ਛੰਦ ਪਰਾਗੇ ਆਈਏ ਜਾਈਏ
ਛੰਦੇ ਅੱਗੇ ਸੰਮ
ਸੱਸ ਮੇਰੀ ਗੜਵੇ ਵਰਗੀ
ਤੇ ਸਹੁਰਾ ਲੁੱਕ ਦਾ ਡਰੰਮ
ਕਦ ਕੁ ਤਕ ਬਚਦਾ ਭਲਾ ਉਹ ਲੁਟ ਹੀ ਜਾਣਾ ਸੀ ਅਖ਼ੀਰ
ਰਾਜੇ ਤੋਂ ਦਰਬਾਨ ਤਕ ਸਨ ਸਭ ਦਲਾਲੀ ਭਾਲਦੇ
ਲਾੜਿਆ ਭੈਣਾਂ ਜਾਰਨੀ ਬੇ
ਸੱਥ ਵਿਚ ਪੀਲ੍ਹ ਪਲਾਂਘੜਾ ਖੇਲੇ
ਭੱਜ ’ਗੀ ਬੇ ਜੱਧਣੀ ਗਿੰਦਰ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ
ਉਹ ਤਾਂ ਚੜ੍ਹ ’ਗੀ ਬਠਿੰਡੇ ਆਲੀ ਰੇਲੇ
ਸੱਸ ਪਕਾਵੇ ਰੋਟੀਆਂ,
ਮੈ ਪੇੜੇ ਗਿਣਦੀ ਆਈ,
ਸੱਸੇ ਨੀ ਬਾਰਾਂ ਤਾਲੀਏ,
ਮੈ ਤੇਰਾ ਤਾਲੀ ਆਈ,
ਸੱਸੇ ਨੀ ਬਾਰਾਂ
ਹਾਰਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਓਹੀ ਹੈ ਜੋ ।
ਹੋਸਲਾ ਹੀ ਛੱਡ ਦੇਵੇ ਜਿੱਤਦਾ
ਓਹੀ ਹੈ ਜੋ ਦਿਲੋਂ ਵਹਿਮ ਕੱਢ ਦੇਵੇ….
ਅਸੀਂ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਵਰਗੀ ਗੁਜ਼ਰ ਦੇ ਬੇਤਾਬ ਆਸ਼ਕ ਹਾਂ,
ਤੇ ਸਾਡੀ ਤੜਪ ਵਿੱਚ ਤੇਰੀ ਉਦਾਸੀ ਦਾ ਵੀ ਨਗਮਾ ਹੈ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾਂ ਰੂੜਾ
ਉੱਥੋਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਾਰ ਸੁਣੀਂਦੀ
ਕਰਦੀ ਗੋਹਾ ਕੂੜਾ
ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਲਾਉਂਦੀ
ਡਾਹੁੰਦੀ ਪਲੰਘ ਪੰਘੂੜਾ
ਬਾਂਹ ਛੱਡ ਵੇ ਮਿੱਤਰਾ
ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਕੱਚ ਦਾ ਚੂੜਾ।
ਘੜੀ ਵੱਲ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਨਾ ਰਹੋ। ਉਹ ਕਰੋ,
ਜੋ ਇਹ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਚੱਲਦੇ ਰਹੋ।
ਚੰਗੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ, ਪ੍ਰਾਪਤ ਸਹੂਲਤਾਂ ਨੂੰ, ਮਾਣਨ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਖ਼ਤਮ ਨ ਹੋਈਆਂ ਕਦੇ ਵੀ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚੋਂ ਛਤਰੀਆਂ
ਧੁੱਪ ‘ਚ ਸੜਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ‘ਤੇ ਤਾਣਦਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ
ਸੁ
ਣ ਵੇ ਪਿੰਡ ਦਿਆ ਹਾਕਮਾ,
ਏਨਾ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾ,
ਭੀੜੀ ਤਾਂ ਪਾਉਦੀਆਂ ਮੂਹਰੀ,
ਕੋਈ ਚੁੰਨੀਆਂ ਲੈਣ ਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾ, ਜਵਾਨੀ ਲੋਕਾਂ ਭਾਦੇ ਨੀ,
ਗੋਰੀਏ ਸਾਨੂੰ ਕਾਹਦਾ ਚਾਅ,
ਜਵਾਨੀ ਲੋਕਾਂ
ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ ਰਿਹਾ ਕੁਮਾਰਾ
ਜੱਗ ਤੋਂ ਛੜਾ ਅਖਵਾਇਆ
ਨੱਤੀਆਂ ਵੇਚ ਕੇ ਖੋਪਾ ਲਿਆਂਦਾ
ਤੇਰੀ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ
ਜੇ ਡਰ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ
ਪਿਆਰ ਕਾਸ ਨੂੰ ਪਾਇਆ
ਜਾਂ
ਰੱਸੀਓਂ ਸੱਪ ਬਣਗੀ
ਖਾ ਕੇ ਮਾਲ ਪਰਾਇਆ।