ਬਾਂਸ ਵਾਂਗੂੰ ਗਿਆਂ ਹਾਂ ਖੂਬ ਛਿੱਲਿਆ,
ਬਾਂਸੁਰੀ ਦਾ ਹਾਂ ਫਿਰ ਸੰਗੀਤ ਬਣਿਆ।
ਦਿਲ ਨੂੰ ਅੰਬਰ ਤੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਕੀਤਾ,
ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ‘ਮੀਤ` ਬਣਿਆ।
ਜਦੋਂ ਦੇ ਤੇ ਰੇ ਘਰ ਦੇ ਪੱਥਰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ
ਹਯਾ ਦੇ ਮਾਰਿਆਂ ਸਭ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ ਨੇ
ਬੁਝੇ ਦੀਵੇ, ਝੜੇ ਪੱਤੇ ਤੇ ਤਿੜਕੇ ਆਇਨੇ ਦੱਸਣ,
ਹਵਾ ਕਿੰਨੀ ਤੁਹਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਮਗਰੂਰ ਹੈ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ।
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਰੁਤਬਿਆਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਸੁਣ ਕੇ ਮਿਲਣ ਆਏ ਸਾਂ
ਬੜੇ ਬੌਣੇ ਜਹੇ ਬੰਦੇ ਮਿਲੇ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤਾਂ ਓਹਲੇ
ਸਿਰਫ਼ ਬਸ ਨਾਮ ਤੋਂ ਤਾਸੀਰ ਮਿਥਣੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
ਅਸਾਂ ਪੱਥਰ ਨੂੰ ਲੁਕਦੇ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਸ਼ੀਸ਼ਿਆਂ ਓਹਲੇ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਜਿਊਂਦਾ ਤੇ ਸਮਝਦਾ ਆ ਰਿਹਾਂ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ।
ਅੱਜ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਹੈ ਮੁਸਲਸਿਲ ਖ਼ੁਦਕੁਸ਼ੀ।
ਮੂੰਹ ਵਿਖਾਲੀ ਉਸ ਜ਼ਾਲਿਮ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਨਜ਼ਰਾਨਾ
ਐਪਰ ਉਸ ਨੇ ਘੁੰਡ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਟਾਲ ਗਿਆ
ਮਿਲੀ ਹੈ ਰਾਤ ਮਰ ਮਿਟ ਕੇ ਮਿਲਣ ਦੀ,
ਕਿ ਅੱਜ ਤੈਨੂੰ ਬਹਾਨੇ ਯਾਦ ਆਏ।
ਤੂੰ ਅਪਣਾ ਗ਼ਮ ਵੀ ਮੈਥੋਂ ਭੁੱਲ ਕੇ ਵਾਪਸ ਨਾ ਮੰਗ ਬੈਠੀਂ
ਹੈ ਮੈਥੋਂ ਏਹੀ ਸਰਮਾਇਆ ਤੇਰੇ ਜਾਣ ਦੇ ਮਗਰੋਂ
ਸੱਜਣ ਤਾਂ ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।
ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਾਹਵਾਂ ਵਰਗੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ।
ਸੀਨੇ ‘ਚ ਕੋਈ ਅੱਗ ਸੀ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਧੁਖ ਰਹੀ
ਇਕੋ ਅਦਾ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਭਾਂਬੜ ਮਚਾ ਗਿਆ
ਨੱਚਦੀ-ਟੱਪਦੀ ਪੱਛਮ ਵੱਲੋਂ, ਆਈ ਤੇਜ਼ ਹਨੇਰੀ, ਖ਼ਲਕਤ ਘੇਰੀ,
ਟੁੱਟਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨਾਤੇ, ਭੱਜਣ ਸੱਜੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ, ਕਿੰਜ ਬਚਾਵਾਂ।
ਯਾਰਾ ਮੌਤ ਵਰਗਿਆ ਲੱਭੇਂਗਾ ਮੈਨੂੰ ਫੇਰ ਤੂੰ
ਮਿਟ ਗਏ ਜਦ ਮੇਰੇ ਤੇ ਤਾਬੂਤ ਵਿਚਲੇ ਫ਼ਾਸਲੇ