ਗਾਂਧੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਾ,ਪਾਣੀ ਲਾਉਦਾ ਏ ਤਮਾਕੂ ਨੂੰ,
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ਕਮਜਾਤ, ਵੇ ਕੀ ਆਖਾਂ ਤੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ,
ਮਾਂ ਤੇਰੀ ………..,
ਜੁੜਿਆਂ ਹੱਥਾਂ ‘ਤੇ ਜਦ, ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਜ਼ਾਬਰ ਅੱਤਿਆਚਾਰ ਕਰੇ।
ਵੇਖ ਕੇ ਅਨਿਆਂ, ਸੁਰਖ਼ ਸਮਾਂ ਤਦ ਮਾਲਾ ਨੂੰ ਤਲਵਾਰ ਕਰੇ।
ਗੋਰੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਦੇ
ਵਿੱਚ ਛਣਕੇ ਚੂੜਾ
ਮਹਿੰਦੀ ਵਾਲੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਚ
ਪੰਜੇਬ ਛਣਕੇ
ਅੱਜ ਨੱਚਣਾ
ਗਿੱਧੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲਾਟ ਬਣਕੇ
ਜਿਹੜੇ ਕਦੋਂ ਜਿਉਣ ਦੀ ਵਜ੍ਹਾ ਰਹੇ ਹੋਣ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਾਨ ਦੇ ਕਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਹੀਂ ਬਣੀਂਦਾ….
ਜੇ ਮੇਰਾ ਨਹੀ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੁਣ ਤਾ ਇੱਕ ਇਹਸਾਨ ਕਰਦੇ ?
ਮੈ ਜਿਦਾ ਪਹਿਲਾ ਹੱਸਦੀ ਸੀ ਮੇਰੀ ਉਹੀ ਪਹਿਚਾਣ ਕਰਦੇ ?
ਸਿਆਮੋ ਕੁੜੀ ਦਾ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਖੁਲ੍ਹਾ ਕੇ ਕੁੰਡਾ
ਨੀ ਨਾਲੇ ਰਾਹੀ ਰਾਤ ਕੱਟ ਗਿਆ
ਨਾਲੇ ਦੇ ਗਿਆ ਖਰਬੂਜੇ ਬਰਗਾ ਮੁੰਡਾ ਨੀ.
ਉਸ ਅੱਲ੍ਹੜ ਨੂੰ ਆਖ ਦਿਉ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਨਾਂ ਸਾਗਰ ਤਰਿਆ ਕਰ
ਸਿਰ ਲੈ ਫੁਲਕਾਰੀ ਚਾਨਣ ਦੀ ਨਾ ਕਾਲੀ ਰਾਤੋਂ ਡਰਿਆ ਕਰ
ਵੇਖਣ ਲਈ ਰੰਗਤ ਕਿਰਨਾਂ ਦੀ ਕੱਚ ਦਾ ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ
ਰੰਗ ਸੰਧੂਰੀ ਤੱਕਣ ਨੂੰ ਨਾ ਹੱਥ ’ਤੇ ਸੂਰਜ ਧਰਿਆ ਕਰ
ਗੋਲ ਮੋਲ ਮੈ ਟੋਏ ਪੱਟਦੀ,
ਨਿੱਤ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਕੱਢਦੀ,
ਨੀ ਪਹਿਲਾ ਅੱਧੀਆ ਮੇਰੇ ਸਾਹਬ ਦਾ,
ਫਿਰ ਬੋਤਲਾਂ ਭਰਦੀ,
ਖੂਨਣ ਧਰਤੀ ਤੇ ਬੋਚ ਬੋਚ ਪੱਬ ਧਰਦੀ,
ਖੂਨਣ ਧਰਤੀ ……,
ਜਿਹਨੀਂ ਘਰੀਂ ਅਸੀਸਾਂ ਦਿੰਦੀਆਂ ਮਾਂਵਾਂ ਨੇ।
ਉਹਨਾਂ ਘਰਾਂ ਬਰਾਬਰ ਕਿਹੜੀਆਂ ਥਾਂਵਾਂ ਨੇ।
ਚੋਗਾ ਪਾਉਂਦਾ ਬਾਪੂ ਸੁਰਗ ਸਿਧਾਰ ਗਿਆ,
ਚੋਗਾ ਫਿਰ ਵੀ ਚੁਗਿਆ ਚਿੜੀਆਂ-ਕਾਂਵਾਂ ਨੇ।
ਸੂਏ ਤੇ ਖੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਗਿਆ ਮੈਨੂੰ
ਝਾਕਾਂ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ
ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਦਿਸਦਾ
ਅੱਗ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਮੇਰੇ
ਨਾਲੇ ਲੈ ਚੱਲ ਵੇ
ਸੁਫਨੇ ਆਉਣਗੇ ਤੇਰੇ।
ਹਾਸੇ ਬਜ਼ਾਰ ਚ ਨਹੀਂ ਵਿਕਦੇ ਨਹੀਂ ਤਾਂ
ਲੋਕੀ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਤੋਂ ਇਹ ਵੀ ਖੋਹ ਲੈਂਦੇ ….
ਨੀਵੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਉੱਠੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ, ਵੱਡੇ ਬਣਨ ਦੀ ਕਾਹਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।