ਇਨਸਾਨ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਬੋਲ ਕੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ
ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਉਸ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਨਿਕਲਣ ਲਈ ਸਾਲਾਂ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਨੇ
ਲਾੜ੍ਹੇ ਭੈਣਾਂ ਤਾਂ ਉੱਧਲ ਚੱਲੀ ਫੜ ਕੇ ਮਸਾਂ ਬਠਾਈ
ਨੀ ਚਰਚਾ ਤੋਂ ਡਰ ਡਾਰੀਏ
ਤੈਨੂੰ ਕਿੱਧਰ ਦੀ ਆਖਰ ਦੱਸ ਆਈ
ਨੀ ਚਰਚਾ ਤੋਂ.
ਮੈਂ ਹਰ ਅੱਖ ’ਚ ਰੜਕਦਾ ਨਾਜਾਇਜ਼ ਸੁਪਨਾ ਹਾਂ
ਹਰ ਕੁੱਖ ‘ਚ ਹੁੰਦੇ ਕਤਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਨਾ ਵੇਖ ਹੁਣ
ਆਰੀ! ਆਰੀ! ਆਰੀ!
ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਝਾਂਜਰਾਂ,
ਵਿਹੜੇ ਯਾਰ ਦੇ ਅੱਡੀ ਜਦ ਮਾਰੀ।
ਲੱਕ ਸੀ ਵਲੇਵਾਂ ਖਾ ਗਿਆ।
ਚੁੰਨੀ ਅੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਗੀ ਉਡਾਰੀ।
ਸਹੁੰ ਖਾ ਕੇ ਤੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ,
ਤੈਨੂੰ ਆਈ ਹਾਂ ਮਿਲਣ ਦੀ ਮਾਰੀ।
ਭੱਜ ਜਾ ਪਿੱਠ ਕਰਕੇ
ਜੇ ਤੈਥੋਂ ਨਿਭਦੀ ਨਹੀਂ ਯਾਰੀ।
ਹਰੇ ਹਰੇ ਘਾਹ ਉੱਤੇ,
ਉੱਡਣ ਭੰਬੀਰੀਆਂ,
ਬੋਲੋ ਵੀਰੋ ਵੇ,
ਭੈਣਾ ਮੰਗਣ ਜੰਜੀਰੀਆਂ,
ਬੋਲੋ ਵੀਰੋ
ਮੈਂ ਮਲ-ਮਲ ਕੇ ਤ੍ਰੇਲਾਂ ਕਣਕ ਪਿੰਡਾ ਕੂਚਦੀ ਦੇਖੀ,
ਮੇਰੇ ਤੱਕਣ ‘ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੁੱਖ ਆਉਂਦੀ ਸੰਗ ਨੂੰ ਤੱਕਿਆ।
ਜੇ ਦਿਉਰਾ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ
ਬਹਿ ਜਾ ਮੱਕੀ ਦਾ ਰੱਖਾ
ਸੋਹਣੀ ਦੇਖ ਕੇ ਹੱਥ ਨਾ ਪਾਈਏ
ਦਿਨ ਦਾ ਵੱਜ ਜੂ ਡਾਕਾ
ਬਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਕੈਦ ਬੋਲ ਜੂ
ਨਾਲੇ ਪਿਹਾਉਂਦੇ ਆਟਾ
ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਵਰਜ ਰਹੀ
ਸੁਣ ਦਿਉਰਾ ਬਦਮਾਸ਼ਾ।
ਕਾਮਯਾਬੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ,
ਪਰ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਉਸ ਕਾਮਯਾਬੀ
ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਣਾ ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਲਈ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਵਸਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਸਾਰੇ ਅਵਸਰ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਅੰਦਰ ਅੱਖਾਂ ‘ਚੋਂ ਇੰਜ ਵਗ ਤੁਰੇ ਹੰਝੂ
ਜਿਵੇਂ ਸੜਦੇ ਥਲਾਂ ‘ਚੋਂ ਬੋਤਿਆਂ ਦਾ ਕਾਫ਼ਲਾ ਨਿਕਲੇ
ਦਾਣਾ! ਦਾਣਾ! ਦਾਣਾ!
ਮੁੰਦਰੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਲੈ ਗਿਆ,
ਛੱਲਾ ਦੇ ਗਿਆ ਖਸਮ ਨੂੰ ਖਾਣਾ।
ਕੋਠੇ ਕੋਠੇ ਆ ਜਾਵੀਂ,
ਮੰਜਾ ਸਾਹਮਣੇ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਡਾਹੁਣਾ।
ਕਿਹੜਾ ਸਾਲਾ ਧੌਣ ਚੁੱਕਦਾ,
ਅੱਗ ਲਾ ਕੇ ਫੂਕ ਦੂ ਲਾਣਾ।
ਬੀਹੀ ਵਿਚ ਯਾਰ ਘੇਰਿਆ,
ਮੈਂ ਵੀ ਨਾਲ ਮਰ ਜਾਣਾ।
ਸਾਉਣ ਦਾ ਮਹੀਨਾ,ਜੀ ਨਾ ਕਰਦਾ ਸੁਥਨ ਪਾਉਣ ਨੂੰ,
ਮੁੰਡਾ ਫਿਰੇ ਨੀ ਕਾਲੀ ਸੂਫ ਦੀ ਸਮਾਉਣ ਨੂੰ,
ਮੁੰਡਾ