ਈਰਾਨ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦਾਰਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼ਿਕਾਰ ਖੇਡਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਾਥੀਆਂ ਤੋਂ ਵਿਛੜ ਗਿਆ । ਕਿਤੇ ਖੜਾ ਏਧਰ – ਉੱਧਰ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਚਰਵਾਹਾ ਭੱਜਦਾ ਹੋਇਆ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ । ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਇਸ ਡਰ ਤੋਂ ਕਿ ਇਹ ਕੋਈ ਵੈਰੀ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇ ਤੁਰੰਤ ਧਨੁਸ਼ ਚੜ੍ਹਾਇਆ । ਚਰਵਾਹੇ ਨੇ ਚੀਖਕੇ ਕਿਹਾ , ਹੇ ਮਹਾਰਾਜ , ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਵੈਰੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ । ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਮਤ ਕਰੋ । ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਚਾਰਾਗਾਹ ਵਿੱਚ ਚਰਾਣ ਲਿਆਇਆ ਕਰਦਾ ਹਾਂ । ਤਦ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਸਬਰ ਹੋਇਆ । ਬੋਲਿਆ , ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਵਡਭਾਗਾ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਮਰਦੇ – ਮਰਦੇ ਬਚ ਗਿਆ । ਚਰਵਾਹਾ ਹੱਸਕੇ ਬੋਲਿਆ , ਮਹਾਰਾਜ , ਇਹ ਵੱਡੇ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਰਾਜਾ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਤਰੂਆਂ ਨੂੰ ਨਾ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕੇ । ਮੈਂ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਰ ਤੁਹਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਇਆ ਹਾਂ । ਤੁਸੀਂ ਘੋੜਿਆਂ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ । ਅੱਜ ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ । ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਖਾਂ ਘੋੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕਦਾ ਹਾਂ । ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੰਦਿਆਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ।
