ਟੋਰਾਂਟੋ ਕੀ, ਵਸ਼ਿੰਗਟਨ ਕੀ, ਜਨੇਵਾ ਕੀ ਤੇ ਕੀ ਲੰਡਨ,
ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਹਰ ਥਾਂ `ਚੋਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਜਲੰਧਰ ਭਾਲਦਾ ਰਹਿਨਾਂ।
ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਹੱਸ ਪੈਂਦੀ ਏ ਤ੍ਰੇਲ
ਨਾਲ ਹੀ ਰੋ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਏ ਕੋਈ ਗੁਲਾਬ
ਆਵੇ ਨਾ ਰਾਤ ਕਾਲੀ ਹਰ ਤਰਫ਼ ‘ਨੂਰ ਹੋਵੇ।
ਸ਼ਾਇਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ’ਤੇ ਐਸਾ ਸਰੂਰ ਹੋਵੇ।
ਘਰ ਮਿਰੇ ਵਿਚ ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੇ ਤੁਹਫ਼ਿਆਂ ਲਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ
ਸਿਰਫ਼ ਦਿਲ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਸਤਕਾਰ ਲੈ ਕੇ ਪਰਤਣਾ
ਹਨੇਰਾ ਮਿਟ ਗਿਆ ਸੀ ਦੀਵੇ ਵਿੱਚ ਜਦ ਤੇਲ ਪਾਇਆ,
ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ਅਬਲਾ ਸੜੀ ਜਦ ਤੇਲ ਪਾ ਕੇ।
ਚਿੰਤਨ ਜਾਂ ਅਨੁਭਵ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਲਿਖਦਾ ਨਵਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਜਾਪਦੈ ਅਹਿਸਾਸ ਬਿਨ ਦਿਲ ਦੀ ਜੁਬਾਂ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਕਰਾਂਗੇ ਜ਼ਿਕਰ ਉਸ ਦਾ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਬੇ-ਆਰਾਮ ਰੱਖਾਂਗੇ।
ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਘਰ ਆਪਣੇ ਫੇਰ ਅੱਜ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਰੱਖਾਂਗੇ।
ਅਸੀਂ ਗਮਲੇ ਅਤੇ ਗੁਲਦਾਨ ਖ਼ੁਦ ਸੜਕਾਂ ’ਤੇ ਸੁੱਟ ਆਏ,
ਕਿਵੇਂ ਇਸ ਹਾਦਸੇ ਦਾ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਇਲਜ਼ਾਮ ਰੱਖਾਂਗੇ।
ਸ਼ੋਰ ਹੈ ਵਿਰਲਾਪ ਹੈ ਕੁਰਲਾਟ ਮਾਰੋ-ਮਾਰ ਹੈ
ਜਬਰ ਦੇ ਗੋਡੇ ਤਲੇ ਇਨਸਾਨੀਅਤ ਗੁਜਰਾਤ ਦੀ
ਚੀਕਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਨ ਦਾ ਪੰਛੀ ਦੁਹਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਕੀ ਲਿਖਾਂ ਮੈਂ ਹਵਾ ਦੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਤੇ,
ਬਿਰਛ ਬੋਲਦਾ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਅਪਣੇ ਘਰਾਣੇ ਦੀ ਉਹ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਨ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ
ਸੰਧੂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ‘ਚੋਂ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ਮੁਰਸ਼ਦਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਿਲ ਲਈ ਇੱਕੋ ਪੱਥਰ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ,
ਝੁੱਗੀਆਂ ਵਾਲਿਓ ਐਵੇਂ ਹਿੰਮਤ ਹਾਰੋ ਨਾ।
ਵੇਖੇ ਜਦੋਂ ਬਦਲ ਕੇ ਮੈਂ ਔਕੜਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ
ਬੈਠੇ ਸੀ ਤਾੜ ਵਿਚ ਹੀ ਕੁਝ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ