ਤ੍ਰੇਲ ‘ਚ ਭਿੱਜੇ ਫੁੱਲ ਇਹ ਕਿੰਨੇ ਸੋਹਣੇ ਲੱਗਦੇ ਨੇ।
ਪੱਤਿਆਂ ਉੱਤੇ ਜਿਉਂ ਪਾਣੀ ਦੇ ਦੀਵੇ ਜਗਦੇ ਨੇ।
ਲੈ ਕੇ ਗਠੜੀ ਅਮਲ ਦੀ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਜੀ ਚਲ ਤੁਰੇ
ਸੁਰਗਾਂ ਨਰਕਾਂ ਤੋਂ ਨਿਆਰਾ ਇਕ ਚੁਬਾਰਾ ਮਿਲ ਗਿਆ
ਉੱਡੀ ਜੋ ਬਾਹਰ ਧੂੜ ਤਾਂ ਮੂੰਹ-ਸਿਰ ਨੂੰ ਢਕ ਲਿਆ,
ਉਸ ਦਾ ਕਰੋਗੇ ਕੀ ਕਿ ਜੋ ਅੰਦਰ ਭੂਚਾਲ ਹੈ।
ਰੀਝ ਮੇਰੀ ਦੇ ਪਿਆਸੇ ਮਿਰਗ ਨੂੰ ਹੈ ਲੰਮੀ ਤਲਾਸ਼
ਦਰਦ ਦੀ ਰੋਹੀ ‘ਚੋਂ ਉਸ ਲਈ ਨਦੀ ਕੋਈ ਟੋਲਾਂ ਕਿਵੇਂ
ਕੀ ਸੀ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਤੇਰਾ, ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਏਂ।
ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਦੀਵੇ ਬੁਝਾ ਰਿਹਾ ਏਂ।
ਪਾਣੀ ਦੇ ਹਰ ਕਤਰੇ `ਤੇ ‘ਉਹ’ ਹੱਕ ਜਮਾਉਂਦਾ ਹੈ
‘ਵਾਵਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਵੰਡੀਆਂ ਪਾ ਕੇ ਜ਼ਹਿਰ ਫੈਲਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਲੋਕ ਸਭ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਕੇ ਪਾਪ ਧੋ ਕੇ ਮੁੜ ਗਏ,
ਮੈਂ ਸਰੋਵਰ `ਤੇ ਖੜੋਤਾ ਮੱਛਲੀਆਂ ਤਕਦਾ ਰਿਹਾ।
ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਹਬਾਜ਼ ਨੂੰ ਕਿੰਜ ਖੌਫ਼ ਇਸ ਦੀ ਧਾਰ ਤੇ ਆਉਂਦੈ
ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇਹਦੇ ਨਾਲ ਚਿੜੀਆਂ ਹੀ ਡਰਾਈਆਂ ਨੇ
ਇਕ ਘੁਲ ਗਿਆ ਹੈ ਸੂਰਜ ਮੇਰੇ ਗਿਲਾਸ ਅੰਦਰ।
ਇਕ ਕੂਹਮਤਾਂ ਦੀ ਤੇਹ ਹੈ ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਅੰਦਰ।
ਤੇਰੇ ਬਦਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਤਾਂ ਘੁਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਸੂਰਜ,
ਕਦੀ ਕਦੀ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਮੇਰੇ ਕਿਆਸ ਅੰਦਰ।
ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ ਕੋਲ ਜਿਸਦੇ ਕਹਿਣ ਲਈ,
ਭੀੜ ਅੰਦਰ ਬਸ ਉਹੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ
ਬੋਲਦੇ ਨੇ ਜਿਸਮ ਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਲਿਬਾਸ
ਰੂਹ ਇਹਨਾਂ ਵਿਚ ਘਿਰੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਹੈ
ਜਦ ਵੀ ਘੁਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਨਸ ਨਸ ‘ਚ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਵਾਂਗੂੰ।
ਦਰਦ ਭੁੱਲ ਜਾਣੇ ਨੇ ਬੇਅਰਥ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਾਂਗੂੰ।
ਸੁਰਖ਼ ਤੋਂ ਕਾਲਾ ਜਦੋਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸੂਰਜ ਦਾ ਲਹੂ,
ਫੈਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਖ਼ਸਾਰੇ ਦੇ ਹਿਸਾਬਾਂ ਵਾਂਗੂੰ।
ਤੁਸਾਂ ਤਲਵਾਰ ਪਰਖੀ ਹੈ ਸਦਾ ਹੀ ਚੂੜੀਆਂ ਉਤੇ
ਜ਼ਰਾ ਦੱਸੋ ਇਹ ਲੋਹੇ ਨੂੰ, ਮੁਖ਼ਾਤਿਬ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁੰਦੀ