ਮੈਂ ਕੋਈ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕਹਾਣੀ ਨਹੀ ਸੀ,
ਬਸ ਤੂੰ ਪੰਨੇ ਹੀ ਜਲਦੀ ਪਲਟ ਲਏ
ਜਿਸ ਲਈ ਸਜ਼ਾ ਨਾਲੋਂ ਪਛਤਾਵਾ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੋਵੇ, ਉਸ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਦੇਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ।
ਹਰ ਲਫ਼ਜ਼ ਮੇਰਾ ਹੈ ਮਘਦਾ, ਮੈਂ ਅਜ਼ਬ ਕਹਾਣੀ ਹਾਂ
ਹੱਡਾਂ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਹਾਂ ਇਕ ਪੀੜ ਪੁਰਾਣੀ ਹਾਂ
ਜਿਸਮਾਂ ਦੀ ਕਚਹਿਰੀ ਵਿਚ ਸੁਪਨੇ ਨੀਲਾਮ ਕਰਾਂ
ਜੋ ਅੱਥਰੂ ਰਿੜਕੇ ਨਿੱਤ ਪੀੜਾਂ ਦੀ ਮਧਾਣੀ ਹਾਂ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਸਾਈ।
ਜੱਗ ਬੀਤੀ ਨਿੱਤ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ,
ਜਾਂਦੀ ਆਪਣੀ ਨਹੀਂ ਸੁਣਾਈ।
ਰਾਹ ਤੁਰਦੇ ਸੱਚੇ ਮਾਰਗ ਦੇ,
ਹਰ ਵਾਰ ਮੁਸੀਬਤ ਆਈ।
ਲਾਇਆ ਹੈ ਮੱਥਾ ਹੀ………,
ਪਿੱਠ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ।
ਘੋੜਾ ਆਰ ਨੀ ਮਾਏ,
ਘੋੜਾ ਪਰ ਨੀ ਮਾਏ,
ਰਾਝਾਂ ਮੰਗੇ ਮਸਰਾਂ ਦੀ ਦਾਲ ਨੀ ਮਾਏ,
ਰਾਝਾਂ ਮੰਗੇ …….,
ਬੰਦੂਕਾਂ ਜੇ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋਰ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ,
ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੀ ਅਸੀਂ ਵਰਤੇ ਗਏ ਹਾਂ ਮੁਰਲੀਆਂ ਬਣ ਕੇ।
ਜੱਟਾ ਵੇ ਜੱਟਾ
ਲੈ ਦੇ ਰੇਸ਼ਮੀ ਦੁਪੱਟਾ
ਨਾਲ ਲੈ ਦੇ ਸੁਟ ਨਸਵਾਰੀ ਵੇ
ਗੋਰੇ ਰੰਗ ਨੇ
ਜੱਟਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਮਾਰੀ ਵੇ।
ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ
ਆਪ ਵਿੱਚ ਖੁਦ ਦੇ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਸਹਾਰੇ ਓ..
ਕੁੱਝ ਪਰਖ ਗਏ ਕੋਈ ਵਰਤ ਗਏ ਕੁੱਝ ਦੂਰੋ ਦੇਖ ਹੀ ਪਰਤ ਗਏ
ਕੁੱਝ ਪਾ ਕੇ ਐਸਾ ਫਰਕ ਗਏ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਨਰਕ ਗਏ
ਬੀਬੀ ਤਾਂ ਲਾੜਿਆ ਨਿਰੀ ਗੌਰਜਾਂ
ਬੇ ਤੂੰ ਜੰਗਲ ਦਾ ਰਿੱਛ ਬੇ
ਬੀਬੀ ਤਾਂ ਨਾਜਕ ਫੁੱਲਾਂ ਜਹੀ
ਬੇ ਤੂੰ ਤਾਂ ਮੁੱਢਾ ਇੱਖ ਬੇ
ਜ਼ਖ਼ਮ ਨਹੀਂ ਨਾਸੂਰ ਹਾਂ ਮੈਂ, ਕਿੰਜ ਭਰੋਗੇ ਮੈਨੂੰ
ਜਨੂੰ ਦੀ ਨਦੀ ਹਾਂ ਕਿੰਜ ਤਰੋਗੇ ਮੈਨੂੰ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ, ਕਟਾਰੀਏ।
ਸੱਚ ਦੇ ਸਫਰ ਤੇ ਸਦਾ ਤੁਰੀਏ,
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇਸ਼ ਤੇ ਕੌਮ ਤੋਂ ਵਾਰੀਏ।
ਸੰਜਮ ਰੱਖੀਏ ਖਾਣ, ਪੀਣ ਤੇ ਬੋਲਣੇ ਦਾ,
ਸਦਾ ਜਿੱਤੀਏ, ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਹਾਰੀਏ।
ਡੁੱਬੀਏ ਨਾ ਸੱਤ ਸਮੁੰਦਰੀਂ………,
ਡੁੱਬਦੇ ਸਦਾ ਹੀ ਤਾਰੀਏ।