ਮਿਲੇ ਨਾ ਮੌਤ ਮੰਗੇ ਪਰ ਕਦੇ ਇੱਕ ਵਕਤ ਆਉਂਦਾ ਏ,
ਜਦੋਂ ਦਿਲ ਜੀਣ ਨੂੰ ਕਰਦੈ, ਦਿਹਾੜੇ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਨੇ।
ਇਹ ਹੰਝੂ ਤਾਂ ਅਮਾਨਤ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਤਨਹਾਈ ਦੇ ਸੱਜਣੋਂ
ਭਰੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ‘ਚ ਅੱਖੀਆਂ ਬਰਸਣਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਦਾ ਕਾਰਨ ਲੱਭਣ ਤੁਰਿਆ ਹਾਂ।
ਜਿੱਤ ਕੇ ਵੀ ਹਾਰ ਦਾ ਕਾਰਨ ਲੱਭਣ ਤੁਰਿਆ ਹਾਂ।
ਪੰਚਾਲੀ ਨੂੰ ਦਾਅ ਦੇ ਉਪਰ ਕਿਹੜਾ ਪਾਂਡਵ ਲਾਵੇਗਾ?
ਚੌਪੜ ਦੀ ਬਾਜੀ ਦੁਰਯੋਧਨ ਫੇਰ ਵਿਛਾਈ ਬੈਠਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਜਾਣੀ ਹੈ ਕਹਾਣੀ ਹੁਣ, ਨਾ ਪੁੱਛਣ ਨੂੰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕੁੱਝ ,
ਤੇਰੀ ਚੁੰਨੀ ਦੀ, ਉਸ ਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਉੱਤੇ ਲੀਰ ਦੇਖ ਕੇ।
ਝੁਲਸੇ ਫੁੱਲ ਖੂਨ ਸੰਗ ਲਿਬੜੇ ਵਧਾਈ ਕਾਰਡ
ਇਹ ਸੌਗਾਤ ਲੈ ਕੇ ਹਰ ਨਵਾਂ ਸਾਲ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਏ
ਮਾੜੇ ਨੂੰ ਵੱਖ ਬੰਨ੍ਹਣ ਨਾਲੋਂ, ਤਕੜੇ ਦੇ ਸਿੰਗ ਭੰਨੋ,
ਸਾਂਝੀ ਖੁਰਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਜਿਹੜਾ, ਖਾਣ ਨਈਂ ਦਿੰਦਾ ਪੱਠੇ।
ਦਿਲ ਤੋਂ ਤੇਰੀ ਯਾਦ ਵਿਸਾਰੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ
ਹੱਥੋਂ ਛੱਡੀ ਚੀਜ਼ ਪਿਆਰੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ
ਗ਼ਜ਼ਲ, ਕਵਿਤਾ ਕਦੀ ਮੈਂ ਗੀਤ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ’ਚ ਰਲ ਜਾਨਾਂ।
ਮੈਂ ਅੱਖਰ ਮੋਮ ਵਰਗਾ ਹਾਂ, ਜਿਵੇਂ ਢਾਲੋ ਜੀ ਢਲ ਜਾਨਾਂ।
ਆਪਣੇ ਕਾਲੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਤਕਦੀਰ ਨਹੀਂ ਉਹ ਪੜ੍ਹ ਸਕਿਆ
ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਦੀਵੇ ਦੀ ਲੋਏ ਸੋਲਾਂ ਸਾਲ ਜੋ ਪੜ੍ਹਿਆਂ ਹੈ
ਨਾ ਅਗਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਤੂੰ ਆਸ ਵਿੱਚ ਹਸਰਤ ਦਬਾ ਕੋਈ।
ਆ ਏਸੇ ਜਨਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮਾਣੀਏ ਪਲ ਪਿਆਰ ਦਾ ਕੋਈ।
ਹਰ ਸੁਬਹ ਇਕ ਟੀਸ ਬਣ ਕੇ ਰੜਕਦੀ ਅਖ਼ਬਾਰ ਹੈ
ਅਣਪਛਾਤੀ ਪੀੜ ਵਰਗਾ ਦੇਰ ਤੋਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦਾ ਰੰਗ