ਮੰਨਿਆ ਕੇ ਗੁੰਮਨਾਮ ਸੌਦਾਗਰ ਹਾਂ,
ਫਿਰ ਵੀ ਹਨੇਰੇ ਖਰੀਦ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵੇਚਦਾ ਹਾਂ।
ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪੈ ਗਿਆ ਸੁਗੰਧੀਆਂ ਦਾ ਕਾਲ
ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ‘ਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਜਾ ਹਵਾ ਬਣ ਕੇ
ਝਾਵਾਂ ਝਾਵਾਂ ਝਾਵਾਂ
ਹੌਕਿਆਂ ‘ਚ ਪੈ ਗਈ ਜ਼ਿੰਦਗੀ,
ਕੀਹਨੂੰ ਲੱਗੀਆਂ ਦੇ ਹਾਲ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਮਾਮੇ ਮੇਰਾ ਵਰ ਟੋਲਦੇ,
ਕਿਵੇਂ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ।
ਜ਼ਹਿਰ ਖਾ ਕੇ ਮੈਂ ਮਰਜਾਂ,
ਪਰ ਦਾਗ ਨਾ ਇਸ਼ਕ ਨੂੰ ਲਾਵਾਂ।
ਚੋਰੀ ਛਿਪੇ ਆਈਂ ਮਿੱਤਰਾ,
ਤੈਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਕਾਲਜੇ ਲਾਵਾਂ।
ਸੀਨਾ ਚੀਰ ਵੇਖ ਮਿੱਤਰਾ,
ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਤੇ ਉੱਕਰਿਆ ਨਾਵਾਂ।
ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੇ ਜਾਨੀ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੇ
ਕੋਈ ਬੰਨ੍ਹ ਦਿੱਤੇ ਜੱਗ ਦੀ ਰੀਤ
ਬੰਨ੍ਹੀ ਰੋਟੀ ਜੇ ਖਾ ਗਏ
ਥੋਡੇ ਕੋੜਮੇ ਨੂੰ ਲੱਗ ਜੂ
ਬੇ ਜਰਮਾ ਦਿਓ ਭੁੱਖਿਓ ਬੇ-ਲੀਕ
ਸੁਣ ਨੀ ਭਾਬੀ ਨਖਰੇ ਵਾਲੀਏ,
ਲੱਗਾ ਜਾਨ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗਾ,
ਨੀ ਤੇਰੇ ਮੁਹਰੇ ਥਾਨ ਸੁਟਿਆ,
ਭਾਵੇ ਸੁਥਨ ਸਮਾ ਲੈ ਭਾਵੇਂ ਲਹਿੰਗਾ,
ਨੀ ਤੇਰੇ
ਜਿਹੜਾ ਤੇਰਾ ਛੋਟਾ ਭਾਈ
ਕਰਦਾ ਹੱਥੋ ਪਾਈ
ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਆ ਜਾ ਭਾਬੀ ਦਿਲ ਪਰਚਾਈਏ
ਮੈਂ ਸਿੱਟਦੀ ਸੀ ਕੂੜਾ
ਤੇਰੇ ਭਾਈ ਦਾ
ਪੱਟ ਦਿਊਂ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਜੂੜਾ।
ਹਰ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਕੀਮਤ ਪਾ ਕੇ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ।
ਘਰ ਨੂੰ ਇਉਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ।
ਕਿਰਦਾਰ ਪਹਿਰਾਵੇ, ਸ਼ੌਹਰਤ ਤੇ ਦੌਲਤ ਦਾ ਮੁਹਤਾਜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
ਇਸਨੂੰ ਸਿਰਜਣਾ, ਹੰਢਾਉਣਾ ਤੇ ਜਿਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਆ।
ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਨਾਲਾਇਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਜਗਾ ਦਿਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਲਾਇਕ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਨਾਲਾਇਕ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਐਨਾ ਸਚ ਨਾ ਬੋਲ ਕਿ ‘ਕੱਲਾ ਰਹਿ ਜਾਵੇਂ
ਚਾਰ ਕੁ ਬੰਦੇ ਛੱਡ ਲੈ ਮੋਢਾ ਦੇਣ ਲਈ
ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ ਧਾਵੇ
ਮੁੰਡਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਵਿਚ ਦੀ,
ਵਾਂਗ ਸੱਪਣੀ ਮੇਲ੍ਹਦੀ ਆਵੇ।
ਕੰਨਾ ’ਚ ਸੁਨਹਿਰੀ ਵਾਲੀਆਂ,
ਵਿੱਚ ਨੱਕ ਦੇ ਲੌਂਗ ਸਜਾਵੇ।
ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ ਫਿਰੇ ਨੱਚਦੀ,
ਕੁੜੀ ਪੈਰ ਨਾ ਧਰਤ ਤੇ ਲਾਵੇ।
ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਨੱਚ ਪਤਲੋ,
ਕਿਤੇ ਲੱਕ ਨਾ ਮਰੋੜਾ ਖਾਵੇ।
ਸੁਣ ਵੇ ਦਿਉਰਾਂ ਨਖਰੇ ਵਾਲਿਆ,
ਲੱਗੇ ਜਾਨ ਤੋਂ ਮਹਿੰਗਾ,
ਵੇ ਲੈ ਜਾ ਮੇਰਾ ਲੱਕ ਮਿਣ ਕੇ,
ਮਿਲ ਜਾਏ ਤਾਂ ਲਿਆ ਦੇਈ ਲਹਿੰਗਾ,
ਵੇ ਲੈ