ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਾਰ ਜਿਸ ਨੇ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਉਸੇ ਨੂੰ ਫੇਰ ਅੱਜ ਇਸ ਸਿਰਫਿਰੇ ਨੇ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਲਹਿ ਗਈ ਇਕ ਨਦੀ ਦੇ ਸੀਨੇ ਵਿਚ,
ਬਣ ਕੇ ਖੰਜਰ ਇਕ ਅਜਨਬੀ ਕਿਸ਼ਤੀ
ਪੀੜ ਏਨੀ ਕਿ ਰੇਤ ਵੀ ਤੜਪੀ,
ਜ਼ਬਤ ਏਨਾ ਕਿ ਚੀਕਿਆ ਨਾ ਗਿਆ
ਮਿਲਦੇ ਤਾਂ ਹਾਂ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਪਰ ਜੰਮਦੀ ਮਹਿਫ਼ਿਲ ਨਹੀਂ।
ਕਿਉਂ ਅਜੋਕੀ ਦੋਸਤੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਕਾਬਿਲ ਨਹੀਂ।
ਫੁਲ ਝੁਕ ਝੁਕ ਕੇ ਕਰ ਰਹੇ ਸਿਜਦਾ,
ਕੌਣ ਗੁੰਚਾ ਗੁਲਾਬ ਆਇਆ ਹੈ
ਠਹਿਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਹਰ ਨਜ਼ਰ ਉਸ ’ਤੇ,
ਐਸਾ ਉਸ ’ਤੇ ਸ਼ਬਾਬ ਆਇਆ ਹੈ
ਮਹਿਕਦੀ ਪ੍ਰਭਾਤ ਹੋਣੀ ਕਦ ਨਗਰ ਵਿੱਚ,
ਰਾਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਸਦਾ ਅੰਗਾਰ ਬਣ ਕੇ।
ਮੇਰੇ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ ਜੋ ਹੂੰਗਦਾ
ਇਹ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਹੈ
ਇਹ ਜੋ ਹਰਫ਼ ਹਰਫ਼ ਬਿਖ਼ਰ ਗਿਆ
ਇਹ ਮੇਰੇ ਹੀ ਖ਼ਤ ਦਾ ਜਵਾਬ ਹੈ
ਏਧਰ ਮੇਰੀ ਅੱਖ ’ਚ, ਓਧਰ ਤੇਰੀ ਅੱਖ ’ਚ ਪਾਣੀ ਭਰਿਆ।
ਜ਼ਾਲਮ ਨੇ ਵਟਵਾਰਾ ਕਰ ਕੇ, ਦੋ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਗਰ ਕਰਿਆ।
ਦੂਰ ਥਲ ਵਿਚ ਦਿਸ ਰਿਹੈ ਜੋ ਜਲ ਉਹ ਤੇਰਾ ਵਹਿਮ ਹੈ
ਰੌਸ਼ਨੀ ਜੋ ਚੰਨ ਦੀ ਦਿਸਦੀ ਹੈ ਉਹ ਉਸਦੀ ਨਹੀਂ
ਵੈਰ ਸਾਹਿਲ ਦਾ ਸੀ ਜਾਂ ਦਿਲਲਗੀ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ,
ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗਿਆ ਕਦ ਡੁਬੋ ਗਿਆ ਪਾਣੀ।
ਇਹ ਮਸਤੀ ’ਚ ਵਹਿੰਦੇ ਜਾਂ ਭਟਕਦੇ ਦਰਿਆ ਨੇ,
ਏਸ ਵਹਿਣ ਦੀ ਗਾਥਾ ਵੀ ਹੈ ਕਿਸ ਨੇ ਜਾਣੀ।
ਸਿਵੇ ਵਿਚ ਬਾਲ ਕੇ ਤੂੰ ਰਾਖ ਕਰ ਚਲਿਆਂ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ
ਤੇਰੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਦੇ ਸਰਦਲ ਤੇ ਬੈਠਾ ਮੁਸਕ੍ਰਾਵਾਂਗਾ
ਝੁੱਗੀਆਂ ‘ਚੋਂ ਜੰਝ ਚੜ੍ਹੀ ਜੋ ਇਹ ਹੈ ਸੁੱਚੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦੀ,
ਇਹਦਾ ਹੁਸਨ ਤੂੰ ਦੇਖੀਂ ਤੇ ਬਦਲੀ ਨੁਹਾਰ ਵੀ ਵੇਖੀਂ।
ਹੈ ਆਈ ਸੋਚ ਘਟਾ ਬਣ ਕੇ, ਵਰ੍ਹੇਗੀ ਨਿਰਾਸ਼ਿਆਂ ਉੱਤੇ,
ਜਿੱਦ ਕਰ ਕੇ ਉੱਠੀ ਹੈ ਜੋ ਜੁਗਨੂਆਂ ਦੀ ਡਾਰ ਵੀ ਵੇਖੀਂ।
ਸਦਾ ਨਾ ਐਸਾ ਮੌਸਮ ਰਹਿਣਾ ਸਦਾ ਨਾ ਤੱਤੀ ਪੌਣ
ਆਖ਼ਰ ਇਕ ਦਿਨ ਛਟ ਜਾਵੇਗੀ ਮੌਸਮ ਦੀ ਇਹ ਗਹਿਰ