ਮੈਂ ਕਣੀਆਂ ਨੂੰ ਦਰੱਖਤਾਂ ਤੋਂ ਉਤਾਂਹ ਦੇਖ ਨਾ ਸਕਿਆ।
ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਨੂੰ ਉਸ ਜ਼ਖ਼ਮ ਤੀਕਰ ਜਾਣ ਨਾ ਸਕਿਆ।
ਸ਼ੋਅਲੇ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਕ ‘ਚੋਂ ਇਉਂ ਭੜਕੇ
ਕਿ ਬੂਹੇ ਦਿੱਲੀ ਦਰਬਾਰ ਦੇ ਜਾ ਖੜਕੇ
ਵਿਖਾਵੇ ਵਾਸਤੇ ਹੀ ਰੰਗ ਠੋਸੇ ਹੋਣ ਜਿਸ ਅੰਦਰ,
ਖ਼ਿਮਾ ਕਰਨਾ ਮੈਂ ਐਸੇ ਸ਼ਿਅਰ ਹਰਗਿਜ਼ ਕਹਿ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਮੈਂ ਤਾਂ ਪਿਆ ਸਾਂ ਸਿਵੇ ਦੀ ਸਵਾਹ ਬਣ ਕੇ
ਤੂੰ ਆ ਉੱਲਰੀ ਲੰਮੀ ਜੇਹੀ ਆਹ ਬਣ ਕੇ
ਜ਼ਾਲਿਮ ਕਹਿਣ ਬਲਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।
ਕੁੜੀਆਂ ਤਾਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ।
ਪੀਰੋ ਪੀਆ ਪਾਇ ਕੇ ਸੁਹਾਗਣਿ ਹੋਈ
ਨਿਮਾਜਾ ਰੋਜ਼ੇ ਛੁਟਿ ਗਏ ਮਸਤਾਨੀ ਹੋਈ
ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੀ ਬਾਣੀ ਸੁਣ ਕੇ ਤਨ ਮਨ ਖੀਵਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,
ਗੁਰੂ ਮਿਲੇ ਜੇ ਨਾਨਕ ਵਰਗਾ ਤਾਂ ਸੋਝੀ ਪਰਪੱਕ ਮਿਲੇ।
ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕ ਲੇਫ ਤਲਾਈਆਂ
ਸਾਨੂੰ ਮੁਬਾਰਕ ਜੁੱਲੀ ਦੀਵਾ ਜਗਦਾ ਰਹੇ
ਇਕੋ ਇਸ਼ਕ ਸਲਾਮਤ ਸਾਡਾ
ਸਾਥੋਂ ਚੂਰੀ ਡੁੱਲੀ ਦੀਵਾ ਜਗਦਾ ਰਹੇ
ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਦਨਾਮ ਉਲਟੇ ਬਣ ਗਏ ਨਾਇਕ,
ਬਣਾਈਆਂ ਸੀ ਜੋ ਖੰਭਾਂ ਤੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਡਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ।
ਖ਼ੁਦਾ ਵੀ ਵੇਖ ਕੇ ਭਿਸ਼ਟੀ ਖੁਦਾਈ ਸੋਚਦਾ ਹੋਉ,
ਜੋ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਸੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਸਦਾਚਾਰਾਂ ਦਾ ਕੀ ਬਣਿਆ।
ਸੜਕਾਂ ਕੰਧਾਂ ਕੋਠੇ ਗਿੱਲੇ ਕੁਦਰਤ ਸਾਵਣ ਰਾਣੀ ਗਿੱਲੀ
ਬਿਸਤਰ ਗਿੱਲਾ ਵਸਤਰ ਗਿੱਲੇ, ਅੱਜ ਦੀ ਰਾਤ ਵੀ ਮਾਣੀ ਗਿੱਲੀ
ਮੇਰੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਅੰਦਰ ਠਾਕੁਰ ਐਸਾ ਫੈਸ਼ਨ ਦਾ ਮੀਂਹ ਵਰਿਆ
ਲਿੱਪ ਸਟਿੱਕ ਤਾਂ ਬਚ ਗਈ ਸੁੱਕੀ ਹੋ ਗਈ ਸੁਰਮੇਦਾਨੀ ਗਿੱਲੀ
ਨਾ ਤੂੰ ਪਿਆਰ ਦਾ ਤਕੀਆ ਤੱਕਿਆ ਨਾ ਘੋਟੀ ਨਾ ਪੀਤੀ,
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਸਾਵੀਂ ਲੱਗਦੀ ਇਸ ਦੇ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ ਨੇ।
ਰੱਤ ਤਿਰਹਾਏ ਰਾਵ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਉਹ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਸਾਥੀ ਮੇਰੇ,
ਕੰਡੇ ਦੀ ਇਕ ਚੋਭ ’ਤੇ ਜਿਹੜੇ ਛਾਲੇ ਵਾਂਗੂੰ ਬਹਿ ਗਏ ਨੇ।
ਫਿਰ ਲਹਿਰਾਏ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਦੇ ਸਾਏ ਪੀੜ ਜਿਗਰ ਦੀ ਹਾਏ ਹਾਏ
ਆ ਘੁਟ ਪੀਈਏ ਬੱਦਲ ਛਾਏ, ਗੂੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ ਗ਼ਮ ਦੇ ਸਾਏ