ਕਾਨੀ-ਕਾਨੀ-ਕਾਨੀ
ਲੰਮਾ ਸਾਰਾ ਘੁੰਢ ਕੱਢਿਆ
ਤੇਰੀ ਨਖਰੋ ਦੀ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੀ
ਭਾਬੀ ਤੇਰੀ ਤੋਰ ਵੇਖ ਕੇ
ਮੈਨੂੰ ਛੇੜਦੇ ਸੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਹਾਣੀ
ਮੈਂ ਨੀ ਤੇਰਾ ਮੁੱਖ ਵੇਖਿਆ
ਕੋਈ ਲੱਗਦੀ ਪੁੱਠੀ ਕਹਾਣੀ
ਲੋਕੋ ਵੀਰ ਠੱਗਿਆ ਗਿਆ
ਭਾਬੀ ਨਿਕਲ ਗਈ ਕਾਣੀ।
viah diyan boliyan
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਝੇਰੇ।
ਚਲੋ ਭਰਾਵੋ ਜੰਝ ਚੜ੍ਹ ਚੱਲੀਏ,
ਪਾ ਸ਼ਗਨਾਂ ਦੇ ਸੇਹਰੇ।
ਗਲ ਵਿਚ ਪਾ ਲਓ ਹਾਰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ,
ਬਾਗੀਂ ਫੁੱਲ ਬਥੇਰੇ।
ਸ਼ਗਨਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਰਾਹ ਰੋਕ ਲਈ,
ਕੁੜੀਆਂ ਘੱਤ ਲਏ ਘੇਰੇ।
ਹੀਰ ਮਜਾਜਣ ਦੇ,
ਹੁਣ ਪੜ੍ਹ ਦੇ ਬਾਹਮਣਾਂ ਫੇਰੇ।
ਸਾਰੇ ਤਾਂ ਗਹਿਣੇ ਤੇਰੇ ਮਾਪਿਆ ਨੇ ਪਾਏ,
ਇੱਕੋ ਤਬੀਤ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦਾ ਨੀ,
ਜਦੋਂ ਪਾਵੇ ਤਾਂ ਬੜਾ ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਦਾ ਨੀ,
ਜਦੋ
ਵਿਹੜੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹੀ ਭਾਬੀਏ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਿਗਾਹ ਟਿਕਾਈ
ਤੂੰ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਨੀ ਕਰਦੀ
ਮੈਂ ਨੀ ਦਿਲੋਂ ਭੁਲਾਈ .
ਤੇਰੇ ਨਖਰੇ ਨੇ
ਅੱਗ ਕਾਲਜੇ ਲਾਈ
ਠਾਰਾਂ ਚੱਕ ਦੇ ਚੋਬਰ ਸੁਣੀਂਦੇ,
ਜਿਉਂ ਮਾਹਾਂ ਦੀ ਬੋਰੀ।
ਦੁੱਧ ਮਲਾਈਆਂ ਖਾ ਕੇ ਪਲ ਗਏ,
ਰੰਨ ਭਾਲਦੇ ਗੋਰੀ।
ਗਿੱਟਿਓ ਮੋਟੀ ਪਿੰਜਣੀ ਪਤਲੀ,
ਜਿਉਂ ਗੰਨੇ ਦੀ ਪੋਰੀ।
ਕਾਲੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਾ ਕਰਾਉਂਦੇ,
ਰੰਨ ਭਾਲਦੇ ਗੋਰੀ।
ਰੋਂਦੀ ਚੁੱਪ ਨਾ ਕਰੇ,
ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਤੋਗੇ।
ਸਰਬਾਲੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਝੱਗਾ ਪਾਇਆ
ਝੱਗਾ ਪਿਓ ਦੇ ਨਾਪ ਦਾ
ਲਾੜੇ ਨੂੰ ਤਾਂ ਬਹੂ ਜੁੜ ’ਗੀ
ਸਰਬਾਲਾ ਬੈਠਾ ਝਾਕਦਾ
ਸਾਰੇ ਤਾਂ ਗਹਿਣੇ ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆ ਨੇ ਪਾਏ,
ਇੱਕੋ ਤਬੀਤ ਇਹਦੇ ਬਾਪ ਦਾ ਨੀ,
ਜਦੋਂ ਪਾਵਾ ਗਟਾਰ ਵਾਗੂੰ ਝਾਕਦਾ ਨੀ,
ਜਦੋਂ ਪਾਵਾ
ਜੇ ਭਾਬੀ ਮੇਰਾ ਖੂਹ ਨੀ ਜਾਣਦੀ
ਖੂਹ ਨੀ ਤੂਤਾਂ ਵਾਲਾ
ਜੇ ਭਾਬੀ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਨੀ ਜਾਣਦੀ
ਨਾਂ ਮੇਰਾ ਕਰਤਾਰਾ
ਬੋਤਲ ਪੀਂਦੇ ਦਾ
ਸੁਣ ਭਾਬੀ ਲਲਕਾਰਾ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਰਾਈਆਂ।
ਤੀਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਯਾਦਾਂ ਤੇਰੀਆਂ,
ਪੇਕਿਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਆਈਆਂ।
ਹਾੜ੍ਹ ਮਹੀਨੇ ਮਾਨਣ ਛਾਵਾਂ,
ਪੰਛੀ, ਪਸ਼ੂ ਤੇ ਗਾਈਆਂ।
ਜੁਗ ਜੁਗ ਜਿਊਂਦਾ ਰਹਿ ਤੂੰ ਯਾਰਾ,
ਪੀਘਾਂ ਨਾਲ ਝੁਟਾਈਆਂ।
ਪਿੱਪਲਾ ਸੌਂਹ ਤੇਰੀ,
ਨਾ ਝੱਲੀਆਂ ਜਾਣ ਜੁਦਾਈਆਂ।
ਸਾਰੇ ਤਾਂ ਗਹਿਣੇ ਮੇਰੇ ਮਾਪਿਆ ਨੇ ਪਾਏ,
ਇੱਕੋ ਤਬੀਤ ਇਹਦੇ ਘਰ ਦਾ ਨੀ,
ਜਦੋ ਪਵਾ ਤੇ ਲਾਦੇ ਲਾਦੇ ਕਰਦਾ ਨੀ,
ਜਦੋ ਪਾਵਾ
ਆਰੀ-ਆਰੀ-ਆਰੀ
ਦਿਉਰ ਕਹਿੰਦਾ ਦੁੱਧ ਲਾਹ ਦੇ
ਮੈਂ ਲਾਹ ਤੀ ਕਾੜ੍ਹਨੀ ਸਾਰੀ
ਦਿਉਰ ਕਹਿੰਦਾ ਖੰਡ ਪਾ ਦੇ
ਮੈਂ ਲੱਪ ਮਿਸਰੀ ਦੀ ਮਾਰੀ
ਨਣਦੇ ਕੀ ਪੁੱਛਦੀ
ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਨੇ ਮਾਰੀ।
ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚੋਂ ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ,
ਪਿੰਡ ਸੁਣੀਂਦਾ ਮੱਤੀ।
ਮੱਤੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਲੜਨ ਸੌਕਣਾਂ,
ਪਾ ਇੱਕੀ ਦੇ ਕੱਤੀ।
ਇਕ ਤਾਂ ਮੋੜਿਆਂ ਵੀ ਮੁੜ ਜਾਵੇ,
ਦੂਜੀ ਬਹੁਤੀ ਤੱਤੀ।
ਤੱਤੀ ਦਾ ਉਹ ਰੋਗ ਹਟਾਵੇ,
ਕੰਨੀਂ ਜੋ ਪਾਵੇ ਨੱਤੀ।