viah diyan boliyan

ਪੰਦਰਾਂ ਬਰਸ ਦੀ ਹੋ ਗੀ ਜੈ ਕੁਰੇ,
ਸਾਲ ਸੋਲ੍ਹਵਾਂ ਚੜਿਆ।
ਘੁੰਮ ਘੁਮਾ ਕੇ ਚੜ੍ਹੀ ਜੁਆਨੀ,
ਨਾਗ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਲੜਿਆ।
ਪਿਓ ਓਹਦੇ ਨੂੰ ਖਬਰਾਂ ਹੋ ਗੀਆਂ,
ਵਿਚੋਲੇ ਦੇ ਘਰ ਵੜਿਆ।
ਮਿੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਫਿਕਰ ਪਿਆ…..
ਵਿਆਹ ਜੈ ਕੁਰ ਦਾ ਧਰਿਆ।

ਨੀ ਨਾਹ ਧੋ ਕੇ ਤੂੰ ਨਿੱਕਲੀ ਰਕਾਨੇ
ਅੱਖੀਂ ਕਜਲਾ ਪਾਇਆ ।
ਦਾਤੀ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰ ਗਈ ਖੇਤ ਨੂੰ
ਮੈਂ ਪੈਰੀਂ ਜੋੜਾ ਨਾ ਪਾਇਆ
ਰਾਹ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਟੱਕਰੇ
ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਚੱਲਿਆਂ ਤਾਇਆ
ਸੱਚੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਦੱਸ ਤੀ ਸੋਹਣੀਏ
ਪੁਰਜਾ ਖੇਤ ਨੂੰ ਆਇਆ
ਵਿੱਚ ਵਾੜੇ ਦੇ ਹੋ ਗਏ ਕੱਠੇ
ਭੱਜ ਕੇ ਹੱਥ ਮਿਲਾਇਆ
ਚੁਗਲ ਖੋਰ ਨੇ ਕੀਤੀ ਚੁਗਲੀ
ਜਾ ਕੇ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ
ਰੰਨ ਦੇ ਭਾਈਆਂ ਨੇ
ਰੇਤ ਗੰਡਾਸੀ ਨੂੰ ਲਾਇਆ
ਤੇਰੇ ਗੱਭਰੂ ਨੂੰ
ਆ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਢਾਹਿਆ
ਪੰਜ ਫੁੱਟ ਦਾ ਪੁੱਟ ਕੇ ਟੋਇਆ
ਉੱਤੇ ਰੇਤਾ ਪਾਇਆ
ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਬਠਿੰਡਾ ਥਾਣਾ ‘ਮੌੜੇ’ ਦਾ
ਜੀਪਾ ਪੁਲਿਸ ਦਾ ਆਇਆ
ਏਸ ਪਟੋਲੇ ਨੇ
ਕੀ ਭਾਣਾ ਵਰਤਾਇਆ ।

ਤਾਰੀ! ਤਾਰੀ!! ਤਾਰੀ!!!
ਨਾਭੇ ਦੀਏ ਬੰਦ ਬੋਤਲੇ,
ਤੇਰੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਖੁਮਾਰੀ।
ਤਾਰੀ! ਤਾਰੀ!! ਤਾਰੀ!!!
ਨਾਭੇ ਦੀਏ ਬੰਦ ਬੋਤਲੇ,
ਤੇਰੀ ਸਦਾ ਸਦਾ ਖੁਮਾਰੀ।
ਤਾਰੀ! ਤਾਰੀ!! ਤਾਰੀ!!!
ਨੀਭੇ ਦੀਏ ਬੰਦ ਬੋਤਲੇ,
ਤੇਰਾ ਸੱਚਾ ਸੁੱਚਾ ਪਿਆਰ।

ਪਾਰਸੂ ਝੀਲੇ, ਪਾਰਸੂ ਨਦੀਏ,
ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ ਐਨਾ ਤਾਣ।
ਪਿਆਸੇ ਖੇਤ ਸੀ, ਪਿਆਸੀਆ ਫਸਲਾਂ,
ਨਿਕਲਦੀ ਸੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਜਾਨ।
ਸੂਰਜ ਤਪਿਆ, ਸਾਗਰ ਤਪਿਆ,
ਮੇਘਲੇ ਉੱਡ ਜਾਣ।
ਪਾਣੀ ਪਾ ਦਿੱਤੀ….
ਮਰਦਿਆਂ ਅੰਦਰ ਜਾਨ।

ਧਨੁਸ਼ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਦਾ,
ਬਦਲਾਂ ਦੇ ਸੱਤ ਰੰਗ।
ਧਰਤੀ, ਰੁੱਖ, ਪਸ਼ੂ, ਪੰਛੀ,
ਹੋ ਗਏ ਸੀ ਬੇ-ਰੰਗ।
ਸਭ ਨੂੰ ਆਸਾਂ ਤੇਰੀਆਂ,
ਲੋਚਣ ਤੇਰਾ ਸੰਗ।
ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਇੰਦਰ ਦੇਵ ਦੀ,
ਧਰਤੀ ਰੰਗੋ ਰੰਗ ।