ਸੁਪਨੇ, ਸੱਧਰਾਂ, ਆਸਾਂ ਵੰਡੀਆਂ,
ਜਿਊਣਾ ਮਰਨਾ ਹੋਇਆ,
ਫਿਰ ਵੀ ਬੰਦਾ ਤੁਰਦਾ ਆਇਆ,
ਚੁੱਕ ਪੀੜਾਂ ਦੀ ਪੰਡ।
ਮੈਂ ਹਰ ਅੱਖ ’ਚ ਰੜਕਦਾ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਸੁਪਨਾ ਹਾਂ
ਹਰ ਕੁੱਖ ‘ਚ ਹੁੰਦੇ ਕਤਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਨਾ ਵੇਖ ਹੁਣ
ਮੈਂ ਮਲ-ਮਲ ਕੇ ਤ੍ਰੇਲਾਂ ਕਣਕ ਪਿੰਡਾ ਕੂਚਦੀ ਦੇਖੀ,
ਮੇਰੇ ਤੱਕਣ ‘ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੁੱਖ ਆਉਂਦੀ ਸੰਗ ਨੂੰ ਤੱਕਿਆ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਅੰਦਰ ਅੱਖਾਂ ‘ਚੋਂ ਇੰਜ ਵਗ ਤੁਰੇ ਹੰਝੂ
ਜਿਵੇਂ ਸੜਦੇ ਥਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਬੋਤਿਆਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਨਿਕਲੇ
ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਟੁੱਟ-ਭੱਜ ਨੂੰ ਉਹ ਚਿਹਰੇ ਤੋਂ ਹੀ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਬਾਪ ਮੇਰਾ ਮੁਸਕਾਨ ਮੇਰੀ ’ਚੋਂ ਮੇਰੀ ਚੋਰੀ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਮੰਜ਼ਿਲ ‘ਤੇ ਪੁੱਜ ਗਏ ਜਦੋਂ ਰਹਿਬਰ ਕਈ ਮਿਲੇ
ਰਸਤਾ ਜਦੋ ਪਤਾ ਨ ਸੀ ਰਹਿਬਰ ਕੋਈ ਨ ਸੀ
ਮਸੀਹੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਨੇ ਸਭ , ਰਹਿਨੁਮਾ ਚੁੱਪ ਨੇ,
ਪਿਆਲੀ ਜ਼ਹਿਰ ਦੀ ਹਰ ਮੋੜ ‘ਤੇ ਸੁਕਰਾਤ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ।
ਅੱਖੀਆਂ ਸਾਹਵੇਂ ਨਾ ਮੁੜ ਮੁੜ ਰਾਂਗਲੀ ਸੂਰਤ ਲਿਆ
ਮੁੜ ਮੁੜ ਕੇ ਉਸਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਉਸਦਾ ਨਾਂ ਨਾ ਯਾਦ ਕਰ
ਮੋਹ, ਮੁਹੱਬਤ, ਹਾਦਸੇ,
ਦੁਸ਼ਵਾਰੀਆਂ ਤੇ ਨਾਬਰੀ,
ਬਸ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੋੜ ਯਾਰੋ,
ਇਹ ਮੇਰੀ ਤਾਜ਼ੀ ਕਿਤਾਬ।
ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪੈ ਗਿਆ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਦਾ ਕਾਲ
ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ‘ਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਜਾ ਹਵਾ ਬਣ ਕੇ
ਹਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਪਾ ਕੇ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ।
ਘਰ ਨੂੰ ਇਉਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ।
ਐਨਾ ਸਚ ਨਾ ਬੋਲ ਕਿ ‘ਕੱਲਾ ਰਹਿ ਜਾਵੇਂ
ਚਾਰ ਕੁ ਬੰਦੇ ਛੱਡ ਲੈ ਮੋਢਾ ਦੇਣ ਲਈ