ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਹੈ ਜੋ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੁਣ
ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਚਿਹਰਾ ਹੱਸਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ॥
ਆਸ਼ਾਵਾਦੀ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਵੀ ਵੇਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਨਿਰਾਸ਼ਾਵਾਦੀ ਦੀਵੇ ਨੂੰ ਫੂਕ ਮਾਰ ਕੇ ਬਝਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਫੇਰ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰਨ ਤੈਨੂੰ ਸੁੱਕਿਆਂ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ
ਤੂੰ ਨਦੀਆਂ ਵਿਚ ਵਗਦੈਂ, ਛਡ ਕੇ ਤੜਪਦੀਆਂ ਫ਼ਸਲਾਂ
ਧਾਵੇ! ਧਾਵੇ! ਧਾਵੇ!
ਅਸੀਂ ਗੱਡੀ ਉਹ ਚੜਨੀ,
ਜਿਹੜੀ ਬੀਕਾਨੇਰ ਨੂੰ ਜਾਵੇ।
ਉਥੇ ਕੀ ਵਿਕਦਾ ?
ਉਥੇ ਮੇਰੀ ਸੱਸ ਵਿਕਦੀ,
ਮੇਰੀ ਨਣਦ ਵਿਕਣ ਨਾ ਜਾਵੇ।
ਨਣਦ ਵਿਕ ਲੈਣ ਦੇ,
ਤੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਕਰਾਦੂ ਵਾਲੇ।
ਭਾਬੀ ਦੀ ਕੁੜਤੀ ਤੇ,
ਤੋਤਾ ਚਾਂਗਰਾਂ ਮਾਰੇ।
ਹੁੱਲ ਗਈ,ਹੁੱਲ ਗਈ,ਹੁੱਲ ਗਈ ਵੇ,
ਸੀਟੀ ਮਾਰ ਚੁਵਾਰਾ ਤੇਰਾ ਭੁੱਲ ਗਈ ਵੇ,
ਸੀਟੀ ਮਾਰ
ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਤੋੜ ਕੇ ਟਾਹਣੇ,
ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ ਇੱਕ ਵੰਝਲੀ,
ਜੋ ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਦ ਨੇ ਮੇਰੇ,
ਉਦ੍ਹੇ ਨਗਮੇ ਬਣਾ ਲੈਨਾਂ।
ਇਹ ਗੱਲ ਤੇਰੀ ਮਾੜੀ ਕੁੜੀਏ
ਤੇਲ ਪੱਟਾਂ ਤੇ ਮਲਦੀ
ਜੇ ਨੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਫੜ ਕੇ ਢਾਹ ਲਈ
ਫੇਰ ਫਿਰੇਂਗੀ ਲੜਦੀ
ਵਿੱਚ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ
ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਕੀ ਕਰਦੀ।
ਕਮੀਆਂ ਸਾਰਿਆ ਚ ਹੁੰਦੀਆਂ ਨੇ
ਪਰ ਨਜਰ ਸਿਰਫ ਦੂਸਰਿਆਂ ਚ ਆਉਂਦੀਆਂ ਨੇ
ਚੰਨ ਤਾਂ ਛੁਪਿਆ ਬੱਦਲੀਂ ਸਈਓ ਤਾਰਾ ਟਾਵਾਂ ਟਾਵਾਂ
ਖਲਕਤ ਸੌਂ ਗਈ ਗਹਿਰੀ ਨੀਂਦੇ ਮੈਂ ਮਿਲਣ ਮਾਹੀ ਨੂੰ ਜਾਵਾਂ
ਰਾਤ ਬੀਤ ਗਈ ਹੋ ਗਿਆ ਤੜਕਾ ਕੂਹਣੀ ਮਾਰ ਜਗਾਵਾਂ
ਛੱਡ ਦੇ ਬਾਂਹ ਮਿੱਤਰਾ ਰਾਤ ਪਈ ਤੇ ਫਿਰ ਆਵਾਂ
ਛੱਡ ਦੇ ਬਾਂਹ ਮਿੱਤਰਾ
ਧਾਵੇ! ਧਾਵੇ! ਧਾਵੇ!
ਲੁਧਿਆਣੇ ਟੇਸ਼ਨ ਤੇ,
ਚਿੜਾ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਵਿਆਹੀ ਜਾਵੇ।
ਚੂਹੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਧਰਿਆ,
ਕਿਰਲਾ ਬੋਲੀਆਂ ਪਾਵੇ।
ਕਾਟੋ ਦੇ ਮੁੰਡਾ ਜੰਮਿਆ,
ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਣਾ ਨਾ ਆਵੇ।
ਨਣਦ ਵਛੇਰੀ ਨੂੰ,
ਹਾਣ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਨਾ ਥਿਆਵੇ।
ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਜੀਜੇ ਖੁੰਢਾਂ ਉੱਤੇ ਬਹਿੰਦੇ,
ਮੇਰਾ ਜੀਜਾ ਸੱਥ ਵਿੱਚ ਨੀ,
ਜਿਹਦੇ ਠੇਕੇ ਦੀ ਬੋਤਲ,
ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਨੀ,
ਜਿਹਦੇ ਠੇਕੇ
ਝੜ ਗਏ ਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਜਦ ਵੀ, ਬਿਰਖ ਹੇਰਵਾ ਕਰਦਾ,
ਡਾਰ ਪਰਿੰਦਿਆਂ ਦੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਉਹਦਾ ਦਰਦ ਵੰਡਾਉਣ।