ਰੜਕੇ-ਰੜਕੇ-ਰੜਕੇ
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੇ ਅੰਬ ਤੜਕੇ
ਸੰਤੀ ਆ ਗਈ ਕੌਲੀ ਫੜਕੇ
ਆਉਂਦੀ ਨੂੰ ਖਾ ਵੀ ਗਏ
ਉਹ ਮੁੜਗੀ ਢਿੱਲੇ ਜੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਕਰਕੇ
ਸੰਤੀਏ ਨਾ ਮੁੜ ਨੀ
ਤੈਨੂੰ ਦੇਊਂਗਾ ਬਾਜਰਾ ਮਲਕੇ
ਬਾਜਰੇ ਦਾ ਕੀ ਖਾਣਾ
ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦੇ ਪੰਜੀਰੀ ਕਰਕੇ
ਹੌਕਾ ਮਿੱਤਰਾਂ ਦਾ
ਬਹਿ ਗਈ ਕਾਲਜਾ ਫੜਕੇ ।
ਕੀ ਸੁਰਮਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਣ ਹੈਂ ਕਰਦਾ
ਹੈ ਰੰਗ ਤੇਰਾ ਕਾਲਾ
ਫਿਰਦਾ ਮੁੱਲ ਵਿਕਦਾ
ਵੱਡੇ ਦਮਾਕਾਂ ਵਾਲਾ
ਕਾਂਟੇ ਕਰਾਏ ਕੋਠੇ ਚੜ੍ਹਦੀ ਨੇ ਪਾਏ
ਉੱਤੇ ਲੈ ਕੇ ਡੋਰੀਆ ਕਾਲਾ
ਮੇਰੇ ਉੱਤੇ ਜਿੰਦ ਵਾਰਦਾ
ਮੁੰਡਾ ਬਿਜਲੀ ਮਹਿਕਮੇ ਵਾਲਾ।
ਰੁੱਤ ਲਹੂ ਪੀਣੀ ਤੇ ਅੰਬਰ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ,
ਇਸ ਮੌਸਮ ਵੀ ਬੁਲਬੁਲ ਤੀਲੇ ਜੋੜ ਰਹੀ।
ਅਸਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਤਿੰਨ ਵਰਕੇ ਨੇ ॥ ਪਹਿਲਾਂ “ਜਨਮ” ਦੂਜਾ “ਮੌਤ”
ਪਰ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਕਾਗਜ਼ ਅਸੀਂ ਭਰਨਾ “ਪਿਆਰ”,ਵਿਸ਼ਵਾਸ “ਅਤੇ “ਮੁਸਕਰਾਹਟ” ਦੇ ਨਾਲ ।
ਸੋ ਖੁਸ਼ ਰਹੋ ਤੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਵੰਡੋ । ਤਾਂ ਜੋ ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਸੋਹਿਲੇ ਗਾਵੇ ॥
ਇਕ ਗੱਲ ਪੁੱਛਾਂ ਲਾੜਿਆਂ ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸਾਂ ਵੇ
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਤਾਂ ਚੰਬੋਚਾਲੀ ਕੀ ਰੋਵਾਂ ਕੀ ਹੱਸਾਂ ਵੇ
ਕਰਦੀ ਧੀਆਂ ਦੀ ਉਹ ਦਲਾਲੀ ਕੀ ਬੈਠਾਂ ਕੀ ਨੱਸਾਂ ਵੇ
ਧਾੜਵੀਆਂ ਦਾ ਉਹਦਾ ਪਿਛੋਕਾ ਹੋਰ ਮੈਂ ਕੀ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਵੇ
ਜੇ ਹੈ ਸਬਰ ਧਰਤੀ, ਤਾਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚ
ਹੈ ਇਕ ਜਲਜਲਾ ਵੀ ਜੋ ਵਿਸ ਘੋਲਦਾ ਹੈ
ਜੇ ਉਡਣੈ ਤਾਂ ਫਿਰ ਤੋੜਨਾ ਹੀ ਪਵੇਗਾ
ਭਲਾ ਕੌਣ ਪਿੰਜਰੇ ਦਾ ਦਰ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਹੈ
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੀ ਬੇਸੁਰੀ ਜੋ ਲੋਕ ਜਿਊਂਦੇ ਨੇ ਹਮੇਸ਼,
ਫਿਰ ਸਮਝ ਆਵੇ ਕਿਵੇਂ ਇਹ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦਾ ਕਾਫ਼ੀਆ।
ਮੋਤ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲੈ ਜਾਉ ਅਸੀ ਛੜੇ ਨੀ ਮਰਦੇ
ਧੋਖੇ ਤੋ ਦਿਲ ਡਰਦਾ ਏ ਤਾ ਹੀ ਪਿਆਰ ਨੀ ਕਰਦੇ
ਗਹਿਣਾ! ਗਹਿਣਾ! ਗਹਿਣਾ!
ਭਰ-ਭਰ ਵੰਡ ਮੁੱਠੀਆਂ,
ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਨੇ ਸਦਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣਾ।
ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲ ਬੱਲੀਏ,
ਮੁੱਲ ਲੈ ਲੀਂ ਜੋ ਲੈਣਾ।
ਬੁੱਢੀ ਹੋਈ ਤਰਸੇਂਗੀ,
ਤੈਨੂੰ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਨੀ ਕਹਿਣਾ।
ਜੋਰ ਜੁਆਨੀ ਦਾ,
ਸਦਾ ਨੀ ਕਿਸੇ ਤੇ ਰਹਿਣਾ।
ਹਰਾ ਹਰਾ ਘਾਹ,
ਵੇ ਮੈ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸੇਵੀਆਂ,
ਮੁੱਛਾਂ ਮਨਾ ਕੇ ਆਂ,
ਵੇ ਮੈ ਕਿੰਨੀਆਂ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਪੱਖੇ
ਪੱਖੇ ਦੀ ਇੱਕ ਤੇਲਣ ਸੁਣੀਂਦੀ
ਲੱਪ-ਲੱਪ ਸੁਰਮਾ ਥੱਪੇ
ਬੁੜ੍ਹਿਆਂ ਨਾਲ ਤਾਂ ਲਾਉਂਦੀ ਯਾਰੀ
ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ ਧੱਕੇ
ਇੱਕ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਆ ਗਈ ਜੱਫੇ ਵਿੱਚ
ਲੈ ਵੜਿਆ ਕਲਕੱਤੇ
ਝੂਠ ਨਾ ਬੋਲੀਂ ਨੀ
ਸੂਰਜ ਲੱਗਦਾ ਮੱਥੇ
ਲੰਮੀ ਹੋਵਾਂ ਤਾਂ
ਬੋਲੀ ਪਾਵਾਂ ਲਲਕਾਰ ਕੇ
ਮਧਰੀ ਜੀ ਰਹਿਗੀ
ਬੋਲੀ ਪੈਂਦੀ ਨਾ ਸਮਾਰ ਕੇ ।