ਜੀਜਾ ਪੱਗ ਨਾ ਬੰਨ੍ਹੀ ਬੇ
ਤੂੰ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ
ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਲਾੜਿਆ ਬੇ
ਸਾਡੇ ਨਾਈ ਜਿਹਾ ਯਾਰ ਮੰਗਦੀ
ਨਾਈ ਦੇ ਗਿਆ ਜਵਾਬ
ਕਹਿੰਦਾ ਮਾਈ ਮੇਰੇ ਨਾ ਪਸੰਦ ਦੀ
ਉਹਨੂੰ ਕਹੀਂ ਲਾੜਿਆ ਵੇ
ਘੱਗਰੀ ਪਾ ਕੇ ਰੱਖੇ ਢੰਗ ਦੀ
viah diyan boliyan
ਪਿੰਡ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਧੂਰੀ।
ਧੁਰੀ ਦੇ ਦੋ ਮੁੰਡੇ ਸੁਣੀਂਦੇ,
ਕੋਲੇ ਰੱਖਣ ਕਤੂਰੀ।
ਪਹਿਲਾਂ ਉਹਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਆਉਂਦੇ,
ਫੇਰ ਖੁਆਉਂਦੇ ਚੂਰੀ।
ਮੇਰੇ ਹਾਣ ਦੀਏ,
ਨੱਚ ਨੱਚ ਹੋ ਜਾ ਦੂਹਰੀ।
ਸੁਣ ਨੀ ਕੁੜੀਏ,ਮਛਲੀ ਵਾਲੀਏ,
ਮਛਲੀ ਨਾ ਚਮਕਾਈਏ,
ਨੀ ਖੂਹ ਟੋਭੇ ਤੇ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ,
ਚਰਚਾ ਨਾ ਕਰਵਾਈਏ,
ਧਰਮੀ ਬਾਬਲ ਦੀ,
ਪੱਗ ਨੂੰ ਦਾਗ ਨਾ ਲਾਈਏ,
ਧਰਮੀ ਬਾਬਲ
ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਮੀਂਹ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ
ਲੋਕੀ ਘੜਨ ਸਕੀਮਾਂ
ਮੌਲੇ ਤਾਂ ਹੁਣ ਹਲ ਵਾਹੁਣੋ ਹਟਗੇ
ਗੱਭਰੂ ਲੱਗ ਗੇ ਫੀਮਾਂ
ਗੱਭਣਾਂ ਤੀਮੀਆਂ ਨੱਚਣੋਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ
ਢਿੱਡ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਬੀਨਾਂ
ਲਹਿੰਗਾ ਭਾਬੋ ਦਾ
ਚੱਕ ਲਿਆ ਦਿਉਰ ਸ਼ੌਕੀਨਾਂ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਆਲੇ।
ਭਾਈਆਂ ਬਾਝ ਨਾ ਸੋਹਣ ਮਜਲਸਾਂ,
ਸੋਹਣ ਭਾਈਆਂ ਦੇ ਨਾਲੇ।
ਹੋਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤਕੜੀਆਂ,
ਭਾਈ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਹਲੇ।
ਬਾਝ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ,
ਘੂਰਦੇ ਸ਼ਰੀਕੇ ਵਾਲੇ।
ਸੁਣ ਨੀ ਕੁੜੀਏ,ਮਛਲੀ ਵਾਲੀਏ,
ਮਛਲੀ ਨਾ ਚਮਕਾਈਏ,
ਨੀ ਖੂਹ ਟੋਭੇ ਤੇ ਚਰਚਾ ਹੁੰਦੀ,
ਚਰਚਾ ਨਾ ਕਰਵਾਈਏ,
ਨੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡਿਆਂ ਤੋਂ,
ਨੀਵੀ ਪਾ ਲੰਘ ਜਾਈਏ,
ਨੀ ਪਿੰਡ
ਆਰਾ-ਆਰਾ-ਆਰਾ
ਚੌਕੜੀ ਢਾਹ ਗਿਆ ਨੀ,
ਤੇਰਾ ਛੋਟਾ ਦਿਉਰ ਕੁਆਰਾ
ਚੌਕੜੀ ਹੋਰ ਲਿੱਪ ਨੂੰ
ਫੇਰ ਲਿਆ ਕੇ ਢਾਬ ਤੋਂ ਗਾਰਾ
ਗੋਲ ਗੰਢ ਪਈ ਦਿਉਰਾ
ਅਹਿ ਲੈ ਫੜ ਕੈਂਚੀ ਕਤਰ ਦੇ ਨਾਲਾ
ਅੱਜ ਦਿਆ ਵੇ ਵਿਛੜਿਆ
ਕਦੋਂ ਮਿਲੇਗਾ ਯਾਰਾ।
ਛੰਦ ਪਰਾਗੇ ਆਈਏ ਜਾਈਏ
ਛੰਦ ਪਰਾਗੇ ਟਿੱਕਾ
ਨੀ ਤੇਰੇ ਬਾਜੋਂ ਸੋਹਣੀਏ ਜਿੰਦੇ
ਲੱਗੇ ਕਾਨਪੁਰ ਫਿੱਕਾ ਫਿੱਕਾ
ਨੀ ਤੇਰੇ ਬਾਜੋਂ ਸੋਹਣੀਏ ਜਿੰਦੇ
ਜਲ ਮੁਰਗੀ ਨੀ ਭੈਣੋ ਜਲ ਮੁਰਗੀ
ਕੁੜਮਾ ਜੋਰੋ ਪਾ ਕੇ ਘੱਗਰੀ
ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਰਾਸੀ ਨਾਲ ਤੁਰ ’ਗੀ
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਖਾਰੀ।
ਖਾਰੀ ਦੀ ਇਕ ਨਾਰ ਸੁਣੀਂਦੀ,
ਨਾ ਪਤਲੀ ਨਾ ਭਾਰੀ।
ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰੇ, ਸ਼ੋਖ ਜੁਆਨੀ,
ਫਿਰਦੀ ਮਹਿਕ ਖਿਲਾਰੀ।
ਨੈਣ ਉਸਦੇ ਕਰਨ ਸ਼ਰਾਬੀ,
ਤਿੱਖੇ ਵਾਂਗ ਕਟਾਰੀ।
ਰੂਪ ਕੁਆਰੀ ਦਾ,
ਭੁੱਲਗੇ ਰੰਗ ਲਲਾਰੀ।
ਸੋਨੇ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਸਾਡੇ ਮੇਚ ਨਾ ਆਵੇ,
ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਜੁੱਤੀ ਸਾਡੇ ਪਾਵੇ ਛਾਲੇ,
ਨੌਕਰ ਜਾ ਮੁੰਡਿਆਂ ਵੇ ਲਿਆ ਡਾਲੇ,
ਨੌਕਰ ਜਾ
ਲੱਭਦਾ ਫਿਰਾਂ ਨੀ ਭਾਬੀ
ਰੂਪ ਦੀਆਂ ਮੰਡੀਆਂ ‘ਚੋਂ
ਰੰਗ ਤੇਰੇ ਰੰਗ ਵਰਗਾ
ਲੱਕ ਪਤਲਾ ਸਰੀਰ ਹੌਲਾ
ਵੰਗ ਵਰਗਾ।