ਰੂਹਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀ ਸੀ,
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਤ ਉਸਨੇ।
ਫਿਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ?
ਜਦ ਮੈਂ ਹੋਟਲ ਰੂਮ,
ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰਿਆ, ਉਹ ਰੁੱਸ ਕਿਉਂ ਗਿਆ?
ਹਰਸਿਮ
ਰੂਹਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀ ਸੀ,
ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਬਾਤ ਉਸਨੇ।
ਫਿਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ?
ਜਦ ਮੈਂ ਹੋਟਲ ਰੂਮ,
ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰਿਆ, ਉਹ ਰੁੱਸ ਕਿਉਂ ਗਿਆ?
ਹਰਸਿਮ
ਤਰੱਕੀ ,ਸਭਿਆਚਾਰ, ਭਾਸ਼ਾ ਅਤੇ ਧਰਮ ਦਾ ਸੁਮੇਲ ਦੇਖਣਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਰਬੀ ਲੋਕਾਂ ਚੋ ਨਜਰ ਅਉਦਾ ਹੈ
ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਹਰ ਤਸਵੀਰ ਚ ਦੋ ਚੀਜਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ
ਇਕ ਆਪਣਾ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਪਹਿਰਾਵਾ ਤੇ
ਦੂਜਾ ਮੂੰਹੋ ਬੋਲਦੀ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਤਸਵੀਰ
ਅਰਬੀ ਲੋਕ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ ਦੁਨਿਆਂ ਚ ਵਸਣ ਨਾਲੋਂ ਦੂਜੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਸੁੱਖ ਸਾਧਨ ਹੀ ਆਪਣੇ ਦੇਧ ਖਰੀਦ ਲਿਉਦੇ ਹਨ
ਉਹ ਨਹੀ ਸੋਚਦੇ ਅੱਤ ਦੀ ਗਰਮੀ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਏਅਰ ਕਡੀਸ਼ਨਰ ਮਾਰਕੀਟਾਂ ਬਣਾ ਦਿਤੀਆਂ
ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਬਿਲਡਿੰਗਾਂ ਗਰਮੀ ਕਰਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਬਣਦੀਆਂ ਹਨ
ਉਹ ਕਦੇ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀ ਹਾਰਦੇ
ਉਹ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ ਚ ਜਾਕੇ ਨਹੀ ਵੱਸਦੇ
ਉਹ ਕਦੇ ਸਿਰ ਸੁੱਟਕੇ ਨਹੀ ਬੈਠਦੇ
ਕੋਈ ਰੇਤ ਚ ਡੰਡਾ ਨਹੀ ਖੜਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰੇਤ ਚ ਬੁਰਜ ਖਲੀਫਾ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਇਮਾਰਤ ਖੜੀ ਕਰ ਦਿਤੀ
ਜਿਸ ਬਿਲਡਿੰਗ ਦੇ ਨਾਮ ਚੌਦਾਂ ਵਿਸ਼ਵ ਰਿਕਾਰਡ ਹਨ
ਪਿੰਡ ਕੱਚਾ ਕੋਠਾ ਜਿਲਾ ਕਸੂਰ ਦੇ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਬਲਕਾਰ ਸਿੰਘ ਉਦੋਂ 13 ਕੇ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮਕਾਨ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਪਤਲੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਨਾਲ ਹਵੇਲੀ ਵਲੀ ਸੀ। ਹਵੇਲੀ ਨੂੰ ਇੰਨੇ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਕੇ ਵੇਖਣ ਵਾਲਾ ਵੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਹਵੇਲੀ ਤੇ ਚੁਬਾਰਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰੋ ਆਇਆ ਦੇ ਬਹਿਣ ਪੈਣ ਦਾ ਇੰਤਜਾਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਲਕਾਰ ਦਾ ਪਿਉ ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਤੇ ਬਲਕਾਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕੇ ਪੁੱਤਰਾ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਕਈ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਨੂੰ ਮਕਾਨ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਤਾਂ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀ ਏ। ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਸਮੇਂ ਦਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਭੇਤ ਨਹੀ ਕੇ ਕਦੋਂ ਪਲਟੀ ਮਾਰ ਜਾਵੇ। ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਰਾਤ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਪਿਆ ਤੇ ਸਵੇਰੇ ਉਠਣ ਤੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਲਾਲਾ ਲਾਲਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ ਕੇ ਬਟਵਾਰਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਦੋਂ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕੇ ਬਟਵਾਰਾ ਕੀਹਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ। ਬਲਕਾਰ ਦਾ ਪਿਤਾ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਪਤਾ ਕਰਨ ਗਿਆ ਤੇ ਨਿੰਮੋਝੂਣਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਘਰ ਆ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕੇ ਆਪਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪਿੰਡ ਛੱਡਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਬਲਕਾਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲੇਉੰ ਜਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ। ਹਾਲੇ ਗੱਲਾਂ ਹੀ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ ਕੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹਾਲ ਦੁਹਾਈ ਮਚ ਗਈ ਕੇ ਭੱਜੋ। ਲੋਕ ਗੱਡਿਆ ਉੱਤੇ ਸਮਾਨ ਬੰਨ ਕੇ ਪਿੰਡੋਂ ਨਿੱਕਲ ਰਹੇ ਸਨ।
ਬਲਕਾਰ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਵੀ ਜਿੰਨਾ ਕੇ ਹੋ ਸਕਿਆ ਸਮਾਨ ਸਮੇਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ ਤੇ। ਸਮਾਨ ਇੱਕਠਾ ਕਰ ਗੱਡੇ ਤੇ ਰੱਖ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੜ ਬਲਕਾਰ ਤੇ ਉਸਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਹਵੇਲੀ ਦੀਆ ਲੱਗੀਆਂ ਇੱਟਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦੇਖ ਗੱਲਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਇੱਟਾਂ ਕਹਿ ਰਹੀਆਂ ਹੋਣ ਕੇ ਸਾਨੂੰ ਜੋੜ ਕੇ ਤੁਸੀ ਆਪ ਟੁੱਟ ਚੱਲੇ ਹੋ। ਗੱਡਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚੋਂ ਤੁਰਦਾ ਤਾ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬੋਲਣ ਦੀ ਆਵਾਜ ਸੁਣਾਈ ਦੇਂਦੀ ਕੇ ਜਲਦੀ ਮੁੜ ਆਵੀਂ। ਕਲੇਜੇ ਤੇ ਪੱਥਰ ਰੱਖ ਗੱਡਾ ਬੂਹੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਕੇ ਬਲਕਾਰ ਦਾ ਪਿਤਾ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਢੋਹ ਕੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਇਸ ਹਵੇਲੀ ਦਾ ਰਖਵਾਲਾ ਤੂੰ ਹੀ ਏ। ਗੱਡਾ ਤੋਰ ਕੇ ਦੂਰ ਤੱਕ ਜਿੱਥੋਂ ਤੱਕ ਨਜਰੀ ਆਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਬਲਕਾਰ ਮੁੜ ਮੁੜ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਰਿਹਾ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀ ਦਿਲ ਹੀ ਦਿਲ ਕਿੰਨੀਆਂ ਗੱਲਾ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਦਰਵਾਜਾ ਵੀ ਬਲਕਾਰ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲੋਂ ਵਿਛੜ ਕੇ ਆਵਦੀ ਕਿਸਮਤ ਤੇ ਕਚੀਚੀਆਂ ਵੱਟ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕੇ ਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਮੈਨੂੰ ਸਦਾ ਲਈ ਢੋਹ ਕੇ ਤੁਰ ਗਏ ਨੇ। ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਹੋਸਲਾਂ ਕਰਕੇ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਚੱਲੋ ਖੈਰ ਰੱਬ ਇਹਨਾ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਰੱਖੇ।ਹੁਣ ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁੱਜਰਦਾ ਹੋਇਆ ਬਲਕਾਰ ਸਿੰਘ ਸੋਚਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕੇ ਮੈਂ ਤਾ ਦਵਾ ਦਾਰੂ ਖਾ ਕੇ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ। ਹਵੇਲੀ ਵਾਲਾ ਦਰਵਾਜਾ ਖੋਰੇ ਤੰਦਰੁਸਤ ਹੋਵੇਗਾ ਜਾਂ ਮੇਰੇ ਵਾਗੂ ਕਿਸੇ ਗੁੱਠੇ ਪਿਆ ਹੋਣਾ ਜਾਂ ਸੱਜਣਾ ਨੇ ਧੂੰਆਂ ਬਾਲ ਕੇ ਸੇਕ ਲਿਆ ਹੋਣਾ। ਖੌਰੇ ਹੁਣ ਉਹ ਚਿੜੀਆ ਕਾਂ ਉਹਦੇ ਤੇ ਕਦੇ ਬੈਠਦੇ ਹੋਣਗੇ ਕੇ ਨਹੀ। ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਤਾਂ ਅਸੀ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਉਹ ਹਵੇਲੀ ਦੀਆ ਇੱਟਾ ਤੇ ਦਰਵਾਜਾ ਕਿੱਡੇ ਜਿਗਰੇ ਵਾਲੇ ਨੇ।ਵੰਡ ਵੇਲੇ ਇੱਕਲੇ ਅਸੀ ਨਹੀ ਵੰਡੇ ਗਏ ਹਰ ਚੀਜ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਪਏ ਨੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਕੇ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ਏ।
ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਸੰਧੂ
ਮਾਂ ਦੱਸਦੀ ਹੁੰਦੀ ਕਿ ਇੱਥੋਂ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਲੈ ਕੇ ਗਿਆ ਸੀ ਤੇ ਨਾਨਾ ਜੀ ਨੇ ਘਰ ਬਾਰ ਚੰਗਾ ਦੇਖ ਹਾਂ ਕਹਿ ਦਿੱਤੀ ..
ਕੋਈ ਦੇਖ ਦਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਹੋਈ
ਅੱਗੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਇੰਝ ਹੀ ਤਾਂ ਹੁੰਦੇ ਸੀ …
ਜਿਵੇਂ ਵੀ ਸੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਮੇਰਾ ਮਾਂ ਲਈ ਪਾਪਾ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ..
ਮਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ੂਗਰ ਏ..
ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਫ਼ਿਕਰ ਹੁੰਦੀ ਏ ਕਿ ਮਿੱਠਾ ਨਾ ਖਾ ਲਵੇ …
ਜੇ ਕਦੇ ਖਾ ਲਵੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਕਰਦੇ ਆ ਨਿੱਕੇ ਜਵਾਕਾਂ ਵਾਂਗ ਕਿ ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਮਗਰੋਂ ਏਹਨੇ ਮਿੱਠੇ ਵਾਲੀ ਚਾਹ ਪੀ ਲੀ …
ਹਾਂ ਪਰ ਕਦੇ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣਗੇ ਕਿ ਭੋਰਾ ਜਾ ਤੋੜ ਕੇ ਬਰਫ਼ੀ ਖਾ ਲੈ .. ਜਾਦਾ ਨਾ ਖਾਈ ..
ਮੈਂ ਲੜਦੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਖਵਾਉਣੇ ਓ ਐਵੇਂ ..
ਪਾਪਾ ਆਖਦੇ ਕਿ ਓਹਦਾ ਮਨ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਖਾਣ ਨੂੰ,ਆਪਾੰ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠ ਖਾ ਰਹੇ ਸੀ… ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਵੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਪਏ ਸੀ ਕਿ ਨਿਰਣੇ ਕਾਲਜੇ ਸ਼ੂਗਰ ਚੈੱਕ ਕਰਾ ਲੀ ,ਚਾਹ ਨਾ ਪੀਂਵੀ ..
ਹੋਰ ਭਲਾ ਕੋਈ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕੀ ਭਾਲਦਾ .. ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਫ਼ਿਕਰ ਹੀ ਮੁਹੱਬਤ ਏ … ਕਦੇ ਕਦੇ ਓਹ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਜਿੱਦ ਵੀ ਪੈਂਦੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵਿੱਚ ਬੋਲ ਪੈਂਦੀ ਕਿ ਕਿਉਂ ਲੜਦੇ ਓ.. ਪਾਪਾ ਝੱਟ ਬੋਲਦੇ ਕਿ ਸਰਸਰੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਲੜਾਈ ਆਖ ਦਿੰਦੇ ਓ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ
ਮਾਂ ਵੀ ਪਾਪਾ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰਦੀ
ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਸਮਝ ਜਾਂਦੀ ਕਿ ਲੜਾਈ ਝਗੜੇ ਤਾਂ ਸਰਸਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੇ ਏਹਨਾਂ ਲਈ ..
ਏਹ ਕੇਹੜਾ ਲੜ ਕੇ ਮੱਥੇ ਵੱਟ ਪਾ ਦੋ ਦੋ ਦਿਨ ਬੋਲਦੇ ਨਹੀਂ ਆਪਸ ‘ਚ
ਦੋ ਮਿੰਟ ਲੜ ਕੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਦੂਸਰੇ ਦੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਨੇ …
brar_jessy
ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ,
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ,
ਜੋ ਸੁਰਤ ਤੋਂ ਜਮਾਂ ਹੀਰ ਲੱਗਦੀ,
ਸੀਰਤ ਤੋਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਜਿਹੀ ਅਮੀਰ ਲੱਗਦੀ।
ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ,
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ,
ਜੋ ਸੁਬਾਹ ਉੱਠ ਜਪੁ ਜੀ ਪੜ੍ਹਦੀ,
ਖੁੱਲ੍ਹੇ ‘ਤੇ ਨਿੱਤ ਸਬਜ਼ੀ ਧਰਦੀ।
ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ,
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ,
ਜੋ ਰੁਹ ਤੋਂ ਇਸ਼ਕ ਹੈ ਕਰਦੀ,
ਨਾ ਰੰਗ-ਰੂਪ ‘ਤੇ ਆ ਮਰਦੀ।
ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ,
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ,
ਜੋ ਪੂਰੇ ਸਾਰੇ ਚਾਅ ਕਰਦੀ,
ਲਿਖਤਾਂ ‘ਹਰਸਿਮ’ ਦੀਆਂ ਚਿੱਤ ਲਾ ਪੜਦੀ।
ਮੈਂ ਆਸ਼ਿਕ ਹਾਂ,
ਉਸ ਕੁੜੀ ਦਾ,
ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਆਰ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਕਰਦੀ,
ਦੂਜਾ ਮੈਨੂੰ ਖੋਹਣ ਤੋਂ ਵੀ ਡਰਦੀ।
ਹਰਸਿਮ
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ,
ਉਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦੂਜਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਹੈ ਸੁੱਚਾ,
ਹੱਸ ਦੁੱਖ ਕੱਟ ਲੈਂਦੀ ਸਭ ਜੀ,
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ|
ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਉਸ ਪਾਠ ਸਿਖਾਇਆ,
ਨਾਲੇ ਆਪ ਪੜੇ ਨਿੱਤ ਜਪੁ ਜੀ,
ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਝੱਟ ਹੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ,
ਜਦ ਪਾਉਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਜੱਬ ਜੀ,
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ,
ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਕਰੇ ਮਰਹਮ ਮੇਰੇ,
ਸੱਟ ਲੈਦੀ ਮੇਰੀ ਝੱਟ ਲੱਭ ਜੀ,
ਅਕਲ ਦੀ ਹੀ ਸਦਾ ਗੱਲ ਸਿਖਾਵੇ,
ਦੱਸੇ ਸਭ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ,
ਉਹ ਹੱਸਦੀ ਰਹੇ ਸਦਾ ਵਸਦੀ ਰਹੇ,
ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਅਰਦਾਸ ਅੱਗੇ ਰੱਬ ਜੀ,
ਐਨੇ ਜੋਗੀ ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਨਾ ਹੋਈ,
ਲਿਖਾ ਉਸ ਬਾਰੇ ਜੋ ਮੇਰਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗਾ,
ਉਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦੂਜਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਹਰਸਿਮ
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ,
ਉਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦੂਜਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦਾ ਸਰੂਪ ਹੈ ਸੁੱਚਾ,
ਹੱਸ ਦੁੱਖ ਕੱਟ ਲੈਂਦੀ ਸਭ ਜੀ,
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ|
ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਉਸ ਪਾਠ ਸਿਖਾਇਆ,
ਨਾਲੇ ਆਪ ਪੜੇ ਨਿੱਤ ਜਪੁ ਜੀ,
ਉਸਨੂੰ ਪਤਾ ਝੱਟ ਹੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ,
ਜਦ ਪਾਉਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਕੋਈ ਜੱਬ ਜੀ,
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ,
ਡਾਕਟਰ ਬਣ ਕਰੇ ਮਰਹਮ ਮੇਰੇ,
ਸੱਟ ਲੈਦੀ ਮੇਰੀ ਝੱਟ ਲੱਭ ਜੀ,
ਅਕਲ ਦੀ ਹੀ ਸਦਾ ਗੱਲ ਸਿਖਾਵੇ,
ਦੱਸੇ ਸਭ ਵਿੱਚ ਵੱਸਦਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਮੈਂ ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਾ,
ਉਹ ਹੱਸਦੀ ਰਹੇ ਸਦਾ ਵਸਦੀ ਰਹੇ,
ਮੈਂ ਕਰਾਂ ਅਰਦਾਸ ਅੱਗੇ ਰੱਬ ਜੀ,
ਐਨੇ ਜੋਗੀ ਮੇਰੀ ਕਲਮ ਨਾ ਹੋਈ,
ਲਿਖਾ ਉਸ ਬਾਰੇ ਜੋ ਮੇਰਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਦੀ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕਰਨ ਲੱਗਾ,
ਉਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਦੂਜਾ ਰੱਬ ਜੀ,
ਹਰਸਿਮ
ਰਵਾਂ-ਰਵੀਂ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਇੱਕ ਦਿਨ ਅਚਾਨਕ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਭੁਚਾਲ ਆ ਗਿਆ..
ਸਬਜੀ ਲੈਣ ਗਈ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਨਾਲਦੀ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਏ ਇੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਦੀ ਗਲਤੀ ਕਾਰਨ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਲਈ ਅਲਵਿਦਾ ਆਖ ਗਈ..!
ਸਭ ਕੁਝ ਏਨੀ ਛੇਤੀ ਹੋਇਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਖੁਦ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਇਆ ਕਰਦਾ..ਵੱਡੀ ਤੇ ਸਿਆਣੀ ਸੀ ਪਰ ਨਿੱਕਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕੋਲ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਹਿੰਦਾ!
ਸੰਸਕਾਰ ਹੋਇਆ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਭੋਗ ਵੀ ਪਾ ਦਿੱਤਾ..ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸਾਕ ਸਬੰਦੀ ਅਫਸੋਸ ਕਰਕੇ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਰੁਝ ਗਏ..!
ਫੇਰ ਖਿੱਲਰ ਗਈ ਜਿੰਦਗੀ ਵਾਲੀ ਪੰਡ ਕੱਠੀ ਕਰਨ ਵਿਚ ਰੁੱਝ ਗਿਆ..
ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਿੱਕੇ ਨੂੰ ਸਕੂਟਰ ਮਗਰ ਬਿਠਾ ਸੌਦਾ ਲੈਣ ਨਿੱਕਲ ਤੁਰਿਆ..
ਸੌਦੇ ਵਾਲੀ ਲਿਸਟ ਤੁਲੇ ਹੋਏ ਸੌਦੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਅਜੇ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਆਉਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸਾਂ ਕੇ ਨਿੱਕੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੋਝੇ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਹੋਰ ਲਿਸਟ ਕੱਢ ਮੈਨੂੰ ਫੜਾ ਦਿੱਤੀ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਭੈਣ ਜੀ ਨੇ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕੇ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਫੜਾ ਦੇਵੀਂ..!
ਇਸ ਲਿਸਟ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਪੜ ਕੇ ਸੋਚਣ ਲੱਗਾ ਕੇ ਗੁਰਮੁਖ ਸਿਆਂ ਏਦਾਂ ਤੇ ਗੱਲ ਨੀ ਬਣਨੀ..ਹੁਣ ਤੇ ਪਿਓ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇੱਕ ਜੁਆਨ ਧੀ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਬਣਨਾ ਪੈਣਾ!
ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਜਵੰਦਾ
ਇਕ ਮੁਸਲਮਾਨ #ਫ਼ਕੀਰ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ
ਜਦੋਂ #ਕਰਾਇਸਟ ਨੂੰ ਸੂਲੀ ਟੰਗਿਆ ਗਿਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਤਕਲੀਫ਼ ਨਹੀ ਹੋਈ, ਜਦੋ #ਮਨਸੂਰ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਕੱਟਿਆ, ਕੀ ਉਸਨੂੰ ਪੀੜਾ ਨਹੀ ਹੋਈ?
ਫ਼ਕੀਰ ਕੋਲ ਨਾਰੀਅਲ ਪਏ ਸਨ !
ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਗਿੱਲਾ ਨਾਰੀਅਲ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਗਿੱਲਾ ਨਾਰੀਅਲ ਹੈ ! ਇਸ ਨੂੰ ਤੋੜੋ! ਨਾਰੀਅਲ ਦੇ ਉਪਰਲੇ ਖੋਲੵ ਦਾ ਨਾਲ ਨਾਲ ਅੰਦਰਲੀ ਗਿਰੀ ਵੀ ਟੁੱਟ ਗਈ!
ਫ਼ਕੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਦੇਖ ਇੱਕ ਤਰੵਾਂ ਦਾ ਮਨੁੱਖ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਸਰੀਰ ਤੇ ਸੱਟ ਮਾਰੀ ਜਾਵੇ, ਉਸ ਦੀ ਆਤਮਾ ਤੇ ਵੱਜਦੀ ਹੈ! ਕਿਉਂਕਿ ਸਰੀਰ ਤੇ ਆਤਮਾ ਜੁੜੇ ਹੋਏ ਹਨ!
ਫਿਰ ਫਕੀਰ ਨੇ ਇਕ ਸੁੱਕਾ ਨਾਰੀਅਲ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਤੋੜਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉੱਪਰਲਾ ਖੋਲ ਟੁੱਟ ਗਿਆ, ਪਰ ਅੰਦਰੋ ਗਿਰੀ ਸਾਬਤ ਨਿਕਲੀ!
ਫ਼ਕੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੂਜੀ ਤਰੵਾਂ ਦੇ ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਹਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਤੇ ਆਤਮਾ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਹਨ! ਜਿੰਨੵਾ ਮਰਜੀ ਸਰੀਰ ਤੇ ਸੱਟ ਮਾਰੋ, ਆਤਮਾ ਤੱਕ ਨਹੀ ਪਹੁੰਚਦੀ!
!! #ਜਦ_ਆਤਮਾ_ਦਾ_ਬੋਧ_ਹੋ_ਜਾਂਦਾ_ਹੈ_ਤਾਂ_ਸਰੀਰ_ਸਿਰਫ_ਮਿੱਟੀ_ਰਹਿ_ਜਾਂਦਾ_ਹੈ!!
#ਮਨ_ਤੂੰ_ਜੋਤਿ_ਸਰੂਪੁ_ਹੈ_ਆਪਣਾ_ਮੂਲੁ_ਪਛਾਣੁ ॥
ਅਗਿਆਤ
ਇਹ ਫੋਟੋ 93 ਸਾਲਾ ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਦੀ ਹੈ, ਜੋ
ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਤਰਨ ਤਾਰਨ ਸ਼ਹਿਰ ਚ ਜੰਮੀ ਪਲੀ। ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼੍ਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਾਹਿਬ, ਲੁਧਿਆਣਾ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤਕਰੀਬਨ ਪਿਛਲੇ ਦਸ ਸਾਲ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਸਵਰਗਵਾਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਦੇ ਨਾਲ ਚੰਡੀਗੜੵ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ।
ਰਵੀਨਾ ਜਾਣਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਆਖਰੀ ਪੜਾਅ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਭਾਵੁਕ ਹੋਈ ਰਵੀਨਾ ਨੇ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਸਾਹਮਣੇ ਬੈਠੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ‘ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਮਲਾਲ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ? ਕੋਈ ਇੱਛਾ ਬਾਕੀ ਹੈ…? ਕਿਤੇ ਆਉਣ ਜਾਣ ਜਾਂ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਣ ਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਜਗੵਾ ਦੇਖਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦੱਸ ਦਿਉ ।
ਬੇਟੀ ਮਾਂ ਦਾ ਅੰਦਰ ਫਰੋਲ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਮਰ ਦੇ ਇਸ ਅੰਤਲੇ ਪੜਾਅ ਤੇ ਜੇਕਰ ਮਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਖੁਆਹਿਸ਼ ਬਾਕੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਪੂਰੀ ਕਰ ਸਕੇ।
ਪ੍ਰੰਤੂ ਮਾਂ ਨੇ ਜੋ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ ਉਸਦੀ ਉਮੀਦ ਰਵੀਨਾ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ”ਬੱਸ ਇੱਕ ਹੀ ਮਲਾਲ ਹੈ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਏਨੀ ਲੰਬੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਖੁਦ ਇੱਕ ਪੈਸਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਮਾਇਆ।”
ਰਵੀਨਾ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ। 93 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਮਾਂ ਪੈਸਾ ਕਮਾਉਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਜੋ ਲੱਗਭੱਗ ਅਸੰਭਵ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੰਤੂ ਹੁਣ ਤਾਂ ਤੀਰ ਕਮਾਨ ਚੋਂ ਨਿੱਕਲ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ।
ਮਾਂ ਦੀ ਇਸ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰਕੇ ਰਵੀਨਾ ਨੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ “ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ….?”
ਮਾਂ ਦਾ ਜੁਆਬ ਜਿਵੇਂ ਤਿਆਰ ਹੀ ਸੀ……. ਆਤਮਵਿਸਵਾਸ਼ ਨਾਲ ਲਬਰੇਜ਼ ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ, “ਮੈਂ ਵੇਸਣ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਮੱਠੀ ਮੱਠੀ ਅੱਗ ਤੇ ਭੁੰਨੇ ਵੇਸਣ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਖਰੀਦਦਾਰ ਤਾਂ ਮਿਲ ਹੀ ਜਾਏਗਾ…..।” ਮਾਂ ਦਾ ਜੁਆਬ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਰਵੀਨਾ ਦਾ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ। ਉਨਾਂ ਦਾ ਆਤਮਵਿਸਵਾਸ਼ ਵੇਖ ਕੇ ਰਵੀਨਾ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਅੱਥਰੂ ਡਿੱਗ ਪਏ।
ਰਵੀਨਾ ਨੇ ‘ਆਰਗੈਨਿਕ ਬਜ਼ਾਰ’ ਨਾਮਕ ਇੱਕ ਸੰਸਥਾ ਨਾਲ ਸੰਪਰਕ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਨਾਲ ਵੇਸਣ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਖਰੀਦਣ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ। 93 ਸਾਲਾ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਦਾ ਜਦੋਂ ਆਰਗੈਨਿਕ ਬਜ਼ਾਰ ਦੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਨੇਂ ਸੁਆਦ ਚੱਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਇਸਦੇ ਸੁਆਦ ਅਤੇ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਦੇ ਮੁਰੀਦ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ‘ਆਰਡਰ’ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਬਰਫ਼ੀ ਬਣਾ ਕੇ ਜਦੋਂ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਭੇਜੀ ਗਏ ਤਾਂ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਬਣਦੀ ਰਕਮ ਮਿਲ ਗਈ। ਜਦੋਂ ਉਨਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਮਾਈ ਨੂੰ ਉਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ 93 ਸਾਲਾ ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਕੰਬ ਉੱਠੇ। ਅੱਖਾਂ ਚੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਹੰਝੂ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਦੱਬੀ ਖੁਆਹਿਸ਼ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।
ਪ੍ਰੰਤੂ ਮਾਂ ਤਾਂ ਮਾਂ ਹੈ। ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਪੈਸਿਆਂ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਬਰਾਬਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਕਮਾਈ ਆਪਣੀਆਂ ਤਿੰਨਾਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇ ਦਿੱਤੀ।
ਮਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਜਿਸ ਜਿਸਨੇ ਵੀ ਉਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਵੇਸਣ ਦੀ ਬਰਫ਼ੀ ਖਾਧੀ, ਉਸਦੀ ਇੱਛਾ ਬਰਫ਼ੀ ਦੁਬਾਰਾ ਚੱਖਣ ਦੀ ਹੋਈ। ਆਰਡਰ ਤੇ ਆਰਡਰ ਆਉਣ ਲੱਗੇ। ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਨੇ ਵੀ ਕਮਰਕੱਸਾ ਬੰਨ ਲਿਆ ਅਤੇ ਜਿੰਨਾਂ ਸੰਭਵ ਹੋ ਸਕਿਆ ਉਨਾਂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਬਰਫ਼ੀ ਦਾ ਸਵਾਦ ਚੰਡੀਗੜੵੀਆਂ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਤੇ ਅਜਿਹਾ ਟਿਕਿਆ ਕਿ ਲੋਕ ਉਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਬਣੀ ਇਸ ਮਠਿਆਈ ਦੇ ਮੁਰੀਦ ਹੋ ਗਏ।
ਅੱਜ ਉਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਬਣੀ ਬਰਫ਼ੀ ਇੱਕ ਬ੍ਰਾਂਡ ਬਣ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਬ੍ਰਾਂਡ ਦਾ ਨਾਂ ਹੈ “Harbhajan’s” ਅਤੇ ਕਮਰਸ਼ੀਅਲ ਟੈਗਲਾਈਨ ਹੈ “ਬਚਪਨ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਜਾਏ”।
ਕਿੰਨੀਆਂ ਇਛਾਵਾਂ ਹਨ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਸੀਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਦੱਬੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਹਨ।………. ਇਹ ਸੁਆਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਬਲਕਿ ਖੁਦ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।….. ਕਿੰਨੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਹਨ ਜਿਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਅਸੀਂ ਢੁੱਕਵੇਂ ਸਮੇਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਕਿ ਇਸ ਤੇਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਵਾਲੇ ਅਗਲੇ ਸੈਕਿੰਡ ਦੀ ਵੀ ਗਰੰਟੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
93 ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਸਿੱਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਬੇਸ਼ੱਕ ਅਸੀਂ ਹਰਭਜਨ ਕੌਰ ਤੋਂ ਲਜ਼ੀਜ਼ ਬਰਫ਼ੀ ਬਣਾਉਣੀ ਨਾ ਸਿੱਖ ਸਕੀਏ, ਪਰ ਦਿਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਖੱਲ ਖੂੰਜੇ ਵਿੱਚ ਦੱਬੀਆਂ ਖੁਆਹਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦਾ ਜਜ਼ਬਾ ਅਤੇ ਜਨੂੰਨ ਜਰੂਰ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
ਇਹ ਜਾਣਕਾਰੀ ਇੱਕ ਸੰਦੇਸ਼ ਰਾਹੀਂ ਵੱਟਸਅਪ ਤੇ ਮਿਲੀ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਹਿੰਦੀ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਚ ਅਨੁਵਾਦ ਦਾਸ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ।
ਭੁਪਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਬਰਗਾੜੀ
ਪੜ ਕੇ ਦੇਖਿੳੁ… ਕਿਸੇ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਬਚ ਸਕਦੀ…
ਮੈਨੂੰ_ਜ਼ਿੰਦਗੀ_ਨਾਲ_ਪਿਆਰ_ਹੈ
ਉਦਾਸੀਆਂ ਵਾਲੇ ਬੂਟੇ ਸਾਡੇ ਸਭ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਉਗਦੇ ਨੇ…
ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਨੇ…
ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਕੋਲ ਸਭ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦੇ ਕੋਈ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਨੇ…
ਕੋਈ ਵੀ ਐਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸਨੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਆਖਰੀ ਔਖ ਨੂੰ ਭੁਗਤ ਲਿਆ ਹੈ…ਔਖੀਆਂ ਘੜੀਆਂ ਅਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹਾਲਾਤ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੇ…ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਾਹਾਂ ਵਾਲੀ ਡੋਰ ਨਾਲ ਬੰਨੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ…ਡੋਰ ਟੁਟਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਏਨਾ ਦਾ ਵੀ ਅੰਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ..
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੈ..
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰੇ ਦੇ ਵਿਛੋੜੇ ਨੇ ਮਰਨ ਵਰਗਾ ਕਰਤਾ ਹੈ…
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਜਾਨ ਦਾ ਖਤਰਾ ਹੈ…
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਡਰ ਹੈ ਕਿ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਉਸਦੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਦਾਂ ਜਿਊਣਗੇ..
ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਇਕੋ ਵਰਗੇ ਹਾਂ…ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਕੋਲ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਵਾਲੇ ਵੱਖਰੇ ਰਾਹ ਨੇ….
ਕੋਈ ਲਿਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ..
ਕੋਈ ਗਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਰੋ ਲੈਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਨਸ਼ਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਸਫ਼ਰ ਚ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਕਿਤਾਬਾਂ ਚ ਗੁਆਚ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਪਾਗਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…
ਕੋਈ ਢੀਠ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…ਓਹ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਬੋਲਦਾ ਹੈ…ਕਿ ਠੀਕ ਹੈ…ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਢੀਠ ਹੋ ਨਾ..ਮੈਂ ਵੀ ਢੀਠ ਹਾਂ…ਆਓ…ਮੈਂ ਵੀ ਇਥੇ ਹੀ ਹਾਂ…ਮੱਥਾ ਲਾਵਾਂਗਾ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ…ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਨਹੀਂ ਹਾਰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਹਾਰਦਾ ਮੈਂ ਵੀ ਨਹੀਂ….
ਕੋਈ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ…ਉਹ ਖੁਦ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਰਾਹ ਚੁਣ ਲੈਂਦਾ ਹੈ…ਪਰ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਤਰਸ ਥੋੜੀ ਨਾ ਆ ਜਾਣਾ ਹੈ ਏਦਾਂ ਸੋਚਣ ਵਾਲੇ ਉਪਰ..ਓਹ ਤਾਂ ਸਗੋਂ ਹੋਰ ਤਕੜੀਆਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡੇ ਉਪਰ ਹਾਵੀ ਹੋਣ ਲਈ….
ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਮੁਕ ਗਈ ਹੈ…ਤਾਂ ਇਕ ਕੰਮ ਕਰੋ….ਬੇਸ਼ਰਮ ਤੇ ਬੇਪਰਵਾਹ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਸੁਣਾ ਦੋ…ਮਰਨ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਸੌਖਾ ਹੀ ਹੈ ਇਹ…ਸਾਰੇ ਹੀ ਲੋਕ ਏਦਾਂ ਦੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਕਿ ਸਭ ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਅਣਸੁਣਾ ਕਰ ਦੇਣਗੇ…ਜੇ ਏਨਾ ਚੋਂ ਇਕ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਖੜਾ ਹੋ ਜਾਏਗਾ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਦੋ ਜਣੇ ਹੋ ਜਾਓਗੇ….ਇਕੱਲੇ ਬੰਦੇ ਲਈ ਇਕ ਨਿੱਕਾ ਸਾਥ ਵੀ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ…
ਉਦਾਸ ਰਹੋ…ਕਮਜ਼ੋਰ ਰਹੋ…ਕੋਈ ਨਾ….ਪਰ ਰੱਬ ਕਰਕੇ ਚੁੱਪ ਨਾ ਰਹੋ….ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਬੋਲੋ…ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਿਆ ਕਰੋ….ਕਿਸੇ ਅੱਗੇ ਰੋ ਲੈਣਾ ਖਰਾਬ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ….ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਦਸ ਦੇਣਾ ਕੋਈ ਗੁਨਾਹ ਨਹੀਂ ਹੈ…
ਮਰਨਾ ਕੋਈ ਹੱਲ ਨਹੀਂ….ਪਰ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੋਗੇ ਤਾਂ ਅੱਜ ਨਾ ਸਹੀ…ਕਲ੍ਹ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹਲ ਮਿਲੇਗਾ….
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕੋ ਵਾਰ ਮਿਲੀ ਹੈ….
ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰੋ…
ਇਸ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰੋ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਿਰਫ ਤੁਹਾਡੀ ਇਕੱਲਿਆਂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ…ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਵੀ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਹਿੱਸਾ ਹੈ..
ਲਿਖਣਾ ਨਹੀਂ ਆਂਦਾ ਨਾ ਲਿਖੋ…
ਕੁਛ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਆਂਦਾ ਨਾ…ਕੋਈ ਨਾ…ਕੁਛ ਵੀ ਨਾ ਕਰੋ….ਪਰ ਮਰੋ ਨਾ….ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੋਗੇ ਤਾਂ ਜਿਉਣਾ ਵੀ ਆ ਜਾਏਗਾ…ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਹਿ ਕੇ ਵੀ ਜਿਉਣਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੇ ਜਿਉਣ ਦੀ ਚਾਹ ਹੋ ਜਾਵੇ…
ਮੌਤ ਉਦੋਂ ਵੀ ਆ ਜਾਏਗੀ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਨਹੀਂ ਬੁਲਾਓਗੇ…ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਮਾਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ…ਇਸਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਬੋਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ…
” ਮੈਨੂੰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੈ ”
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਪਲਟ ਕੇ ਜੁਆਬ ਜਰੂਰ ਦਵੇਗੀ…ਇਹ ਕਿੰਨੀ ਵੀ ਖਰਾਬ ਕਿਉ ਨਾ ਹੋਵੇ…ਤੁਹਾਡੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜਲਦੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡੇਗੀ….
ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਮੋਹ ਨਾ ਮੁਕਾਓ….
ਜਿਉਂਦੇ ਰਹੋ….
ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਸੋ ਜਾਓ…
ਅੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰੋ…
ਸੋ ਜਾਓ…
ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੁਪਨਿਆਂ ਚ ਵੀ ਆਇਆ ਕਰਦੀ ਹੈ…
ਇਹ ਸਾਨੂੰ ਸੁੱਤੇ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਕੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ…
ਸਾਡੇ ਵਾਲਾਂ ਚ ਹੱਥ ਫੇਰਦੀ ਹੈ…
ਸਵੇਰ ਦਾ ਸੂਰਜ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ…ਜੋ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚ ਜੀਵਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲਈ ਢੇਰ ਸਾਰੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਭਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ…
ਹਰਪਾਲ ਸਿੰਘ