ਅਮਰੀਕਾ ਵਿਚ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਵਿਕਾਊ ਹੈ, ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦਾ ਵਪਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਹਰ ਵਪਾਰ ਕਾਮਜਾਬ ਹੈ । ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਸ਼ੋਂਕ ਚੰਗੀ ਨਸਲ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਪਾਲੇ ਹੋਏ ਸਨ ।ਇਕ ਵਾਰੀ ਇਕ ਕੁੱਤੀ ਰਾਹੀਂ ਪੰਜ ਬੱਚੇ ਹੋਏ ਸਨ ।
ਉਸ ਨੇ ਕੁੱਤੇ ਪਾਲਣ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨਾਂ ਨੂੰ ਬੱਚੇ ਮੁਫ਼ਤ ਦੇਣ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਾਸ਼ ਕੀਤੀ । ਸਾਰਿਆ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਮੁਫ਼ਤ ਇਸ ਲਈ ਦਿੱਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ ਕਿ ਅਵਾਰਾ ਕੁੱਤੇ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੋਣਗੇ ਜਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਨੁਕਸ ਹੋਵੇਗਾ ।
ਮੁਫ਼ਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਲੈਣ ਨਾ ਆਇਆ ।
ਉਸ ਨੇ ਫਿਰ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਕਢਵਾਇਆ ਅਤੇ ਘੱਟੋ –ਘੱਟ ਕੀਮਤ ਪੰਜ ਸੌਂ ਡਾਲਰ ਰੱਖੇ । ਸ਼ਾਮ ਤੱਕ ਪੰਜ-ਪੰਜ ਸੌਂ ਡਾਲਰ ਨਾਲੋਂ ਮਹਿਗੇ , ਸਾਰੇ ਵਿਕ ਗਏ ।
ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਈ ਧੀ ਨੇ ਕਿਹਾ : ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਹੀ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਹਨ,ਇਕ ਹੱਲ ਕਰਦੀ ਹਾ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਓਪਜ ਪੈਂਦੀਆਂ ਹਨ,ਸਮਝ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ ਕੀ ਕਰਾਂ ?
ਮਾਂ ਨੇ ਤਿੰਨ ਛੋਟੀਆਂ ਪਤੀਲੀਆਂ ਲਈਆਂ, ਅੱਧੀਆਂ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰੀਆਂ ।ਇਕ ਵਿੱਚ ਗਾਜਰਾਂ,ਦੂਜੀ ਵਿਚ ਅੰਡੇ ਅਤੇ ਤੀਜੀ ਵਿਚ ਚਾਹ ਦੀ ਪੱਤੀ ਪਾਈ । ਇਹ ਚੀਜ਼ਾਂ ਪਤੀਲੀਆਂ ਵਿਚ ਵੀਹ ਮਿੰਟ ਉਬਾਲੀਆਂ ਅਤੇ ਲਾਹ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀਆਂ ।ਧੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ : ਛੂਹ ਕੇ ਵੇਖ, ਗਾਜਰਾਂ ਸਖ਼ਤ ਸਨ, ਨਰਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ, ਅੰਡੇ ਟੁੱਟਣਹਾਰ ਸਨ, ਪੀਡੇ ਹੋ ਗਏ ਹਨ; ਚਾਹ ਦੀ ਪੱਤੀ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਰੰਗ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ।
ਇਨ੍ਹਾਂ ਤਿੰਨਾਂ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਉਬਲਣ ਦੀ ਇਕ ਹੀ ਮੁਸੀਬਤ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕੀਤੀ ਹੈ ।ਜੋ ਸਖਤ ਸੀ ਉਹ ਨਰਮ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ,ਜੋ ਟੁੱਟਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਉਹ ਪੀਡਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ,ਜਿਸਦੀ ਹੋਂਦ ਛੁਪੀ ਹੋਈ ਸੀ , ਉਹ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ।
ਇਕ ਮੁਸੀਬਤ ਹਰ ਕਿਸੇ ‘ਤੇ ਇਕੋ ਜਿਹਾ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ, ਸਾਡੇ ਉਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਉਤੇ ਮੁਸੀਬਤ ਕੀ ਅਸਰ ਪਾਉਦੀ ਹੈ ।
ਜੇ ਸਖਤ ਹੋ ਤਾਂ ਨਰਮ ਹੋ ਜਾਓ, ਜੇ ਟੁੱਟਣ ਵਾਲੇ ਹੋ ਤਾਂ ਪੀਡੇ ਹੋ ਜਾਓ,ਜੇ ਕੋਈ ਤਰਕੀਬ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿਚ ਘੁਲ ਜੀਓ।
ਇੰਗਲੈੰਡ ਵਿਚ ਇਕ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਰੋਟੀ ਚੋਰੀ ਕਰਨ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਵਿਚ ਇਕ ਬੰਦੇ ‘ਤੇ ਮੁਕੱਦਮਾ ਚੱਲਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦਸ ਪੌਂਡ ਜੁਰਮਾਨੇ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਹੋਈ ਸੀ ।
ਸਿਆਣੇ ਜੱਜ ਨੇ ਇਹ ਜੁਰਮਾਨਾ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿਚੋਂ ਅਦਾ ਕਰਕੇ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਹਰੇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਇਕ-ਇਕ ਪੌਂਡ ਦਾ ਜੁਰਮਾਨਾ ,ਇਸ ਲਈ ਕੀਤਾ , ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਇਕ ਅਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ,ਜਿਥੇ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਚੋਰੀ ਕਰਨੀ ਪਈ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜੁਰਮਾਨੇ ਦੇ ਪੈਸੇ ਇੱਕਠੇ ਕਰਕੇ, ਉਸ ਚੋਰ ਨੂੰ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਰੁਜਗਾਰ ਕਰੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਕਦੇ ਰੋਟੀ ਚੋਰੀ ਨਾ ਕਰਨੀ ਪਵੇ ।
ਜਨਮ-ਮਸ਼ਟਮੀ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ । ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਤਿਲੋਕਪੁਰ ਜਾਣ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ । ਸਾਰੇ ਖੁਸ਼ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਮੰਦਰ ਵਿੱਚ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਏ । ਬੱਚੇ ਮਨਸਾ ਦੇਵੀ ਮੰਦਰ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਵੀ ਜਾਣ ਲੱਗੇ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਸਾਰੇ ਬੁਲਾਣ ਲੱਗੇ ਆਜਾ-ਆਜਾ ਮਨਸਾ ਦੇਵੀ ਮੰਦਰ ਵੀ ਮੱਥਾ ਟੇਕ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮੋਟਾਪੇ ਵੱਲ ਕਦੇ ਮਨਸਾ ਦੇਵੀ ਮੰਦਰ ਦੀ ਚੜਾਈ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸੇ ਸਮੇਂ 14 -15 ਸਾਲ ਦਾ ਲੜਕਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਿਆ ।ਉਹ ਚੜਾਈ ਵੱਲ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਸੀ । “ਆ ਜਾਉ ਆਂਟੀ ਜੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਲੈਂ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਉਸਦੀ ਜਿੰਦਾਦਿੱਲੀ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਹੈਰਾਨੀ ਹੋਈ । ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ “ਆਂਟੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤਾਂ ਭਗਵਾਨ ਨੇ ਤੰਦਰੁਸਤ ਬਣਾਇਆ, ਮੇਰੀਆਂ ਤਾਂ ਲੱਤਾਂ ਕਮਜੋਰ ਹਨ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਚਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ।”ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਲੜਕਾ ਬੈਠਾ -ਬੈਠਾ ਘਿਸੜਦਾ-ਘਿਸੜਦਾ ਅੱਗੇ ਦੀ ਅੱਗੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਪਰ ਮੇਰੇ ਲਈ ਇਕ ਹਨੇਰਾ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ ।
ਉਸਦੀ ਦਲੇਰੀ, ਹਿੰਮਤ, ਸਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ਤੇ ਆਤਮਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦੇਖਕੇ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਵੀ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ -ਪਿੱਛੇ ਚਲ ਪਏ ।ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗਿਆ ਮੈਂ ਮਾਤਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਕੇ ਆ ਗਈ ।
ਮਨਦੀਪ ਕਾਲਜ ਤੋਂ ਘਰ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਅੱਜ ਉਸਦੀ ਸਹੇਲੀ ਆਪਣੀ ਮਾਸੀ ਦੀ ਧੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਗਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਮਨਦੀਪ ਕੱਲੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਘਰ ਵੱਲ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਗਰਮੀ ਸੀ। ਰਸਤਾ ਸੁੰਨਸਾਨ ਸੀ ।
ਮਨਦੀਪ ਨੂੰ ਇਵੇ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕੋਈ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਪਿਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਦੇਖਿਆ। ਦੋ ਲੜਕੇ ਗੰਦਾ ਜਿਹਾ ਗਾਣਾ ਗਾਉਂਦੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨਾਂ ਦੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਖਾਲੀ ਮੈਸਜ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਬੈਲ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।
ਉਹ ਮੁੰਡੇ ਉਸ ਨਾਲ ਛੇੜਖਾਨੀ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਲਫੜ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਮਾਰਿਆ। ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਾਰ-ਮਾਰ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ।
ਉਸ ਸਮੇਂ ਤਕ ਪੁਲਿਸ ਦੀ ਜੀਪ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਦੋਨੋ ਭੱਜਣ ਲੱਗੇ । ਮਨਦੀਪ ਨੇ ਇੱਕ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰ ਕੇ ਥੱਲੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਉਸੇ ਸਮੇਂ ਥਾਣੇਦਾਰ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਸ਼ਾਬਾਸ਼ ਇਵੇਂ ਦੀਆਂ ਬਹਾਦਰ ਬੇਟੀਆਂ ਹੋਣੀਆਂ ਚਾਹੀਦੀਆਂ ਹਨ। ਵਾਹ ! ਵਾਹ ! ਕਮਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤੀ !”
ਅੰਕਲ ਜੀ ! ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਲੜ੍ਹਕਿਆਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਾਲਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦੁੱਧ ਮਖੱਣ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਾਲਿਆ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਕਰਾਟਿਆਂ ਦੀ ਟਰੇਨਿੰਗ ਦਵਾਈ। ਮੈਂ ਕਾਲਜ ਦਾਖਲਾ ਲੈਣਾ ਸੀ। ਦਾਦੀ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਜ਼ਮਾਨਾ ਬਹੁਤ ਖਰਾਬ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਾਈਆ । ਉਨ੍ਹਾ ਕਿਹਾ “ਜੇ ਕੋਈ ਤੈਨੂੰ ਬੇਵਜ੍ਹਾ ਤੰਗ ਕਰੇ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਸੋਧ ਦੇਵੀ।”
ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਨੇ ਦੋਨੋ ਮੁੰਡਿਆ ਨੂੰ ਹੱਥਘੜੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ । ਪੁਲਿਸ ਵਾਲੇ ਨੇ ਕਿਹਾ “ਤੇਰੇ ਜੈਸੀਆਂ ਬਹਾਦਰ ਲੜਕੀਆਂ ਸਵੈ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਸਕਣ ਤਾਂ ਪੱਤ ਲੁੱਟਣ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਜਾਣ।
ਉਹ ਵੱਡੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਹੋਏ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ- ਆਪ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਸਿਆਣੇ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਅਸੀਂ ਅੰਧਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਸਾਂ। ਅਸੀਂ ਹੀ ਨਿਰਣਾ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਚੌਲਾਂ ਵਰਗਾ ਰੰਗ, ਕਣਕ ਵਾਲੇ ਰੰਗ ਨਾਲੋਂ ਸੋਹਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਅਸੀਂ ਸਾਬਤ ਕਰ ਵਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਪਤਲੂਨ ਪਾਉਣਾ , ਪਜਾਮੇ ਅਤੇ ਤਹਿਮਤ ਨਾਲੋਂ ਉਚੇਰੀ ਸਭਿਅਤਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਸਾਡਾ ਘਰ ਸਾਫ ਕਰਨਾ ਨੀਵੀਂ ਜਾਤ ਦਾ ਕੰਮ ਹੈ ਪਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਸੜਕ ਸਾਫ ਕਰਦਿਆਂ, ਸਾਡੀ ਜਾਤ ਨੂੰ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ।
ਪੜ੍ਹਿਆ – ਲਿਖਿਆ ਮਨੁੱਖ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਵਿਚ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰੇ।
ਅਸੀਂ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਵਿਚ ਜਾਂਦਾ ਬੰਦਾ , ਬੱਸ – ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਸਾਡੇ ਨਿਰਣਾ ਕਰਨ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ, ਆਪਣੇ- ਆਪ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਮੰਨਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ, ਫਿਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਬਣਨ ਵਿਚ ਕੋਈ ਦੇਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗੀ। ਸਾਡੇ ਝੁਕਣ ਦੀ ਦੇਰ ਸੀ , ਉਹ ਪਲਾਕੀ ਮਾਰ ਕੇ ਸਾਡੇ ‘ਤੇ ਸਵਾਰ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।
ਸਾਨੂੰ ਝੁਕਾਉਣ ਲਈ ਇਥੇ ਯੂਨਾਨੀ ਆਏ, ਤੁਰਕ ਆਏ, ਲੋਧੀ ਆਏ, ਹੁਨ ਆਏ, ਮੁਗਲ ਆਏ, ਪੁਰਤਗਾਲੀ, ਫਰਾਂਸੀਸੀ ਅਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਆਏ, ਜਿਹੜੇ ਨਹੀਂ ਆਏ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਏ?? ਜੇ ਉਹ ਆ ਜਾਂਦੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਸਾਡੇ ‘ ਤੇ ਰਾਜ ਹੀ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਗੁਲਾਮ ਬਣਨ ਵਿਚ ਮਾਹਿਰ ਸਾਂ ।
ਸਿਰਦਾਰ ਕਪੂਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛ ਲਿਆ – ਜੀ ਤੰਬੂ ਚ ਲਿਜਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਪੰਜ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦੇ ਸੀਸ ਸੱਚਮੁੱਚ ਕੱਟੇ ਸਨ ?
ਤਾਂ ਉਹਨਾ ਕਿਹਾ – ਗੁਰੂ ਕਲਗੀਧਰ ਪਿਤਾ ਨੇ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਜੀਵਨ ਭਰ ਨਾ ਕੁਝ ਲੁਕਾਇਆ ਨਾ ਛੁਪਾਇਆ । ਇਸ ਮੌਕੇ ਪਰਦਾ ਤਾਣ ਕੇ ਇਕ ਅਗੰਮੀ ਕਾਰਜ ਕੀਤਾ । ਖਾਲਸੇ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇਣ ਵਕਤ ਉਸਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਹੱਕ ਹੈ ਕਿ ਪਰਦਾ ਹਟਾਉ । ਖਬਰਦਾਰ ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅਜਿਹਾ ਸਵਾਲ ਕਦੀ ਕੀਤਾ । ਖਬਰਦਾਰ ਜੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਅੰਦਾਜੇ ਲਾ ਲਾ ਕੇ ਉੱਤਰ ਦੇਣ ਦੀ ਮੂਰਖਤਾ ਕੀਤੀ । ਕਈ ਸਾਲ ਦਸਮੇਸ਼ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਪੰਜ ਪਿਆਰੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਰਹੇ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਇਸ ਮਹਾਨ ਘਟਨਾ ਬਾਰੇ ਨਹੀ ਕੀਤੀ । ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰਨ ਦਾ ਪਾਪ ਨਹੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ।
ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਹਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਪੰਨੂ ਜੀ ਦੀ ਲਿਖਤ “ਸਿਰਦਾਰ ਕਪੂਰ ਸਿੰਘ” ਵਿੱਚੋਂ ..!
ਜਦ ਸਿਕੰਦਰ ਭਾਰਤ ਆਇਆ ਤਦ ਉਸਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਇਕ ਫਕੀਰ ਨਾਲ ਹੋਈ। ਸਿਕੰਦਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਫਕੀਰ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ। ਇਸ ”ਤੇ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਅਪਮਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਫਕੀਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ””ਜਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂ ਫਿਰ ਤੁਹਾਡੀ ਮੌਤ ਆਈ ਹੈ, ਜਾਣਦੇ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਸਿਕੰਦਰ ਮਹਾਨ ਹਾਂ।””
ਇਸ ”ਤੇ ਫਕੀਰ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਨੇ ਸਿਕੰਦਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ””ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਮਹਾਨਤਾ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਬੜਾ ਦੀਨ ਅਤੇ ਦਰਿਦਰ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ।”” ਸਿਕੰਦਰ ਬੋਲਿਆ, ””ਤੁਸੀਂ ਪਾਗਲ ਹੋ ਗਏ ਹੋ। ਮੈਂ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਹੈ।””
ਤਦ ਉਸ ਫਕੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, ””ਅਜਿਹਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਸਾਧਾਰਨ ਹੀ ਹੋ, ਫਿਰ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪ ਤੋਂ ਇਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਦਾ ਹਾਂ। ਮੰਨ ਲਓ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਰੇਗਿਸਤਾਨ ਵਿਚ ਫਸ ਗਏ ਅਤੇ ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤਕ ਤੁਹਾਡੇ ਆਸ-ਪਾਸ ਕੋਈ ਪਾਣੀ ਦਾ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਵੀ ਹਰਿਆਲੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿਥੋਂ ਤੁਸੀਂ ਪਾਣੀ ਲੱਭ ਸਕੋ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਇਕ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਦੇ ਬਦਲੇ ਕੀ ਦਿਓਗੇ।””
ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਕੁਝ ਦੇਰ ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੋਲਿਆ, ””ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਅੱਧਾ ਰਾਜ ਦੇ ਦਿਆਂਗਾ, ਤਾਂ ਇਸ ”ਤੇ ਫਕੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇ ਮੈਂ ਅੱਧੇ ਰਾਜ ਲਈ ਨਾ ਮੰਨਾਂ ਤਾਂ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇੰਨੀ ਬੁਰੀ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਰਾਜ ਦੇ ਦੇਵਾਂਗਾ।””
ਫਕੀਰ ਫਿਰ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ ਕਿ ਤੇਰੇ ਰਾਜ ਦਾ ਕੁਲ ਮੁੱਲ ਹੈ ਬਸ ਇਕ ਗਿਲਾਸ ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਘੁਮੰਡ ਤੋਂ ਚੂਰ ਹੁੰਦੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹੋ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿਕੰਦਰ ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਫਕੀਰ ਤੋਂ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੈ ਕੇ ਅੱਗੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਖੁਦ ਨੂੰ ਮਹਾਨ ਦੱਸਣਾ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਮੂਰਖਤਾ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।
ਸਰੋਤ: ਵਟਸਐਪ
ਮੀਂਹ ਚ ਇਕ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰੀ…! ਇਕ ਦਰੱਖਤ ਤੋਂ ਇਕ ਆਲ੍ਹਣਾ ਜੋਰਦਾਰ ਹਵਾ ਦੇ ਥਪੇੜੇ ਨਾਲ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਗਿਆ…! ਆਲ੍ਹਣੇ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਜਮੀਨ ਤੇ ਪਿਆ ਦੇਖ ਕੇ ਵੀ ਚਿੜਾ ਤੇ ਚਿੜੀ ਮੋਨ ਬੈਠੇ ਰਹੇ…!
ਚਿੜਾ : “ਸਵੇਰੇ ਦੇਖਦੇ ਆਂ”
ਚਿੜੀ : ਹਾਂ
ਦੋਨੋ ਜਣੇ ਦਰੱਖਤ ਦੀ ਕਿਸੇ ਟਾਹਣੀ ਦੇ ਖੁੰਜੇ ਜੇ ਚ ਬੈਠ ਕੇ ਸਵੇਰ ਹੋਣ ਦੀ ਰਾਹ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ…! ਸਵੇਰੇ ਦਾ ਸਾਫ ਮੌਸਮ ਦੇਖ ਕੇ ਦੋਨੋ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਗਏ…! ਚਿੜਾ ਜੋਰ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ…, ਕੀ ਅਸੀਂ ਚਲੀਏ… ? ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ.. ? ਇੱਕਠੇ ਕਰੀਏ ਨਵੇਂ ਤੁਣਕੇ..?
ਚਿੜੀ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੀ…, ਬਸ ਚਿੜੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਇੱਕਟੱਕ ਦੇਖਦੀ ਰਹੀ…! ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਪਾਣੀ ਦੇਖ ਚਿੜਾ ਬੋਲਿਆ,, ‘ਪਾਗਲ, ਰੋ ਕਿਉਂ ਰਹੀ ਆ’?
“ਗੇਰਨਾ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਹੱਥ ਚ ਆ,,, ‘ਤੇ’ ਬਣਾਉਣਾ ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਚ ਆ…!” ਹੋਰ ਕਿਹਦੀ ਮਦਦ ਦੀ ਰਾਹ ਵੇਖੀਏ..? ਅਸੀਂ ਇਨਸਾਨ ਥੋੜੀ ਆਂ…!
ਤੇ ਦੋਨੋ ਜਣੇ ਚੱਲ ਪਏ.., ਇੱਕ ਨਵੀਂ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਕਰਨ..!
ਇਸੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਆ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਰੰਗ ਸੱਜਣਾ…!
ਸਲੀਪਰ ਸੀਟ ਬੁੱਕ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਸੀ ਓਹਨੇ, ਪਰ ਬੈਠਾ ਓਹ ਮੁਸਲਮਾਨ ਆਪ ਥੱਲੇ ਸੀ .. ਸੀਟ ਉੱਪਰ ਇੱਕ ਸਾਫ ਬੋਰੀ ਵਿਛਾ ਕੇ ਓਹਦੇ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਘੜਾ ਢੱਕ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਸ਼ੈਦ ਤਾਹੀ ਸਭ ਓਹਦੇ ਅੱਲ ਓਪਰੇ ਜੀ ਨਿਗਾ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸੀ।
ਹਿੰਮਤ ਜੀ ਕਰਕੇ ਸਰਦਾਰ ਸ੍ਹਾਬ ਹੋਰਾਂ ਪੁੱਛ ਹੀ ਲਿਆ ਕੇ ਬਾਈ ਦੱਸ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕਿ ਇਸ ਘੜੇ ਚ ਐਡਾ ਕੀ ਆ ਜੀਹਦੀ ਕਦਰ ਚ ਤੈਂ ਹੇਠਾਂ ਬੈਠਾਂ, ਜੇ ਸੱਜਣੋ ਸੱਚ ਜਾਣਿਓਂ ਓਹਦੇ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਸੁਣਦੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਿੱਜ ਗਈਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਸ ਭਾਵਨਾ ਨਾਲ ਓਹਨੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ ਮੈਨੂੰ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਓਹਦਾ ਜੁਆਬ ਸੀ “ਸਿੰਘ ਸ੍ਹਾਬ ਇਹਦੇ ਚ ਗੁਰੂ ਰਾਮਦਾਸ ਜੀ ਦੇ ਪਵਿੱਤਰ ਸਰੋਵਰ ਦਾ ਆਬ-ਏ-ਹਿਆਤ (ਅੰਮ੍ਰਿਤ) ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਭੇ ਆਸਾਂ ਮੁੱਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹੀ ਇੱਕ ਦਰ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਮੌਤ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿੱਚੋਂ ਕੱਢ ਲਿਆ, ਇਹ ਆਬ-ਏ-ਹਿਆਤ ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਾਲ ਲਿਜਾ ਰਿਹਾਂ ਘਰ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸੇ ਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਨਾਲ ਓਹ ਠੀਕ ਹੋਇਆ”।
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਚੋ ਓਸ ਵਖਤ ਸਿਰਫ ਇਹੀ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਧੰਨੁ ਧੰਨੁ ਰਾਮਦਾਸ ਗੁਰੁ, ਬਲਕਿ ਇਹ ਵੀ ਸੋਚਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਜਾਗਰੂਕ’ ਬਾਈਆਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਹੜਾ ਗਿਆਨ ਹੋ ਗਿਆ ਜੋ 400 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਕੁਰਬਾਨੀਅਾਂ ਤੇ.ਲਹੂ ਭਿੱਜੇ ਇਤਿਹਾਸ ਚ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸਿੱਖ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ।
ਸਰੋਤ : ਵਟਸਐਪ
ਇਕ ਵਾਰੀ ਇਕ ਗੁਫ਼ਾ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਭਿਖਸ਼ੂ ਦੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਨਾਲ ਨਾਰਾਜ਼ਗੀ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਭਿਖਸ਼ੂ ਨੇ ਚੇਲੇ ਨੂੰ ਉੱਥੋਂ ਚਲੇ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਚੁੱਪ ਕਰਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਪਰ ਗੁਫ਼ਾ ਡੈ ਬਾਹਰ ਬੈਠਾ ਰਿਹਾ।
ਕਈ ਦਿਨ ਮੰਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਭਿਖਸ਼ੂ ਗੁਫ਼ਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਨੂੰ ਉਥੇ ਬੈਠੇ ਵੇਖਿਆ। ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਭਿਖਸ਼ੂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਉਸਨੇ ਭਿਖਸ਼ੂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ: ਤੁਸੀ ਚਲੇ ਜਾਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਬੈਠਾ ਹਾਂ, ਕਿਥੇ ਜਾਵਾਂ?
ਭਿਖਸ਼ੂ ਨੇ ਉਸਦੀ ਉਡੀਕ ਅਤੇ ਸ਼ਰਧਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੁੰਦਿਆ ਕਿਹਾ: ਕਿਧਰੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ, ਅੰਦਰ ਆ ਜਾ, ਤੇਰੇ ਸਬਰ ਅਤੇ ਉਡੀਕ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸੰਕੀਰਣਤਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਗੁੱਸੇ ਨੂੰ ਜਿੱਤ ਲਿਆ ਹੈ। ਅੱਜ ਤੋਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਉਸਤਾਦ ਹੋਵੇਂਗਾ ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ।
ਨਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕਪੂਰ
ਪੁਸਤਕ : ਖਿੜਕੀਆਂ