣੇ ਦੇ ਭਰੇ ਡਸਟਬਿੰਨ ਜਰੂਰ ਸਨ ।
ਉਦਾਹਰਨਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਨੇ,ਪਰ ਸਿਰਫ ਦੋ ਲਿਖਦਾਂ । ਸਾਡੀ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸ੍ਰ ਹਰੀ ਸਿੰਘ ਟੌਹੜਾ ਦੀ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਸੀ । ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਲਿਖਾਂਗਾ,ਬਾਕੀ ਤੁਸੀਂ ਖੁਦ ਸਮਝ ਲਿਓ,ਬੀ ਕੀ ਹੋਇਆ ਹੋਊ । ਹੋਰ ਆਈਟਮਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ,ਜਲੇਬੀਆਂ ਵੀ ਸਨ । ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਜਲੇਬੀਆਂ ਸਾਂਭੀਆਂ, ਜੋ ਤਿਆਰ ਸਨ । ਫੇਰ ਓਧਰ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈ ਗਏ,ਜਿੱਧਰ ਜਲੇਬੀਆਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਸੀ । ਪਤੰਦਰਾਂ ਨੇ,ਚਾਸਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਣ ਦਾ ਇੰਤਜਾਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ । ਕੱਚੀਆਂ, ਭਾਵ ਸਿਰਫ ਤਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਈ ਬਿਨਾਂ ਮਿੱਠੇ ਤੋਂ ਸਮੇਟ ਲਈਆਂ ।
ਇਉਂ ਈ,ਇਕੇਰਾਂ ਧਰਨੇ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਰੋਟੀਆਂ ਨਾਲ ਆਲੂ ਜੀਰਾ ਵਰਤਾਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸੀ । ਮੈਂ,ਬਾਤਸ਼,ਚੀਮਾ ਤੇ ਦੋ ਚਾਰ ਹੋਰ,ਵਰਤਾ ਰਹੇ ਸੀ । ਰੋਟੀਆਂ ਅਤੇ ਆਲੂਆਂ ਵਾਲੇ ਦੇਗੇ ਜਿਪਸੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖੇ ਹੋਏ ਸਨ । ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਲਾਈਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ । ਕਿਹੜੀ ਲਾਈਨ !!!! ਅਜਿਹੀ ਭੁੱਖ ਜਾਗੀ ਕਿ ਮਾਰ ਮਾਰ ਹੁੱਡੇ,ਜਿਪਸੀ ਦੀ ਤ੍ਰਿਪਾਲ ਪਾੜ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕੁਸ਼ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ,ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਕਲੀਨ । ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਰੋਟੀਆਂ ਤੇ ਆਲੂ ਖਿੱਲਰੇ ਮਿਲੇ ।
ਪਰਸੋਂ ਚੌਥ, Surjit Singh ਜੀ ਨਾਲ ਇਸੇ ਵਿਸ਼ੇ ‘ਤੇ ਗੱਲ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ । 2011 ਵਿੱਚ, ਜਪਾਨ ਵਿੱਚ ਤਸੁਨਾਮੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਤੂਫਾਨ ਆਇਆ ਸੀ । ਹਜਾਰਾਂ ਲੋਕ ਮਾਰੇ ਗਏ ਸਨ । ਲੱਖਾਂ ਘਰੋਂ ਬੇਘਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ । ਜਪਾਨੀਆਂ ਦਾ ਸਬਰ ਸੰਤੋਖ ਵੇਖੋ । ਜੇਕਰ ਦੋ ਸੌ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਸੌ ਪੈਕੇਟ ਬਰੈਡਾਂ ਦੇ ਮਿਲਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਕੇ ਛਕ ਲੈਂਦੇ ।
1993 ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਹੜ੍ਹ ਆਏ । ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਇੱਕ ਬੰਦੇ ਨੇ ਰਸਦ ਵੰਡਣ ਆਉਣ ਵਾਲਿਆਂ ਤੋਂ ਏਨਾ ਆਟਾ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟਣਾ ਪਿਆ । ਕਿਉਂਕ ਸੁੰਡ ਪੈਣ ਕਾਰਨ ਉਹ ਆਟਾ ਡੰਗਰਾਂ ਨੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਖਾਧਾ । ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਨੂੰ ਜਪਾਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਜਾਣਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣੇ । ਨਾ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਾਬੇ ਦੇ ਵੰਡ ਛਕਣ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਦਾ ਪਤਾ ਹੋਣਾ । ਪਰ ਓਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਹੈ । ਪਰ ਅਸੀਂ ਇਸ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਰਹੇ ਹਾਂ ।
ਸਾਡੇ ਵਡੇਰਿਆਂ ਨੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਛਿਪ ਕੇ ਰਹਿੰਦਿਆਂ, ਜੋ ਮਿਲਿਆ ਉਸਨੂੰ ਵੰਡ ਕੇ ਛਕਿਆ । ਭੁੱਖੇ ਭਾਣੇ,ਵੈਰੀਆਂ ‘ਤੇ ਟੁੱਟ ਕੇ ਪੈਂਦੇ ਰਹੇ । ਪਰ ਅਸੀਂ ਲੋਕ ਰੱਜ ਕੇ ਵੀ ਬਹੁਤੀ ਵੇਰਾਂ ਭੁੱਖ ਵਿਖਾ ਦਿੰਦੇ ਆਂ ।

ਇਕ ਲੰਗਰ ਇਹ ਵੀ

by Jasmeet Kaur

ਗੱਲ ੨੦੦੪ ਦੀ ਹੈ, ਬੰਗਲੌਰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਗਿਆ ਸਾਂ, ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਸੁਣਿਆ ਸੀ ਬਾਰਾ ਮਹੀਨੇ ਮੌਸਮ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣਾ ਰਹਿੰਦੈ ਬੰਗਲੌਰ ਦਾ, ਅੱਜ ਅਹਿਸਾਸ ਵੀ ਕੀਤਾ ਸਹੀ ਮਾਇਨਿਆਂ ਚ ਖੂਬਸੂਰਤ ਮੌਸਮ, ਸਵੇਰੇ ੫:੩੦ ਟ੍ਰੇਨ ਪਹੁੰਚੀ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ੭ ਵਜੇ ਫੇਰ ਟ੍ਰੇਨ ਸੀ ਅੱਗੇ ਦੀ, ਜਿਸ ਕਰ ਕੇ ਵੇਟਿੰਗ ਰੂਮ ਵਿਚ ਹੀ ਨਹਾ ਕੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸਾਂ, ਇਹ ਇਕ ਬਿਜ਼ਨਸ ਟੂਰ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਹਰ ੩ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਨਿਤਾ ਪ੍ਰਤੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਚਲਦਾ ਹੈ, ਬੰਗਲੌਰ ਨਵਾਂ ਸਟਸ਼ੇਨ ਐਡ ਕੀਤਾ ਸੀ ।

ਸਟਸ਼ੇਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ ਆਟੋ ਫੜ ਕੇ ਜੇ ਸੀ ਰੋਡ ਪਹੁੰਚਿਆ ਤੇ ਹਜੇ ਮਾਰਕੀਟ ਖੁੱਲਣ ਚ ਕਾਫੀ ਸਮਾਂ ਸੀ, ਭੁੱਖ ਲੱਗੀ ਤੇ ਆਸ ਪਾਸ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਪੰਜਾਬੀ ਰੋਟੀ ਕਿੱਥੇ ਮਿਲੇਗੀ ਤਾਂ ਇਕ ਨੇ ਦਸਿਆ ਨੇੜੇ ਹੀ ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਦਾ ਢਾਬਾ ਹੈ #ਸ਼ੇਰ_ੲੇ_ਪੰਜਾਬ ।

ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁੱਲਾ ਕੇ ਆਪਾਂ ਟੇਬਲ ਤੇ ਬੈਠ ਗਏ, ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ ਟੇਬਲ ਤੇ ਇਕ ਬੰਦਾ ਰੋਟੀ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕਿਸੇ ਚੰਗੇ ਕੰਨੜ ਪਰਵਾਰ ਦਾ ਬੁਜੁਰਗ ਸੀ, ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਿੱਲ ਦੇਣ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਤੇ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਰਸ ਘਰ ਰਹਿ ਗਿਐ ਅਤੇ ਉਹ ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਚ ਆਕੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਜਾਏਗਾ ।

ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਰਦਾਰ ਸਾਬ੍ਹ ਬੋਲੇ, “ਕੋਈ ਬਾਤ ਨਹੀਂ, ਜਬ ਆਪਕੇ ਪਾਸ ਟਾਈਮ ਹੋ ਔਰ ਇਸ ਤਰਫ ਚੱਕਰ ਲਗੇ ਤਬ ਦੇ ਜਾਨਾ, ਸਪੈਸ਼ਲ ਨ ਆਨਾ” ਤੇ ਉਹ ਚਲਾ ਗਿਆ ।

ਵੇਟਰ ਨੇ ਕਾਊਂਟਰ ਤੇ ਬੈਠੇ ਸਰਦਾਰ ਸਾਬ੍ਹ ਨੂੰ ਦਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਬੰਦਾ ਪਹਿਲੋਂ ਵੀ ਦੋ ਤਿੰਨ ਹੋਟਲਾਂ ਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਪੈਸੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ।

ਸਰਦਾਰ ਸਾਬ੍ਹ ਬੋਲੇ, ਉਹ ਸਿਰਫ ਦਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾ ਕੇ ਗਿਆ ਹੈ, ਕੋਈ ਕੋਫਤੇ, ਸ਼ਾਹੀ ਪਨੀਰ ਜਾਂ ਮਟਰ ਮਸ਼ਰੂਮ ਨਹੀਂ, ਉਸਨੇ ਐਯਾਸ਼ੀ ਜਾਂ ਸ਼ੋਂਕ ਲਈ ਨਹੀਂ ਖਾਇਆ, ਸਿਰਫ ਆਪਣੀ ਭੁੱਖ ਮਿਟਾਉਣ ਲਈ ਖਾਇਐ, ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਹੋਟਲ ਸਮਝ ਕੇ ਨਹੀਂ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਮਝ ਕੇ ਆਇਐ, ਤੇ ਅਸੀਂ ਲੋਕ ਲੰਗਰ ਦੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ ।

ਹਿਰਦਾ ਗੱਦ ਗੱਦ ਹੋ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਆਪਾਂ ਅਸੀਸਾਂ ਲੈਣ ਲਈ ਸਰਦਾਰ ਸਾਬ੍ਹ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਏ ਤੇ ਉਹਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਗਲਵੱਕੜੀ ਚ ਲੈ ਲਿਆ ।

ਬਲਵੰਡ ਖੀਵੀ ਨੇਕ ਜਨ
ਜਿਸੁ ਬਹੁਤੀ ਛਾੳੁ ਪਤ੍ਰਾਲੀ ॥
ਲੰਗਰਿ ਦੳੁਲਤਿ ਵੰਡੀਅੈ
ਰਸੁ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਖੀਰਿ ਘਿਅਾਲੀ ॥ (੯੬੭)

#ਗੁਰਮੀਤ_ਸਿੰਘ

Close