ਪੰਛੀ ਦਾ ਦਿਲ ਕੰਬੇ ਤੇਰਾ ਹੱਥ ਕੰਬੇ
ਤੈਥੋਂ ਲਗਣਾ ਨਹੀਂ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਛੱਡ ਪਰ੍ਹੇ
ਤੈਥੋਂ ਨਈਂ ਉਠਣੇ ਇਹ ਅੱਖਰ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ
ਰਹਿਣ ਦੇ ਤੂੰ ਵੱਡਿਆ ਵਿਦਵਾਨਾ ਛੱਡ ਪਰ੍ਹੇ
ਰੁੱਤ ਲਹੂ ਪੀਣੀ ਤੇ ਅੰਬਰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ,
ਇਸ ਮੌਸਮ ਵੀ ਬੁਲਬੁਲ ਤੀਲੇ ਜੋੜ ਰਹੀ।
ਜੇ ਹੈ ਸਬਰ ਧਰਤੀ, ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚ
ਹੈ ਇਕ ਜਲਜਲਾ ਵੀ ਜੋ ਵਿਸ ਘੋਲਦਾ ਹੈ
ਜੇ ਉਡਣੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਤੋੜਨਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ
ਭਲਾ ਕੌਣ ਪਿੰਜਰੇ ਦਾ ਦਰ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ
ਭਲਾਂ ਤੇਰੀ ਮੇਰੀ ਮੁਹੱਬਤ ਤੋਂ ਵਧ ਕੇ,
ਕਿਸ ਕੰਮ ਨੇ ਇਹ ਧਨ-ਦੌਲਤ ਦੇ ਗੇੜੇ।
ਤੜਪਦੀ ਲਾਸ਼ ਹੈ ਹਾਲੇ ਉਹ ਫਟ ਇਕ ਹੋਰ ਲਾ ਦੇਵੇ
ਮਿਰੇ ਨਾਦਾਨ ਕਾਤਿਲ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪੈਗਾਮ ਦੇ ਦੇਣਾ
ਮਨ ਦਾ ਬਲ, ਧਨ ਦੇ ਬਲ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਪ੍ਰਬਲ ਹੁੰਦੈ,
ਜੇਤੂ ਸਿਕੰਦਰ ਕੋਈ ਬਾਹੁਬਲ ਅਜ਼ਮਾ ਕੇ ਵੇਖੇ।
ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਸਾਂ, ਹੌਲੀ ਹੋਇਆਂ, ਫਿਰ ਤੁਰਿਆਂ, ਪਰ ਹੁਣ
ਜਿਸ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਰਲਣਾ ਉਸ ਤੋਂ ਪੁਛ ਪੁਛ ਪੈਰ ਧਰਾਂ
ਹੋਣੀਆਂ-ਅਣਹੋਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਅਜੇ ਫਸਿਆ ਪਿਐਂ,
ਪਰ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਤੁਰ ਪਏ ਹਾਂ ਸੂਰਜਾਂ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ।
ਫੇਰ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਸੁੱਕਿਆਂ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ
ਤੂੰ ਨਦੀਆਂ ਵਿਚ ਵਗਦੈਂ, ਛਡ ਕੇ ਤੜਪਦੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ
ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਤੋੜ ਕੇ ਟਾਹਣੇ,
ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਇੱਕ ਵੰਝਲੀ,
ਜੋ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਨੇ ਮੇਰੇ,
ਉਦ੍ਹੇ ਨਗਮੇ ਬਣਾ ਲੈਨਾਂ।
ਝੜ ਗਏ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਜਦ ਵੀ, ਬਿਰਖ ਹੇਰਵਾ ਕਰਦਾ,
ਡਾਰ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਉਹਦਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਉਣ।
ਹਰ ਬੰਦੇ ਦੀ ਵੱਖਰੀ ਵੱਖਰੀ ਕੀਮਤ ਹੈ
‘ਨਾ ਵਿਕਣਾ’ ਇਸ ਬਸਤੀ ਦਾ ਦਸਤੂਰ ਨਹੀਂ