ਭੈਣਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬੁਖਾਰ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਬੁਖਾਰ ਦਿਨੋ-ਦਿਨ ਵੱਧਦਾ ਹੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਦਵਾਈ ਖਾਂਦੀ ਪਰ ਅਰਾਮ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ । ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਤੁਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਹਾਏ ! ਹਾਏ! ! ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ । ਇਸਦਾ ਬੁਖਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਉਤਰ ਰਿਹਾ ।ਕਿੰਨੀ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਰੂਪਾਂ।
ਮਾਂ—— ਮਾਂ ਮੈ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਦਿਖਾ ਆਉਦਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਵੀ ਬਹੁਤ ਬਿਮਾਰ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਤੋਂ ਦਵਾਈ ਲਿਆ ਕੇ ਦੋ -ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ. ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ । ਰੂਪਾਂ ਦੇ ਭਰਾ ਵਿੱਕੀ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਵਿੱਕੀ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਮੋਟਰ-ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਿਆ”
ਵੀਰੇ! ਵੀਰੇ! ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਹੋਲੀ ਚਲਾ, ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੈਠਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ । ਮੈਂ ਕਿਤੇ ਡਿੱਗ ਹੀ ਨਾ ਜਾਵਾ। ” ਧੀਮੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੋਲਦਿਆਂ ਰੂਪਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਰੂਪਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਬੈਠ ਜਾ।
ਮੋਟਰ ਸਾਇਕਲ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪਹੁੰਚਦਿਆਂ ਕਈ ਕਾਲਜੀਏਟ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗੇ। ਇੱਕ ਲੜਕੇ ਨੇ ਉੱਚੀ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਕਿਹਾ ” ਤੇਰੀ ਮਹਿਬੂਬ ਤਾਂ ਬੜੀ ਸੋਹਣੀ ਹੈ ਪਰ ਆਸ਼ਕੀ ਸੜਕਾਂ ਤੇ———-।
ਉਹ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬੋਲਦਾ। ਵਿੱਕੀ ਨੇ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਰੋਕ ਕੇ ਕਿਹਾ ” ਇਹ ਮੇਰੀ ਭੈਣ ਹੈ। ਉਹ ਲੜਕਾ ਸਿਰ ਨੀਵਾ ਕਰਕੇ ਆਗਾਹ ਨੂੰ ਤੁਰ ਗਿਆ।
