ਜਿਹੜਾ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਦਿਲ ਚੋਂ ਉੱਤਰ ਗਿਆ
ਫਿਰ ਕੀ ਫ਼ਰਕ ਪੈਂਦਾ ਉਹ ਕਿੱਧਰ ਗਿਆ
ਹਲਕੇ ‘ਚ ਨਾਂ ਲਵੋ ਸਾਂਵਲੇ ਰੰਗ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਏਥੇ ਦੁੱਧ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਚਾਹ ਦੇ ਦੀਵਾਨੇ ਦੇਖੇ ਆ
ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਆ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਅੱਜ ਤਾਈਂ ਤੇਰੀਆਂ ਝਿੜਕਾਂ ਵੀ ਨਹੀ ਭੁੱਲਿਆ
“ਬਾਪੂ” ਇੱਕ ਉਹ ਰੱਬ ਦਾ ਤੋਹਫਾ ਹੈ
ਜੋ ਆਪਣੇ ਬਾਰੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ
ਸਦਾ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਜਰੂਰਤਾ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦਾ ਹੈ
ਮੈਂ ਰਹਿਨੀ ਆਂ ਆਪਣੀ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ
ਜਿਉਂਦੀ ਨਹੀਂ ਮਤਲਬੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ ਵਿੱਚ
ਚਾਹ ਦੀ ਚੁਸਕੀ ਨਾਲ ਅਕਸਰ ਥੋੜੇ ਗਮ ਪੀਨੇ ਆਂ
ਮਿਠਾਸ ਘੱਟ ਆ ਜ਼ਿੰਦਗ਼ੀ ‘ਚ ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਾਦਿਲੀ ਨਾਲ ਜਿਓਂਦੇ ਆਂ
ਜਾਂ ਸਿਵਿਆ ਤੇ ਜਾਂ ਕਬਰਾਂ ਤੇ
ਜਾਂ ਮੁੱਕਦੀ ਏ ਗੱਲ ਸਬਰਾਂ ਤੇ
ਰੱਬ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ,ਮਾਂ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਤੇ
ਬਾਪੂ ਦਾ ਸਾਥ ਹਰ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ
ਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜਾਨ ਆਂ ਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਸਹਿਜ਼ਾਦੀ ਆਂ
ਬੱਸ ਇੱਕ ਬਾਰ ਜਿਹੜਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਪੰਗਾ ਲੈ ਲਵੇ
ਉਹਦੇ ਲਈ ਬਰਬਾਦੀ ਆਂ
ਤਸੱਲੀਆਂ ਉਬਾਲ ਕੇ ਕੁੱਲੜ੍ਹ ਵਿੱਚ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ
ਚਾਹ ਦੀ ਹਰ ਟੱਪਰੀ ਤੇ ਇੱਕ ਜਾਦੂਗਰ ਬੈਠਾ ਹੂੰਦਾ ਹੈ
ਸੀਨੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਕੇ ਕਾਬੂ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਚਾਵਾਂ ਨੂੰ
ਕਬੂਤਰਾਂ ਦੇ ਲੈ ਸੁਪਨੇ ਕਦੇ ਬਾਜ਼ ਉਡਾਏ ਜਾਂਦੇ ਨੀ
ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ ਕਿ ਦੁਨੀਆਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿ ਕਹਿੰਦੀ ਆ
ਮੈਂ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਪੁੱਤ ਆਂ ਇਹ ਗੱਲ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਆ