admin

ਇੱਕ ਦਿਨ ਰੱਬ ਜੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਆਪਣੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਧਰਤੀ ਤੇ ਆਏ ।
ਰੱਬ ਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੇ ਰੱਬ ਜੀ ਤੋਂ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਸਥਾਨ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ ।
ਰੱਬ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਹੱਸ ਪਏ ਤੇ ਬੋਲੇ “ਭਾਗਵਾਨੇ.. ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਣ ਕਣ ਵਿੱਚ ਵਾਸਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ….
ਪਰ ਧਰਤੀ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਵੱਖਰੀ ਵੱਖਰੀ ਪਹਿਚਾਣ ਦਿੱਤੀ ਹੈ …
ਦੇਖੋ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹਾਂ …
ਆਹ ਦੇਖੋ ਇਹ ਹੈ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜਾਂ ਸਤਿਗੁਰ ਕਹਿ ਕੇ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ …
ਇਹ ਧਰਤੀ ਤੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਧਰਮ ਅਸਥਾਨ ਅਖਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਸਿੱਖੀ ਰੂਪ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ …
ਇਹ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦੁਰ ਯੋਧੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ … ਇਹ ਧਰਮ ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਅਖਵਾਉਂਦਾ ਹੈ …
ਚੱਲੋ ਹੁਣ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੇਰਾ ਦੂਜਾ ਘਰ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹਾਂ …
ਇਹ ਦੇਖੋ ਮੰਦਰ ਇੱਥੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਵਜੋਂ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ …
ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਿਵ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕੋਈ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਤੇ ਇਹ ਲੋਕ ਕਈ ਹੋਰ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ …
ਇੱਥੇ ਕੇਵਲ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਲੋਕ ਆਉਂਦੇ ਨੇ … ਬੜੇ ਹੀ ਪ੍ਰਤੀਭਾਸ਼ਾਲੀ ਨੇ ਇਹ …
ਤੇ ਆਹ ਦੇਖੋ ਮੇਰਾ ਤੀਜਾ ਘਰ ਮਸਜਿਦ ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਅੱਲਾ ਕਹਿ ਕਿ ਬਲਾਉਂਦੇ ਨੇ …
ਬੜੇ ਹੀ ਨੇਕ ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਇਹ …
ਆਉ ਅੱਗੇ ਚੱਲੋ ਆਹ ਦੇਖੋ ਆਹ ਹੈ ਚਰਚ ਇੱਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਯਿਸ਼ੂ ਦੇ ਨਾਮ ਨਾਲ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ …
ਬਹੁਤ ਹੀ ਦਿਮਾਗੀ ਲੋਕ ਨੇ ਇਹ ਪੂਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੱਥ ਹੈ …
ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਲੋਕ ਮੈਨੂੰ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਨਾਮਾਂ ਨਾਲ ਯਾਦ ਕਰਦੇ
ਹਨ ਤੇ ਕਈ ਧਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡੇ ਹੋਏ ਨੇ ।
“ਵਾਹ ! ਮਾਹਰਾਜ ਮੈਂ ਧੰਨ ਹੋ ਗਈ ! ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣੀ ਦੁਨੀਆਂ ਰਚੀ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ।
ਪਰ ਇੱਕ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਲੱਗੀ ਮੈਨੂੰ ”
” ਕੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਲੱਗੀ ? ”
” ਤੁਸੀਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਭ ਦਾ ਇੱਥੇ ਵੱਖਰੋ ਵੱਖਰਾ ਧਰਮ ਹੈ ਤੇ ਸਭ ਆਪਣੇ
ਆਪਣੇ ਧਰਮ ਸਥਾਨਾਂ ਤੇ ਜਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਨੇ …
ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਉਹ ਜੋੜਾ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹੋ ਜਿੰਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਦੋ ਬੱਚੀਆਂ ਚੁੱਕੀਆਂ ਨੇ ”
” ਹਾਂ ਹਾਂ ਦੇਖ ਰਿਹਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ ?”
” ਮਹਾਰਾਜ ਮੈਂ ਦੇਖ ਰਹੀ ਹਾਂ ਉਹ ਜੋੜਾ ਕਦੇ ਗੁਰੂਦੁਆਰਾ ਘਰ ਗਿਆ, ਕਦੇ ਮੰਦਿਰ, ਕਦੇ ਮਸਜਿਦ …
ਉਹ ਕਿਸ ਧਰਮ ਦਾ ਹੈ … ਪੈਰੋਂ ਵੀ ਨੰਗੇ ਹਨ ?”
” ਹਾ ਹਾ ਹਾ ਭਾਗਵਾਨੇ ਇਹ ਇੱਕ ਦੁੱਖੀ ਜੋੜਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ ਦੁੱਖੀ ਹੁੰਦਾ ਉਹ ਹਰ ਧਰਮ ਦੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਪਰਖਣ ਲੱਗਦਾ ਹੈ …!
ਪੈਸਾ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲ ਅੰਨਾ ਹੈ … ਪਰ ਇਹ ਜੋੜਾ ਔਲਾਦ ਵਜੋਂ ਦੁੱਖੀ ਹੈ ।
ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਖੁਦ ਨੂੰ ਕਸ਼ਟ ਦੇ ਕੇ ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ ।
” ਕੀ ਕਹਿ ਰਹੇ ਹੋ ਮਹਾਰਾਜ ? ਔਲਾਦ ਵਜੋਂ ਕਿਵੇ ਦੁੱਖੀ ਹੋ ਸਕਦੇ ਨੇ ?
ਉਹ ਜੋ ਦੋ ਬੱਚੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਚੁੱਕੀਆਂ, ਕੀ ਉਹ ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ?
” ਭਾਗਵਾਨੇ ਇਹ ਬੱਚੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ , ਪਰ ਇਹ ਮੂਰਖ ਲੋਕ ਬੱਚੀਆਂ ਨੂੰ ਔਲਾਦ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ ਸਗੋਂ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ
ਔਲਾਦ ਮੰਨਦੇ ਨੇ …
ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹਨ ਮੁੰਡਾ ਹੀ ਵੰਸ਼ ਨੀ ਅੱਗੇ ਤੋਰਦਾ ਹੈ ।
” ਅੱਛਾ ! ਆਹ ਗੱਲ ਐ … ਇਹ ਤਾਂ ਵਾਕਿਆ ਹੀ ਮੂਰਖ ਨੇ …
ਮਹਾਰਾਜ ਕੀ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡਾ ਹੋਣ ਦੀ ਕੋਈ ਆਸ ਹੈ ?”
” ਹਾਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਹੈ … ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਅੱਜ ਤੋਂ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੋ
ਗਿਆ ਹੁੰਦਾ … ਪਰ” ” ਪਰ ਕੀ ਮਹਾਰਾਜ ? ”
” ਚੱਲ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹਾਂ ਕੁਝ …ਇਹ ਜੋ ਔਰਤ ਹੈ ਹੁਣ ਵੀ ਇਸ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਲੜਕਾ ਹੈ … ਇਹ
ਜੋੜਾ ਹੁਣ ਧਰਮ
ਅਸਥਾਨਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇਖਣਾ ਕਿੱਥੇ ਜਾਵੇਗਾ …”
” ਮਹਾਰਾਜ ਇਹ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹਕੀਮ
ਦਾ ਦਵਾਖਾਨਾ ਲੱਗਦਾ ?”
” ਹਾਂ ਬਿੱਲਕੁੱਲ ਇਸ ਨੂੰ ਦੁਨੀਆਂ ਹਸਪਤਾਲ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ ।
ਜਿੱਥੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂ ਉਹਨਾ ਦੇ ਟੈਸਟ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ”
” ਮਹਾਰਾਜ ! ਉਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਉਪਕਰਨਾਂ ਥੱਲੇ ਲਿਟਾ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ?”
” ਇਹੀ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਦਿਖਾਉਣਾ ਸੀ …ਇਸ ਉਪਕਰਨ ਨੂੰ ਅਲਟਰਾਸਾਊਂਡ ਮਸ਼ੀਨ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ …
ਇਹ ਮਸ਼ੀਨ ਦੱਸ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਲੜਕਾ ਹੈ ਜਾਂ ਲੜਕੀ ।
” ਇਸ ਨਾਲ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ?”
” ਤੂੰ ਵੇਖਦੀ ਜਾ ਭਾਗਵਾਨੇ ਹੁਣ ਅੱਗੇ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ?”
“ਮਹਾਰਾਜ ਉਹ ਆਦਮੀ ਕਮਰੇ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਚਲਾ ਗਿਆ …
ਉਸ ਔਰਤ ਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ …
ਮਹਾਰਾਜ ਔਰਤ ਦਾ ਘਰਵਾਲਾ ਰੋ ਪਿਆ …! ਕੀ ਹੋਇਆ ਉਸਨੂੰ ?
ਕੀ ਹੋਇਆ ਮਹਾਰਾਜ ???
“ਭਾਗਵਾਨੇ ਉਹ ਆਦਮੀ ਡਾਕਟਰ ਸੀ …
ਉਸਨੇ ਔਰਤ ਦੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਕੁੜੀ ਹੈ ।
” ਉਹ ਮਸ਼ੀਨ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹੈ ਮਹਾਰਾਜ ?
ਤੁਸੀਂ ਆਪ ਹੀ ਤਾਂ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਔਰਤ ਦੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਮੁੰਡਾ ਹੈ !”
” ਨਹੀਂ ਮਸ਼ੀਨ ਬਿਲਕੁਲ ਸੱਚ ਬੋਲ ਰਹੀ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਬਿੱਲਕੁਲ ਸੱਚ ਕਿਹਾ ਸੀ !!!”
” ਪਰ ਡਾਕਟਰ !!!
ਹਾਂ ਡਾਕਟਰ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਿਹਾ …”
” ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ ???
ਤੂੰ ਵੇਖਦੀ ਚੱਲ ਭਾਗਵਾਨੇ …”
“ਮਹਾਰਾਜ ਇਹ ਚਾਕੂ ਛੂਰੇ ਕਿਸ ਲਈ ?
ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰੇਗਾ ?
ਮਹਾਰਾਜ ਦੱਸੋ ਮੈਂਨੂੰ ! ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਸੀਂ ਰੋ ਕਿਉਂ ਪਏ ?
ਮਹਾਰਾਜ ਕੁਝ ਤਾਂ ਦੱਸੋ ???
” ਭਾਗਵਾਨੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇਖ ਮੈਂ ਰੋਜ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ … ਤੂੰ ਵੀ ਵੇਖ ਲੈ …
ਇਹ ਡਾਕਟਰ ਇਸ ਔਰਤ ਦੇ ਢਿੱਡ ਚੋਂ ਉਸਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਟੋਟੇ ਟੋਟੇ ਕਰਕੇ
ਢਿੱਡ ‘ਚ ਹੀ ਮਾਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਗੰਦੇ ਨਾਲੇ ਸੁੱਟ ਦਵੇਗਾ …
ਇਸ ਕੰਮ ਬਦਲੇ ਉਹ ਇਸ ਜੋੜੇ ਕੋਲੋਂ ਹਜਾਰਾਂ ਰੁਪਏ ਬਟੋਰ ਲਵੇਗਾ …
ਜੇ ਇਹ ਡਾਕਟਰ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੰਡਾ ਦੱਸਦਾ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਇਕੱਲੇ ਟੈਸਟ ਦੇ ਹੀ ਪੈਸੇ ਲੈਂਦਾ …
ਹੁਣ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਇਸ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਝੂਠ ਬੋਲਿਆ ਤੇ ਟੈਸਟ ਤੇ ਅਬੋਰਸ਼ਨ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਹਜਾਰਾਂ ਰੁਪਏ ਬਟੋਰ ਲਏ ।
ਭਾਗਵਾਨੇ ਇਹ ਇਸ ਜੋੜੇ ਦੀ ਆਖਰੀ ਸੰਤਾਨ ਸੀ … !!!
ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਕਦੇ ਵੀ ਸੰਤਾਨ ਨੂੰ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਣਗੇ !!!
ਇਸ ਤਰਾਂ ਲੋਕ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਦੀ ਬਲੀ ਵੀ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ ।
ਪਰ ਇਹ ਪੜੇ ਲਿਖੇ ਮੂਰਖ ਲੋਕ ਇਹਨਾਂ ਡਾਕਟਰਾਂ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ
ਫਸ
ਕੇ ਲਗਾਤਾਰ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਰਹੇ … ਕੋਣ ਸਮਝਾਵੇ
ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ”
” ਘੋਰ ਕਲਯੁੱਗ ਮਹਾਰਾਜ … ਘੋਰ ਕੱਲਯੁਗ … ਮੈਂਨੂੰ ਇੱਥੋਂ ਵਾਪਿਸ ਲੈ ਜਾਵੋ …ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣੀ ਤੁਹਾਡੀ ਦੁਨੀਆਂ …
ਦੁਨੀਆਂ ਘੁੰਮਣ ਦਾ ਫੈਂਸਲਾ ਰੱਦ ਕਰ ਰੱਬ ਤੇ ਰੱਬੀ ਰੋਦੇਂ ਹੋਏ ਵਾਪਿਸ ਚਲੇ ਗਏ !!!!

ਅਗਿਆਤ

ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀਆਂ ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਦਿਲ ਕਰੇ ,ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਜਾਵਾਂ, ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਕੁਝ ਦਿਨ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਕੱਟ ਆਵਾਂ ,ਅੱਜ ਦਿਲ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ਜ਼ਿਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਜਾਵਾਂ ਉਸ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਬਹਿ ਕੇ ਮਾ ਧੀ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਕਰੀਏ, ਤੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵੰਡ ਇਸ ਟੱਪਦੀ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਠੰਡ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰੀਏ ,
ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਆਂਗਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਨਿੰਮ ਦੇ ਥੱਲੇ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਅਸਕਰ ਹੀ ਬੈਠੀਆਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸਾਂ ! ਪਰ ਅੱਜ ਹਾਲਾਤ ਬਿਲਕੁਲ ਇਸਦੇ ਉਲਟ ਸਨ ਅੱਜ ਕਿਸ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾਂਦੀ ਛੁੱਟੀਆਂ ਕੱਟਣ , ਮਾਂ ਬਾਪ ਰਹੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਵੀਰ ਤੇ ਭਾਬੀ ਪੱਕੇ ਹੀ ਕੈਨੇਡਾ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਗਏ ਸਨ! ਉਹ ਵੱਡੀ ਹਵੇਲੀ ਸੁੰਨਸਾਨ ਬਣ ਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਕਦੋਂ ਸਿੰਮੋ ਆਵੇ ਅਤੇ ਇਸ ਹਵੇਲੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗੀ ਨਿੱਮ ਮੈਨੂੰ ਅਸਕਰ ਹੀ ਰਾਤ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਥੱਲੇ ਬੈਠਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਤ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਅੱਜ ਬੇਸ਼ੱਕ ਉਮਰ ਮੇਰੀ ਸੱਠ ਪੈਂਹਠ ਸਾਲ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪੁੱਤ ਪੋਤਰਿਆਂ ਵਾਲੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਪਰ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪੇਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਤੜਫ਼ ਅੱਜ ਵੀ ਬਰਕਰਾਰ ਸੀ ,ਪੇਕੇ ਘਰ ਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਇੰਨਾ ਖੋ ਗਈ ਪਤਾ ਹੀ ਨਾ ਚੱਲਿਆ ਕਦੋਂ ਆਪਣੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਲੀੜੇ ਪਾਏ ਅਤੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਚਲੇ ਗਈ,
ਉਸ ਜੰਗ ਲੱਗੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਲਿਆ ਕਈਆਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਲੱਗਾ ਜਿੰਦਰਾ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀ ਹੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ,ਜਦੋਂ ਇਸ ਨੂੰ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਤੋਂ ਤੁੜਵਾਇਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਨਿੰਮ ਦੇ ਥੱਲੇ ਲੱਗੇ ਪੱਤੇਆ ਦੇ ਢੇਰ, ਮੱਕੜੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਘਰ ਨੂੰ, ਜਾਲਾ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਵਰਾਂਡਾ ਅਤੇ ਉਹ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਵਿਹੜਾ ਅੱਜ ਭੁੱਬਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਸ਼ਹਿਦ ਆਪਣਿਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜੋ ਪੈਸੇ ਦੀ ਖਾਤਰ ਉਸ ਘਰ ਨੂੰ ਠੋਕਰ ਮਾਰ ਗਏ ਸੀ, ਜਾ ਕੋਈ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਉਥੇ ਪਿਆ ਬਾਹਰ ਮੰਜਾ ਵੀ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤੇ ਅੱਜ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸ ਵਿਹੜੇ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾਂ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪਰਤਣ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਅੰਦਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੋਲ੍ਹੇ ਤਾਂ ਮਾਂ ਅਤੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਲੱਗੀ ਬਲੈਕ ਐਂਡ ਫੋਟੋ ਤੇ ਪਏ ਮਨਾਂ ਮੂਹੀਂ ਘੱਟੇ ਆਪਣੀ ਚੁੰਨੀ ਨਾਲ ਸਾਫ਼ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਦਿਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੁ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਦੇ ਗੱਲ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਹੀ ਰੋ ਰਹੀ ਹੋਵਾਂ ਉਸ ਤਸਵੀਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ, ਤੇ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ,ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਰੋਂਦੀ ਹੋਈ ਦੇ ਹੰਝੂ ਪੂੰਝ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਤੇ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੋਵੇ ਪੁੱਤ ਕਿਉਂ ਰੋ ਰਹੀ ਹੈ, ਅਜੇ ਮੈਂ ਜਿਉਂਦੀ ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਤੈਨੂੰ ਕਾਹਦੀ ਫਿਕਰ ਆ, ਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋਵੇ , ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਦੁੱਖ ਆਪਣੀ ਝੋਲੀ ਵਿੱਚ ਪਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ,
ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ ਤਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ ,ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਉਹ ਪਲ ਜੋ ਵੀਰ ਅਤੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨਾਲ ਹੱਸ ਖੇਡ ਕੇ ਬੀਤੇ ਸਨ ਕੇ ਕਦੇ ਇਵੇਂ ਲੱਗਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਕਦੇ ਇਸ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਖਤਮ ਹੋਣਗੀਆਂ ,ਅਤੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਕੇ ਇਹ ਮੇਰਾ ਘਰ ਹੈ, ਪਰ ਅੱਜ ਘਰ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਘਾਟ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਵੀ ਨਾ ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਕਬੂਤਰ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ ,ਮਾਂ ਅਤੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਫੋਟੋ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਜਿੰਦਰੇ ਹੀ ਛੱਡ ਮੈਂ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਘਰ ਆ ਗਈ! ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਹ ਪਲ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਭੁੱਲਣ ਯੋਗ ਬਣ ਗਏ! ਅਤੇ ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਤਸਵੀਰਾਂ ਸਦਾ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ ਕੇ ਰੋਜ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ ਲਈ…ਮਾਂ ਦੀ ਲਾਡਲੀ ਧੀ ਅੱਜ ਫੋਟੋਆਂ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਮਾਂ ਲੱਭ ਰਹੀ ਸੀ,,

ਲੇਖਕ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਸਹਿਮੀ ਡੱਲ,